Indie Spirit Awards 2014 οι υποψηφιότητες

Frances Ha, Nebraska & Mud 

rules in 2014 Indie Spirit Awards

Best Feature:

"12 Years A Slave,"

"All Is Lost,"

"Frances Ha,"

"Inside Llewyn Davis,"

"Nebraska"

Best Lead Female:

Cate Blanchett ("Blue Jasmine"),

Julie Delpy ("Before Midnight"),

Gaby Hoffmann ("Crystal Fairy"),

Brie Larson ("Short Term 12"),

Shailene Woodley ("The Spectacular Now")

Best Male Lead:

Bruce Dern ("Nebraska"),

Chiwetel Ejiofor ("12 Years A Slave"),

Oscar Isaac ("Inside Llewyn Davis"),

Michael B. Jordan ("Fruitvale Station"),

Matthew McConaughey ("Dallas Buyers Club"),

Robert Redford ("All Is Lost")

Best Supporting Female:

Melonie Diaz ("Fruitvale Station"),

Sally Hawkins ("Blue Jasmine"),

Lupita Nyong'o ("12 Years A Slave"),

Yolonda Ross ("Go For Sisters"),

June Squibb ("Nebraska")

Best Supporting Male:

Michael Fassbender ("12 Years A Slave"),

Will Forte ("Nebraska"),

James Gandolfini ("Enough Said"),

Jared Leto ("Dallas Buyers Club"),

Keith Stanfield ("Short Term 12")

Best Director:

Shane Carruth "Upstream Color"),

J.C. Chandor ("All Is Lost"),

Steve McQueen ("12 Years A Slave"),

Jeff Nichols ("Mud"),

Alexander Payne ("Nebraska")

Best Screenplay:

Woody Allen ("Blue Jasmine"),

Julie Delpy, Ethan Hawke & Richard Linklater ("Before Midnight"),

Nicole Holofcener ("Enough Said"),

Scott Neustadter & Michael H. Weber ("The Spectacular Now"),

John Ridley ("12 Years A Slave")

Best First Screenplay:

Lake Bell ("In A World"),

Joseph Gordon-Levitt ("Don Jon"),

Bob Nelson ("Nebraska"),

Jill Soloway ("Afternoon Delight"),

Michael Starrbury ("The Inevitable Defeat of Mister and Pete")

THE EAST του Ζαλ Μπατμανγκλιζ

Σκηνοθεσία: Ζαλ Μπατμανγκλιζ

Παίζουν: Μπριτ Μάρλνιγκ, Αλεξάντερ Σκάρσγκαρντ, Έλεν Πέητζ, Τόμπυ Κέμπελ, Ντανιέλ ΜακΝτόναλντ

Διάρκεια: 116’

2013

Ήταν δύσκολο να είσαι αριστοκράτης στα τέλη του 19ου αιώνα. Με κάποια δόση υπερβολής, κάθε βδομάδα δυο, τρεις δούκες ή βαρόνοι και σίγουρα ένας πρίγκιπας ανατινάσσονταν από μπόμπες αναρχικών. Επρόκειτο για το μύθο της αναρχικής τρομοκρατίας που πλανιόταν πάνω από την Ευρώπη. Μύθο που  καλλιεργούσαν τα αντιδραστικά καθεστώτα, μα που ταυτόχρονα απηχούσε τον πόθο των κατατρεγμένων τάξεων για μια δικαιοσύνη λαϊκή ή για μια θεοδικία. Ναι! Αν οι επίσημες εφημερίδες εμφανίζανε τους βομβιστές ως τέρατα εκφυλισμένα, στις λαϊκές διηγήσεις οι αναρχικοί μετατρέπονταν σε αρχάγγελους της δίκαιης εκδίκησης του Κυρίου.

Σήμερα, ομόθυμα καταδικάζουμε τις απολυταρχίες των προηγούμενων αιώνων. Με φρίκη αναρωτιόμαστε πώς κυβερνούσαν οι κηφήνες, επειδή – και μόνο – το αίμα τους ήταν γαλάζιο. Και ύστερα σίγουροι για το ορθό της δικής μας διακυβέρνησης, καταδικάζουμε τη βία από όπου και αν προέρχεται.

Όπως και να ‘χει, οι εβδομαδιαίες ανατινάξεις δεν περιορίσανε ικανά τον αριθμό των αριστοκρατών. Απαιτήθηκαν πόλεμοι και επαναστάσεις, το γκρέμισμα ενός ολόκληρου παλαιού κόσμου, ώστε να εισαχθούμε στο σύγχρονο δικό μας. Έναν κόσμο γεμάτο και πάλι αριστοκράτες, που πια δεν έλκουνε τις θέσεις τους από το αίμα, αλλά από τη νεφελώδη έννοια της αξιοκρατίας που αγοράζουνε στα ιδιωτικά κολέγια των ελίτ.

Πολυπληθείς είναι οι τάξεις των CEO, των διευθύνοντων συμβούλων των πολυεθνικών. Πολυεθνικών, ας πούμε, φαρμακευτικών που κάθε τόσο ακούμε πως πλαστογράφησαν κάποια κλινική δοκιμή και χίλιοι «αφρικανοί» πεθάναν ή πολυεθνικών της ενέργειας που κάθε τόσο μαθαίνουμε πως δηλητηρίασαν με απόβλητα ένα ποταμάκι και χίλια παιδιά αρρώστησαν βαριά.

Η ηρωίδα της ταινίας μας Σάρα είναι μια δυναμική και όμορφη γυναίκα. Είναι επίσης μια καλή χριστιανή που δε βρίσκει ουδεμία αντίφαση σε σχέση με τη δουλειά της. Εργάζεται για μια ιδιωτική εταιρεία που προστατεύει τις πολυεθνικές από τρομοκρατικές ενέργειες. Και αυτή τη φορά πρέπει να διεισδύσει σε μια ομάδα αναρχικών που αποκαλούνται «Οι Ανατολικοί», ώστε να τους αποκαλύψει.

Αρχικά οι τρομοκράτες θα παρουσιαστούν ως μετα-χίπηδες, καρικατούρα αντίστροφη για ένα  (μετά-) καπιταλιστικό κόσμο, όπου οι εταιρείες de facto κυβερνούν. Περιπλανώνται μες τα δάση, χιπστερίσκοι με τις γενειάδες τους και τα ρούχα τους βγαλμένα από τα lookbooks του Pull&Bear. Κάνουν γυμνοί μπάνιο, αλληλο-ταΐζονται, θυμίζουνε μια άκακη «Συντροφιά του Τσαρλς Μάνσον» που η ανάμνησή της ακόμα ταλανίζει το αμερικάνικο φαντασιακό. Μοιάζει για άλλη μια φορά σαν η εναντίωση προς το κατεστημένο να μπορεί να προκύψει μόνο μέσα από την ατομική εκκεντρικότητα.

Ωστόσο, στην πορεία η ταινία σοβαρεύει. Οι «Ανατολικοί» δηλητηριάζουνε τους δηλητηριαστές: ταΐζουν με τα ίδια τους τα φάρμακά ένα διευθυντικό συμβούλιο και βουτούν έναν πρόεδρο στα τοξικά λήμματα που αδιάφορα παράγει. Και η καλή χριστιανή Σάρα αρχίζει να κλονίζεται, βλέποντας – αυτή η πλανημένη – τις σκοτεινές πτυχές του κόσμου μας.

Οι σφαίρες δε θα αργήσουνε. Τι και αν προορίζονται μόνο για αυτά τα σχεδόν παιδιά-τρομοκράτες; Η Σάρα θα τους αρνηθεί την ανταπόδοση. «Η βία είναι φασιστική» θα πει, «ακόμα και αν έχετε δίκιο».

Είναι έτσι όμως Σάρα; Σάρα μπλεγμένη στη χριστιανική αντίφαση του «αγαπάτε αλλήλους» και της «αιώνιας κόλασης», Σάρα που στο τέλος της ταινίας ψάχνεις έναν τρίτο δρόμο – να ενημερώσεις ειρηνικά την κοινή γνώμη για τα αίσχη των εταιρειών.

Ζούμε σε έναν κόσμο ενημέρωσης, μα τα ποταμάκια συνεχίζουν να κυλάνε μολυσμένα. Και δεν πρέπει να ξεχνούμε πως κάθε γραμμάριο άμεσης βίας έχει αποσταχθεί από τόνους έμμεσης που παράγει η κοινωνία. Οι βαρωνίσκοι κάποτε στέλναν τα κανόνια. Οι τεχνοκράτες υπογράφουνε συμβόλαια. Τότε τα θύματα στοιβάζονταν κατακόκκινα στους δρόμους. Τώρα αποσιωπούνται στις στατιστικές.

Η βία δεν είναι ταμπού – μα πολυσύνθετο φαινόμενο. Δαιμονοποιούμε την ορατή εκδοχή της, καθαγιάζοντας την αόρατη. Σάρα, και εγώ κάθε μέρα καταδικάζω τα γηρατειά από όπου και αν προέρχονται. Μα κάθε μέρα είμαι και μια μέρα γηραιότερος.

Δημήτρης Δρένος

42 του Μπράιαν Χέλγκελαντ

Σκηνοθεσία: Μπράιαν Χέλγκελαντ

Παίζουν: Τσάντγουϊκ Μπόουζμαν, Τ.Ρ. Νάιτ, Χάρισον Φορντ, Νικόλ Μπεχαρί, Λούκας Μπλακ

Διάρκεια: 128’

2013

Έχουν γραφεί πολλά ποιήματα για τα πεδία της μάχης μετά το πέρας της. Για τους πνιχτούς ήχους αυτών που ξέμειναν να ξεψυχήσουν, για τις έρημες φωτιές που καίνε εδώ και κει και κυρίως για αυτή τη σιωπή, την εκκωφαντική, που διαδέχεται το θόρυβο της μάχης.

Λιγότερα έχουν γραφεί για τα άδεια στάδια, όταν οι προβολείς τους σβήνουν. Αντηχούν ακόμα από τις ιαχές και τις κραυγές του απογεύματος. Κάποιος παίχτης τραυματίστηκε και ουρλιάζει. Μια ενέργεια υπήρξε πράξη αυτοθυσίας. Και κάποια νίκη ήταν ίδιος θρίαμβος. Λιγότερα ποιήματα έχουν γραφεί για τα άδεια στάδια και είναι παράξενο. Γιατί είναι εκεί όπου αποφορτίζεται η κοινωνία. Εκεί είναι που οι σύγχρονοι άνθρωποι ζούνε και ξαναζούν θεσμοποιημένη την εβδομαδιαία μινιατούρα του πολέμου.

Για το μπέιζμπολ δε γνωρίζω πολλά και μάλλον και εσείς το ίδιο. Ωστόσο μια μέρα με ήλιο σίγουρα θα φορέσατε ένα απ’ τα καπελάκια του και σίγουρα θα έχετε ακουστά τους περίφημους Νιου Γιορκ Γιάνκις. Και αν μάλιστα ξεφυλλίσατε τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ, ήδη θα ξέρετε πολλά για τον θρυλικό παίκτη, τον Τζόε ΝτιΜάτζιο.

Ας μας είναι ακατανόητο το μπέιζμπολ βλέποντάς το στην οθόνη. Όλοι καταλαβαίνουμε την επίδρασή του στο πολιτισμικό φαντασιακό. Είναι ό,τι είναι το ποδόσφαιρο για τους Ιταλούς ή για τους Άγγλους. Είναι ο τρόπος των αμερικάνων σπόρτσμεν, είναι το άθλημα των τζέντλεμεν της αυτοδημιούργητης αυτής χώρας. Τζέντλεμεν που σέρνονται στο χώμα για να προλάβουν να αγγίξουνε τη «βάση».

Η ταινία μας ξεκινά το 1946. Ο πόλεμος έχει τελειώσει και οι αμερικανοί στρατιώτες επιστρέφουν από την Ευρώπη. Οι μαύροι αμερικανοί ως ορντινάτσες των λευκών ή απλώς ως κρέας για τα κανόνια, ηρωικά πολέμησαν το ναζισμό. Και ωστόσο αυτοί οι ματωμένοι ήρωες πίσω στην πατρίδα τους υπάγονται στους νόμους του φυλετικού διαχωρισμού. Άλλες τουαλέτες για κατούρημα, άλλες θέσεις στα λεωφορεία, άλλες ευκαιρίες – μόνο αρνητικές – για τη ζωή τους. Και όσον αφορά το μπέιζμπολ, άλλο πρωτάθλημα για τους λευκούς και άλλο για τους μαύρους.

Είναι το 1946 όταν ο θρυλικός πρόεδρος των Μπρούκλιν Ντοτζερς θα διασχίσει τις διαχωριστικές γραμμές, προτείνοντας συμβόλαιο σε αυτόν που επρόκειτο να γίνει ο πρώτος έγχρωμος παίκτης του επίσημου πρωταθλήματος, τον Τζάκι Ρόμπινσον.

Η θύελλα ξεσπά και είναι σφοδρή. Οι ίδιοι οι παίκτες των Ντότζερς αρνούνται το μαύρο τους συμπαίκτη. Οι διαιτητές μεροληπτούν και οι αντίπαλοι βρίζουν χυδαία εν χορώ. Η ομοσπονδία εξανίσταται, τα πλήθη αλαλάζουν. Τα ξενοδοχεία αρνούνται τη φιλοξενία, ενώ οι θερμόαιμοι και ασπριδεροί αμερικανοί υπόσχονται δολοφονίες.  

Και όμως, ο σαρδόνιος πρόεδρος και ο χαρισματικός παίκτης και ακέραιος άνθρωπος Ρόμπινσον θα αντέξουν ως το τέλος. Η ταινία μας διηγείται τη θρυλική πορεία της ομάδας ως τον τίτλο του 1947 και ταυτόχρονα χαρτογραφεί περίτεχνα το ρατσισμό, ρατσισμό που άλλοτε βρίσκεται στην ωμή βία και άλλοτε κατοικεί στα βλέμματα. Mε κοινωνιολογική ευφυΐα καταδεικνύει πώς η εχθρότητα των Άλλων συσπειρώνει την ομάδα των Ντότζερς και πώς η καθημερινή τριβή, η βιωμένη δηλαδή ζωή, γεφυρώνει το χάσμα των προκαταλήψεων.

Δυο ερωτήματα επανέρχονται στο φιλμ. Γιατί έλαβε την απόφαση αυτή ο πρόεδρος; Είτε υπό τη γοητεία του χρήματος είτε υπό το βάρος της συνείδησης, ο Μπραντς Ρίκεϋ κυρίως συνέλαβε προδρομικά μια εποχή που άλλαζε, αντιλαμβανόμενος την αντίφαση η ομάδα του έγχρωμου Μπρονξ να είναι λευκή.

Ο καιρός του ρατσισμού ως άμεσου διαχωρισμού έφθανε στο τέλος του. Οι ΗΠΑ μετά το τέλος του πολέμου ήταν μια κοινωνία χαρούμενη που η οικονομία της γρήγορα θα άνθιζε σε διάφορους τομείς. Οι άνθρωποι θα κάναν πλέον διακοπές, θα αγόραζαν δικό τους αυτοκίνητο, θα πήγαιναν στο γήπεδο διατεθειμένοι να ξοδέψουν, αν το θέαμα που έβλεπαν ήτανε καλό.

Μα για να είναι καλό το θέαμα χρειαζόταν οι αποκλεισμένοι αθλητές, οι δυνατοί και οι γρήγοροι, να μπούνε στο παιχνίδι. Ο φυλετικός αποκλεισμός άρχιζε να είναι αναχρονισμός για το υποσύστημα του επαγγελματικού αθλητισμού. Και για τους εύστροφους ιδιοκτήτες των ομάδων, οι μαύροι δε θα ήταν πια οι «αράπηδες» του παρελθόντος, μα οι γρηγορότεροι των λευκών δρομείς σε αυτή την αξιοκρατία του εμπορικού θεάματος.

Ήταν ωστόσο ήρωας ο Ρόμπινσον; Οι καιροί των αντιφάσεων παράγουν ήρωες. Τι και αν ο ίδιος δήλωνε πως παίζει απλώς και μόνο μπέιζμπολ. Στους δύσκολους καιρούς η ακεραιότητα αρκεί – και αναβαπτίζει.

Η ωραία ταινία μας δεν είναι βιογραφία ή αθλητική ταινία. Αντιθέτως, αποτελεί την εύστοχη τοιχογραφία μιας εποχής, όπου ο Ρόμπινσον ως καταλύτης επιτάχυνε τις αντιδράσεις της. Τότε που στα στάδια και τα λεωφορεία μιας χώρας δόθηκε ένας σκληρός και ακήρυχτος πόλεμος.

Έκτοτε υπογράφηκαν πολλά αθλητικά συμβόλαια. Οι φανέλες των πρωταγωνιστών αποσύρθηκαν στο Hall of Fame. Το θέαμα έγινε ακόμα πιο εμπορικό.

Και ο πόλεμος; Συνεχίζει ακήρυχτος, σκληρός. Και τις Κυριακές του γηπέδου και τις καθημερινές του βίου μας.

Δημήτρης Δρένος

ΤΑ ΜΥΘΙΚΑ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΟΤΟΥ του Μπεν Ζάιτλιν

Σκηνοθεσία: Μπεν Ζάιτλιν

Παίζουν: Κιουβενζανί Γουάλις, Ντουάιτ Χένρι, Λέβυ Ίστερλι, Τζίνα Μοντάνα

Διάρκεια: 93’

2012

Προτού να πέσει το δειλινό τελείως, χρυσοποίκιλτα βάφονται τα πράγματα του κόσμου ετούτου. Το χώμα που πατούμε ζωντανεύει, καθώς σαλεύουνε χιλιάδες ζούδια, και ο άνεμος παίρνει φωνή απ΄ τα στριγκά βιολιά που παίζουν. Καβούρια και όστρακα σωρεύονται στα δοξαστικά τραπέζια, ξεβράκωτα μωρά γιορτάζουνε τη λάσπη. Το κοριτσάκι μας, γλυκό, ξετρελαμένο, σκύβει και αφουγκράζεται δέντρα και σκύλους. Γιατί για τα παιδιά, όλα έχουν λαλιά στο ανιμιστικό βασίλειό τους και έχει μεγάλη θαλπωρή η πυρά του σύμπαντος.

Και ύστερα πέφτει η νύχτα και μαζί πέφτει βροχή μεγάλη, που δεν αδειάζει με κουβάδες. Και κάπου μακριά – κρακ – σπάνε τα παγόβουνα, θερμαίνονται και λιώνουν, απελευθερώνουν προϊστορικά τέρατα και χρόνους.

Το ξημέρωμα αμφισβητεί τις επί της γης Εδέμ, εκεί στα ακροτελεύτια σύνορα του κόσμου μας και της δικής μας εποχής. «Κρέας» λέει η δασκάλα τους, «είναι όλη η Ζωή», τρώει και τρώγεται και αναμειγνύεται σε άπειρες μεταμορφώσεις. Από το νερό ξεπρόβαλε και στο νερό είναι που πνίγεται, δεν έχει Μάγειρα αυτή του σύμπαντος η σούπα.

…σκορπίζω λέξεις στο χαρτί, όπως καταλάβατε αγαπητοί μου αναγνώστες. Δε βρίσκω τρόπο άλλο να περιγραφεί αυτή η ιδιοσυγκρασιακή ταινία. Είναι ακατάτακτα πανέμορφη και καλειδοσκοπική. Τη στρέφεις λίγο και γίνεται μουλιασμένη αποκάλυψη, τη στρέφεις και άλλο και εμφανίζεται μια αλληγορία ενηλικίωσης. Την ταρακουνάς και γίνεται λεξικό κατανοητό, με χρώματα και ήχους, για έννοιες δύσκολες όπως «βιταλισμός» και «βαθιά οικολογία». Την κοιτάς από μακριά και αποτελεί αφήγηση, ηρωική και πένθιμη, για τις εφαρμοσμένες ουτοπίες.

Ή τέλος, την αφουγκράζεσαι σαν το κοριτσάκι που πρωταγωνιστεί, και ακούς γέλια, γέλια πολλά, για το μεγάλο ανέκδοτο εκείνο που λέει για κάτι δισεκατομμύρια χούφτες από ανθρώπους που κάποτε για δυο στιγμές φυτρώσανε σε μια χαραμάδα των γεωλογικών περιόδων και καυχηθήκανε, οι άμοιροι, πως αυτοί, και μόνο αυτοί, είναι ο Κόσμος.     

Δημήτρης Δρένος

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΖΩΗΣ

Σκηνοθεσία: Τόνυ Κέι

Παίζουν: Άντριαν Μπρόντυ, Κριστίνα Χέντριξ, Μάρτσια Γκέι Χάρντεν, Τζέιμς Κάαν, Σάμι Γκάιλ, Λιούις Ζόρικ

Διάρκεια: 97’

2011

Κάθε δάσκαλος και καθηγητής είναι ένας Μηχανικός, με το μι να είναι κεφαλαίο, με την εργαλειοθήκη του γεμάτη με λέξεις και αριθμούς και μια καλή κουβέντα. Για έργο του τού έχουν αναθέσει να φροντίζει την πιο μεγάλη όλων Μηχανή, δηλαδή την Κοινωνία. Που είναι περίπλοκη κατασκευή, γεμάτη γρανάζια οδοντωτά, που άλλοτε το ένα ξεφεύγει από το άλλο ή το γράσο τους δεν φτάνει. Και τότε η Μηχανή να τρίζει ξεκινά, να διαμελίζει σώματα ή σπινθήρες να παράγει. Τρέχει ο μηχανικός, χώνεται με κίνδυνο από κάτω, μήπως τη βλάβη και κάπου εντοπίσει.

Κάθε σχολείο είναι και ένα Εργοστάσιο. Εκεί παράγονται οι πολίτες. Στις κορδέλες του ρυθμίζεται ποιός μαθητής θα καταλήξει στο Πορνείο ή στη Φυλακή, ποιός σε Γραφείο θλιβερό ή σε λαμπρό Υπουργείο. Μα κάθε σχολείο είναι και Τέμενος Ιερό, όπου ευγενικοί καθηγητές τη Μηχανή πασχίζουν να διαλύσουν, για να τη συναρμολογήσουν έπειτα αλλιώς, άλλους κόσμους να παράξει.

Πολιορκούνται τα σχολεία της Αμερικής από Μεσίτες και Οικονομικούς Συμβούλους. Ο ήρωας μας τους σκουντά και μπαίνει μέσα να διδάξει. Και ύστερα όταν βγαίνει έξω, στο Γκέτο έχει νυχτώσει. Φροντίζει μια πόρνη ανήλικη και έναν παππού με άνοια. Τα παιδικά κάστρα αλώνονται και οι παιδικές χαρές γεμίζουν χόρτα. Και κάθε άνθρωπος κυμαίνεται, από το α το μικρό στο α κεφαλαίο. 

Το σινεμά είναι και αυτό μια Μηχανή. Παράγει όνειρα, παράγει σχόλια. Σήμερα μας έφτιαξε μια μελαγχολική ελεγεία. Τελευταία σκηνή, τελευταίο μάθημα, και ο ήρωας διαβάζει στα παιδιά την «Πτώση του Οίκου των Ωσέρ». Ένας πολιτισμός ανόητος και αμαθής. Άπληστος. Που οδεύει στο χαμό του. Ανασκουμπώνουν τα μανίκια οι Μηχανικοί, όταν όλα γύρω καταρρέουν.

Δημήτρης Δρένος

"Το σεξ δεν αρκεί" του Σωτήρη Ζήκου ( με αφορμή τη Ζωή της Αντέλ)

Το σεξ δεν αρκεί

Υπάρχει ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στην εποχή μας: ότι προβάλλει πως το σεξ είναι υποχρεωτικό (το άλλο άκρο από τότε που ήταν απαγορευμένο) ή χειρότερα, καταναγκαστικό, ακόμα και λόγους υγείας και καλά. Το οποίο οδηγεί στην παρεξήγηση ότι μια σχέση μπορεί να θεμελιωθεί σώνει και καλά πάνω στο σεξ. Ε λοιπόν, δεν μπορεί, παρά μόνο αν σου κάτσει λαχείο. Ένα άτομο με το οποίο υπάρχει μια έλξη σεξουαλική και συμβατότητα σεξουαλική στην πράξη δεν είναι απαραίτητα και ο κατάλληλος σύντροφος για σένα. Όπως, από την άλλη, το ότι με κάποιον νιώθεις οικειότητα, συμβατότητα σε πολλά και μπορείτε να κάνετε πράγματα μαζί, δεν είναι απαραίτητο να τον "πηδήξεις" ή να κάτσεις να σε "πηδήξει"... είτε είναι του άλλου φύλου είτε του ίδιου με σένα... για να δέσει η σχέση. Αυτό έχει μπερδέψει κυρίως τις νέες γενιές, όταν πάνε να προχωρήσουν σε μια πιο σοβαρή σχέση συμβίωσης, είτε επίσημα είτε ανεπίσημα, πέρα από το "τα έχουμε" και κάνουμε σεξ,  και γι' αυτό συνήθως τους γυρίζει ανάποδα.

Στην ταινία “Η ζωή της Αντέλ” υπάρχει έλξη/ενδιαφέρον/οικειότητα ανάμεσα στην Αντέλ και την Έμμα από την πρώτη συνάντηση.  Στην πρώτη τους σεξουαλική συνεύρεση είναι προφανές ότι υπάρχει πάθος/τρυφερότητα/ δόσιμο.. δεν χορταίνουν η μία για την άλλη. Και μετά έξω στους δρόμους, στα πάρκα... όλο φιλιά, αχόρταγα φιλιά, φιλήδονα ή τρυφερά. Μοιάζουν να είναι το τέλειο ερωτικό ζευγάρι της εποχής μας, ανεξαρτήτως φύλου. Και είναι.

Παρότι η Έμμα και η Αντέλ είναι αρκετά διαφορετικές, έχουν άλλα ενδιαφέροντα και γούστα, και ζουν σε άλλες οικογενειακές και κοινωνικές συνθήκες.

Η Έμμα τελειώνει τη Σχολή Καλών Τεχνών και θέλει να είναι ζωγράφος, να ολοκληρωθεί ως καλλιτέχνης, να αφοσιωθεί σ' αυτό. Η Αντέλ θέλει, όταν τελειώσει το λύκειο, να γίνει νηπιαγωγός ή δασκάλα.

Η Έμμα συχνάζει σε γκέι μπαρ, είναι δηλωμένη λεσβία και στις παρέες της και στην οικογένεια της, η Αντέλ κρατάει αναγκαστικά τη σχέση τους κρυφή. Είναι ενταγμένες σε διαφορετικά περιβάλλοντα. Όταν η Έμμα καλεί στο σπίτι της την Αντέλ, τη φιλάει στο στόμα μπροστά στους γονείς της και αυτοί χαίρονται για τον έρωτα τους. Όταν η Αντέλ καλεί στο σπίτι της την Έμμα, οι γονείς της ρωτούν την Έμμα πώς θα βιοποριστεί ως καλλιτέχνις και αν το αγόρι της θα μπορεί, όταν παντρευτούν, να της εξασφαλίσει την οικονομική τους συμβίωση.

Αλλά αυτές οι διαφορές δεν απειλούν την σχέση τους, καθώς η Αντέλ εκτός από αγαπημένη ερωμένη θα γίνει και η μούσα της καλλιτεχνικής έμπνευσης/διέγερσης για την Έμμα.

Αργότερα, καθώς οι ζωές τους προχωράνε στο επόμενο κεφάλαιο, αυτές οι διαφορές θα αρχίζουν να δημιουργούν μικρές ρωγμές ανάμεσα τους, αθέατες ίσως στην αρχή, που κάποια στιγμή όμως θα μεγαλώσουν.

Η Αντέλ εργάζεται σε ένα νηπιαγωγείο και δεν γίνεται να φανερώσει εκεί ότι έχει σχέση με ένα κορίτσι. Η Έμμα από την άλλη είναι πια καλλιτέχνις και ο κύκλος της είναι της άνθρωποι της τέχνης, όπου όλων των ειδών οι σεξουαλικές επιλογές είναι φανερές. Όταν οι φίλοι και οι ομότεχνοι της Έμμα συζητούν περί τέχνης, η Αντέλ νιώθει άβολα γιατί δεν μπορεί να συμμετέχει ή και δεν την ενδιαφέρει. Η Έμμα προσπαθεί να την ωθήσει να γίνει κι αυτή καλλιτέχνις, της προτείνει να γράψει αντί για το ημερολόγιο που γράφει κάθε μέρα, κάτι πιο λογοτεχνικό, αλλά η Αντέλ δεν θέλει, δεν ενδιαφέρεται. Τα φιλιά όμως, που δεν τα χορταίνουν ποτέ, όπως και το σεξ τις κρατάνε ακόμα δεμένες. Αλλά το σεξ, όσο καλό κι αν είναι, δεν αρκεί για να διατηρηθεί μια σχέση συμβίωσης, όταν οι επιλογές ζωής αρχίζουν να αποκλίνουν (ισότιμα, χωρίς να θυσιάζεται η πορεία  ολοκλήρωσης του ενός ατόμου για τον άλλον).

Η Έμμα θα σαγηνευτεί από τη Λιζ, μια παλιά της φίλη, έγκυο και ζωγράφο με την οποία μιλούν την ίδια γλώσσα, κολλάνε. Όταν θα χωρίσουν με την Αντέλ, μετά από ένα υπερβολικό και βίαιο ξέσπασμα ζήλειας της Έμμα (σαν να είχε συσσωρευτεί μια αρνητική ενέργεια) η Λιζ θα γίνει η επόμενη σχέση της Έμμα. Αργότερα που θα βρεθούν με την Αντέλ σε ένα μπιστρό να τα πούνε και στις ερωτήσεις της Αντέλ για το πώς είναι η ζωή της με την Λιζ, θα υπονοηθεί ότι το σεξ μεταξύ τους δεν είναι τόσο... όπως με την Αντέλ και τότε η Αντέλ απελπισμένη θα χάσει τον έλεγχο και θα της ριχτεί σεξουαλικά (σαν να μην βρίσκονται σε δημόσιο χώρο), θα γαντζωθεί απεγνωσμένα από το μόνο πλεονέκτημα που έχει. Η Έμμα προς στιγμή θα “λιώσει” αλλά τελικά δεν θα ενδώσει και θα αποχωρήσει λέγοντας ότι πάντα θα νιώθει γι' αυτήν μια βαθιά τρυφερότητα -όπως και πριν. Αλλά, είναι προφανές σε αυτήν την σκηνή κι ας μην λέγεται ρητά, ότι το σεξ δεν αρκεί!

Το σεξ, από την άλλη, σαν μια καθαρή απόλαυση/ηδονή δεν μπορεί να είναι καταναγκασμός (μη σε πουν αγάμητη/αγάμητο) ούτε συμβατική υποχρέωση, άλλο αν καμιά φορά το αποδέχεσαι από αγάπη για τον άλλον χωρίς να έχεις διάθεση. Είναι όπως και οι άλλες απολαύσεις, το φαγητό, το ποτό, κάποια άλλη ουσία ενδεχομένως. Κάποιοι είναι λιτοί στο τι τρώνε, δεν πίνουν καθόλου αλκοόλ, άλλοι το κάνουν με μέτρο και κάποιοι άλλοι του δίνουν και καταλαβαίνει. Όπως κάποιοι κάνουν εξτριμ σπορ και φτιάχνονται, ενώ κάποιοι ούτε μπορούν ούτε θέλουν. Δεν είναι όλα για όλους.. στο ίδιο μέτρο και στον ίδιο βαθμό. Και η βιολογική επιθυμία για σεξ προκαλείται ορμονικά για όσο καιρό το σώμα είναι σε ηλικία αναπαραγωγής. Η επιθυμία όμως για την παρουσία ενός αγαπημένου προσώπου, ενός άλλου σώματος.. με αγκαλιές και φιλιά και προσφορά ερωτικής ικανοποίησης είναι κατάκτηση... άλλου τύπου!

Σωτήρης Ζήκος

zikossotiris@gmail.com

54th Thessaloniki INternation Film Festival - awards

Χρυσός Αλέξανδρος " Κελί απο χρυσάφι"
Αργυρος Αλεξανδρος " Σουζαν"
Χαλκινος Αλεξανδρος "Χαλια Μαλί"
Βραβείο σκηνοθεσιας " Κελί απο χρυσάφι"
Βραβείο σεναρίου " Οι αισιόδοξοι"
Βραβείο γυναικειας ερμηνειας "Σουζαν" 
Βραβειο αντρικης ερμηνειας εξ ημησιας" Η αιωνια επιστροφη του Αντωνη Παρασκευα & ΧαιμεΒαδε΄" Το ποτό του διαβόλου"
Βραβειο καλλιτεχνικης επίτευξης " Σουζαν" 
Βραβειο φωτογραφιας " Ενα βημα την ημερα"
Βραβειο Fipresci διεθνους τμηματος " Χάλια μαλί" 
Βραβείο Fipresci ελληνικου τμηματος "Η αιώνια επιστροφή του Αντώνη Παρασκευα"
Βραβειο τηλ. καναλιου της Βουλης =" Κελί απο χρυσαφι"
Βραβειο κοινου Διεθνους Τμηματος = " Κελι απο χρυσαφι"
Βραβειο κοινου ΑΝΟΙΚΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ= "Παπούσα"
Βραβειο κοινου Ματιες στα Βαλκανια ="Τα παιδια του Ιερεα" 
βραβειο κοινου Ελληνικου προγραμματος ="Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΑΡΣΑ"

54th Thessaloniki International Film Festival DAY 9

ΣΑΒΒΑΤΟ 9 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Σέρλι οράματα πραγματικότητας του  Γκούσταβ Ντόιτς

ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ:  Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 15:30

Δεκατρείς πίνακες του Έντουαρντ Χόπερ ζωντανεύουν μέσα από μια ταινία που αφηγείται τη ζωή μιας γυναίκας, της οποίας οι σκέψεις, τα συναισθήματα κι οι στοχασμοί μάς επιτρέπουν να παρατηρήσουμε μια εποχή στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Σέρλι είναι μια γυναίκα στην Αμερική του ’30, του ’40, του ’50 και των αρχών του ’60. Μια γυναίκα που θα ήθελε να επηρεάσει τον ρου της ιστορίας με την επαγγελματική της δραστηριότητα και την κοινωνικοπολιτική της δράση. Μια γυναίκα που δεν αποδέχεται ως δεδομένη την πραγματικότητα της Οικονομικής Ύφεσης του 1930, του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, του Μακαρθισμού, των φυλετικών συγκρούσεων και των εκστρατειών για τα δικαιώματα του πολίτη, αλλά τη θεωρεί μια ρευστή κατασκευή. Μια γυναίκα που η δουλειά της ως ηθοποιού την έχει εξοικειώσει με το στήσιμο της παραγματικότητας, με την αμφισβήτηση και τη διαμόρφωσή της. Μια γυναίκα που δεν μπορεί να ταυτιστεί με τον παραδοσιακό ρόλο της συζύγου, αλλά που λαχταρά να έχει έναν σύντροφο. Μια γυναίκα που εξοργίζεται με την πολιτική καταστολή, αλλά δεν απελπίζεται, ενώ δεν τρέφει παρά μόνο περιφρόνηση για την προδοσία. Η Σέρλι, μια γοητευτική, χαρισματική, αφοσιωμένη, χειραφετημένη γυναίκα.

Βορειοδυτικά του  Μίκαελ Νόερ

ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ:  Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 20:15

Βραβείο FIPRESCI – Göteborg IFF 2013, Sweden

Το Νόρντβεστ είναι μια από τις πιο υποβαθμισμένες, πολυπολιτισμικές περιοχές της Κοπεγχάγης. Εδώ ζει, μαζί με τη μητέρα του, τον νεότερο αδελφό του και τη μικρή του αδελφή, ο δεκαοχτάχρονος Κάσπερ, που παλεύει να τα βγάλει πέρα πουλώντας κλεμμένα εμπορεύματα σ’ έναν απ’ τους αρχηγούς της τοπικής συμμορίας. Όταν το οργανωμένο έγκλημα φτάνει στο Νόρντβεστ, η ιεραρχία στη γειτονιά αλλάζει, κι ο Κάσπαρ αποκτά μια ευκαιρία να αναρριχηθεί σ’ αυτήν. Σύντομα θα βρεθεί σ’ έναν κόσμο ναρκωτικών, βίας και πορνείας. Καθώς η κατάσταση κλιμακώνεται, τα παιδικά του λημέρια γίνονται πεδίο μάχης. Στην πορεία, ο Κάσπερ κι η οικογένειά του θα βρεθούν στο κέντρο μιας σύγκρουσης που απειλεί να τους καταστρέψει.

Χαεουόν, κανενός η κόρη  του Χονγκ Σανγκ-Σου

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Σάββατο, 2 Νοεμβρίου 2013 - 20:30

ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ:  Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 22:30

Η Χαεουόν, φοιτήτρια στο πανεπιστήμιο, θέλει να βάλει τέλος στην κρυφή ερωτική σχέση που διατηρεί με τον καθηγητή της, Σεοντζγιούν. Νιώθοντας μελαγχολία αφότου αποχαιρέτησε τη μητέρα της, που πρόκειται να μεταναστεύσει την επόμενη μέρα στον Καναδά, η Χαεουόν αναζητά τον Σεοντζγιούν μετά από πολύ καιρό. Εκείνη τη μέρα, συναντούν τυχαία τους συμφοιτητές της σ’ ένα εστιατόριο και η σχέση τους αποκαλύπτεται. Η Χαεουόν εξάπτεται περισσότερο κι ο Σεοντζγιούν τής κάνει την παράτολμη πρόταση να φύγουν μαζί. Η Χαεουόν ονειρεύεται συχνά. Τα όνειρά της μπορούν να συγκριθούν με ονειροφαντασίες, αλλά κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως είναι μόνο φανταστικά.

Nebraska του Αλεξάντερ Πέιν

OΛYMΠION:   Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 21:00

OΛYMΠION:   Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2013 - 17:30

Βραβείο Α΄ Ανδρικού Ρόλου – Φεστιβάλ Καννών 2013

Ένας φτωχός ηλικιωμένος που ζει στη Μοντάνα επιμένει να το σκάει από το σπίτι, με σκοπό να πάει στη Νεμπράσκα για να εισπράξει τα χρήματα από ένα τζακ ποτ που νομίζει πως έχει κερδίσει. Η οικογένειά του, αγανακτισμένη από την άνοιά του που επιδεινώνεται, συζητά το ενδεχόμενο να τον βάλουν σε κλινική, ώσπου ένας από τους δύο γιους του προσφέρεται να πάει τον πατέρα του στη Νεμπράσκα με το αμάξι του, παρότι καταλαβαίνει τη ματαιότητα του εγχειρήματος. Καθ’ οδόν, ο πατέρας του έχει ένα ατύχημα, κι έτσι οι δυο τους πρέπει να μείνουν μερικές μέρες στη μικρή, παρηκμασμένη πόλη της Νεμπράσκα όπου γεννήθηκε ο πατέρας, κι όπου, υπό το άγρυπνο βλέμμα του γιου του, θα βρεθεί απέναντι στο παρελθόν του. (Μην ανησυχείτε – είναι κωμωδία.) Η ταινία, γυρισμένη σε ασπρόμαυρο φιλμ, με φόντο τέσσερις αμερικανικές πολιτείες, φέρνει κοντά επαγγελματίες ηθοποιούς με ανθρώπους που δεν έχουν σχέση με την υποκριτική, και φιλοδοξεί να αποδώσει την ατμόσφαιρα και τους ρυθμούς αυτών των εξωτικών τόπων.

54th Thessaloniki International Film Festival DAY 8

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Βιόλα του  Ματίας Πινιέιρο

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου 2013 - 15:45

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 13:00

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2013 - 23:00

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής – Valdivia IFF 2012, Chile

Βραβείο Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας, Βραβείο FIPRESCI – Buenos Aires IFF BAFICI 2012, Argentina

Η Σεσίλια είναι μια νεαρή ηθοποιός που περνά τις μέρες της κάνοντας πρόβες για το έργο Δωδεκάτη νύχτα του Ουΐλιαμ Σαίξπηρ, σ’ ένα μικρό θέατρο του Μπουένος Άιρες. Η Βιόλα περνά τις μέρες της καβάλα στο ποδήλατό της, παραδίδοντας πειρατικές ταινίες στις αμέτρητες συνοικίες τις ίδιας πόλης. Η Σαμπρίνα είναι αυτή που θα φέρει κοντά αυτές τις δύο ιστορίες. Ενώ η Σαμπρίνα έχει αποφασίσει να χωρίσει τον φίλο της, Αγουστίν, η Σεσίλια, συνεργάτης της στο έργο, προσπαθεί να τη μεταπείσει με αμφιβόλου εγκυρότητας θεωρίες για τον έρωτα. Κι ενώ ο Αγουστίν σιγά σιγά περνά στη σφαίρα του παρελθόντος της, αυτός επιμένει να της στέλνει ταινίες μέσω της Bιόλα, της πωλήτριας των πειρατικών DVD. Έτσι, μια συνάντηση ανάμεσα στη Bιόλα και τη Σεσίλια είναι αναπόφευκτη, και οι αλλαγές στο ερωτικό παιχνίδι επικείμενες. Η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας μέρας σ’ αυτήν την πόλη, όπου η συνάντηση αυτών των δύο ιστοριών μέσα από διάφορες ανατροπές μεταμορφώνει τα συναισθήματα και τη μοίρα των πρωταγωνιστών. Η Bιόλα συνυφαίνει διαφορετικές θεωρίες για την επιθυμία με όνειρα, στίχους και ιστορίες, σ’ έναν κόσμο σαιξπηρικών γυναικών, όπου τα μυστήρια σπανίως επιλύονται, αλλά όπου ο έρωτας κυλά χωρίς φραγμό.

Εμείς  του  Μανί Μασεράτ

OΛYMΠION:   Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου 2013 - 18:00

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 15:00

Η Ίντα, πορσελάνινη και καλοσυνάτη, πιάνει καινούργια δουλειά σ’ ένα σχολείο. Αμέσως τραβά την προσοχή του φαινομενικά μαζεμένου, αλλά αποφασιστικού συναδέλφου της Κρίστερ, ο οποίος δεν διστάζει να την υπερασπιστεί μέσα στην τάξη όταν εκείνη αντιμετωπίζει προβλήματα, ως νεοφερμένη, με τους μαθητές της. Όλα θα συμβούν γρήγορα: το πρώτο ραντεβού, η συγκατοίκηση, οι όρκοι αιώνιας αγάπης. Το πάθος τους είναι φανερό, όπως και το, μακρινό ακόμα, γκρίζο σύννεφο που τους πλησιάζει. Σταδιακά, εκείνος αρχίζει να φανερώνει την καταπιεστική του πλευρά: γίνεται ζηλιάρης και απρόβλεπτος στις αντιδράσεις του, προσπαθεί να την απομονώσει από την οικογένεια και την κολλητή της. Εκείνη, αδύναμη, ανασφαλής και με ροπή στα ψέματα, χρησιμοποιεί το σεξ προκειμένου να αποφύγει τις δυσκολίες και την αλήθεια. Τροφοδοτώντας ο ένας την αδυναμία του άλλου, αναπτύσσουν μια αμοιβαία ψυχαναγκαστική εξάρτηση. Πετώντας τις μάσκες και τα προσχήματα, το Εμείς ξεπροβάλλει ως ένα αποκαλυπτικό, σκληρό πορτραίτο της αγάπης και των περίπλοκων διεργασιών της.

Ida του  Πάβελ Παβλικόφσκι

TZON KAΣΣABETHΣ:          Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου 2013 - 22:00

Χρυσό Λιοντάρι, Βραβεία Καλύτερης Φωτογραφίας, Δεύτερου Γυναικείου Ρόλου, Σκηνικών – Gdynia IFF 2013, Poland

Βραβείο FIPRESCI Ειδικής Παρουσίασης – Toronto IFF 2013, Canada

Πολωνία, 1962. Η Άννα είναι μια όμορφη 18χρονη γυναίκα. Ετοιμάζεται να γίνει καλόγρια στο μοναστήρι όπου έζησε από τότε που, ως παιδί, έμεινε ορφανή, όταν μαθαίνει πως έχει ακόμα μια συγγενή εν ζωή – την αδελφή της μητέρας της, Βάντα. Οι δύο γυναίκες ξεκινούν μαζί για ένα ταξίδι στο οποίο ανακαλύπτουν η μία την άλλη και το παρελθόν τους. Η Άννα μαθαίνει πως η θεία της όχι μόνο ήταν σκληροπυρηνική κομμουνίστρια εισαγγελέας, διαβόητη για τις θανατικές καταδίκες που επέβαλλε σε ιερείς και πολλούς άλλους, αλλά είναι και Εβραία.. Η Ίντα θα πρέπει να διαλέξει ανάμεσα στην ταυτότητα με την οποία μεγάλωσε και τη θρησκεία που την έσωσε από τις θηριωδίες των ναζί κατά τη γερμανική κατοχή στην Πολωνία, ενώ η Βάντα θα πρέπει να βρεθεί ενώπιος ενωπίω με τις επιλογές που έκανε κατά τη διάρκεια του πολέμου, όταν επέλεξε την πίστη ,  αντί για την οικογένειά της.

Ο άγνωστος της λίμνης  του Αλέν Γκιροντί

OΛYMΠION:   Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου 2013 - 23:00

TZON KAΣΣABETHΣ:          Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 22:15

Βραβείο Σκηνοθεσίας (Ένα Κάποιο Βλέμμα), Queer Φοίνικας – Φεστιβάλ Καννών – Cannes IFF 2013

Καλοκαίρι.

Σ’ ένα κρυφό σημείο στις όχθες μιας λίμνης, άνδρες κάνουν ψωνιστήρι.

Ο Φρανκ ερωτεύεται παράφορα τον Μισέλ, έναν ελκυστικό, δυναμικό και μοιραία επικίνδυνο άνδρα.

Ο Φρανκ το γνωρίζει αυτό, αλλά θέλει να ζήσει αυτό το πάθος, ό,τι κι αν γίνει.

54th Thessaloniki International Film Festival DAY 7

ΠΕΜΠΤΗ 7  ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Τα χειρόγραφα δεν καίγονται του Μοχάμαντ Ρασούλοφ

TZON KAΣΣABETHΣ:          Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου 2013 - 15:00

Βραβείο FIPRESCI (Ένα Κάποιο Βλέμμα) – Φεστιβάλ Καννών 2013

Ο Κασρά είναι ένας Ιρανός συγγραφέας που καταφέρνει να καταγράψει τα απομνημονεύματά του, παρότι βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση από την υπηρεσία ασφαλείας. Οι ιστορίες του αναφέρονται στον καιρό που πέρασε στη φυλακή ως πολιτικός κρατούμενος, όπως και με διαφορετικά γεγονότα της ζωής του ως διανοουμένου στο Ιράν. Έχει προετοιμάσει το έδαφος για να εκδώσει αυτά τα γραπτά κι ετοιμάζεται να φύγει από τη χώρα. Όμως κάποιοι στο μηχανισμό της υπηρεσίας ασφαλείας καταφέρνουν να ξεσκεπάσουν τα σχέδια του Κασρά. Θα κάνουν τα πάντα για να καταστρέψουν τα χειρόγραφά του.( Λόγω της λογοκρισίας στο Ιράν και για λόγους ασφαλείας του συνεργείου και του καστ, τα ονόματά τους δεν αναφέρονται στα ζενερίκ της ταινίας.)

Αιθέριες γυναίκες των Μάρι του λιβαδιού του  Αλεξέι Φεντορτσένκο

TZON KAΣΣABETHΣ:          Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου 2013 - 17:30

TZON KAΣΣABETHΣ:          Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2013 - 15:00

Βραβείο FIPRESCI, Βραβείο Ομοσπονδιακού Υπουργείου Εξωτερικών – GoEast Festival 2013, Germany

Βραβείο Καλύτερης Φωτογραφίας, Βραβείο Γκορίν Καλύτερου Σεναρίου – Kinotavr FF 2013, Russia

Μεγάλο Βραβείο – New Horizons IFF 2013, Poland

Οι Μάρι είναι ρωσική εθνοτική ομάδα φινλανδοουγγρικής καταγωγής. Ζουν στις όχθες του Βόλγα στη δυτική Ρωσία και εξακολουθούν να τηρούν τα παγανιστικά έθιμα των προγόνων τους. Η ταινία αποτελείται από είκοσι εννέα βινιέτες που εστιάζουν στην ερωτική ζωή μιας ομάδας γυναικών Μάρι και που ζωντανεύουν έναν ιδιαίτερο κόσμο μαγικού ρεαλισμού, όπου η θηλυκή γονιμότητα, η ομορφιά και η ευτυχία είναι οι κινητήριες δυνάμεις κι όπου η ζωή της γυναίκας ορίζεται από δοξασίες – από τη μυρωδιά που θα της επιβεβαιώσει ότι ο άντρας της την απατά, έως το μανιτάρι φαλλικού σχήματος που θα τη βοηθήσει να διαλέξει τον ιδανικό σύζυγο.

Χάλια μαλλί της  Μαριάνα Ρονδόν

OΛYMΠION:   Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου 2013 - 18:00

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου 2013 - 17:30

Χρυσό Κοχύλι, Βραβείο SIGNIS, Βραβείο Σεμπαστιάν – San Sebastián FF, Spain

O Τζούνιορ, ένα όμορφο 9χρονο αγόρι με μπούκλες, θέλει διακαώς να ισιώσει τα μαλλιά του: το όνειρό του να μοιάσει με μακρυμάλλη τροβαδούρο τού έχει γίνει εμμονή. Η Μάρτα, η μητέρα του, εξαντλημένη από την έλλειψη σταθερής εργασίας και το γεγονός ότι μεγαλώνει μόνη τα παιδιά της, ανησυχεί μήπως η συμπεριφορά του υποδηλώνει ομοφυλοφιλία. Ο Τζούνιορ είναι παγιδευμένος ανάμεσα στο θυμό της μητέρας του και την απόλυτη αποδοχή της γιαγιάς του. Και οι δύο γυναίκες επιβαρύνουν με ακραίες συμπεριφορές την –ούτως ή άλλως πολύπλοκη– διαδικασία μέσα απ’ την οποία ο Τζούνιορ θ’ ανακαλύψει τον εαυτό του, φορτώνοντάς με τύψεις. Γυρισμένη στις αχανείς εργατικές πολυκατοικίες του Καράκας –ένα σκληρό ταμπλό από χιλιάδες οικογένειες και χιλιάδες ιστορίες–, η ταινία είναι αδιάλλακτα ρεαλιστική, αλλά και τρυφερή προς τους πρωταγωνιστές της. Απέριττη στην εκτέλεσή της, απεικονίζει μοναδικούς, ολοκληρωμένους χαρακτήρες και διακρίνεται από μια συγκινητική και σπάνια ανθρωπιά.

Η εποχή των ψευδαισθήσεων  του Σβετοζάρ Ριστόφσκι

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ:            Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου 2013 - 18:00

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ:            Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου 2013 - 15:30

Μεγάλο Βραβείο  – Tokyo IFF 2004, Japan

Βραβείο Καλύτερης Ταινίας  – Anchorage IFF 2005, USA

Βραβείο Καλύτερου Ευρωπαϊκού Ντεμπούτου  – Zlin IFF 2005, Czech Republic

Ειδική Μνεία  – Avanca IFF 2006, Portugal

Εμπνευσμένη από την ταινία του Ταρκόφσκι Τα παιδικά χρόνια του Ιβάν, η ταινία αφηγείται την τραγική ιστορία ενός μαθητή που οδηγείται στη βία και την εκδίκηση όταν του στερούν την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή. Ζώντας μέσα σ’ ένα διαλυμένο κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον, ο 12χρονος Μάρκο εναποθέτει τις ελπίδες του στη συμμετοχή του σ’ έναν διαγωνισμό ποίησης που του προτείνει ο δάσκαλός του. Όταν όμως ο ίδιος ο δάσκαλος τον προδίδει και οι καταστάσεις γύρω του χειροτερεύουν, ο Μάρκο θα πάρει την τύχη στα χέρια του, κάνοντας πράξη τα μαθήματα που του δίδαξε ένας μοναχικός τυχοδιώκτης..

Η Αφροδίτη με τη γούνα του Ρομάν Πολάνσκι

OΛYMΠION:   Πέμπτη, 7 Νοεμβρίου 2013 - 20:30

Βασίζεται στο θεατρικό έργο του Αμερικανού Ντέιβιντ Αϊβς, ο οποίος στηρίχτηκε στο μυθιστόρημα του Λεοπόλδου φον Ζάχερ-Μάζοχ. Η ερωτική δύναμη, ο σαδομαζοχισμός και οι «Βάκχες» αναμιγνύονται με μουσικά μοτίβα από μπουζούκι και μπαγλαμά σε μια πρωτότυπη μουσική σύνθεση από τον διάσημο, ελληνικής καταγωγής, συνθέτη Αλεξάντερ Ντεσπλά. Η δράση εξελίσσεται σε ένα άδειο θέατρο, όπου κάνει οντισιόν ο σκηνοθέτης (Ματιέ Αμαλρίκ) με μια ηθοποιό (Εμανουέλ Σενιέ) προκειμένου να υποδυθεί την Αφροδίτη. Τα ερωτικά παιχνίδια υποταγής και δύναμης ανάμεσά τους αλλάζουν με καταιγιστικούς ρυθμούς, σε μια φεμινιστική ταινία, η οποία διακρίνεται από χιούμορ, ερωτισμό και το ρεσιτάλ ερμηνείας των δύο πρωταγωνιστών. Στην τελευταία σκηνή ακούγονται αποσπάσματα από τις «Βάκχες» από το πρωτότυπο κείμενο. Είναι η πρώτη ταινία που ο Πολάνσκι γυρίζει με δύο μόνο ηθοποιούς -εκτός από το «Μαχαίρι στο νερό» που έπαιζαν τρεις-, γεγονός που τον «ιντριγκάρισε», όπως ο ίδιος έχει πει.

54th Thessaloniki International Film Festival DAY 6

ΤΕΤΑΡΤΗ 6 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2013

Βίος μακρύς κι ανθόσπαρτος

του  Μπόρις Χλέμπνικοφ

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Τετάρτη, 6 Νοεμβρίου 2013 - 20:30

TΩNIA MAPKETAKH:          Κυριακή, 10 Νοεμβρίου 2013 - 17:15

Ο Σάσα, ένας νεαρός αγρότης, βρίσκεται στο κατώφλι μιας νέας, ευτυχισμένης ζωής. Το κράτος αγοράζει γη από μικροκτηματίες. Για τον Σάσα, αυτή είναι η ευκαιρία για να ξεφύγει από την πατατοφυτεία, που τον έχει πια κουράσει, και να επιστρέψει στην πόλη, παίρνοντας μαζί και την αγαπημένη του Άννα, υπάλληλο στο τοπικό παράρτημα της κτηματικής υπηρεσίας. Ωστόσο, μόλις κλείνει η συμφωνία και η φάρμα είναι καταδικασμένη, οι ντόπιοι χωρικοί ξαφνικά ξεσηκώνονται. Πείθουν τον Σάσα, το «αφεντικό», να τους βοηθήσει και να σώσει τη φάρμα – τον μόνο τρόπο για να επιβιώσει το χωριό. Ο Σάσα συγκινείται από την προθυμία των χωρικών να τον αναδείξουν σε τοπικό ηγέτη και σύμβολο αγάπης κι ελπίδας, και βάζει τα δυνατά του να τους βοηθήσει. Αλλά όταν βάζει φρένο στη μεταβίβαση της φάρμας στο κράτος, οι αρχές θεωρούν αυτήν του την κίνηση σύμπτωμα σχιζοφρένειας, ενώ η φιλενάδα του την εκλαμβάνει ως άρνηση να ζήσει στην πόλη μαζί της. Ο Σάσα βρίσκεται μπλεγμένος σε μια μάχη που δεν είναι δική του, σ’ ένα δίχτυ πάθους, τιμής και μη αναστρέψιμων πράξεων.

Σκληρή νύχτα της Πίργιο Χονκασάλο

TΩNIA MAPKETAKH:          Τετάρτη, 6 Νοεμβρίου 2013 - 22:00

TZON KAΣΣABETHΣ:          Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 20:15

Μια ονειρική οδύσσεια στο Ελσίνκι στη διάρκεια μιας νύχτας. Ο πρωταγωνιστής της ταινίας, ο 14χρονος Σίμος, ακόμα ψάχνει τον εαυτό του και την ικανότητα να προφυλάσσεται από το περιβάλλον του. Ο Σίμος κι ο αδελφός του, Ιλκα, είναι γιοι μιας αβοήθητης, απρόβλεπτης ανύπαντρης μητέρας. Το σπίτι τους –ένα χάος–, βρίσκεται στην καρδιά μιας εργατικής συνοικίας του Ελσίνκι. Ο Ίλκα έχει μόνο μια μέρα για να χαρεί την ελευθερία του προτού μπει στη φυλακή για να εκτίσει την ποινή του. Η μητέρα πείθει τον Σίμο να περάσει τη νύχτα μαζί με τον αδελφό του. Κατά τη διάρκεια της μέρας και της νύχτας που περνούν τριγυρνώντας στο Ελσίνκι, τα αδέλφια γίνονται μάρτυρες περιστατικών που θα προτιμούσαν να μην είχαν δει. Ο ευαίσθητος Σίμος δεν έχει τα εφόδια να χειριστεί τα όσα βλέπει ή να κοροϊδέψει τον εαυτό του – βλέπει τα πράγματα έτσι ακριβώς όπως είναι. Στο τέλος, μια τυχαία συνάντηση μ’ έναν φωτογράφο, που έχει βλέψεις που δεν ερμηνεύει σωστά ο Σίμο, τον βυθίζει σε τυφλό φόβο. Στον πανικό και στη βία που θ’ακολουθήσουν, ο Σίμος θα βρει την ταυτότητά του, το αληθινό του πρόσωπο.

Ο Αλί με τα γαλάζια μάτια του  Κλάουντιο Τζοβανέζ

ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ:  Τετάρτη, 6 Νοεμβρίου 2013 - 22:30

ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ:  Σάββατο, 9 Νοεμβρίου 2013 - 17:45

Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής, Βραβείο Καλύτερης Πρώτης ή Δεύτερης Ταινίας – Rome IFF 2012, Italy

Βραβείο Ζαν Καρμέ Kαλύτερου Hθοποιού – The European First Film Festival οf Angers 2013, France

Ο Ναντέρ κι ο Στέφανο: ο ένας είναι Αιγύπτιος αλλά γεννήθηκε στη Ρώμη, ο άλλος είναι Ιταλός κι είναι ο καλύτερός του φίλος. Η φιλενάδα του Ναντέρ είναι κι αυτή Ιταλίδα, κι αυτός είναι ο λόγος που οι γονείς του είναι αντίθετοι σ’ αυτόν τον έρωτα. Μια εβδομάδα στη ζωή ενός εφήβου που προσπαθεί να εναντιωθεί στις αρχές της οικογένειάς του. Τηρώντας μια ευαίσθητη ισορροπία ανάμεσα στην ιταλική και την αραβική του ταυτότητα, ο Ναντέρ, θαραλλέος κι ερωτευμένος, θα πρέπει να υποφέρει τη μοναξιά, τους δρόμους, το κρύο, την πείνα, το φόβο και την απώλεια της φιλίας, προκειμένου να ξαναβρεί την ταυτότητά του.

Ραγισμένα όνειρα του  Φέλιξ φαν Γρούνινγεν

OΛYMΠION:   Τετάρτη, 6 Νοεμβρίου 2013 - 23:00

TZON KAΣΣABETHΣ:          Παρασκευή, 8 Νοεμβρίου 2013 -19.30

Η Ελίζ κι ο Ντιντιέ είναι μαζί εδώ και επτά χρόνια γεμάτα πάθος. Όταν η μικρή τους κόρη, Μεϊμπέλ, έρχεται αντιμέτωπη με μια σοβαρή ασθένεια, όλα τα σημεία καμπής στην έντονη σχέση τους περνούν ξανά μπροστά απ’ τα μάτια τους. Θυμούνται τον κεραυνοβόλο έρωτά τους, το φλερτ και το πάθος, την πιο στενή επαφή μέσα από την μπάντα τους μπλούγκρας μουσικής, την τολμηρή απόφαση να παντρευτούν, την απρόσμενη εγκυμοσύνη και, τέλος, τη χαρά του να είσαι γονιός μετά τη γέννηση της πανέμορφης Μεϊμπέλ. Ένας τέλειος κύκλος ευτυχίας γι’ αυτό το τόσο αντισυμβατικό ζευγάρι. Καθώς όμως το άγχος και η θλίψη γύρω από τη θεραπεία της Μεϊμπέλ εντείνονται, ο Ντιντιέ κι η Ελίζ αντιδρούν με διαφορετικούς τρόπους. Παλεύουν μαζί για το παιδί τους, ελπίζοντας πως η αγάπη δεν θα τους εγκαταλείψει τώρα που τόσο την έχουν ανάγκη. Η αγάπη μπορεί να νικήσει τη μοίρα, αλλά όχι πάντα.