A Hole In My Heart
του Lukas Moodysson

Ο Eric ζει με τον πατέρα του Rickard, ερασιτέχνη σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή ταινιών πορνό. Η μητέρα του Eric πέθανε όταν εκείνος ήταν τεσσάρων ετών αφήνοντας σε αυτόν και τον Rickard από μια τρύπα στην καρδιά…
Τέταρτη κατά σειρά (εξαιρώντας το, άπαιχτο εκτός Σουηδίας, ντοκιμαντέρ Terrorists) μεγάλου μήκους ταινία για τον Moodysson, το A Hole In My Heart είναι ένα κυνικό σχόλιο για τα reality τύπου “Big Brother” και την πανταχού παρούσα αισθητική του -μετά nineties- σκληρού πορνό, μια ταινία «σοκ» στα πρότυπα του “Salo” του Pasolini γεμάτη γραφικές σκηνές σεξ, βίας, χειρουργικών επεμβάσεων και …ψυχικής έκθεσης, μα πάνω απ’ όλα μια Bergman-ική σπουδή χαρακτήρων, που πλησιάζει με τρυφερότητα και, τελικά, συμπάθεια τους τέσσερις «απόβλητους» ήρωές της. Ένα απόλυτα επιτυχημένο κινηματογραφικό πείραμα από έναν σκηνοθέτη που, αν δεν το έχετε ήδη κάνει, αξίζει να αναζητήσετε και τις προηγούμενες δουλειές του (σε DVD κυκλοφορούν: Δείξε μου Αγάπη / Fucking Amal, Λίλια για πάντα / Lilja 4-ever και η αριστουργηματική μικρού μήκους Bara prata lite στην συλλογή Cinema 16: European Short Films).
Νίκος Πάστρας
Seven Παπάφη

Κρυμμένος
Σκηνοθεσία: Μίκαελ Χάνεκε
Παίζουν: Ντανιέλ Οτέιγ, Ζυλιέτ Μπινός

Ο Ζορζ, παριζιάνος παρουσιαστής λογοτεχνικής εκπομπής, λαμβάνει ανώνυμες βιντεοσκοπήσεις του σπιτιού του. Το γεγονός είναι αρκετό για να τον πανικοβάλει.
Η καινούργια ταινία του Μίκαελ Χάνεκε είναι ένας καφκικός πολιτικός εφιάλτης, πανούργα δομημένος σαν λαβύρινθος χωρίς διέξοδο. Η σαρκαστική αμφισημία που επιλέγει ο Χάνεκε είναι ολοφάνερη ήδη από τον αινιγματικό τίτλο: κρυμμένος ο «θύτης» των βιντεοσκοπήσεων, πιο κρυμμένο όμως το «θύμα» από μια ενοχή που τον τρώει σαν σαράκι. Ο ήρωας του Ντανιέλ Οτέιγ, καλοβαλμένος και καλλιεργημένος μεσοαστός που κρατάει… αποστάσεις ασφαλείας από τη σύζυγό του, νιώθει ότι απειλείται από τον «συνήθη ύποπτο» και λησμονεί την ίδια του τη συνείδηση. Τι ρόλο παίζουν, λοιπόν, ένας σφαγμένος κόκορας (έμβλημα της Γαλλίας, μην ξεχνιόμαστε) και η οδός Λένιν; Και ακόμα παραπέρα, πού κρύβεται η επίμαχη κάμερα; Ο Χάνεκε αφήνει τα ερωτήματα να επικρέμονται με τρόπο τρομοκρατικό, παίζοντας το αγαπημένο του ειρωνικό παιχνίδι της αντιστροφής των ρόλων: το ίδιο που θα έσπερνε τον πανικό στην εξοχική κατοικία των «Παράξενων παιχνιδιών» και θα μετέτρεπε την αστική οικογένεια σε τριτοκοσμική στην «Ώρα του λύκου». Το αποτέλεσμα κόβει την ανάσα, και γεμίζει με ιδανικό τρόπο την απόσταση ανάμεσα σε δύο ακίνητα κάδρα – το άδειο πλάνο της βιντεοσκόπησης και την πολυσυζητημένη μαγική εικόνα του φινάλε. Ένα αριστούργημα καθαρό και ψυχρό σαν τον πάγο, που δίνει στον κορυφαίο σύγχρονο Ευρωπαίο σκηνοθέτη τα σκήπτρα ενός δεύτερου Μπουνιουέλ.

Κωνσταντίνος Σαμαράς

«Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan»,


Μια ταινια που σιγουρα δεν περιμενα να δω στο ‘πανοραμα ευρωπαικου κινηματογραφου’ της Ελευθεροτυπιας.. Και μια ταινια για την οποια δεν ειμαι καθολου σιγουρη τι πρεπει να γραψω.. !! Προκειται για το «Borat: Cultural Learnings of America for Make Benefit Glorious Nation of Kazakhstan», το νεο “πονημα” του αθεοφοβου βρετανου κωμικου Sasha Baron Cohen, τον οποιο ισως γνωριζετε απο το ετερο alter ego του, τον ‘ραπερ’ AliG.
Τι ειναι λοιπον αυτο το Borat; Γιατι εγινε τοσος ντορος γυρω απο αυτο; (για οσους δεν γνωριζουν τον ‘ντορο’, εχουν προβει σε διαγγελματα σχετικα με την ταινια ο Υπουργος εξωτερικων καθως και κυβ. εκπροσωποι του Καζακσταν, δηλωνοντας θιγμενοι ως εθνος απο το περιεχομενο της!) Αξιζει τελικα να το δει κανεις..;! Ειλικρινα, η απαντηση ειναι δυσκολη.. Γιατι απο την μια πλευρα, ενα τετοιο προσβλητικο.. τερατουργημα (!!) δεν μπορει να χαρακτηριστει ‘καλη ταινια’.. Απο την αλλη ομως πλευρα ειχα καιρο να γελασω τοσο πολυ, οσο στο πρωτο μερος της ταινιας: Το χιουμορ του Borat δεν αφηνει τιποτα ορθιο, ξεκινωντας απο τους δυστυχους Καζακους (που βεβαια δικαιως δηλωνουν θιγμενοι απο την ταινια!), οι οποιοι περιγραφονται βασικα ως ενα εθνος διεστραμμενων ρατσιστικων τριτοκοσμικων τερατων, και καταληγοντας στους αμερικανους τους οποιους επισης κοροιδευει ανηλεως.
Ας παρουμε τα πραγματα απο την αρχη: το στορυ (το ποιο;) εχει ως εξης: ο καζακος ρεπορτερ Borat Sagdiyev πηγαινει στην Αμερικη για να γυρισει ενα επιμορφωτικο ντοκυμαντερ για τους συμπολιτες του και στην πορεια ερωτευεται μεσα απο φωτογραφιες την.. Παμελα Αντερσον και βαζει ως σκοπο του ταξιδιου του να την παντρευτει.. Αν αυτα σας φαινονται σουρεαλ, που να δειτε και τι γινεται στην ταινια..! Οι Εβραιοι, οι Τσιγγανοι, οι ομοφυλοφιλοι, οι γυναικες, οι Καζακοι και οι Αμερικανοι σατιριζονται χωρις ελεος, ενω οι σκηνες της ξεναγησης στο χωριο του Borat, στο σπιτι των Εβραιων καθως και αυτη της συναντησης με την Παμελα Αντερσον, ειναι απλα cult ανθολογια. Το –χοντροκομμενο- χιουμορ δεν σταματα ουτε δευτερολεοπτο, ενω ομως στο πρωτο μερος βγαζει αβιαστα τρανταχτο γελιο, στο δευτερο δυστυχως το.. χανει λιγο και «ξεχειλωνει» ανησυχητικα, με το θεαμα να παυει πολλες φορες να ειναι αστειο και να καταληγει σε σημεια αντιαισθητικο..
Ανεξαρτητα απο το περιεχομενο της παντως, προκειται για μια ταινια που πρεπει να δεις για να την πιστεψεις. Ο Sasha Baron Cohen εκμεταλλευομενος την αγνοια της Δυσης για το αναπτυσσομενο Καζακσταν κατασκευαζει ενα εντελως αυθαιρετο αλλα και αναμφισβητητα ξεκαρδιστικο πορταιτο αυτης της χωρας και μας το πασαρει σαν αληθινο.. δημιουργωντας παραλληλα –για την πλακα του- μια τεραστια αναταραχη στην πραγματικη κυβερνηση του Καζακσταν που τρεχει και δεν φτανει, μην ξεροντας τι να πρωτοσυμμαζεψει!! Αν ειστε ευθικτοι, ή επιλεγετε τον κινηματογραφο μονο για.. εργα τεχνης, σιγουρα ειναι μια ταινια που δε θα προτεινα.. Αν ομως θελετε να γελασετε με την ψυχη σας και αποδεχεστε την προκληση αυτου του cult και αυτοσαρκαστικου κινηματογραφικα πονηματος, σπευσατε!
Αφηστε βεβαια που δεν μπορει να σταματησει να μου τριβελιζει το μυαλο η σκεψη, τί θα γινοταν αν ο Sasha Baron Cohen ξυπναγε μια ωραια πρωια με σκοπο να ξεκατινιασει και το Glorious Nation of Elladistan….!! Niiiiiiice!

Μαριάννα Ράντου

Scoop", του W.Allen.
Δυστυχως ο πολυαγαπημενος Woody μονο λαυρακι (προχειρη μεταφραση του "scoop") δεν επιασε με την νεα του δημιουργια. Εχοντας απο περσι εγκαταλειψει -με ομολογουμενως πολυ επιτυχημενο τροπο- τους γνωριμους Νεουορκεζικους ρυθμους του και τα αγαπημενα του ψυχαναλυτικα μοτιβα στο υπεροχο Match Point, δοκιμασε και φετος μια συνταγη με παρομοια υλικα (βλ. Λονδινο- βρετανικη upper class ατμοσφαιρα και Σκαρλετ Γιοχανσον), ομως το αποτελεσμα αυτη τη φορα.. καπου εχασε!
Η ταινια ειναι ανευρη (και Woody χωρις λιγο νευρωσικους ρυθμους, δεν λεει!!), με ερμηνειες μετριοτατες (πρωτος και καλυτερος ο ιδιος ο Αllen που ηταν κουραστικος και επαναλαμβανομενος-αλλα και το υπολοιπο καστ δεν πηγαινε πισω..) και με στορυ μαλλον επιφανειακο που..μπαζει απο παντου: Mια νεαρη wannabe δημοσιογραφος (Scarlet Johansson) δεχεται..με τροπο 'μαγικο' επισκεψεις απο εναν πεθαμενο ρεπορτερ-λαγωνικο που της δινει πληροφοριες για εναν serial killer υπερανω πασης υποψιας. Αυτη, ακολουθουμενη απο εναν ψευτομαγο-ταχυδακτυλουργο (W. Allen) προσπαθει να μπει στον κυκλο του γοητευτικου υποπτου (Hugh Jackman) για να αντλησει πληροφοριες για το θεμα και να βγαλει στη φορα το μεγαλο λαυρακι -ενω στην πορεια βεβαια τον ερωτευεται..
Προκειται για μια ταινια εν πολλοις αδιαφορη, που κερδιζει βεβαια καποια χαμογελα κυριως με τα δυο-τρια 'γουντιαλενικα' τσιτατα που πετιουνται σε ανυποπτο χρονο - και αυτα ομως οχι και τοσο επιτυχημενα, ενω ενδιαφερον παρουσιαζει και το κωμικο ευρημα με το Χαρο (μπρρ..), που εχει ομως 'ξαναπαιξει' σε παλιοτερες ταινιες του.
Βρε Woοdy, ασε τα μαγικα και κανε ξανα μια επισκεψη στον ψυχολογο!!;)

Marianna Randou London calling

Δέκα φορές ξεκίνησα να γράφω κι άλλες τόσες στα μισά της πρώτης πρότασης σταμάτησα. Είναι που μερικές φορές. νιώθω αυτό το μυστικό να φουσκώνει μέσα μου, σαν ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί κι αναζητά το φως, κι εγώ όλο προσπαθώ να το κρατήσω στα βάθη της γης. Είναι μέρες που τα καταφέρνω χωρίς προσπάθεια. Κοιμάται ήσυχο, σε μια γαλήνη όμοια της ανυπαρξίας, σαν νανουρισμένο από την λογική μου, σαν εφησυχασμένο από την πραγματικότητα…

Κι εκείνες τις μέρες, γράφω χωρίς δεύτερη σκέψη. Το κείμενο βγαίνει από μέσα μου, αναβλύζουν οι λέξεις, και η μόνη προσπάθεια είναι να διαλέξω ποιες απ’ αυτές θα καταγράψω. Ομορφες μέρες… επίπεδες σχεδόν, χωρίς συναισθηματισμούς, χωρίς να ανησυχώ για την φωτιά που καίει στο βάθος…

Αλλοτε πάλι, περνάει από το νου μου φευγαλέα, σαν γλάρος πάνω απ’ τα κύμματα. Σαν παιδάκι που παίζει, το μυστικό εμφανίζεται και εξαφανίζεται, γελώντας με την έκπληξη μου όπως πετιέται ξαφνικά μπροστά μου… Γρήγορα, αρχίζω να παίζω κι εγώ μαζί του. Του φωνάζω να εμφανιστεί κι αυτό κρύβεται περισσότερο, κάνω πως δήθεν δεν κοιτάω και το νιώθω να πλησιάζει… Μα και πάλι δεν ανησυχώ… Ισως οι λέξεις με δυσκολεύουν λίγο περισσότερο, ίσως χρειαστεί να ψάξω την σειρά και την ορθογραφία τους, μα οι σκέψεις μου παραμένουν καθαρές. Και τότε συνεχίζω να γράφω.

Οι χειρότερες μέρες είναι αυτές που απαιτεί να βγει στην επιφάνεια. Τινάζεται μέσα μου, επαναστατεί. Κι εγώ καταναλώνω όλη μου την ενέργεια να το συγκρατήσω. Εξαντλώ όσα ξέρω για να το κάνω να κουραστεί και να σταματήσει να προσπαθεί. Κουράζω το σώμα μου, εξασθενώ το πνεύμα μου, ταλαιπωρώ την ψυχή μου… Μα αυτό έχει δική του πηγή ενέργειας και συνεχίζει. Κάθε δεύτερη σκέψη μου και το μυστικό ανάμεσα. Μπερδεύει τις λέξεις μου, τις αποκαλεί ψέματα, προσβάλει τις προθέσεις μου, αναστατώνει τον ειρμό μου, βάζει τρικλοποδιά στις επιθυμίες μου…

Σαν πληγωμένο ζώο, το μυστικό δαγκώνει εμένα που το φυλάω ασφαλές τόσο καιρό. Τρώει τις ίδιες του τις σάρκες, κάνει το λόγο μου άναρθρο…

Δέκα φορές σήμερα, ξεκίνησα να γράφω. Και τις δέκα το μυστικό γέλαγε μαζί μου …

Πολυγλωσσία και πολυφωνία

Η Julia Kristeva σε ομιλία της στην Αθήνα την περασμένη Παρασκευή, 13 Οκτωβρίου, αναφέρθηκε στο πεπλεγμένο φαινόμενο της διγλωσσίας. Ο μεταφραστής εκπροσωπεί για τους δικούς του τον ξένο πολιτισμό, ενώ ταυτόχρονα ενισχύει τον δικό του πολιτισμό, εμπλουτίζοντάς τον με νέα πολιτιστικά προϊόντα. Η ίδια, δίγλωσση θεωρητικός, γαλλίδα πολίτις βουλγαρικής καταγωγής, ενισχύει με το έργο της τα διεθνή γράμματα.

Ο κινηματογράφος είναι ένας κώδικας, μία γλώσσα ξεχωριστή. Το γεγονός όμως ότι στην Ελλάδα δεν «κρύβουμε» τις ταινίες με μεταγλώττιση και αφήνουμε και τον λεκτικό κώδικα της κάθε χώρας να μας πλησιάσει, βλέποντας μια ταινία ισπανική, γαλλική κλπ με ελληνικούς υπότιτλους, είναι μία πρακτική που μας έχει σε μεγάλο βαθμό προετοιμάσει να δεχτούμε το Άλλο, τόσο που να μην είναι πια ξένο, αλλά κάτι δικό μας, αφού σε κάθε σεκάνς οι ελληνικές λέξεις στους υπότιτλους μας θυμίζουν την ταυτότητα μας. Ένα προνόμιο, ίσως και μία ξεχωριστή ιδιότητα που μας διακρίνει από κάποιους Ευρωπαίους συμπολίτες μας.

O Roland Barthes, δάσκαλος της Kristeva, υποστήριξε ότι το έργο τέχνης βρίσκει την ολοκλήρωσή του όχι στα ίδια του τα μέσα, αλλά στο μυαλό του αποδέκτη του. Ο «αναγνώστης» ανασυνθέτει τις πληροφορίες και γίνεται ο συνδημιουργός του φιλμ.
Την ελληνικότητα που μας στερούν οι εταιρείες διανομής, που δεν μας φέρνουν τις ταινίες που θέλουμε, την συμπληρώνουμε εμείς, διαβάζοντας το φιλμ μέσα από το δικό μας ελληνικό (ή άλλο) φίλτρο. Έτσι, σε μία ταινία που αναγκάζεται να δει χωρίς υπότιτλους, ή μόνο με αγγλικούς, ο Έλληνας θεατής εγγράφει την ελληνική του ερμηνεία, και επιτελεί με αυτόν τον τρόπο το λειτούργημα του μεταφραστή, στο οποίο αναφέρεται η Kristeva: γίνεται μία «μορφή-κλειδί για τη δημοκρατία» (figure clé de la démocratie contemporaine), επιτρέποντας το Άλλο να περάσει στον πολιτισμό του. Η πολυφωνία, ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της δημοκρατίας, συντηρείται μόνο με προσπάθεια. Και αν ο κινηματογράφος, σαν τέχνη, ενέχει την πολυφωνία σε κάθε έκφρασή του, η γλωσσική διαφορετικότητα ενός ξένου φιλμ που γίνεται δεκτό στη χώρα μας σε ένα τόσο ευρύ επίπεδο ώστε να ενοικιάζεται από ένα «τμήμα οικιακής ψυχαγωγίας», όπως ένα video club, εξασφαλίζει, στην δική μου συνείδηση, την επιβίωση της πολυφωνίας και της διαφορετικότητας στην Ελλάδα, μια χώρα όπου η πόλωση στα πολιτικά πράγματα αγγίζει τα επίπεδα της Αμερικής.

Μαρία Μυτιληνάκη

Site του συνεδρίου: http://www.hau.gr/hau/en/conf_trans.html

ULTRAVIOLET



Μετα το ενδιαφέρον σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Equilibrium, o Kurt Wimmer
Επιστρέφει με μια ακόμα ταινία επιστημονικής φαντασίας. Σ έναν κόσμο όπου ένας ιος , έχει μετατρέψει τους μισούς ανθρώπους σε βαμπίρ, η Violet( Milla Jovovich) καλείται κατά λάθος να προστατεύσει ένα αγόρι ( Cameron Bright) ο οποίος είναι και η θεραπεία γι αυτόν τον ιο…εάν δεν θέλετε να χάσετε 1,5 ώρα της ζωής σας ή εάν θέλετε να τιμωρήσετε τον εαυτό σας για ο,τιδήποτε, πρέπει επειγόντως να δείτε το Ultraviolet, μία από τις πιο αντιαισθητικές, κακόγουστες και ακαταλαβίστικες ταινίες επιστημονικής φαντασίας των τελευταίων χρόνων. Μετά από ταινίες όπως το «Πέμπτο Στοιχείο» και την σειρά των Resident Evil, η Milla Jovovich ξαναπαίζει τον ρόλο της ατσαλάκωτης ηρωίδας με την μόνη διαφορά πως εδώ είναι φανερό πως και η ίδια δεν πιστεύει στο project. Δεν την έχουμε δει πιο απαθή ως προς την ερμηνεία της. Ο Cameron Bright παίζει για χιλιοστή φορά τον ρόλο που έπαιζε στο X-men 3, το «Θεόσταλτος» και άλλες οσκαρικές ταινίες! Αυτό του μοναχικού και ναμόλητου παιδιού που κρύβει ένα τεράστιο μυστικό και που κουβαλάει όλο το βάρος του κόσμου στους μικρούς του ώμους. Sniff… εδώ ο θεατής απορεί: μα καλά δεν υπάρχουν άλλα παιδιά στο Hollywood; Ή μήπως οι άλλοι δεν θέλουν να κάψουν την καριέρα τους πριν καν ξεκινήσει; Όσο για το σενάριο της ταινίας: εάν καταλάβει κανείς τίποτα ας μου εξηγήσει κι εμένα γιατί νιώθω πολύ μειονεκτικά που δεν κατάφερα να βγάλω άκρη. Μήπως φταίει το μοντάζ της ταινίας που είναι τόσο ελλειπτικό που ποτέ δεν σε αφήνει να αντιληφθείς τι γίνεται; Βέβαια δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ στα εφφέ και το design της ταινίας τα οποία είναι τελείως passé και ψεύτικα, ακόμα και οι μάγισσες στο STAR έχουν καλύτερα εφφε!!! Τέλος πάντων, μετά από αυτήν την ολική καταστροφή ξαναείδα στα καπάκια το Blade Runner και το πρώτο Matrix για να θυμηθώ τι εστί επιστημονική φαντασία. Τώρα που το σκέφτομαι, μήπως ο Wimmer σκηνοθέτησε κωμωδία και δεν το πήρα χαμπάρι; Θα το εξακριβώσω σύντομα. Έχω κάτι φίλους τους οποίους θέλω να εκδικηθώ και τους έχω καλέσει σπίτι για να την δούμε μαζί! Όπως και να έχει εγώ θα περάσω καλά!!!


Αλέξης Τζήμας
Seven Μπότσαρη

12 νέα βαλκανικά σενάρια
Δώδεκα νέα σενάρια επελέγησαν για να πάρουν μέρος στη διεθνή συνάντηση του Βαλκανικού Ταμείου Ανάπτυξης Σεναρίων στο πλαίσιο του 47ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.
Το Balkan Fund συνεχίζει την επιτυχημένη πορεία του για τέταρτη χρονιά ενισχύοντας σενάρια από την περιοχή των Βαλκανίων, ενώ, όπως τονίζει και η διευθύντρια του φεστιβάλ Δέσποινα Μουζάκη, η πολιτική του θεσμού για τα Βαλκάνια ενισχύεται περαιτέρω από «το τμήμα του προγράμματος Balkan Survey καθώς και από τη φετινή πρωτοβουλία μας "Works in Progress", με την οποία παρουσιάζονται στη διεθνή αγορά έργα από την περιοχή σε εξέλιξη και σε αναζήτηση συνεργατών. Τα Βαλκάνια διαθέτουν ένα κινηματογραφικό δυναμικό με προοπτική και το ΦΚΘ είναι εδώ για να του δώσει την ευκαιρία στη διεθνή αγορά!».Μετά την επιτυχία της ταινίας «Grbavica» της Βόσνιας Γιασμίλα Ζμπάνιτς, που κέρδισε ένα από τα βραβεία του Balkan Fund το 2003 για την ανάπτυξη του σεναρίου της και θριάμβευσε στο τελευταίο Φεστιβάλ του Βερολίνου, κερδίζοντας τη Χρυσή Αρκτο, αλλά και της ταινίας Tunin«The g», του Σλοβένου σκηνοθέτη Ιγκορ Στερκ, που συμμετείχε στο Balkan Fund το 2003 και κέρδισε βραβεία στα Φεστιβάλ του Mannheim και της Νάπολης, το Balkan Fund συνάντησε φέτος ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον από Βαλκάνιους κινηματογραφιστές. Τα δώδεκα σχέδια σεναρίου που επελέγησαν θα παρουσιαστούν από τους σεναριογράφους, σκηνοθέτες και παραγωγούς τους κατά τη διάρκεια της τριήμερης διεθνούς συνάντησης (18 έως 20 Νοεμβρίου). Η πενταμελής διεθνής κριτική επιτροπή θα ανακοινώσει τη νικητήρια τετράδα και θα βραβεύσει καθένα από τα σχέδια με 10.000 ευρώ. Παράλληλα, οι συντελεστές αυτών των σχεδίων θα έχουν την ευκαιρία να συναντηθούν με έναν επιλεγμένο αριθμό επενδυτών, παραγωγών, διανομέων και sales agents, οι οποίοι θα βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, ειδικά για τις εργασίες του Balkan Fund, όπως και τις προηγούμενες χρονιές. Τα σχέδια σεναρίου τα οποία επελέγησαν είναι:

«The Boy» (Το Αγόρι) του Δ. Αθανίτη (Ελλάδα),

«Cairo» των Β. Ραΐση-Στ. Νιζήρη (Ελλάδα),

«Circus Fantasticus» του Γιάνετς Μπούργκερ (Σλοβενία),

«The Deepest Scar» του Στεφάν Μαβρόντιεφ (Βουλγαρία),

«Firefly Season» του Μίροσλαβ Μάντιτς (Βοσνία και Ερζεγοβίνη),

«Fish Out of Water» (Στη στεριά δεν ζει το ψάρι) του Στ. Κατσαρού -σκηνοθέτις Μαρία Ντούζα (Ελλάδα),

«Α Heart Shaped Balloon» των Μόγκνταν Μουστάτα και Καταλίν Μιτουλέσκου (Ρουμανία), «Here and There» του Ντάρκο Λουνγκούλοφ (Σερβία),

«Lara» του Μπλαζ Κούτιν (Σλοβενία),

«Lodos» του Ντίτεμ Εράιντα (Τουρκία),

«Principles of Life» του Ραζβάν Ραντουλέσκου, σκηνοθέτης Ραντού Τζουντ (Ρουμανία),

«Tilt» του Βόκτρο Τσουτσκόφ (Βουλγαρία).

Wonderland
Του Michael Winterbottom

...Όπως Η Χώρα Των Θαυμάτων. Τι κι αν η ταινία περιορίζεται στο Λονδίνο; Ουσιαστικά κάτοικοι της είμαστε όλοι. Χαρακτήρες ερωτευμένοι, χαρακτήρες βαριεστημένοι, χαρακτήρες με όνειρα, εμμονές, πάθη και λάθη. Αναγνωρίζεις ανάμεσα τους κάτι από σένα; Όχι άδικα, αφού ο Winterbottom το έκανε και πάλι το θαύμα του. Με μια κάμερα στο χέρι ακολουθεί ανθρώπους τόσο κοινούς και συνηθισμένους κι αυτό γιατί αν το καλοσκεφτείς αυτοί παρουσιάζουν και το μεγαλύτερο ενδιαφέρον! Κι εσύ ένας από αυτούς είσαι, άρα προς τι οι φανφάρες; Με μια επιφανειακή προσέγγιση των χαρακτήρων(που παραδόξως είναι αρκετή) η ταινία σε αγγίζει έντονα κι αυτό γιατί η ταύτιση με ήρωες και καταστάσεις είναι αναπόφευκτη. Άνθρωποι που προσπαθούν ξανά και ξανά να ερωτευτούν, που νιώθουν να πνίγονται από τις ανασφάλειες τους, που τρέφονται με αναμνήσεις αδυνατώντας να φτιάξουν καινούριες καλύτερες. Και φυσικά μην περιμένεις “happy end” με ροδοπέταλα και γάμους(αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες!).Οι ήρωες φτάνουν στον πάτο το οποίο δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού από εκεί, μόνο ψηλά μπορείς να κοιτάξεις. Τι κι αν δε σου ήρθαν όλα όπως θες; Τέτοια είναι η σκατοζωή, αλλά εσύ συνεχίζεις να γουστάρεις και πως όχι; Ποτέ δε ξέρεις τι ξημερώνει και σίγουρα είναι μεγάλη παρηγοριά να ξέρεις πως τελικά δεν είσαι η μόνη Αλίκη σ’ αυτή τη Χώρα Των Θαυμάτων…

Γιώργος Αγγελόπουλος

Δυστυχως δεν εμεινε χρονος για καμια πρεμιερα χθες, οποτε περιοριστηκα μονο σε μια ταινια απο το αφιερωμα στον Πιντερ..
"THE CARETAKER" (Ο ΕΠΙΣΤΑΤΗΣ¨): Μετα την περσινη του βραβευση με το Νομπελ ο Χ.Πιντερ εγινε πολυ.. της μοδας, με αποτελεσμα να εχουμε την τυχη να ανασυρθουν σε αυτο το φεστιβαλ ολες οι κινηματογραφικες μεταφορες των εργων του. Ο 'Επιστατης' δεν ειναι - κατα τη γνωμη μου- απο τα πιο δυνατα θεατρικα του εργα και σιγουρα δεν ειναι εργο φτιαγμενο με κινηματογραφκα κριτηρια (διαλογικο εργο δωματιου για 3 προσωπα) κατι που -ευτυχως- συνειδητοποιησε κ ο σκηνοθετης, που δεν προσπαθησε να αποφυγει τις θεατρικες δομες.. Το αποτελεσμα ειναι ισως κουραστικο για τον κινηματογραφικο θεατη, που δεν εχει συνηθισει τους 'πιντερικους ρυθμους', δεν παυει ομως να ειναι εξαιρετικα ενδιαφερον. Οι ελλειπτικοι διαλογοι κυριαρχουν, οι παυσεις και οι 'εκκωφαντικες' σιωπες δηλωνουν συνηθως περισσοτερα και απο ο,τι πολλοι μακροσκελεις μονολογοι, ενω η αληθεια και το ψεμα συχνα περιπλεκονται μεσα απο τους αποσπασματικους και 'παραλογους' διαλογους που δειχνουν να προσπαθουν να αποφυγουν την πραγματικοτητα .. Οι τρεις χαρακτηρες -δυο αποξενωμενα αδερφια και ενας γερος αστεγος που βρεθηκε μετα απο προσκληση του ενος στο σπιτι τους- παλευουν μεσα απο τα λογια και κυριως μεσα απο τις σιωπες τους να κυριαρχησουν απεναντι στους αλλους δυο, και απο 'εξουσιαζομενοι' να γινουν 'εξουσιαστες': Ο φιλανθρωπος αδερφος υποβιβαζεται σε 'τρελο', ο μυστηριος αστεγος προβιβαζεται σε επιστατη, ο επιθετικος αδερφος γινεται ο φιλος. Σχεσεις εημερης 'εξουσιας' περνανε απο χερι σε χερι, οι σχεσεις της οικογενειας δοκιμαζονται και το παραλογο της φαντασιας συχνα κυριαρχει με αποτελεσμα να δημιουργηθει ενας πολυπλοκος κυκλος που τελικα μας επιστρεφει ξανα στην αρχη, οπου η πραγματικοτητα μας επναφερει τελικα στη φυσικη ροη των πραγματων.. Με πολυ καλες -θεατρικες- ερμηνειες και απο τους τρεις ηθοποιους, η ταινια ειναι πολυ καλη μεταφορα του θεατρικου εργου που παρουσιαζει μεγαλο ενδιαφερον, ακομα και για τον μη μυημενο θεατη.

Μαριάννα Ράντου

Silentium

Μια καυστική σάτιρα της Καθολικής Εκκλησίας, αλλά και της αριστοκρατικής κοινωνίας του Σάλτσμπουργκ, στην Αυστρία, σκηνοθετημένη από τον Βόλφγκαγκ Μουρνμπέργκερ... Ενας άντρας μηνύει τον καθολικό επίσκοπο του Σάλτσμπουργκ για παιδεραστία. Προκαλείται μεγάλος θόρυβος, και δύο χρόνια ύστερα από τα γεγονότα ο κατηγορών θα βρεθεί νεκρός στο διαμέρισμά του. Υπάρχει η εκδοχή της αυτοκτονίας στον κοινωνικό περίγυρο, όμως η γυναίκα του ήρωα και ένας εκκεντρικός αστυνομικός επιθεωρητής έχουν εντελώς διαφορετική γνώμη, και αποφασίζουν να προχωρήσουν.. Στα 45 σήμερα ο Βόλφγκαγκ Μουρνμπέργκερ, σπούδασε κινηματογράφο στη Βιέννη, υπήρξε συγκάτοικος στα χρόνια των σπουδών με τον Τέλλο , άρχισε να σκηνοθετεί για τη γερμανική τηλεόραση και πέρασε στη μεγάλη οθόνη στα μέσα της δεκαετίας του '80 .

Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.
Το 19ο που διοργανώνει η «Ελευθεροτυπία» και ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης, σε συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού, το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου και από φέτος και το Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ).
Ξεκινάει σήμερα (10 μ.μ.) ανεπισήμως με την αβάν πρεμιέρ, στο «Ιντεάλ», των «Δίδυμων Πύργων» του Ολιβερ Στόουν.
Επισήμως κάνει πρεμιέρα την Πέμπτη (9.15 μ.μ.) με την καινούργια, αλλά ήδη πολυσυζητημένη ταινία «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» του Νίκου Παναγιωτόπουλου στο «Τριανόν Filmcenter». Και θα ολοκληρωθεί στις 22 του μηνός με την αβάν πρεμιέρ της νέας ταινίας «Scoop» του Γούντι Αλεν. Ενδιαμέσως ξεδιπλώνεται ένα πρόγραμμα ενδιαφέρον, με 85 παλιές και καινούργιες ταινίες, παράλληλες εκδηλώσεις κι αφιερώματα, με απρόβλεπτες κι ανατρεπτικές πτυχές.
Τόσο ανατρεπτικές, ώστε με «άλλες δημοτικές αρχές θα ξεκινήσει το "Πανόραμα" και άλλες θα υπάρχουν όταν θα τελειώσει», είπε ο διευθυντής της «Ε» και της «Κ.Ε.» Σεραφείμ Φυντανίδης, αναφερόμενος στη διεξαγωγή των δημοτικών εκλογών την Κυριακή. Αστειευόταν φυσικά. Αλλωστε οι κάθε είδους πολιτικές «αναταράξεις» δεν επηρέασαν όλα αυτά τα χρόνια τη διοργάνωση. «Το 1988, εποχή μεγάλων πολιτικών αλλαγών στην Ευρώπη, αλλά και εσωτερικών περιπετειών», θυμήθηκε ο κ. Φυντανίδης, «μας έλεγαν "εδώ ο κόσμος χαλάει κι εσείς κάνετε φεστιβάλ;" Απαντούσαμε ότι ακριβώς επειδή ο κόσμος χαλάει, αξίζει κανείς να σταθεί στην τέχνη. Και μάλιστα στη δημοκρατικότερη τέχνη, στην οποία έναντι μικρού αντιτίμου έχουν πρόσβαση οι πάντες. Αυτή υπήρξε η επιδίωξή μας όλα αυτά τα χρόνια, όταν φέρναμε κοντά σας όχι μόνο σπουδαίες ταινίες αλλά και σπουδαίους ανθρώπους του κινηματογράφου που μέχρι τότε μόνον από μακριά ήταν γνωστοί».


ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ
* «Κινηματογράφος-Μια Ανατρεπτική Τέχνη». «Φιλοξενούμενοι», εκείνα τα ανένταχτα πνεύματα που επιστράτευσαν τη φρέσκια στην εποχή τους, και γι' αυτό ανοχύρωτη, τέχνη του σινεμά για να δώσουν νέα πνοή σε μια προσεκτικά οριοθετημένη πραγματικότητα. Θα προβληθούν ταινίες των Βιγκό, Μακαβέγιεφ, Ρενουάρ, Μπουνιουέλ, Κοκτό κ.ά.

* Σαμ Πέκινπα, έναν σκηνοθέτη «συνειδητά παράνομο, παράδοξα ρομαντικό», «λυρικά σχιζοφρενή». Θα προβληθούν 7 από τις χαρακτηριστικότερες ταινίες του.

* «Η Επόμενη Μέρα - Ποιο Μέλλον;», με ταινίες επιστημονικής φαντασίας, που εστιάζουν στο θέμα της ολέθριας συνέπειας που μπορεί να έχουν οι ανθρώπινες αδυναμίες. Θα προβληθούν ταινίες των Τζόζεφ Λόουζι Φλάισερ, Τριφό, Σάφνερ, Μπούρμαν, Μάρκερ, Κιούμπρικ, Γουάιρ, Γουότκινς, Ολτμαν.



Μικρά αφιέρωματα θα γίνουν ακόμη
α) στον Μπρεχτ, με την προβολή της «Οπερας της Πεντάρας», καθώς και μιας ταινίας που είχε γυρίσει στην Αμερική,
β) στον Ροσελίνι, με την προβολή των χαρακτηριστικότερων αριστουργημάτων του, αλλά και (σε συνεργασία με τον Συνεταιρισμό Παραγωγών Κινηματογράφου «Ερμείας») του ντοκιμαντέρ «Τα Παιδιά της Ανοχύρωτης Πόλης» (Λ. Μουσκάρντεν), με «ήρωα» τον 70χρονο σήμερα πρωταγωνιστή της «Ρώμης, ανοχύρωτης πόλης», ο οποίος τότε ενσάρκωνε το 10χρονο αγοράκι της Αννας Μανιάνι. Στην προβολή θα παραστεί και ο γιος του παραγωγού της ταινίας, Κλάουντιο Βεντουρίνι,
γ) στην Κολίν Σερό, με την πρώτη ελληνική προβολή της καινούργιας της ταινίας «Αγιος Ιάκωβος... η Μέκκα» και της πρώτης ταινίας της καριέρας της, ενός φεμινιστικού ντοκιμαντέρ με τίτλο «Μα τι θέλουν τέλος πάντων οι γυναίκες»,
δ) στον Αλέξη Μπίστικα, με αφορμή τη 10η επέτειο από το θάνατό του.



Δέκα και οι ταινίες που θα προβληθούν σε αβάν πρεμιέρ.
Πρόκειται για τις:
«Johnny Was» του Μ. Χάμοντ,
«Borat» του Λ. Τσαρλς,
«The-Oh-in Ohio» του Μπ. Κεντ,
«Silentium» του Β. Μούρνμπεργκερ,
«Anche libero va bene» του Κ. Ρόσι Στιούαρτ,
«Funny ha-ha» του Α. Μπουζάλσκι,
«The short life of Jose Antonio Gutierrez» της Χ. Σπεκόνια,
«Mr Lumiere... I'm back»
«Ερημος και μόνος για να μου φύγει ο πόνος» του Ν. Αλευρά,
«The Illusionist» του Ν. Μπέργκερ.


Με χαρά θα περιμένουμε από τους φίλους της Αθήνας τις ανταποκρίσεις τους
Στο v7svolou@hol.gr για το blog μας www.sevenfilmgallery.blogspot.com

Rock my world

Rock my world baby!
Ταινίες rock.
Ταινίες που δεν υπακούν στους κανόνες.
Βίαιες,
δυνατές,
ευαίσθητες,
γεμάτες οργή και πάθος.
Από τον Haneke μέχρι τον Winterbottom
και από τον Οικονομίδη μέχρι τον Oliver Stone.
Από τη μανιασμένες κιθάρες των Nirvana μέχρι την απόλυτα στιλιζαρισμένη βία του Tarantino.
Από τα εξωφρενικά σενάρια του Kauffman μέχρι τις μελωδίες των Franz Ferdinand.
Γιατί πάντα κάπου μέσα στο mainstream οχετό της pop, θα κρύβεται σιωπηλά ο Donnie Darko, να μας κλείνει το μάτι, να μας οδηγεί από μια μικρή κρύπτη στο μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς, για να ξαναγεννηθούμε δολοφόνοι του κατεστημένου.
9 SONGS
24 HOUR PARTY PEOPLE
ΣΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ
CLERKS
OI ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΜΕΡΕΣ
ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΤΗΣ ΑΦΘΟΝΙΑΣ ΣΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΡΗΜΕΝΕΣ
ΠΑΡΑΞΕΝΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ
101 ΡΕΚΙΑΒΙΚ
BOOGIE NIGHTS
Η ΕΠΙΤΥΧΙΑ
KIDS
NATURAL BORN KILLERS
FIGHT CLUB
NO MANS LAND
TAPE
SCHOOL OF ROCK
DARK HORSE
12 MONKEYS
Ο ΧΤΥΠΟΣ ΠΟΥ ΕΧΑΣΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΙ Ο DANIEL JOHNSTON
WALK THE LINE
ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ
ΚΟΥΡΔΙΣΤΟ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ
FULL METAL JACKET
TRAINSPOTTING
ΗΧΟΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ARIZONA DREAM
ED WOOD
BEEING JOHN MALKOVICH
BODYSONG
ΣΠΙΡΤΟΚΟΥΤΟ
ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΣΚΙΕΣ
OLDBOY
DEAD MAN SHOES
STONED
MY LIFE WITH MORISSEY
FEAR AND LOATHING IN LAS VEGAS
THE CORPORATION
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΥΧΤΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
WAKING LIFE
40 ταινίες που τα «λένε» έξω από τα δόντια.
40 ανατρεπτικές ματιές στην έβδομη τέχνη.
Το rock αφιέρωμα είναι εδώ.
And it smells like teen spirit…
Γιώργος Ηλιόπουλος

Τελευταία μέρα στις Νύχτες και αποχαιρετήσαμε το φεστιβαλ με 2 ταινίες:
Πρώτο, το μουσικο ντοκυμαντερ "GLASTONBURY" που για λόγους.. ανωτέρας βίας είδα από την πρωτη ωρα και μετά..
Προκειται για ένα πολυ ενδιαφέρον εγχείρημα, μια και δεν περιορίζεται στα συγκροτήματα και τους καλλιτέχνες που πέρασαν κατα καιρούς απο το φεστιβαλ του Glastonbury, αλλά επικεντρώνεται στο φεστιβαλ καθεαυτό: Βουτηγμένο στη λάσπη, στα ναρκωτικά και μ'ενα πνεύμα αναρχίας , αυτο το φεστιβαλ-θεσμός της Αγγλίας ξεδιπλώνεται στα μάτια μας μέσα από το απίστευο αρχειακό υλικό που συγκεντρωσε ο σκηνοθετης Julien Temple, καταγράφοντας την πορεία του απο τα αγρια 70s που βρισκοταν στις δοξες του, μεχρι και σημερα που εχει μεν εν πολλοις φθαρει και εμπορικοποιηθει, αλλα παρόλα αυτα κραταει το συγκλονιστικο του παλμο. Κι αν ολες οι εξαγγελιες για το ιστορικο του φεστιβαλ δε σας επεισαν, τοτε ισως προτιμήσετε την ταινια για τις πολλες - συντομες ωστοσο- εμφανισεις απο μια πλειαδα καλλιτεχνων - ενδεικτικα αναφερω Faithless, Morissey, Pulp, David Bowie, Bjork, Pet Shop Boys, Radiohead, Coldplay, Βlur...
Μια ταινια ‘ανεβαστικη’ που.. δυσκολα παρακολουθεις βολεμενος στο καθισμα σου, αφου γρηγορα παρασυρεσαι απο το χιπικο κλιμα ελευθεριας που ξεδιπλωνεται μπροστα σου και απο την απιστευτη ενεργεια και τους οργιαστικους ρυθμους του ..
Glastonbury rocks - στην κυριολεξια!!;)

Και τελος, η ταινία λήξης του φεστιβαλ που προσωπικά περίμενα εναγωνίως: το σπονδυλωτο φιλμ "PARIS JE T'AIME".
Η ταινια αποτελειται απο 18 πενταλεπτα φιλμακια εξαιρετικων σκηνοθετων που καταγραφουν σκηνες που διαδραματιζονται στις πολυβουες γειτονιες του Παρισιου, οπου ο ερωτας και η αγαπη σε ολες τους εκφανσεις με πρωταγωνιστες χαρακτηρες διαφορετικους δοκιμαζονται μεσα απο σχεσεις και καταστασεις καθημερινες αλλα και ακραιες – μα πάντα ανθρωπινες- που θα μπορουσαν να συμβουν στους..παριζιανους της διπλανης πορτας! Φοβερη ποικιλια ιδεων, με φιλμακια που ολα σε γενικες γραμμες κινουνται σε πολυ καλο επιπεδο -με δυο τρεις μονο ‘αδιαφορες’ εξαιρεσεις- αλλα κυριως με καποια φιλμ πραγματικα υπεροχα, που ξεχωρισαν κερδιζοντας επαξια μια θεση στη.. μικρομηκάδικη ανθολογία! Προσωπικά ξεχωρισα το φιλμακι των αδερφων Κοεν με το κλασικο μαυρο σαρκαστικο τους υφος, που δεν καταφερε να το καταβαλλει ουτε ο ρομαντισμος του Παρισιου, το εκπληκτικο φιλμακι με τιτλο “Τour Eiffel”, φτιαγμενο με..υλικο ονειρων απο το σκηνοθετη του “Tripplette de Belleville”, που καταφερνει με το υπεροχο, πρωτοτυπο και γλυκο στορυ του να μας κανει να πιστεψουμε ξανα στην αγαπη, τα 2 πολυ όμορφα φιλμακια που καταπιανονται εμμεσως με το θεμα του ρατσισμου σε διαφορες εκδοχες, το εκπληκτικο φιλμακι με την Natalie Portman που με βιντεοκλιπίστικους ρυθμους περιγραφει τις διαφορες φασεις μιας φυσει ιδιορρυθμης σχεσης μιας κοπελας με εναν τυφλο, και αποκορυφωμα το φιλμ-φιναλε του Αlexander Payne που μεσα απο το το αφελες και naive αλλα συγχρονως τοσο αληθινο και ανθρωπινο βλεμμα μια τυπικης αμερικανιδας τουριστριας πετυχαινει να συλλαβει αυτο το μοναδικο και σχεδον ανεξηγητο feeling που σε κανει να ερωτευεσαι το Παρισι..

Αν δεν αγαπατε ή δεν γνωριζετε το Παρισι, μην ανησυχειτε! αυτη η ταινια δεν θα προσπαθησει να.. εκβιασει τα συναισθηματα σας, γιατι δεν περιγραφει μια εξωραισμενη και ιδανικη εικονα της πολης. Σιγουρα ομως θα σας βοηθησει να συλλαβετε τον παλμο και το συναισθημα της και να τη γνωρισετε απ’ ολες τις πλευρες, βοηθώντας σας ισως τελικα να αντιληφθειτε τί είναι αυτο που κανει αυτη την πολη τοσο ξεχωριστη για τοσους πολλους..
Για τους «εραστες» του Παρισιου απο την αλλη, δεν εχω κατι να πω.. Απλα τελειωνοντας, ειμαι βεβαιη πως θα σιγοψιθυρισετε (ξανα).. Paris JE T’AIME!
ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΡΑΝΤΟΥ
back to town

Η Μαρία από το Λονδίνο σήκωσε την Tate και να τι μας έφερε:

Destricted ( M.Barney, G.Noe,L.Clark, M.Abramovic,M.Brambilla, R.Prince, S.Taylor-Wood)
Cremaster ( Matthew Barney)
The adventures of prince Achmed
Onedotzero
Un chien andalou
L’age d’ or
The magic of melies
Visions of light
Silent Britain
Best v best
Le pays de sourds
Ais for autism
Favela rising
Top spot
Aimee & jaguar
Un chant d’ amour ( Jean Genet)
Boyfriends who needs them ?
Piccadilly ( E.A.Dupont)
Looking for langston ( Isaac Julien)
The tit & the moon ( Bigaw Luna)
Taste of Cherry ( Abbas kiarostami)
10 on 10 ( Abbas Kiarostami)
camera buff ( Krzysztof Kieslowski)

Η καλή μας νεραιδα η Μαριάννα Ράντου αποχαιρετα τις Νύχτες Πρεμιέρας με την τελευταία ταινία που είδε:


"ΑΝΤΙΟ BENDER" ("FAREWELL BENDER"). Τι μενει οταν παρεις το .. American Pie και βγαλεις απο αυτο ολες τις σαχλες φαρσες, ολες τις γκριματσες και τα ηλιθια sex jokes; Mενει μια απλη ιστορια για 3 παιδια που δυσκολευονται να αφησουν πισω τη σχολικη τους ζωη στην αμερικανικη επαρχια και να μπουν στο λουκι της.. 'πραγματικης ζωης' με ολες τις δυσκολιες που αυτο συνεπαγεται .. Τρεις φιλοι ξανασυναντιουνται μετα απο απουσια ενος χρονου απο την πολη τους, με αφορμη το θανατο του τεταρτου της παρεας.. Διαφορετικοι χαρακτηρες που συγκρουνται και ομως συνεχιζουν να συνυπαρχουν παρολο βλεπουν πως το μονο που τους ενωνει πια ειναι τα κοινα σχολικα χρονια..Στις τεσσερις μερες ομως που θα ξαναβρεθουν, θα διαπιστωσουν πως τους δενει αλλο ενα κοινο στοιχειο: εκτος απο την αδυναμια να ξεπερασουν το θανατο του φιλου τους Bender, ειναι και η αδυναμια να ξεφυγουν απο την παλια τους ζωη και να προσαρμοστουν στη νεα πραγματικοτητα.
Ευαισθητη αλλα και..'διαφανη', η ταινια ειναι τελικα μια νοσταλγικη ιστορια αποχαιρετισμου της ανεμελης σχολικης ζωης, ενα teen movie απο αυτα που δεν συνηθιζουμε πλεον να βλεπουμε, που σου αφηνει τελειωνοντας ενα μελαγχολικο χαμογελο