1ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Ομοφυλοφιλικών Ταινιών της Αθήνας
Τιμή εισιτηρίου € 6 για κάθε προβολή
στον κινηματογραφο
ΤΡΙΑΝΟΝ FIMCENTER
Κοδριγκτώνος 21 (Πατησίων 101)
(ΜΕΤΡΟ Βικτώρια),
2108215469, 2108222702
ΤΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
ΠΕΜΠΤΗ 31 Μαΐου
21:00 LOVE STRUCK (Σούζαν 'Αλι),
THE BUBBLE (Έιταν Φοξ)
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1 Ιουνίου
18:00 BLACK & WHITE (Κ. ΜακΝτόναλντ),
TRANSPARENT (Ζ. Ρόσκαμ),
BOY I AM (Σ. Φέντερ & Τζ. Χόλαρ)
20:45 SUMMER (Χ. Κάου),
WHEN I'M 64 (Τζ. Τζόουνς)
22:45 SUCH GREAT JOY (Μ. Κράμερ),
LOST IN GENERATION (Μ.Μ. Ντράιερ & Π. Φρόμινγκ)
00:30 SUGAR (Τζ. Πάλμερ)
ΣΑΒΒΑΤΟ 2 Ιουνίου
18:00 DINNER CONVERSATION (Τζ. Κάσμαν),
HARD PILL (Τζ. Μπραουμγκάρτνερ)
20:00 AMNESIA: THE JAMES BRIGHTON ENIGMA (Ντ. Λανγκλουά)
21:45 EN SOAP (Π.Φ. Κρίστενσεν)
23:50 UHR AB OSTKREUZ (Γ. Χάρτμαν)
01:50 MUTTI DER FILM (Μπ.Β. Μπλοντ, Γ. Χάρτμαν, Κ. Πουρκάρτ, Α. Ζαμπέλ)
ΚΥΡΙΑΚΗ 3 Ιουνίου
18:00 ΤΡΩΕΣ (Κ. Γιάνναρης),
ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ (Κ. Γιάνναρης)
19:40 ΤΕΣΣΕΡΑ (Χρ. Δήμας)
21:25 GILLERY'S LITTLE SECRET (Τ. Σκορζαφάβα),
THE GYMNAST (Ν. Φαρ)
23:45 HITCHCOCKED (Ντ.Μ. Γιανγκ),
PRINZ IN HOLLELAND (Μ. Στοκ)
Πέμπτη 31 Μαΐου 2007
Τετάρτη 30 Μαΐου 2007
Δευτέρα 28 Μαΐου 2007
ΚΑΝΝΕΣ 2007 ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ
ΧΡΥΣΟΣ ΦΟΙΝΙΚΑΣ 4 mois, 3 semaines et 2 jours του Cristian Mungiu (Roumanie)
ΜΕΓΑ ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ La forêt de Mogari της Naomi Kawase (Japon)
Grand Prix du 60ème Anniversaire: Paranoid Park de Gus Van Sant
Prix du Jury: εξ ημισείας Persépolis των Marjane Satrapi και Vincent Paronnaud και στο
Stellet Licht του Carlos Reygadas
ΑΝΤΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ:Konstantin Lavronenko για το Izgnanie (Le Banissement)
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ :Jeon Do-Yeon για το Secret Sunshine
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ: Julian Schnabel για το Le scaphandre et le papillon
ΣΕΝΑΡΙΟΥ Fatih Akin για το De l'autre côté
Caméra d'Or: Meduzot των de Etger Keret και Shira Geffen
Mention:Control του Anton Corbijn
Palme d'Or du court métrage:Ver Llover de Elisa Miller
Mentions:Ahma του Anthony Chen και Run του Mark Albiston
Prix du Jury: εξ ημισείας Persépolis των Marjane Satrapi και Vincent Paronnaud και στο
Stellet Licht του Carlos Reygadas
ΑΝΤΡΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ:Konstantin Lavronenko για το Izgnanie (Le Banissement)
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ :Jeon Do-Yeon για το Secret Sunshine
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑΣ: Julian Schnabel για το Le scaphandre et le papillon
ΣΕΝΑΡΙΟΥ Fatih Akin για το De l'autre côté
Caméra d'Or: Meduzot των de Etger Keret και Shira Geffen
Mention:Control του Anton Corbijn
Palme d'Or du court métrage:Ver Llover de Elisa Miller
Mentions:Ahma του Anthony Chen και Run του Mark Albiston
Κυριακή 27 Μαΐου 2007
ANTON CORBIJN
Γεννημένος στις 20 Μαΐου του 1955 στην Ολλανδία. Δουλεύει ως φωτογράφος μουσικών γκρουπ και φωτογραφίζει συγκροτήματα όπως οι U2 και οι REM.
Το 1984 σκηνοθετεί το πρώτο του video clip για τους Propaganda με τίτλο Dr. Mabuse και τον κερδίζει ο χώρος της σκηνοθεσίας. Σκηνοθετεί video clips για τους Depeche Mode, Joy Division, U2, Metallica, Nick Cave κ.α. Συνδυάζοντας τα δύο πράγματα που αγαπά περισσότερο: την εικόνα και τη μουσική.
Το 1993 φτιάχνει για τους Nirvana το video clip του Heart Shaped Box όπου προκειμένου να έχει την εξπρεσιονιστική εικόνα που θέλει ζωγραφίζει με το χέρι το φιλμ καρέ – καρέ!
Το 1995 κερδίζει το βραβείο GRAMMY με το Devotional των Depeche mode με τους οποίους συνεργάζεται από το 1986 ως σκηνοθέτης video clip και καλλιτεχνικός διευθυντής των live τους.
Το 2007 κερδίζει το βραβείο Νέας Ματιάς στο 15ημερο των σκηνοθετών στις Κάννες με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «CONTROL» που αφηγείται την ζωή του αγαπημένου του φίλου και πρόωρα χαμένου Ian Curtis των Joy Division.
Γνήσιος καλλιτέχνης και λάτρης της ασπρόμαυρης φωτογραφίας έχει πει:
«Μου αρέσει ο θόρυβος στις εικόνες μου, δεν θεωρώ τον θόρυβο ψεγάδι της εικόνας. Με τον θόρυβο ένα πλάνο, ακόμη και όταν είναι στατικό, ζει, αναπνέει…»
Γεννημένος στις 20 Μαΐου του 1955 στην Ολλανδία. Δουλεύει ως φωτογράφος μουσικών γκρουπ και φωτογραφίζει συγκροτήματα όπως οι U2 και οι REM.
Το 1984 σκηνοθετεί το πρώτο του video clip για τους Propaganda με τίτλο Dr. Mabuse και τον κερδίζει ο χώρος της σκηνοθεσίας. Σκηνοθετεί video clips για τους Depeche Mode, Joy Division, U2, Metallica, Nick Cave κ.α. Συνδυάζοντας τα δύο πράγματα που αγαπά περισσότερο: την εικόνα και τη μουσική.
Το 1993 φτιάχνει για τους Nirvana το video clip του Heart Shaped Box όπου προκειμένου να έχει την εξπρεσιονιστική εικόνα που θέλει ζωγραφίζει με το χέρι το φιλμ καρέ – καρέ!
Το 1995 κερδίζει το βραβείο GRAMMY με το Devotional των Depeche mode με τους οποίους συνεργάζεται από το 1986 ως σκηνοθέτης video clip και καλλιτεχνικός διευθυντής των live τους.
Το 2007 κερδίζει το βραβείο Νέας Ματιάς στο 15ημερο των σκηνοθετών στις Κάννες με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία «CONTROL» που αφηγείται την ζωή του αγαπημένου του φίλου και πρόωρα χαμένου Ian Curtis των Joy Division.
Γνήσιος καλλιτέχνης και λάτρης της ασπρόμαυρης φωτογραφίας έχει πει:
«Μου αρέσει ο θόρυβος στις εικόνες μου, δεν θεωρώ τον θόρυβο ψεγάδι της εικόνας. Με τον θόρυβο ένα πλάνο, ακόμη και όταν είναι στατικό, ζει, αναπνέει…»
Σ.Π.
o Τελλος Φίλης απο το Seven Film Gallery,
λιγο πριν τα βραβεια στο 60ο Φεστιβαλ Καννων,
ψηφιζει δαγκωτα!
(γραφει απο την...ουδετερη Ζυρίχη)
Καλύτερη ταινία, μακραν των υπολοιπων στο φετινο και εξηκοστο φεστιβαλ των Καννων ειναι σαφως η νεα δημιουργια του μοναδικου εν ζωη "δημιουργου" απο την Ευρώπη.
Του κ. Bela Tarr.
Το The Man From London, ενω ουσιαστικα βασίζεται στο ομώνυμο ασυνομικο μυθιστορημα του Βέλγου, Ζορζ Σιμενον, στα χερια του Tarr, μετασχηματιζεται σε ενα ερμητικο και κλειστοφοβικο σχόλιο, για την προσωπικη ευθύνη του καθενα, που εχει την γνώση ,αλλα ηθελημένα αγνοεί την ευθύνη, πάνω στην ενοχή του ασυνείδητου, σε εναν χωρο που καταρέει, απο το ψευδες γεγονος του lifestyle.
Μια ταινία αψεγάδιαστη, ενα βήμα πιο περα απο τις Αρμονίες του ίδιου, που με εκανε να σκεφτω πολυ και βαθια για την προσωπικη μου ευθυνη, στο γιγνεσθαι-πολλες φορες εγκληματικο- που βιώνω καθημερινα σε τουτη την απολυτα σαπια απο ιδεες και πραγματικη φρεσκάδα οπτικης εποχη.
Ο Bela Tarr ενόχλησε και κουρασε την κρουαζετ, γιατι επανέφερε στη ρίζα την ουσία της κινηματογραφικης τέχνης, ως δημιουργία, κι οχι σαν κατασκευη προς εμπορευματοποίηση, φτύνοντας καταμουτρα ολα τα στάνταρ της παραγωγης ταινιων, και δίνοντας μαθήματα καλλιτεχνικης και κοινωνικης(και γι αυτο βαθιά πολιτικης) ελευθερίας του δημιουργου.
Μια ταινία που αξίζει να δειτε και κυριως να συζητήσετε επιτέλους μετα την προβολή της
με την παρέα και τους φίλους σας.
Δεν ξέρω αν θα πάρει καποιο βραβειο. Πολυ πιθανον οχι. Δεν μπορεις ομως να εισαι εκφραστης και κοινωνος αυτου που ονομαζουμε Ευρωπαικο Πολιτισμο και να αγνοεις εναν διανοούμενο τέτοιας δυναμικης οπως ο Bela Tarr.
Τ.Φ.
Το Control του Anton Corbijn βραβευτηκε στο 15ημερο των Σκηνοθετων με το βραβειο της Νεας Ματιας. Βραβείο που δίνεται στην πρώτη ταινία σκηνοθέτη. Η ταινία θα παιχτει στην Ελλάδα από την Seven Films.
Η ταινία ηδη εχει βαθμολογηθει στο imdb με 9,4 στα 10 και θεωρείται η πλεον αναμενομένη του φετινου Φεστιβαλ Καννων
H Αυρα Κούρτη της Seven Films έτοιμη για την επίσημη παγκοσμια πρεμιέρα της ταινίας The Man from London του Bela Tarr
H Αυρα Κούρτη της Seven Films και η Γκέλυ Μαδεμλή του Seven Film Gallery στο κόκκινο χαλί, στην επίσημη προβολή στην αίθουσα Lumiere για τη προβολή της ταινίας Import-Export του Αυστριακού Ulrich Seidl.
Μπροστά στην είσοδο του ξενοδοχείου η Αυρα Κούρτη της Seven Films και η Γκέλυ Μαδεμλή του Seven Film Gallery, ετοιμες για μια ακόμη επίσημη προβολή.
Ο Γιάννης Δρέπας της Seven Films προμοτάρει με προβοκατόρικο τρόπο μπροστα στο Palais De Festival την ταινία σοκ του προγραμματος Import- Export του Ulrich Seidl.
Ο Γιάννης Δρέπας της Seven Films προμοτάρει με προβοκατόρικο τρόπο μπροστα στο Palais De Festival την ταινία σοκ του προγραμματος Import- Export του Ulrich Seidl.
Ο Θεόδωρος Γιαχουστίδης απο τον Εξώστη και η Γκελυ Μαδεμλη του Seven Film Gallery (κι οχι μόνο) στο δρόμο για τις προβολές
Ο Θεόδωρος Γιαχουστίδης ποζάρει για νεαρές θαυμάστριές του μπροστα απο την γιγαντοαφίσα των Osean 13. ( Μάλλον το περασαν για τον Τζόρτζ Κλούνει)
Μερος της ομάδας κρούσης στις Κάννες. Η Γκέλυ Μαδελμη του Seven Film Gallery(με συλλεκτικό φουστάνι Andy Warhall) o Θεόδωρος Γιαχουστίδης του Εξώστη και η Αυρα Κούρτη της Seven Films στην κρουαζέτ.
-Παιδιά λοιπόν ας μοιράσουμε τις αίθουσες.
-Γκελυ τρέχα στο Miramare
-Αυρα στο Arcades για την προβολη.
-Θόδωρε σε περιμενουμε στο Riviera
Σάββατο 26 Μαΐου 2007
CANNES 2007
Δεύτερη προβολή της ημέρας και πάλι μια ταινία σκηνοθετημένη από γυναίκα: «Una novia errante» της Άνα Κλοτζ, η οποία είναι και η πρωταγωνίστρια της ταινίας (Ένα κάποιο βλέμμα). Υποδύεται την Ινές, μια γυναίκα στα 30 της που η σχέση της με τον φίλο της δεν πάει καλά. Και οι διακοπές τους στην Μαρ Ντε Λας Πάμπας, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Αργεντινής, δεν εξελίσσονται όπως εκείνη θα ήθελε. Μετά από καυγά, θα κατέβει από το λεωφορείο, ο φίλος της, όμως, δεν θα την ακολουθήσει. Αποφασίζει να μείνει στο ξενοδοχείο, όπως αρχικά είχε σχεδιάσει: θα γνωρίσει ανθρώπους της περιοχής, θα στεναχωρηθεί, θα τηλεφωνεί διαρκώς το φίλο της, μη μπορώντας να αποδεχτεί τον χωρισμό τους... Γλυκιά ταινία, από το νέο κύμα καλού σινεμά της Λατινικής Αμερικής, που δεν έχει, όμως, το κάτι παραπάνω που θα έκανε το φιλμ να ξεχωρίσει πραγματικά...
Επόμενη προβολή: «California dreamin’» του Κρίστιαν Νεμέσκου (Ένα κάποιο βλέμμα). Κατά την προσωπική μας άποψη, μια από τις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ! Και είναι κρίμα που ο δημιουργός της έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο σε πολύ νεαρή ηλικία, χωρίς να μπορέσει να βιώσει την υπερηφάνεια της προβολής της ταινίας του στις Κάνες. Και μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μια ταινία που βοηθήθηκε πολύ και από το «Balkan Fund» του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κάτι που σημαίνει πως κατά 99% θα λάβει μέρ
ος στο διαγωνιστικό τμήμα του επόμενου φεστιβάλ… Η ιστορία, πολύ απλή (φαινομενικά): κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ το 1999, μια αμερικάνικη διμοιρία οδεύει προς το Βουκουρέστι της Ρουμανίας προκειμένου να στήσει κάτι απαραίτητο τηλεπικοινωνιακά για τον πόλεμο. Πηγαίνει με τρένο. Σε μια μικρή πόλη, όμως, το τρένο σταματάει. Ο τοπικός σταθμάρχης εμποδίζει το τρένο να φύγει, προσκομίζοντας γραφειοκρατικά προβλήματα. Ο σταθμάρχης είναι και αρχηγός κατά κάποιον τρόπο της τοπικής… μαφίας. Ο δήμαρχος της πόλης ετοιμάζει γιορτή υποδοχής για τους αμερικάνους, σχέσεις αναπτύσσοντας, ο διοικητής της μονάδας, όμως, επιθυμεί σφόδρα να πάει στον προορισμό του. Και θα το επιχειρήσει με οποιονδήποτε τρόπο… Είναι γεγονός πως πια το ρουμάνικο σινεμά βρίσκεται πάρα πολύ στα πάνω του και τούτη η ταινία το επιβεβαιώνει. Δεν θα μιλήσουμε για την έξοχη κινηματογράφηση και το γεγονός ότι, παρά τις δυόμισι ώρες της διάρκειάς της, δεν κουράζει καθόλου. Θα μιλήσουμε για την φοβερή αλληγορία της. Οι αμερικάνοι στην πόλη γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό. Το απολαμβάνουν, δέχονται τις περιποιήσεις, εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις, αλλά θέλοντας να πετύχουν το σκοπό τους, βάζουν τους ντόπιους να αλληλοσφάζονται, παίρνοντας προφανώς το μέρος του ενός από τα δύο στρατόπεδα… Σπουδαία!!!
Σειρά έχει μια ταινία που την περιμέναμε πως και πως: «Du levande» (You the living) του Ρόι Άντερσον (Ένα κάποιο βλέμμα). Μόλις η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της καριέρας του, 7 χρόνια μετά το εξαιρετικό «Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο», ο Ρόι Άντερσον ακολουθεί την ίδια λογική εκείνης της ταινίας, όντας πιο «χαλαρός» και
πιο αστείος! Βέβαια, το γεγονός ότι στο τέλος πάνω από τον ουρανό μιας μεγαλούπολης (της Στοκχόλμης;) ίπτανται βομβαρδιστικά, μόνο δυσοίωνο μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλά πριν έχει κατορθώσει να βγάλει μπόλικο γέλιο! Και πάλι έχουμε μια σειρά από σκετς που ενώνονται (ή όχι…) μεταξύ τους, και πάλι υπάρχει ένας μηδενισμός αλλά αυτήν τη φορά και μια τρυφερότητα που σε στέλνει, πλησιάζοντας στα όρια του υπερρεαλισμού. Από τις πιο αστείες σκηνές είναι εκείνη όπου ένας κακόμοιρος τυπάκος (καλά, και το κάστινγκ που κάνει και οι φάτσες που διαλέγει είναι μία προς μία) διηγείται ένα όνειρο που είδε. Σ’ αυτό, επιχείρησε να κάνει το κόλπο με το τραπεζομάντιλο, ξέρετε, αυτό όπου το τραβάς και τα σερβίτσια μένουν πάνω στο τραπέζι. Μόνο που το κόλπο δεν πιάνει, σπάει τα σερβίτσια και καταδικάζεται σε… θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα! Κι όχι μόνο αυτό! Όταν πάνε να τον εκτελέσουν, ο δήμιος του λέει να μην ανησυχεί και να σκέφτεται κάτι άλλο (!) και οι μάρτυρες τρώνε ποπ-κόρν (!!). Θεϊκό!
Τελευταία προβολή: «Mogari no mori» (The mourning forest) της Ναόμι Καβάσε (διαγωνιστικό τμήμα).
DAY 10 & 11
Δέκατη ανταπόκριση από Κάνες. Παρασκευή 25 Μαΐου…
Όλη η τσακαλοπαρέα πλην Αλ Πατσίνο έδωσε το παρών στο κόκκινο χαλί για την επίσημη πρεμιέρα του «Ocean’s thirteen». Παραδόξως, τα μεγαλύτερα ουρλιαχτά δεν τα εισέπραξε ο Μπρατ Πιτ αλλά ο Τζορτζ Κλούνι! Ίσως επειδή είναι ακόμα εργένης, ποιος ξέρει...
Πριν προχωρήσουμε, μία διόρθωση: το ντοκιμαντέρ για τον Λιτβινένκο, που αναφέραμε ότι θα λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα, εντέλει θα προβληθεί εκτός συναγωνισμού…
Πρώτη προβολή της Παρασκευής: το «Une vieille maitresse» της Κατρίν Μπρεγ (διαγωνιστικό τμήμα).
Όλη η τσακαλοπαρέα πλην Αλ Πατσίνο έδωσε το παρών στο κόκκινο χαλί για την επίσημη πρεμιέρα του «Ocean’s thirteen». Παραδόξως, τα μεγαλύτερα ουρλιαχτά δεν τα εισέπραξε ο Μπρατ Πιτ αλλά ο Τζορτζ Κλούνι! Ίσως επειδή είναι ακόμα εργένης, ποιος ξέρει...
Πριν προχωρήσουμε, μία διόρθωση: το ντοκιμαντέρ για τον Λιτβινένκο, που αναφέραμε ότι θα λάβει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα, εντέλει θα προβληθεί εκτός συναγωνισμού…
Πρώτη προβολή της Παρασκευής: το «Une vieille maitresse» της Κατρίν Μπρεγ (διαγωνιστικό τμήμα).
Βασισμένη σε βιβλίο του Ζιλ Αμεντί Μπαρμπέι Ντ’ Ορβίλ (ο οποίος, σύμφωνα με το wikipedia, επηρέασε συγγραφείς όπως ο Προυστ και ο Χένρι Τζέιμς), η Μπρεγιά κάνει μια ταινία εποχής, διαποτίζοντάς την με τα χαρακτηριστικά του έργου της, ήτοι, άφθονο ερωτισμό. Τοποθετημένη κάπου στον 19ο αιώνα, διηγείται την ιστορία ενός γυναικά νέου που ετοιμάζεται να παντρευτεί μια πανέμορφη νέα της παρισινής αριστοκρατίας, κουβαλάει, όμως, ως ένοχο παρελθόν τη σχέση του με μια μεγαλύτερή του μαιτρέσα... Εξάλλου, ο τίτλος της ταινίας αυτό σημαίνει: γριά μαιτρέσα. Στο ρόλο της... γριάς, η Άζια Αρτζέντο – μια από τις πιο ατάλαντες ηθοποιούς σε όλο τον κόσμο, με απωθητική φάτσα αλλά κορμί που κολάζει και άγιο! Υπάρχουν σκηνές... ανθολογίας (η Άζια... γλύφει το αίμα του μελλοντικού εραστή της όταν εκείνος τραυματίζεται σε μονομαχία με το σύζυγό της!), η φωτογραφία του Γιώργου Αρβανίτη είναι υπέροχη, κάτι πάει να πει η ταινία αλλά τελικά χάνεται κάτω από τις φιλόδοξες προθέσεις της. Σκηνοθετικά δε, περισσότερο με κινηματογραφημένο θέατρο μοιάζει παρά με σινεμά…
Δεύτερη προβολή της ημέρας και πάλι μια ταινία σκηνοθετημένη από γυναίκα: «Una novia errante» της Άνα Κλοτζ, η οποία είναι και η πρωταγωνίστρια της ταινίας (Ένα κάποιο βλέμμα). Υποδύεται την Ινές, μια γυναίκα στα 30 της που η σχέση της με τον φίλο της δεν πάει καλά. Και οι διακοπές τους στην Μαρ Ντε Λας Πάμπας, ένα παραθαλάσσιο θέρετρο της Αργεντινής, δεν εξελίσσονται όπως εκείνη θα ήθελε. Μετά από καυγά, θα κατέβει από το λεωφορείο, ο φίλος της, όμως, δεν θα την ακολουθήσει. Αποφασίζει να μείνει στο ξενοδοχείο, όπως αρχικά είχε σχεδιάσει: θα γνωρίσει ανθρώπους της περιοχής, θα στεναχωρηθεί, θα τηλεφωνεί διαρκώς το φίλο της, μη μπορώντας να αποδεχτεί τον χωρισμό τους... Γλυκιά ταινία, από το νέο κύμα καλού σινεμά της Λατινικής Αμερικής, που δεν έχει, όμως, το κάτι παραπάνω που θα έκανε το φιλμ να ξεχωρίσει πραγματικά...
Επόμενη προβολή: «California dreamin’» του Κρίστιαν Νεμέσκου (Ένα κάποιο βλέμμα). Κατά την προσωπική μας άποψη, μια από τις καλύτερες ταινίες του φεστιβάλ! Και είναι κρίμα που ο δημιουργός της έφυγε από τον μάταιο τούτο κόσμο σε πολύ νεαρή ηλικία, χωρίς να μπορέσει να βιώσει την υπερηφάνεια της προβολής της ταινίας του στις Κάνες. Και μην ξεχνάμε πως πρόκειται για μια ταινία που βοηθήθηκε πολύ και από το «Balkan Fund» του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, κάτι που σημαίνει πως κατά 99% θα λάβει μέρ
ος στο διαγωνιστικό τμήμα του επόμενου φεστιβάλ… Η ιστορία, πολύ απλή (φαινομενικά): κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών της Γιουγκοσλαβίας από τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ το 1999, μια αμερικάνικη διμοιρία οδεύει προς το Βουκουρέστι της Ρουμανίας προκειμένου να στήσει κάτι απαραίτητο τηλεπικοινωνιακά για τον πόλεμο. Πηγαίνει με τρένο. Σε μια μικρή πόλη, όμως, το τρένο σταματάει. Ο τοπικός σταθμάρχης εμποδίζει το τρένο να φύγει, προσκομίζοντας γραφειοκρατικά προβλήματα. Ο σταθμάρχης είναι και αρχηγός κατά κάποιον τρόπο της τοπικής… μαφίας. Ο δήμαρχος της πόλης ετοιμάζει γιορτή υποδοχής για τους αμερικάνους, σχέσεις αναπτύσσοντας, ο διοικητής της μονάδας, όμως, επιθυμεί σφόδρα να πάει στον προορισμό του. Και θα το επιχειρήσει με οποιονδήποτε τρόπο… Είναι γεγονός πως πια το ρουμάνικο σινεμά βρίσκεται πάρα πολύ στα πάνω του και τούτη η ταινία το επιβεβαιώνει. Δεν θα μιλήσουμε για την έξοχη κινηματογράφηση και το γεγονός ότι, παρά τις δυόμισι ώρες της διάρκειάς της, δεν κουράζει καθόλου. Θα μιλήσουμε για την φοβερή αλληγορία της. Οι αμερικάνοι στην πόλη γίνονται δεκτοί με ενθουσιασμό. Το απολαμβάνουν, δέχονται τις περιποιήσεις, εκμεταλλεύονται τις καταστάσεις, αλλά θέλοντας να πετύχουν το σκοπό τους, βάζουν τους ντόπιους να αλληλοσφάζονται, παίρνοντας προφανώς το μέρος του ενός από τα δύο στρατόπεδα… Σπουδαία!!! Σειρά έχει μια ταινία που την περιμέναμε πως και πως: «Du levande» (You the living) του Ρόι Άντερσον (Ένα κάποιο βλέμμα). Μόλις η τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία της καριέρας του, 7 χρόνια μετά το εξαιρετικό «Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο», ο Ρόι Άντερσον ακολουθεί την ίδια λογική εκείνης της ταινίας, όντας πιο «χαλαρός» και
πιο αστείος! Βέβαια, το γεγονός ότι στο τέλος πάνω από τον ουρανό μιας μεγαλούπολης (της Στοκχόλμης;) ίπτανται βομβαρδιστικά, μόνο δυσοίωνο μπορεί να χαρακτηριστεί, αλλά πριν έχει κατορθώσει να βγάλει μπόλικο γέλιο! Και πάλι έχουμε μια σειρά από σκετς που ενώνονται (ή όχι…) μεταξύ τους, και πάλι υπάρχει ένας μηδενισμός αλλά αυτήν τη φορά και μια τρυφερότητα που σε στέλνει, πλησιάζοντας στα όρια του υπερρεαλισμού. Από τις πιο αστείες σκηνές είναι εκείνη όπου ένας κακόμοιρος τυπάκος (καλά, και το κάστινγκ που κάνει και οι φάτσες που διαλέγει είναι μία προς μία) διηγείται ένα όνειρο που είδε. Σ’ αυτό, επιχείρησε να κάνει το κόλπο με το τραπεζομάντιλο, ξέρετε, αυτό όπου το τραβάς και τα σερβίτσια μένουν πάνω στο τραπέζι. Μόνο που το κόλπο δεν πιάνει, σπάει τα σερβίτσια και καταδικάζεται σε… θάνατο στην ηλεκτρική καρέκλα! Κι όχι μόνο αυτό! Όταν πάνε να τον εκτελέσουν, ο δήμιος του λέει να μην ανησυχεί και να σκέφτεται κάτι άλλο (!) και οι μάρτυρες τρώνε ποπ-κόρν (!!). Θεϊκό! Τελευταία προβολή: «Mogari no mori» (The mourning forest) της Ναόμι Καβάσε (διαγωνιστικό τμήμα).
Σε ένα γηροκομείο, μια νέα νοσοκόμα αναπτύσσει μια ιδιαίτερη σχέση με έναν από τους διαμένοντες εκεί. Εκείνος, παρά τα πολλά χρόνια που έχουν περάσει, δεν έχει ξεπεράσει το χαμό της συζύγου του. Εκείνη, είναι βαθιά θλιμμένη από την ξαφνική απώλεια του παιδιού της. Μια μέρα, αποφασίζει να πάνε οι δυο τους μια μικρή εκδρομή με το αμάξι της. Οδηγώντας σε επαρχιακούς δρόμους, όμως, κάποια στιγμή το αυτοκίνητο κλατάρει! Οι δυο τους θα πρέπει να διασχίσουν το πυκνό παρακείμενο δάσος για να φτάσουν στον πολιτισμό. Ή τον στόχος τους ο καθένας, όποιος κι αν είναι αυτός… Γνήσια φεστιβαλική ταινία, ήτοι, αργοί ρυθμοί, ελάχιστοι διάλογοι και πανέμορφη φωτογραφία. Το δάσος όπου τελειώνει η θλίψη λοιπόν…
Στην μεταμεσονύχτια επιστροφή στο ξενοδοχείο, προς μεγάλη μου έκπληξη, παρατήρησα ότι στο λόμπι άκουγαν… Άντζι Σαμίου! Και άνοιγαν και σαμπάνιες! Κι εμείς μάλλον θα κάνουμε το ίδιο: το Σάββατο είναι η τελευταία ημέρα παραμονής μας στο φεστιβάλ των Κανών…
Στην μεταμεσονύχτια επιστροφή στο ξενοδοχείο, προς μεγάλη μου έκπληξη, παρατήρησα ότι στο λόμπι άκουγαν… Άντζι Σαμίου! Και άνοιγαν και σαμπάνιες! Κι εμείς μάλλον θα κάνουμε το ίδιο: το Σάββατο είναι η τελευταία ημέρα παραμονής μας στο φεστιβάλ των Κανών…
Ενδέκατη (και τελευταία) ανταπόκριση από Κάνες (πριν από τα βραβεία). Σάββατο 26 Μαΐου…
Καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, ο ήλιος έλαμπε δυνατά στις Κάνες. Σήμερα, Σάββατο, τελευταία ημέρα παραμονής μας εδώ, άρχισε να βρέχει δυνατά. Και αυτή είναι η πρώτη φορά που συναντώ κάτι τέτοιο στην τρίτη μου παρουσία στο φεστιβάλ...
Σήμερα είδα τις δύο τελευταίες μου ταινίες εδώ. Κι ευτυχώς και οι δύο ήταν πάρα πολύ καλές.
Πρώτη ταινία: «Promise this» του Εμίρ Κουστουρίτσα (διαγωνιστικό).
Καθ’ όλη τη διάρκεια του φεστιβάλ, ο ήλιος έλαμπε δυνατά στις Κάνες. Σήμερα, Σάββατο, τελευταία ημέρα παραμονής μας εδώ, άρχισε να βρέχει δυνατά. Και αυτή είναι η πρώτη φορά που συναντώ κάτι τέτοιο στην τρίτη μου παρουσία στο φεστιβάλ...
Σήμερα είδα τις δύο τελευταίες μου ταινίες εδώ. Κι ευτυχώς και οι δύο ήταν πάρα πολύ καλές.
Πρώτη ταινία: «Promise this» του Εμίρ Κουστουρίτσα (διαγωνιστικό).
Ο τρελαμένος Βαλκάνιος συνεχίζει να κάνει το σινεμά που γνωρίζει να κάνει καλύτερα. Ντελιριακοί ρυθμοί, σουρεαλισμός, ιπτάμενα αντικείμενα (αυτήν τη φορά είναι ένας ακροβάτης που εκτοξεύτηκε από κανόνι), γαλοπούλες (αυτήν τη φορά... διακορεύονται από τον Μίκι Μανόλοβιτς!), χάλκινα πνευστά, διονυσιασμός! Και, βεβαίως, η ταινία τελειώνει με happy end! Κυριολεκτικά με happy end: συνήθως, όταν ολοκληρώνεται μια ταινία βλέπουμε το χαρακτηριστικό «end». Εδώ, ο Κουστουρίτσα κάνει κάτι πολύ απλό αλλά και πρωτοφανές: κολλάει τη λέξη «happy». Να πούμε και λίγα λόγια για την ιστορία: ένας πιτσιρικάς ζει μαζί με τον παππού του κάπου στην εξοχή της Σερβίας. Ο παππούς του, του ζητάει να πάει στην πόλη
, να πουλήσει την αγελάδα τους, να αγοράσει μια εικόνα του αγίου Νικολάου, να πάρει ένα σουβενίρ και να βρει μια νύφη για τον εαυτό του! Ο πιτσιρικάς όντως πάει στην πόλη, συναναστρέφεται με περίεργους τύπους και τελικά, τα καταφέρνει όλα! Ενδιάμεσα βλέπουμε: μια πανέμορφη σκηνή με μήλα να γεμίζουν μια στέρνα γεμάτη νερό. Σκηνές από τον «Ταξιτζή» στην τηλεόραση. Πανέμορφες γυναίκες! Ευνουχισμό ενός ταύρου και ενός... ανθρώπου! Αναφορά στο... «Spellbound» του Χίτσκοκ. Έναν ανθρώπινο σάκο του μποξ! Ατάκες του στυλ «Ο Χίτλερ μισούσε τους εχθρούς του. Σήμερα, οι ισχυροί σκοτώνουν από συμπόνια!» ή «Οι αμερικάνοι θα γκρεμίσουν τις Πυραμίδες γιατί πρέπει να περάσει από την περιοχή ένας αγωγός πετρελαίου»! Το μόνο που δεν μπόρεσα με τίποτα να δεχτώ στην ταινία είναι το ότι ο πιτσιρικάς (ούτε 14) κατορθώνει να ρίξει μια υπέροχη πιτσιρίκα, φανερά μεγαλύτερή του. Ναι, αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορείς να το καταπιείς εύκολα...
Και η τελευταία ταινία που είδαμε στις Κάνες, μια από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε φέτος: «L’ age des tenebres» του Ντενί Αρκάν (εκτός συναγωνισμού).
, να πουλήσει την αγελάδα τους, να αγοράσει μια εικόνα του αγίου Νικολάου, να πάρει ένα σουβενίρ και να βρει μια νύφη για τον εαυτό του! Ο πιτσιρικάς όντως πάει στην πόλη, συναναστρέφεται με περίεργους τύπους και τελικά, τα καταφέρνει όλα! Ενδιάμεσα βλέπουμε: μια πανέμορφη σκηνή με μήλα να γεμίζουν μια στέρνα γεμάτη νερό. Σκηνές από τον «Ταξιτζή» στην τηλεόραση. Πανέμορφες γυναίκες! Ευνουχισμό ενός ταύρου και ενός... ανθρώπου! Αναφορά στο... «Spellbound» του Χίτσκοκ. Έναν ανθρώπινο σάκο του μποξ! Ατάκες του στυλ «Ο Χίτλερ μισούσε τους εχθρούς του. Σήμερα, οι ισχυροί σκοτώνουν από συμπόνια!» ή «Οι αμερικάνοι θα γκρεμίσουν τις Πυραμίδες γιατί πρέπει να περάσει από την περιοχή ένας αγωγός πετρελαίου»! Το μόνο που δεν μπόρεσα με τίποτα να δεχτώ στην ταινία είναι το ότι ο πιτσιρικάς (ούτε 14) κατορθώνει να ρίξει μια υπέροχη πιτσιρίκα, φανερά μεγαλύτερή του. Ναι, αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορείς να το καταπιείς εύκολα...Και η τελευταία ταινία που είδαμε στις Κάνες, μια από τις καλύτερες ταινίες που είδαμε φέτος: «L’ age des tenebres» του Ντενί Αρκάν (εκτός συναγωνισμού).
Αγγλικά μεταφράστηκε ως «Days of darkness» ή «The age of ignorance». Όπως και να την πει κανείς, όμως, είναι ταινιάρα!!! Και το ευχάριστο είναι πως ενώ συνολικά πάνω – κάτω τα ίδια πράγματα διαπραγματεύεται με την «Επέλαση των βαρβάρων», η ταινία είναι εντελώς διαφορετική και σε φόρμα και σε διάθεση. Υπάρχει ένας σουρεαλισμός που σε κάποιες στιγμές αγγίζει τα επίπεδα του «Μπραζίλ» του Τέρι Γκίλιαμ αλλά και μια δυσανεξία στον σύγχρονο δυτικό πολιτισμό που θυμίζει... «Μια ξεχωριστή μέρα» του Τζόελ Σουμάχερ, αλλά σαφώς πιο έξυπνο και διανοουμενίστικο με την καλή έννοια. Ήρωας της ταινίας είναι ο Ζαν Μαρκ Λεμπλάνκ. Κάπου στα 50 του, παντρεμένος με μια μεσίτρια, με δύο κόρες, σπουδαγμένος, με σπίτι στα πρόαστρια και δημόσιος υπάλληλος της κυβέρνησης του Κεμπέκ. Λογικά, έχει όλα όσα ένας άντρας θα ονειρευόταν. Όμως, ο Ζαν Μαρκ ονειρεύεται άλλα. Ονειρεύεται πως τον έχει ερωτευθεί μια ποθητή ηθοποιός, ότι πηδάει μια πανέμορφη ρεπόρτερ, ότι είναι ο καλύτερος συγγραφέας του κόσμου, δημοφιλής πολιτικός, ο καλύτερος, ο ομορφότερος, ο τεράστιος! Η ζωή του δεν του αρέσει, η μητέρα του είναι ετοιμοθάνατη στο νοσοκομείο, οι κόρες του τον έχουν χεσμένο, η γυναίκα του εργάζεται συνεχώς... Ψάχνει διέξοδο, μια άλλη ζωή, έναν άλλο κόσμο... Ο Αρκάν λέει τα πάντα σ’ αυτήν του την ταινία. Κατακρίνει τον δυτικό πολιτισμό γενικότερα και τον πολιτισμό της πατρίδας του, του Καναδά, ειδικότερα! Φανταστείτε: κατακρίνει τον Καναδά που μάλλον είναι μια από τις πιο ευχάριστες και φιλικές προς τους πολίτες τους χώρες σε όλο τον κόσμο! Στο στόχαστρό του από την κινηματογραφική βιομηχανία μέχρι η πολιτική ορθότητα που έχει διαγράψει από το λεξικό λέξεις όπως «νέγρος» και «νάνος», όταν ζητάει από άνθρωπο που έχασε τα δυο του πόδια σε δυστύχημα να πληρώσει έξοδα του φωτεινού σηματοδότη που καταστράφηκε στο δυστύχημα! Κάθε πλάνο και μια σπουδαία ιδέα, κάθε σκηνή και ένα θέμα που σε προβληματίζει, κάθε αστείο (που σε κάνει να γελάς δυνατά) να υποκρίπτει από κάτω μια βαθιά πίκρα... Λέει ο ήρωας σε κάποια στιγμή: «αν έπρεπε να χαρακτηρίσω με μια λέξη τους καιρούς μας, αυτή θα ήταν: αποσύνθεση». Υπάρχουν και μικρούλια ψεγάδια στην ταινία: μια παρένθεση με τρελαμένους με τον Μεσαίωνα τύπους (τρόπος να αποβάλλουν όλο το στρες της πιεσμένης ζωής τους) κρατάει πολύ σε διάρκεια. Και η τελική λύση της επιστροφής στη φύση είναι λίγο απλή και εύκολη. Συνολικά, όμως, μιλάμε για ένα αριστούργημα!
Αυτά από τις Κάνες για φέτος! Για το τέλος, να σας δώσουμε τις προβλέψεις μας σχετικά με τα βραβεία. Τον Χρυσό Φοίνικα καλύτερης ταινίας και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, τα δύο, δηλαδή,. Σημαντικότερα βραβεία του φεστιβάλ, θα τα μοιραστούν τρεις ταινίες: το ρουμάνικο «4 LUNI, 3 SAPTAMINI SI 2 ZILE» του Κρίστιαν Μουνγκίου, το γερμανο-τούρκικο «AUF DER ANDEREN SEITE» του Φατίχ Ακίν και το κορεάτικο «SECRET SUNSHINE» του Λι Τσανγκ Ντονγκ. Βραβείο ανδρικής ερμηνείας θα πάρει ο Χαβιέ Μπαρδέμ για την ερμηνεία του στην ταινία των Αφών Κοέν «NO COUNTRY FOR OLD MEN», ενώ το γυναικείο η πρωταγωνίστρια του ρουμάνικου φιλμ, Αναμαρία Μαρίνκα. Βραβείο σκηνοθεσίας προσωπικά θα έδινα στον Κάρλος Ρεϊγάδας για το «STELLET LICHT» ενώ το βραβείο σεναρίου στην ταινία «NO COUNTRY FOR OLD MEN» των αδελφών Κοέν. Για να δούμε πόσο μέσα θα πέσουμε...
Αυτά από τις Κάνες για φέτος! Για το τέλος, να σας δώσουμε τις προβλέψεις μας σχετικά με τα βραβεία. Τον Χρυσό Φοίνικα καλύτερης ταινίας και το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής, τα δύο, δηλαδή,. Σημαντικότερα βραβεία του φεστιβάλ, θα τα μοιραστούν τρεις ταινίες: το ρουμάνικο «4 LUNI, 3 SAPTAMINI SI 2 ZILE» του Κρίστιαν Μουνγκίου, το γερμανο-τούρκικο «AUF DER ANDEREN SEITE» του Φατίχ Ακίν και το κορεάτικο «SECRET SUNSHINE» του Λι Τσανγκ Ντονγκ. Βραβείο ανδρικής ερμηνείας θα πάρει ο Χαβιέ Μπαρδέμ για την ερμηνεία του στην ταινία των Αφών Κοέν «NO COUNTRY FOR OLD MEN», ενώ το γυναικείο η πρωταγωνίστρια του ρουμάνικου φιλμ, Αναμαρία Μαρίνκα. Βραβείο σκηνοθεσίας προσωπικά θα έδινα στον Κάρλος Ρεϊγάδας για το «STELLET LICHT» ενώ το βραβείο σεναρίου στην ταινία «NO COUNTRY FOR OLD MEN» των αδελφών Κοέν. Για να δούμε πόσο μέσα θα πέσουμε...
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Παρασκευή 25 Μαΐου 2007
CANNES 2007 
Και για να λύσουμε μια παρεξήγηση: όταν πηγαίνεις σε ένα φεστιβάλ, πηγαίνεις για δουλειά. Δουλειά σου ως δημοσιογράφος – κριτικός κινηματογράφου είναι να βλέπεις ταινίες και να γράφεις για αυτές. Δεν είναι δουλειά όπως εκείνες των οικοδόμων ή των υδραυλικών, πιστέψτε με, όμως, έχει πάρα πολύ σωματικό κάματο, πέρα από τον ψυχολογικό…
Αλλά ας επιστρέψουμε στις ταινίες. Σήμερα ήταν η ημέρα που είδαμε σε δημοσιογραφική προβολή το «Ocean’s thirteen» του Στίβεν Σόντερμπεργκ (εκτός συναγωνισμού) σε μια πόλη που περιμένει με αδημονία να δει τους πρωταγωνιστές της να παρελαύνουν στο κόκκινο χαλί στην επίσημη πρεμιέρα την Παρασκευή.
DAY 9
Ένατη ανταπόκριση από Κάνες. Πέμπτη 24 Μαΐου…
Σιγά μην πήγαινα πρωινιάτικα να δω Αλεξάντρ Σοκούροφ και την ταινία του που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα, το «Alexandra». Προτίμησα να δω το γιαπωνέζικο «Funukedomo, kanashimi no ai wo misero» (Funuke, show some love, you losers) του Γιοσίντα Νταϊχάτσι (Εβδομάδα της κριτικής). Και μάλλον, καλά έπραξα! Μυστήριο τραίνο η ταινία!
Προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία των γονιών της που σκοτώθηκαν σε τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μια ανερχόμενη ηθοποιός επιστρέφει στη γενέτειρά της. Βασικός λόγος: να πάρει χρήματα από την κληρονομιά που πιστεύει ότι δικαιούται, προκειμένου να κυνηγήσει περισσότερο δυναμικά την καριέρα της. Στο πατρικό της θα συναντήσει την μικρή της αδελφή, μια συνεσταλμένη κοπελίτσα με ταλέντο στα μάνγκα και τον ετεροθαλή αδελφό της, ο οποίος έχει παντρευτεί τελευταία. Οι δύο αδελφές βρίσκονται σε αντιπαράθεση: παλιότερα, η μικρή κέρδισε βραβείο περιγράφοντας μια όχι ιδιαίτερα κολακευτική εικόνα της μεγάλης αδελφής. Κάτι που ετοιμάζεται να ξανακάνει… Περίεργο χιούμορ πραγματικά έξυπνο όμως, κάνει τις έντονα δραματικές καταστάσεις υποφερτές. Θίγονται θέματα όπως η αιμομιξία (!), η ηθοποιός που υποδύεται την παρθένα (!!!) σύζυγο του μεγάλου αδελφού είναι εξαιρετική, με έμφυτο κωμικό ταλέντο και η αντιπαράθεση των αδελφών έχει απρόοπτη έκβαση. Γενικώς, μια ταινία που καταγράφεται στα θετικά…
Από τα νέα του φεστιβάλ (για να μην γράφουμε μόνο για ταινίες χε, χε) ήταν η έκτακτη προσθήκη στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα μιας ακόμα ταινίας, της 23ης που διαγωνίζεται. Μιλάμε για το ρώσικο ντοκιμαντέρ «Bunt. Delo Litvinenko» (Rebellion. The Litvinenko case) των Αντρέι Νεκράσοφ και Όλγκα Κονσκάγια. Έχει ως θέμα της κάτι που απασχόλησε πρόσφατα την κοινή γνώμη: τον θάνατο από δηλητηρίαση του Λιτβινένκο, πρώην πράκτορα της Σοβιετικής Ένωσης, πίσω από την οποία φαίνεται να βρίσκεται ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαδιμίρ Πούτιν. Είναι περίεργο που ανακοινώθηκε τώρα κάτι τέτοιο: μου μυρίζεται πως η ταινία θα είναι σφόδρα αντιρώσικη…
Επίσης, μάθαμε πως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του επόμενου φεστιβάλ Βενετίας θα είναι ο Ζανγκ Γιμού, θα τιμηθεί για το σύνολο της καριέρας του ο Τιμ Μπάρτον και μεταξύ των ταινιών που θα διαγωνιστούν θα είναι εκείνη του Τοντ Χέινς που αφορά τη ζωή του Μπομπ Ντίλαν. Γενικώς, υπάρχει μεγάλη κόντρα μεταξύ των ιταλικών φεστιβάλ της Βενετίας, του Τορίνο (με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νάνι Μορέτι) και της Ρώμης (που εξασφάλισε την πρώτη προβολή της νέας ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα)! Χαμός στο ίσιωμα…
Δεν είδα την νέα ταινία του Έιμπελ Φεράρα «Go Go Tales», δεν άκουσα, όμως, και καλά λόγια για αυτήν. Παρακολούθησα, επίσης, μικρό μέρος της συνέντευξης τύπου. Για… κακή του τύχη, την ώρα που η κάμερα που κατέγραφε τη συνέντευξη τύπου ήταν στραμένη επάνω του, χωρίς να έχει τον λόγο, ο Φεράρα ήπιε στα κρυφά (όπως νόμιζε…) μια γουλιά από την μπύρα του. Κάηκε ο άνθρωπος, πάει πια αυτός…
Σιγά μην πήγαινα πρωινιάτικα να δω Αλεξάντρ Σοκούροφ και την ταινία του που συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα, το «Alexandra». Προτίμησα να δω το γιαπωνέζικο «Funukedomo, kanashimi no ai wo misero» (Funuke, show some love, you losers) του Γιοσίντα Νταϊχάτσι (Εβδομάδα της κριτικής). Και μάλλον, καλά έπραξα! Μυστήριο τραίνο η ταινία!
Προκειμένου να παρευρεθεί στην κηδεία των γονιών της που σκοτώθηκαν σε τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, μια ανερχόμενη ηθοποιός επιστρέφει στη γενέτειρά της. Βασικός λόγος: να πάρει χρήματα από την κληρονομιά που πιστεύει ότι δικαιούται, προκειμένου να κυνηγήσει περισσότερο δυναμικά την καριέρα της. Στο πατρικό της θα συναντήσει την μικρή της αδελφή, μια συνεσταλμένη κοπελίτσα με ταλέντο στα μάνγκα και τον ετεροθαλή αδελφό της, ο οποίος έχει παντρευτεί τελευταία. Οι δύο αδελφές βρίσκονται σε αντιπαράθεση: παλιότερα, η μικρή κέρδισε βραβείο περιγράφοντας μια όχι ιδιαίτερα κολακευτική εικόνα της μεγάλης αδελφής. Κάτι που ετοιμάζεται να ξανακάνει… Περίεργο χιούμορ πραγματικά έξυπνο όμως, κάνει τις έντονα δραματικές καταστάσεις υποφερτές. Θίγονται θέματα όπως η αιμομιξία (!), η ηθοποιός που υποδύεται την παρθένα (!!!) σύζυγο του μεγάλου αδελφού είναι εξαιρετική, με έμφυτο κωμικό ταλέντο και η αντιπαράθεση των αδελφών έχει απρόοπτη έκβαση. Γενικώς, μια ταινία που καταγράφεται στα θετικά…Από τα νέα του φεστιβάλ (για να μην γράφουμε μόνο για ταινίες χε, χε) ήταν η έκτακτη προσθήκη στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα μιας ακόμα ταινίας, της 23ης που διαγωνίζεται. Μιλάμε για το ρώσικο ντοκιμαντέρ «Bunt. Delo Litvinenko» (Rebellion. The Litvinenko case) των Αντρέι Νεκράσοφ και Όλγκα Κονσκάγια. Έχει ως θέμα της κάτι που απασχόλησε πρόσφατα την κοινή γνώμη: τον θάνατο από δηλητηρίαση του Λιτβινένκο, πρώην πράκτορα της Σοβιετικής Ένωσης, πίσω από την οποία φαίνεται να βρίσκεται ο πρόεδρος της Ρωσίας, Βλαδιμίρ Πούτιν. Είναι περίεργο που ανακοινώθηκε τώρα κάτι τέτοιο: μου μυρίζεται πως η ταινία θα είναι σφόδρα αντιρώσικη…
Επίσης, μάθαμε πως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής του επόμενου φεστιβάλ Βενετίας θα είναι ο Ζανγκ Γιμού, θα τιμηθεί για το σύνολο της καριέρας του ο Τιμ Μπάρτον και μεταξύ των ταινιών που θα διαγωνιστούν θα είναι εκείνη του Τοντ Χέινς που αφορά τη ζωή του Μπομπ Ντίλαν. Γενικώς, υπάρχει μεγάλη κόντρα μεταξύ των ιταλικών φεστιβάλ της Βενετίας, του Τορίνο (με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Νάνι Μορέτι) και της Ρώμης (που εξασφάλισε την πρώτη προβολή της νέας ταινίας του Φράνσις Φορντ Κόπολα)! Χαμός στο ίσιωμα…
Δεν είδα την νέα ταινία του Έιμπελ Φεράρα «Go Go Tales», δεν άκουσα, όμως, και καλά λόγια για αυτήν. Παρακολούθησα, επίσης, μικρό μέρος της συνέντευξης τύπου. Για… κακή του τύχη, την ώρα που η κάμερα που κατέγραφε τη συνέντευξη τύπου ήταν στραμένη επάνω του, χωρίς να έχει τον λόγο, ο Φεράρα ήπιε στα κρυφά (όπως νόμιζε…) μια γουλιά από την μπύρα του. Κάηκε ο άνθρωπος, πάει πια αυτός…
Και για να λύσουμε μια παρεξήγηση: όταν πηγαίνεις σε ένα φεστιβάλ, πηγαίνεις για δουλειά. Δουλειά σου ως δημοσιογράφος – κριτικός κινηματογράφου είναι να βλέπεις ταινίες και να γράφεις για αυτές. Δεν είναι δουλειά όπως εκείνες των οικοδόμων ή των υδραυλικών, πιστέψτε με, όμως, έχει πάρα πολύ σωματικό κάματο, πέρα από τον ψυχολογικό…
Αλλά ας επιστρέψουμε στις ταινίες. Σήμερα ήταν η ημέρα που είδαμε σε δημοσιογραφική προβολή το «Ocean’s thirteen» του Στίβεν Σόντερμπεργκ (εκτός συναγωνισμού) σε μια πόλη που περιμένει με αδημονία να δει τους πρωταγωνιστές της να παρελαύνουν στο κόκκινο χαλί στην επίσημη πρεμιέρα την Παρασκευή.
Για την ταινία δεν θα πούμε πολλά – εξάλλου βγαίνει στη χώρα μας την Πέμπτη 
7 Ιουνίου. Μόνο αυτό: νομίζω πως κάθε νέο «επεισόδιο» είναι καλύτερο από το προηγούμενο! Από τις πιο αστείες αναφορές εκείνη στην Όπρα Γουίνφρεϊ, υπάρχει αναφορά στον… Εμιλιάνο Ζαπάτα (!), ο Κλούνεϊ λέει στον Μπρατ Πιτ να ξεκουραστεί και να κάνει καναδυό παιδιά (!!), εξυμνείται η μπέσα και οι άγραφοι κώδικες («όποιος έχει σφίξει το χέρι του Σινάτρα δεν μπορεί να είναι παλιάνθρωπος…») και είναι ολοφάνερο πως σενάριο δεν υπάρχει, υπάρχει, όμως, έντονη χαλαρότητα και ένα ευχάριστο κλίμα που βγαίνει στην ταινία. Μια χαρά περνάς…
Η σημερινή ημέρα κατά πως φαίνεται ήταν αφιερωμένη στη χαλαρότητα και την διασκέδαση. Έτσι, η επόμενη προβολή που παρακολουθήσαμε ήταν το «Smiley face» του Γκρεγκ Αράκι (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών).
7 Ιουνίου. Μόνο αυτό: νομίζω πως κάθε νέο «επεισόδιο» είναι καλύτερο από το προηγούμενο! Από τις πιο αστείες αναφορές εκείνη στην Όπρα Γουίνφρεϊ, υπάρχει αναφορά στον… Εμιλιάνο Ζαπάτα (!), ο Κλούνεϊ λέει στον Μπρατ Πιτ να ξεκουραστεί και να κάνει καναδυό παιδιά (!!), εξυμνείται η μπέσα και οι άγραφοι κώδικες («όποιος έχει σφίξει το χέρι του Σινάτρα δεν μπορεί να είναι παλιάνθρωπος…») και είναι ολοφάνερο πως σενάριο δεν υπάρχει, υπάρχει, όμως, έντονη χαλαρότητα και ένα ευχάριστο κλίμα που βγαίνει στην ταινία. Μια χαρά περνάς…Η σημερινή ημέρα κατά πως φαίνεται ήταν αφιερωμένη στη χαλαρότητα και την διασκέδαση. Έτσι, η επόμενη προβολή που παρακολουθήσαμε ήταν το «Smiley face» του Γκρεγκ Αράκι (Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών).
Ο προκλητικός έως τώρα ανεξάρτητος αμερικάνος σκηνοθέτης φτιάχνει εδώ την πιο εμπορική ταινία της καριέρας του – κάτι που δεν είναι απαραιτήτως κακό. Δεν υπάρχει ούτε μία ομοφυλοφιλική νύξη (σήμα κατατεθέν της έως τώρα καριέρας του, υπάρχουν, όμως, πολύ αστεία πράγματα! Η πρωταγωνίστριά του, Άννα Φάρις, είναι μια χασικλού που τρώει τα κεκάκια του συγκατοίκου της, χωρίς να γνωρίζει ότι είναι γεμάτα χασίς! Έτσι, σε κατάσταση μόνιμης μαστούρας, προσπαθεί να βγάλει την ημέρα, αναγκαζόμενη να αντιμετωπίσει ποικίλες προκλήσεις… Από την κουλτούρα της μαστούρας μέχρι την οικονομία του Ρίγκαν και το… «Κεφάλαιο» του Μαρξ (!) όλα μπλέκουν ξεκαρδιστικά στην ταινία, η οποία, πέρα από το δυνατό της σενάριο και το φοβερό σάουντρακ, έχει μια Άννα Φάρις στον κεντρικό ρόλο που είναι απολύτως πιστευτή σε αυτά που κάνει! Όχι ξεκαρδιστικό γέλιο αλλά σίγουρα η ταινία σε αφήνει σε μια κατάσταση μόνιμου χαμόγελου καθ’ όλη τη διάρκειά της…
Τέταρτη και τελευταία προβολή της ημέρας: «We own the night» του Τζέιμς Γκρέι (διαγωνιστικό τμήμα).
Τέταρτη και τελευταία προβολή της ημέρας: «We own the night» του Τζέιμς Γκρέι (διαγωνιστικό τμήμα).
Τέλη της δεκαετίας του ’80, Νέα Υόρκη. Ο Μπόμπι Γκριν είναι ανερχόμενος μάνατζερ σε ένα χοτ κλαμπ, στο οποίο ιδιοκτήτης είναι ένας Ρώσος επιχειρηματίας. Μιας και μπλέκει με τη νύχτα, φροντίζει να κρύψει ότι ο πατέρας του και ο αδελφός του είναι αστυνομικοί, αλλάζοντας το επίθετό του. Στο μαγαζί του αφεντικού του συχνάζει ένας ανεψιός του που είναι μπλεγμένος στο εμπόριο ναρκωτικών. Ο αδελφός του κάνει έφοδο στο μαγαζί και ο ανιψιός, για να εκδικηθεί, στέλνει πληρωμένους δολοφόνους για να τον καθαρίσουν. Όταν ο αδελφός του γλιτώνει κυριολεκτικά από του χάρου τα δόντια, ο Μπόμπι αποφασίζει να βοηθήσει την αστυνομία να εξαρθρώσει την συγκεκριμένη συμμορία της ρώσικης μαφίας… Αυτή είναι μόλις η τρίτη ταινία που σκηνοθετεί ο αμερικάνος Τζέιμς Γκρέι μετά τη «Μικρή Οδησσό» (1995) και το «The Yards» (2000, όπου και πάλι πρωταγωνιστούσαν οι Γιοακίμ Φίνιξ και Μαρκ Γουόλμπεργκ, όπως συμβαίνει και εδώ, έχοντας επιπλέον και κρέντιτ παραγωγών). Και κάνει ένα σινεμά πολύ ενδιαφέρον. Ενώ ασχολείται με ένα θέμα που έχουμε δει εκατοντάδες φορές στον κινηματογράφο, κατορθώνει να βγάλει κάτι εντελώς προσωπικό. Η ατμόσφαιρα που δημιουργεί είναι ιντριγκαδόρικη, κουβαλά μια γλυκιά μελαγχολία, μία ευγένεια και έναν χαρακτήρα δυσεύρετο πλέον στο αμερικάνικο σινεμά. Άψογοι ρόλοι, πολυεπίπεδη ανάγνωση, καλό και ενδιαφέρον σινεμά για όλους…
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Πέμπτη 24 Μαΐου 2007
CANNES 2007
DAY 8
Όγδοη ανταπόκριση από Κάνες. Τετάρτη 23 Μαΐου…
Η συσσωρευμένη κούραση εντέλει εκδηλώθηκε το πρωί της Τετάρτης. Έτσι, όσο και αν το πνεύμα επιθυμούσε να παρακολουθήσει δύο ταινίες από το διαγωνιστικό τμήμα, το «Auf der anderen Seite» του Φατίχ Ακίν
Η συσσωρευμένη κούραση εντέλει εκδηλώθηκε το πρωί της Τετάρτης. Έτσι, όσο και αν το πνεύμα επιθυμούσε να παρακολουθήσει δύο ταινίες από το διαγωνιστικό τμήμα, το «Auf der anderen Seite» του Φατίχ Ακίν
και το «Persepolis» των Μαργιανέ Σατραπί και Βενσάν Παρονό,
το σώμα αδυνατούσε να ακολουθήσει. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Υπάρχει πάντοτε και η ελπίδα των επαναληπτικών προβολών. Ελπίδα που… πεθαίνει τελευταία…
Τρεις ταινίες όλες κι όλες λοιπόν καταφέραμε να δούμε τούτη την ημέρα. Μην ξεχνάμε πως σήμερα, Τετάρτη, διεξάγεται και ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ μεταξύ Μίλαν και Λίβερπουλ. Ένα καλό διάλειμμα είναι ότι πρέπει…
Πρώτη ταινία της ημέρας, μια γαλλική: το «Et toi, t’es sur qui?» (Just about love?) της Λολά Ντοϊγιόν (Ένα κάποιο βλέμμα).
Πρώτη ταινία της ημέρας, μια γαλλική: το «Et toi, t’es sur qui?» (Just about love?) της Λολά Ντοϊγιόν (Ένα κάποιο βλέμμα).
Δυο δεκαπεντάχρονες συμμαθήτριες και φίλες αποφασίζουν να χάσουν την παρθενιά τους πριν το τέλος της σχολικής χρονιάς. Και πετυχαίνουν τον στόχο τους. Μόνο που τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα υπολογίζουν. Και το κυριότερο: δεν… χάνουν ότι πολυτιμότερο έχουν από το αγόρι με το οποίο θα ήθελαν να το χάσουν… Τυπική γαλλική ταινία λοιπόν: πολύς λόγος, πολύς συναισθηματισμός, λίγα πράγματα στην τελική. Πάντως, σαφώς μια τέτοια αδιάφορη ταινία εκτιμήθηκε δεόντως μετά την επέλαση… κουλτούρας των τελευταίων ημερών. Τουλάχιστον, δεν σε οδηγούσε σε βαθιά χασμουρητά…
Η δεύτερη ταινία της ημέρας είχε προέλευση την… Σιγκαπούρη. Τίτλος της: «Kuaile gongchang» (Pleasure factory) και σκηνοθέτης της ο Εκατσάι Ουεκρονγκθαμ (Ένα κάποιο βλέμμα). Ο σκηνοθέτης του «Beautiful boxer» επανέρχεται με μια ταινία που διαπρ
αγματεύεται τρεις ιστορίες, όλες εμπνευσμένες από πραγματικά γεγονότα, όλες με χώρο διεξαγωγής τους την Γκεϊλάνγκ, την… Τρούμπα της Σιγκαπούρης! Ένας φαντάρος χάνει την παρθενιά του με τη βοήθεια ενός φίλου του, μια ανήλικη βλέπει από πρώτο χέρι τι δουλειά κάνει η μητέρα της και κάνει και τις πρώτες δικές της απόπειρες και μια πόρνη πληρώνει καλά λεφτά σε έναν περιφερόμενο τραγουδιστή για ένα τραγούδι που δεν θα το πει ποτέ… Το ωραίο με όλους αυτούς τους νεαρούς κατά βάση σκηνοθέτες από την Άπω Ανατολή είναι ότι γνωρίζουν πάρα πολύ καλά να χρησιμοποιούν τα εκφραστικά τους μέσα. Όμορφη σκηνοθεσία, αργοί ρυθμοί, αυτό, όμως, που σε κερδίζει στην ταινία είναι ότι βγάζει μια απρόσμενη τρυφερότητα περιγράφοντας γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε οίκους ανοχής. Στο δε press book της ταινίας (που δίνεται στους δημοσιογράφους για να βοηθηθούν στο έργο τους) υπήρχε ως δωράκι και ένα… προφυλακτικό!
Τελευταία ταινία της ημέρας: «Secret sunshine» του Λι Τσανγκ-Ντονγκ (διαγωνιστικό τμήμα).
Η δεύτερη ταινία της ημέρας είχε προέλευση την… Σιγκαπούρη. Τίτλος της: «Kuaile gongchang» (Pleasure factory) και σκηνοθέτης της ο Εκατσάι Ουεκρονγκθαμ (Ένα κάποιο βλέμμα). Ο σκηνοθέτης του «Beautiful boxer» επανέρχεται με μια ταινία που διαπρ
αγματεύεται τρεις ιστορίες, όλες εμπνευσμένες από πραγματικά γεγονότα, όλες με χώρο διεξαγωγής τους την Γκεϊλάνγκ, την… Τρούμπα της Σιγκαπούρης! Ένας φαντάρος χάνει την παρθενιά του με τη βοήθεια ενός φίλου του, μια ανήλικη βλέπει από πρώτο χέρι τι δουλειά κάνει η μητέρα της και κάνει και τις πρώτες δικές της απόπειρες και μια πόρνη πληρώνει καλά λεφτά σε έναν περιφερόμενο τραγουδιστή για ένα τραγούδι που δεν θα το πει ποτέ… Το ωραίο με όλους αυτούς τους νεαρούς κατά βάση σκηνοθέτες από την Άπω Ανατολή είναι ότι γνωρίζουν πάρα πολύ καλά να χρησιμοποιούν τα εκφραστικά τους μέσα. Όμορφη σκηνοθεσία, αργοί ρυθμοί, αυτό, όμως, που σε κερδίζει στην ταινία είναι ότι βγάζει μια απρόσμενη τρυφερότητα περιγράφοντας γεγονότα που λαμβάνουν χώρα σε οίκους ανοχής. Στο δε press book της ταινίας (που δίνεται στους δημοσιογράφους για να βοηθηθούν στο έργο τους) υπήρχε ως δωράκι και ένα… προφυλακτικό!Τελευταία ταινία της ημέρας: «Secret sunshine» του Λι Τσανγκ-Ντονγκ (διαγωνιστικό τμήμα).
Μια νεαρή χήρα, δασκάλα του πιάνου, εγκαταλείπει τη Σεούλ και πηγαίνει στη γενέτειρα του νεκρού συζύγου της, την πόλη Μίργιάνγκ (που σημαίνει… secret sunshine) μαζί με τον ανήλικο γιο της. Πιστεύει πως η ζωή της θα αλλάξει προς το καλύτερο. Συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο: ο γιος της απαγάγεται για λύτρα τα οποία, αφού τα δώσει, δεν κατορθώνουν να σώσουν τη ζωή του μικρού που βρίσκεται δολοφονημένος! Η μητέρα του, στα όρια του σοκ, βρίσκει ξανά την αισιοδοξία της, γινόμενη… αναγεννημένη χριστιανή! 
Όμως, ενώ φαίνεται πως έχει ξεπεράσει τις απανωτές τραγωδίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, η συνάντησή της με τον φυλακισμένο δολοφόνο του παιδιού της θα την κάνει να αμφισβητήσει εκ νέου την ύπαρξη του Θεού… Μυστήριο τραίνο τούτη η ταινία – μυστήριο, όμως, με την καλή έννοια. Ξεκινάει αλλιώς, συνεχίζει αλλιώς και ολοκληρώνεται αλλιώς! Αν μη τι άλλο, ο σκηνοθέτης του «Oasis» ξέρει να δημιουργεί σασπένς, αφήνοντας τον θεατή σε αγωνία να δει τι θα γίνει παρακάτω. Δεν μπορείς να προβλέψεις την απόπειρα αυτοκτονίας της γυναίκας – πιστεύεις πως θα εκδικηθεί σκοτώνοντας την κόρη του δολοφόνου του παιδιού της κι όμως όλα συνεχίζουν απρόβλεπτα και με κομμένη την ανάσα. Βέβαια, τα 142 λεπτά της ταινίας είναι κομματάκι πολλά και το φινάλε είναι ταυτόχρονα αισιόδοξο και απαισιόδοξο μαζί, δεν είναι όμως ικανοποιητικό, τουλάχιστον για μια ταινία που στάνταρ είναι καλή, δημιούργησε, όμως, και μεγαλύτερες προσδοκίες από όσες τελικά κατόρθωσε να προσφέρει…
Όμως, ενώ φαίνεται πως έχει ξεπεράσει τις απανωτές τραγωδίες που κλήθηκε να αντιμετωπίσει, η συνάντησή της με τον φυλακισμένο δολοφόνο του παιδιού της θα την κάνει να αμφισβητήσει εκ νέου την ύπαρξη του Θεού… Μυστήριο τραίνο τούτη η ταινία – μυστήριο, όμως, με την καλή έννοια. Ξεκινάει αλλιώς, συνεχίζει αλλιώς και ολοκληρώνεται αλλιώς! Αν μη τι άλλο, ο σκηνοθέτης του «Oasis» ξέρει να δημιουργεί σασπένς, αφήνοντας τον θεατή σε αγωνία να δει τι θα γίνει παρακάτω. Δεν μπορείς να προβλέψεις την απόπειρα αυτοκτονίας της γυναίκας – πιστεύεις πως θα εκδικηθεί σκοτώνοντας την κόρη του δολοφόνου του παιδιού της κι όμως όλα συνεχίζουν απρόβλεπτα και με κομμένη την ανάσα. Βέβαια, τα 142 λεπτά της ταινίας είναι κομματάκι πολλά και το φινάλε είναι ταυτόχρονα αισιόδοξο και απαισιόδοξο μαζί, δεν είναι όμως ικανοποιητικό, τουλάχιστον για μια ταινία που στάνταρ είναι καλή, δημιούργησε, όμως, και μεγαλύτερες προσδοκίες από όσες τελικά κατόρθωσε να προσφέρει…Η Πέμπτη είναι η ημέρα που θα γίνει η… απόβαση του Χόλιγουντ στις Κάνες: προβάλλεται το «Ocean’s thirteen» γαρ σε παγκόσμια πρεμιέρα. Περισσότερα για αυτό, όμως, στην επόμενη ανταπόκρισή μας!
Φόρτσα Μίλαν!
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Τετάρτη 23 Μαΐου 2007
CANNES 2007
DAY 7
Έβδομη ανταπόκριση από Κάννες. Τρίτη 22 Μαΐου…
Ο Ζαν Ντομινίκ Μπομπί ήταν αρχισυντάκτης στο γαλλικό «Elle». Στις 8 Δεκεμβρίου του 1995 έπαθε εγκεφαλικό, κάτι που προκάλεσε την ολική του παράλυση μετά από σπάνια ιατρική κατάσταση γνωστή ως «locked-in syndrome». Το μόνο λειτουργικό κομμάτι του κορμιού του ήταν το... αριστερό του βλέφαρο! Κι όμως, χρησιμοποιώντας μονάχα αυτό, κατάφερε – με τη βοήθεια ειδικών λογοθεραπευτριών και συγκεκριμένου αλφάβητου – να γράψει ένα βιβλίο ονόματι «Το σκάφανδρο και η πεταλούδα»! Το βιβλίο εκδόθηκε 10 ημέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή από πνευμονία σε ηλικία 45 ετών. Ο σκηνοθέτης, Τζούλιαν Σνάμπελ, έκανε την ιστορία του Μπομπί ταινία και την ονόμασε «Le scaphandre et le papillon» (διαγωνιστικό τμήμα).
Την γύρισε στα γαλλικά, με Γάλλους ηθοποιούς (ο Αμαλρίκ παίζει τον Μπομπί, κι εμφανίζονται οι
πολύ όμορφες Εμανουέλ Σενιέ, Μαρί Ζοσέ Κροσέ, Μαρίνα Χαντς και άλλες, ενώ κάνει και μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις και ο Ζαν Πιέρ Κασέλ πριν πεθάνει). Και το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο: συγκίνηση κατά βάση βγάζει η ταινία και μια παράδοξη αισιοδοξία... Ο Σνάμπελ γυρίζει την ταινία μέσα από τα μάτια του Μπομπί και χρησιμοποιεί διάφορα κόλπα και τεχνικές για να μας δώσει την οπτική του γωνία. Μια χαρά ταινία εντέλει, που θυμίζει λίγο το «Η θάλασσα μέσα μου» αλλά και το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», ίσως, όμως, να μην χρειαζόταν να παίξει στο διαγωνιστικό τμήμα...
Δεύτερη προβολή της ταινίας, μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Κάρλος Ρεϊγάδας επιστρέφει με την τρίτη ταινία της καριέρας του, το σπουδαίο όπως αποδείχτηκε «Stellet licht».
Το φόκους γίνεται στους Μενονίτες, μια θρησκευτική σέκτα καθολικών γερμανόφωνων – σκανδιναβόφωνων, που ζουν στο βόρειο Μεξικό και είναι κάτι σαν τους Άμις των ΗΠΑ. Οι ρίζες τους φτάνουν στον 16ο αιώνα! Δέχονται καλούδια της τεχνολογικής προόδου όπως τα αυτοκίνητα πχ, δεν χρησιμοποιούν, όμως, μέσα «τεχνητής» επικοινωνίας, όπως το ίντερνετ πχ, ακόμα και το τηλέφωνο! Ο Γιόχαν ανήκει στους Μενονίτες, όπως και η οικογένειά του. Μια οικογένεια με πολλά παιδιά και μια πιστή σε αυτόν γυναίκα. Ο Γιόχαν ασχολείται με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Όμως, υποπίπτει σε ένα αμάρτημα: είναι ερωτευμένος με μια άλλη γυναίκα. Και η απιστία είναι κάτι που απαγορεύεται αυστηρά από τη θρησκεία του. Η σύζυγός του προσπαθεί να δεχτεί την κατάσταση, κάποια στιγμή, όμως, καταρρέει και πεθαίνει. Μένει στην άλλη γυναίκα να αλλάξει τα πράγματα όπως μπορεί... Και πάλι διαφοροποιεί τη ρότα του ο σίγουρα ταλαντούχος Ρεϊγάδας. Αυτήν τη φορά προσεγγίζει το σινεμά του... Καρλ Ντράγιερ – οι αναλογίες με τον «Λόγο» είναι εμφανέστατες. Ο Ρεϊγάδας μιλάει για την αγάπη, κυρίως, όμως, μιλάει για το... θαύμα που μπορεί να συμβεί μέσα στην καθημερινότητα. Εκπληκτικές σκηνές (η σκηνή του θανάτου υπό βροχή είναι απλά αριστούργημα), περίεργες αναφορές (τι γυρεύει, πχ ο... Ζακ Μπρελ και τι η... Φορντ στην ταινία;), αργοί ρυθμοί, πλάνα – σεκάνς και ένας δημιουργός που και οι τρεις του ταινίες έχουν προβληθεί στις Κάνες, οι δύο, μάλιστα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Κι αυτό λέει πολλά...
Ακόμα περισσότερα λέει η επόμενη ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε! Ονομάζεται «PVC – 1» (15νθήμερο των σκηνοθετών), είναι κολομβιανής παραγωγής και είναι γυρισμένη από ένα ελληνόπουλο και δη, θεσσαλονικιό: τον Σπύρο Σταθουλόπουλο! Η ταινία είναι εμπνευσμένη από πραγματικό γεγονός: μια μέρα, μια συμμορία παρανόμων επιτίθεται σε ένα απομονωμένο σπίτι. Πιάνουν εξ απήνης μια οικογένεια και την εκβιάζουν με τον εξής τρομαχτικό τρόπο: ζητάνε 15 εκατομμύρια πεσέτες που αν δεν τις βρει η οικογένεια, η μητέρα θα... εκραγεί (!), καθώς γύρω από το λαιμό της τοποθετείται μια ιδιότυπη βόμβα! Η οικογένεια ξεκινάει μια οδύσσεια προκειμένου η γυναίκα να απελευθερωθεί... Σπουδαία ταινία που μας ενθουσίασε για παραπάνω από έναν λόγους! Καταρχάς, όλη η ταινία, και τα 85 λεπτά της, είναι ένα τεράστιο μονοπλάνο – δεν υπάρχει δηλαδή καθόλου μοντάζ! Το είχε επιχειρήσει ο Αλεξάντρ Σοκούροφ στη «Ρώσικη κιβωτό», το κάνει κι εδώ ο πιτσιρικάς σκηνοθέτης. Τεχνικά, λοιπόν, η ταινία είναι άψογη και εντυπωσιακή! Γιατί χρειάζεται απίστευτη προεργασία και συντονισμός ούτως ώστε να γίνει εφικτό το μοναδικό μονοπλάνο. Ένα λάθος στο 80ο λεπτό, πχ, και όλη η ταινία θα έπρεπε να γυριστεί από την αρχή. Πέρα, όμως, από την εξαιρετική προσπάθεια, ο Σταθουλόπουλος κατορθώνει να ρίξει μια ματιά και στην κατάσταση στη σύγχρονη Κολομβία. Και παρά το τραγικόν της υπόθεσης, μπολιάζει την ταινία του και με ένα ιδιότυπο χιούμορ που κάνει τα πράγματα ακόμα καλύτερα! Πιστεύουμε πως ο μικρός βάζει σίγουρα υποψηφιότητα για Χρυσή Κάμερα! Και κόβουμε το χέρι μας πως αν ζητούσε χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (στο, λογικά, μικρό μπάτζετ του, καθώς γύρισε την ταινία με ψηφιακή κάμερα), θα εισέπραττε ένα μεγαλοπρεπές «όχι» ως απάντηση...
Τελευταία προβολή της ημέρας: «The man from London» του Μπέλα Ταρ
(διαγωνιστικό τμήμα). Ο Ούγγρος σκηνοθέτης που θεωρείται από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της εποχής μας, μένει πιστός σε αυτό που γνωρίζει να κάνει καλύτερα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία και η ποίηση της καθημερινότητας συναντούν το αστυνομικό θρίλερ του Ζορζ Σιμενόν και την Τίλντα Σουίντον. Οι οπαδοί του θα εκστασιαστούν…
Από γκλαμουριά τώρα: όλος ο κόσμος της 7ης Τέχνης είναι εδώ! Από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Μάρτιν Σκορσέζε μέχρι τον Μίκι Ρουρκ και την Σάρον Στόουν! Οι πάντες κάνουν την περαντσάδα τους από την Κρουαζέτ…
Και μαζί τους, σουλατσάρει και όλη η ομάδα του Seven Film Gallery!
Αυτά και για σήμερα από τον
Θόδωρο Γιαχουστίδη
DAY 7
Έβδομη ανταπόκριση από Κάννες. Τρίτη 22 Μαΐου…
Ο Ζαν Ντομινίκ Μπομπί ήταν αρχισυντάκτης στο γαλλικό «Elle». Στις 8 Δεκεμβρίου του 1995 έπαθε εγκεφαλικό, κάτι που προκάλεσε την ολική του παράλυση μετά από σπάνια ιατρική κατάσταση γνωστή ως «locked-in syndrome». Το μόνο λειτουργικό κομμάτι του κορμιού του ήταν το... αριστερό του βλέφαρο! Κι όμως, χρησιμοποιώντας μονάχα αυτό, κατάφερε – με τη βοήθεια ειδικών λογοθεραπευτριών και συγκεκριμένου αλφάβητου – να γράψει ένα βιβλίο ονόματι «Το σκάφανδρο και η πεταλούδα»! Το βιβλίο εκδόθηκε 10 ημέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή από πνευμονία σε ηλικία 45 ετών. Ο σκηνοθέτης, Τζούλιαν Σνάμπελ, έκανε την ιστορία του Μπομπί ταινία και την ονόμασε «Le scaphandre et le papillon» (διαγωνιστικό τμήμα).
Την γύρισε στα γαλλικά, με Γάλλους ηθοποιούς (ο Αμαλρίκ παίζει τον Μπομπί, κι εμφανίζονται οι
πολύ όμορφες Εμανουέλ Σενιέ, Μαρί Ζοσέ Κροσέ, Μαρίνα Χαντς και άλλες, ενώ κάνει και μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις και ο Ζαν Πιέρ Κασέλ πριν πεθάνει). Και το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο: συγκίνηση κατά βάση βγάζει η ταινία και μια παράδοξη αισιοδοξία... Ο Σνάμπελ γυρίζει την ταινία μέσα από τα μάτια του Μπομπί και χρησιμοποιεί διάφορα κόλπα και τεχνικές για να μας δώσει την οπτική του γωνία. Μια χαρά ταινία εντέλει, που θυμίζει λίγο το «Η θάλασσα μέσα μου» αλλά και το «Ο Τζόνι πήρε το όπλο του», ίσως, όμως, να μην χρειαζόταν να παίξει στο διαγωνιστικό τμήμα...Δεύτερη προβολή της ταινίας, μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Κάρλος Ρεϊγάδας επιστρέφει με την τρίτη ταινία της καριέρας του, το σπουδαίο όπως αποδείχτηκε «Stellet licht».
Το φόκους γίνεται στους Μενονίτες, μια θρησκευτική σέκτα καθολικών γερμανόφωνων – σκανδιναβόφωνων, που ζουν στο βόρειο Μεξικό και είναι κάτι σαν τους Άμις των ΗΠΑ. Οι ρίζες τους φτάνουν στον 16ο αιώνα! Δέχονται καλούδια της τεχνολογικής προόδου όπως τα αυτοκίνητα πχ, δεν χρησιμοποιούν, όμως, μέσα «τεχνητής» επικοινωνίας, όπως το ίντερνετ πχ, ακόμα και το τηλέφωνο! Ο Γιόχαν ανήκει στους Μενονίτες, όπως και η οικογένειά του. Μια οικογένεια με πολλά παιδιά και μια πιστή σε αυτόν γυναίκα. Ο Γιόχαν ασχολείται με την γεωργία και την κτηνοτροφία. Όμως, υποπίπτει σε ένα αμάρτημα: είναι ερωτευμένος με μια άλλη γυναίκα. Και η απιστία είναι κάτι που απαγορεύεται αυστηρά από τη θρησκεία του. Η σύζυγός του προσπαθεί να δεχτεί την κατάσταση, κάποια στιγμή, όμως, καταρρέει και πεθαίνει. Μένει στην άλλη γυναίκα να αλλάξει τα πράγματα όπως μπορεί... Και πάλι διαφοροποιεί τη ρότα του ο σίγουρα ταλαντούχος Ρεϊγάδας. Αυτήν τη φορά προσεγγίζει το σινεμά του... Καρλ Ντράγιερ – οι αναλογίες με τον «Λόγο» είναι εμφανέστατες. Ο Ρεϊγάδας μιλάει για την αγάπη, κυρίως, όμως, μιλάει για το... θαύμα που μπορεί να συμβεί μέσα στην καθημερινότητα. Εκπληκτικές σκηνές (η σκηνή του θανάτου υπό βροχή είναι απλά αριστούργημα), περίεργες αναφορές (τι γυρεύει, πχ ο... Ζακ Μπρελ και τι η... Φορντ στην ταινία;), αργοί ρυθμοί, πλάνα – σεκάνς και ένας δημιουργός που και οι τρεις του ταινίες έχουν προβληθεί στις Κάνες, οι δύο, μάλιστα στο επίσημο διαγωνιστικό τμήμα. Κι αυτό λέει πολλά...
Ακόμα περισσότερα λέει η επόμενη ταινία με την οποία θα ασχοληθούμε! Ονομάζεται «PVC – 1» (15νθήμερο των σκηνοθετών), είναι κολομβιανής παραγωγής και είναι γυρισμένη από ένα ελληνόπουλο και δη, θεσσαλονικιό: τον Σπύρο Σταθουλόπουλο! Η ταινία είναι εμπνευσμένη από πραγματικό γεγονός: μια μέρα, μια συμμορία παρανόμων επιτίθεται σε ένα απομονωμένο σπίτι. Πιάνουν εξ απήνης μια οικογένεια και την εκβιάζουν με τον εξής τρομαχτικό τρόπο: ζητάνε 15 εκατομμύρια πεσέτες που αν δεν τις βρει η οικογένεια, η μητέρα θα... εκραγεί (!), καθώς γύρω από το λαιμό της τοποθετείται μια ιδιότυπη βόμβα! Η οικογένεια ξεκινάει μια οδύσσεια προκειμένου η γυναίκα να απελευθερωθεί... Σπουδαία ταινία που μας ενθουσίασε για παραπάνω από έναν λόγους! Καταρχάς, όλη η ταινία, και τα 85 λεπτά της, είναι ένα τεράστιο μονοπλάνο – δεν υπάρχει δηλαδή καθόλου μοντάζ! Το είχε επιχειρήσει ο Αλεξάντρ Σοκούροφ στη «Ρώσικη κιβωτό», το κάνει κι εδώ ο πιτσιρικάς σκηνοθέτης. Τεχνικά, λοιπόν, η ταινία είναι άψογη και εντυπωσιακή! Γιατί χρειάζεται απίστευτη προεργασία και συντονισμός ούτως ώστε να γίνει εφικτό το μοναδικό μονοπλάνο. Ένα λάθος στο 80ο λεπτό, πχ, και όλη η ταινία θα έπρεπε να γυριστεί από την αρχή. Πέρα, όμως, από την εξαιρετική προσπάθεια, ο Σταθουλόπουλος κατορθώνει να ρίξει μια ματιά και στην κατάσταση στη σύγχρονη Κολομβία. Και παρά το τραγικόν της υπόθεσης, μπολιάζει την ταινία του και με ένα ιδιότυπο χιούμορ που κάνει τα πράγματα ακόμα καλύτερα! Πιστεύουμε πως ο μικρός βάζει σίγουρα υποψηφιότητα για Χρυσή Κάμερα! Και κόβουμε το χέρι μας πως αν ζητούσε χρηματοδότηση από το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου (στο, λογικά, μικρό μπάτζετ του, καθώς γύρισε την ταινία με ψηφιακή κάμερα), θα εισέπραττε ένα μεγαλοπρεπές «όχι» ως απάντηση...
Τελευταία προβολή της ημέρας: «The man from London» του Μπέλα Ταρ
(διαγωνιστικό τμήμα). Ο Ούγγρος σκηνοθέτης που θεωρείται από τους μεγαλύτερους δημιουργούς της εποχής μας, μένει πιστός σε αυτό που γνωρίζει να κάνει καλύτερα. Ασπρόμαυρη φωτογραφία και η ποίηση της καθημερινότητας συναντούν το αστυνομικό θρίλερ του Ζορζ Σιμενόν και την Τίλντα Σουίντον. Οι οπαδοί του θα εκστασιαστούν…Από γκλαμουριά τώρα: όλος ο κόσμος της 7ης Τέχνης είναι εδώ! Από τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και τον Μάρτιν Σκορσέζε μέχρι τον Μίκι Ρουρκ και την Σάρον Στόουν! Οι πάντες κάνουν την περαντσάδα τους από την Κρουαζέτ…
Και μαζί τους, σουλατσάρει και όλη η ομάδα του Seven Film Gallery!
Αυτά και για σήμερα από τον
Θόδωρο Γιαχουστίδη
Τρίτη 22 Μαΐου 2007
CANNES 2007
DAY 6
Έκτη ανταπόκριση από Κάνες. Δευτέρα 21 Μαΐου…
Εκεί που περιμένεις καλά πράγματα, μπορεί να σου προκύψουν απογοητεύσεις. Εκεί που δεν περιμένεις πολλά, μπορεί να σου προκύψουν θετικές εκπλήξεις. Μια τέτοια θετική έκπληξη νιώσαμε παρακολουθώντας τη νέα ταινία του Γκας Βαν Σαντ «Paranoid
Park» (διαγωνιστικό τμήμα). Για τον γράφοντα, η ταινία είναι καλύτερη και από το «Τελευταίες μέρες» και από τον «Ελέφαντα», τις δύο τελευταίες ταινίες του Βαν Σαντ. Για άλλη μια φορά, η ιστορία διαδραματίζεται στο Πόρτλαντ (πατρίδα του σκηνοθέτη) και για άλλη μια φορά, ήρωες είναι έφηβοι. Το Πάρανοϊντ Παρκ είναι ένα πάρκο στην πόλη αυτή στον βορρά των ΗΠΑ όπου συγκεντρώνονται νεαροί που κάνουν σκέιτ. Ένας από αυτούς και ο Άλεξ. Οι γονείς του χωρίζουν και ο ίδιος γουστάρει όσο τίποτε να κάνει σκέιτ. Ένα βράδυ, όμως, φεύγοντας από το πάρκο και ενώ ανέβαινε σε τραίνο χωρίς να πληρώσει, τον αντιλαμβάνεται ένας φύλακας, υπάρχει μια αψημαχία, ο φύλακας πέφτει καθώς τον χτυπάει με το σκέιτ του ο Άλεξ και κομματιάζεται από άλλο τραίνο που περνάει από διπλανή γραμμή. Ο Άλεξ νιώθει ενοχές, διάφορα πράγματα του συμβαίνουν και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει την κατάσταση... 
Ως κινηματογράφηση, ο Βαν Σαντ έχει αποκτήσει μανιέρα τελευταία: όμορφα πλάνα, επαναλαμβανόμενες λήψεις, slo mo... Αυτήν τη φορά, όμως, έχει κάτι να πει, μικρό το δέμας αλλά σημαντικό. Το κυριότερο: αθωώνει τον ήρωά του. Όμορφη ταινία στο μάτι (ο Κρίστοφερ Ντόιλ έχει κάνει και πάλι το θαύμα του), στην οποία έχει γίνει και εξαιρετική δουλειά στην ηχητική μπάντα...
Και πάμε στην... απογοήτευση: από τον Μάικλ Γουίντερμπότομ περιμένουμε, συνήθως, το καλύτερο. Όμως, το «A mighty heart», που προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού, δεν είναι καλή ταινία.
Εκεί που περιμένεις καλά πράγματα, μπορεί να σου προκύψουν απογοητεύσεις. Εκεί που δεν περιμένεις πολλά, μπορεί να σου προκύψουν θετικές εκπλήξεις. Μια τέτοια θετική έκπληξη νιώσαμε παρακολουθώντας τη νέα ταινία του Γκας Βαν Σαντ «Paranoid
Park» (διαγωνιστικό τμήμα). Για τον γράφοντα, η ταινία είναι καλύτερη και από το «Τελευταίες μέρες» και από τον «Ελέφαντα», τις δύο τελευταίες ταινίες του Βαν Σαντ. Για άλλη μια φορά, η ιστορία διαδραματίζεται στο Πόρτλαντ (πατρίδα του σκηνοθέτη) και για άλλη μια φορά, ήρωες είναι έφηβοι. Το Πάρανοϊντ Παρκ είναι ένα πάρκο στην πόλη αυτή στον βορρά των ΗΠΑ όπου συγκεντρώνονται νεαροί που κάνουν σκέιτ. Ένας από αυτούς και ο Άλεξ. Οι γονείς του χωρίζουν και ο ίδιος γουστάρει όσο τίποτε να κάνει σκέιτ. Ένα βράδυ, όμως, φεύγοντας από το πάρκο και ενώ ανέβαινε σε τραίνο χωρίς να πληρώσει, τον αντιλαμβάνεται ένας φύλακας, υπάρχει μια αψημαχία, ο φύλακας πέφτει καθώς τον χτυπάει με το σκέιτ του ο Άλεξ και κομματιάζεται από άλλο τραίνο που περνάει από διπλανή γραμμή. Ο Άλεξ νιώθει ενοχές, διάφορα πράγματα του συμβαίνουν και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αντιμετωπίσει την κατάσταση... 
Ως κινηματογράφηση, ο Βαν Σαντ έχει αποκτήσει μανιέρα τελευταία: όμορφα πλάνα, επαναλαμβανόμενες λήψεις, slo mo... Αυτήν τη φορά, όμως, έχει κάτι να πει, μικρό το δέμας αλλά σημαντικό. Το κυριότερο: αθωώνει τον ήρωά του. Όμορφη ταινία στο μάτι (ο Κρίστοφερ Ντόιλ έχει κάνει και πάλι το θαύμα του), στην οποία έχει γίνει και εξαιρετική δουλειά στην ηχητική μπάντα...Και πάμε στην... απογοήτευση: από τον Μάικλ Γουίντερμπότομ περιμένουμε, συνήθως, το καλύτερο. Όμως, το «A mighty heart», που προβλήθηκε στο επίσημο πρόγραμμα εκτός συναγωνισμού, δεν είναι καλή ταινία.
Λίγο καιρό μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, οι δημοσιογράφοι, Ντάνιελ και Μαριάν Περλ βρίσκονται στο Πακιστάν, προκειμένου να κάνουν ρεπορτάζ. Η Μαριάν είναι έγκυος και περιμένει το πρώτο παιδί τους ως παντρεμένο ζευγάρι. Κυνηγώντας μια συνέντευξη με έναν ισλαμιστή ηγέτη, ο Ντάνιελ πέφτει θύμα απαγωγής. Η Μαριάν αγωνιά, οι αμερικάνικες και πακιστανικές αρχές κάνουν ότι μπορούν για να εξιχνιάσουν την υπόθεση, τελικά, όμως, ο Ντάνιελ εκτελείται δια αποκεφαλισμού! Βασισμένη σε πραγματική ιστορία, η ταινία έχει υπέρ της το γεγονός ότι είναι πρόσφατη και ότι όντως, στο χαρτί, ακούγεται ενδιαφέρουσα ως ιδέα. Άλλο το χαρτί, όμως, και άλλο το σελιλόιντ. Ο Γουίντερμπότομ κινηματογραφ
εί με τον παγιωμένο του τρόπο (πολλά κατ, ντοκιμαντερίστικο μοντάζ, κάμερα στο χέρι) έτσι ώστε να δώσει μια επίφαση αμεσότητας στις εικόνες του. Όμως, δεν βοηθιέται από την ιστορία έτσι κι αλλιώς. Πάρα πολλές σκηνές έχουν να κάνουν με λήψεις πληροφοριών από κινητό τηλέφωνο, υπάρχει πολύ αναμονή και πολύς λόγος ενώ και το όντως συγκλονιστικό φινάλε το χειρίζεται ο Μάικλ ωσάν ο οποιοσδήποτε εμπορικός αμερικανός σκηνοθέτης. Είναι και ο μη ξεκάθαρος ρόλος του Περλ που δεν βοηθάει τα πράγματα... Στη συνέντευξη τύπου, πάντως, που δόθηκε ήταν παρούσα η ίδια η Μαριάν Περλ (η Αντζελίνα Ζολί για να τις μοιάζει στην ταινία έχει τα μαλλιά της μπούκλες και φοράει σκουρόχρωμους φακούς επαφής) ενώ στο πάνελ βρισκόταν και ο Μπρατ Πιτ, ακυρώνοντας τις φήμες ότι έχει χωρίσει από την υπέροχη Ζολί...
Μιας που μπήκαμε και λίγο στο λάιφ στάιλ του πράγματος, ο κακός χαμός έγινε με το... τρισδιάστατο ντοκιμαντέρ για τους U2! Μάλιστα, ο Μπόνο και η παρέα του εμφανίστηκαν στο κόκκινο χαλί του Παλέ και έπαιξαν επί 20 λεπτά μπροστά σε ένα πλήθος που τους αποθέωνε!
Πάμε στην τρίτη προβολή της ημέρας. Μιλάμε για το «Ploy» του Πεν-εκ Ρατανάρουαγκ (Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών).
εί με τον παγιωμένο του τρόπο (πολλά κατ, ντοκιμαντερίστικο μοντάζ, κάμερα στο χέρι) έτσι ώστε να δώσει μια επίφαση αμεσότητας στις εικόνες του. Όμως, δεν βοηθιέται από την ιστορία έτσι κι αλλιώς. Πάρα πολλές σκηνές έχουν να κάνουν με λήψεις πληροφοριών από κινητό τηλέφωνο, υπάρχει πολύ αναμονή και πολύς λόγος ενώ και το όντως συγκλονιστικό φινάλε το χειρίζεται ο Μάικλ ωσάν ο οποιοσδήποτε εμπορικός αμερικανός σκηνοθέτης. Είναι και ο μη ξεκάθαρος ρόλος του Περλ που δεν βοηθάει τα πράγματα... Στη συνέντευξη τύπου, πάντως, που δόθηκε ήταν παρούσα η ίδια η Μαριάν Περλ (η Αντζελίνα Ζολί για να τις μοιάζει στην ταινία έχει τα μαλλιά της μπούκλες και φοράει σκουρόχρωμους φακούς επαφής) ενώ στο πάνελ βρισκόταν και ο Μπρατ Πιτ, ακυρώνοντας τις φήμες ότι έχει χωρίσει από την υπέροχη Ζολί...
Μιας που μπήκαμε και λίγο στο λάιφ στάιλ του πράγματος, ο κακός χαμός έγινε με το... τρισδιάστατο ντοκιμαντέρ για τους U2! Μάλιστα, ο Μπόνο και η παρέα του εμφανίστηκαν στο κόκκινο χαλί του Παλέ και έπαιξαν επί 20 λεπτά μπροστά σε ένα πλήθος που τους αποθέωνε!
Πάμε στην τρίτη προβολή της ημέρας. Μιλάμε για το «Ploy» του Πεν-εκ Ρατανάρουαγκ (Δεκαπενθήμερο των σκηνοθετών).
Ένα παντρεμένο ζευγάρι επιστρέφει από τις ΗΠΑ στην Ταϊλάνδη προκειμένου να παραβρεθούν σε μια κηδεία. Το τζετ λανγκ βγάζει στη φόρα πολλά προβλήματα του γάμου τους. Στην ιστορία μπλέκει μια πιτσιρίκα με το όνομα Πλόι, ένας φανατικός θαυμαστής της γυναίκας (ήταν πασίγνωστη ηθοποιός στην Ταϊλάνδη πριν παντρευτεί) με ύποπτες προθέσεις, μια καμαριέρα με έναν γκρουμ και πολλά παράδοξα γεγονότα που ίσως συμβαίνουν, ίσως και πάλι όχι... Ο Πεν-εκ κάνει δύσκολο, ποιητικό σινεμά. Εδώ, δεν φτάνει στα ύψη του «Ο τελευταίος έρωτας του κόσμου» και πάλι, όμως, πετάει κάτι ανά πάσα στιγμή για να σε κάνει να σκέφτεσαι, ενώ και αισθητικά είναι απαράμιλλος. Επίσης, γράφοντας σε κομιούτερ στο πρες ρουμ των Κανών, δεν υπάρχει ορθογράφος για τα ελληνικά, οπότε συγχωρείστε μου τα όποια γραμματικά λάθη...
Και περνάμε στην πιο διασκεδαστική στιγμή του φεστιβάλ ως τώρα. Μιλάμε για το “Death proof” του Κουέντιν Ταραντίνο (διαγωνιστικό τμήμα).
Και περνάμε στην πιο διασκεδαστική στιγμή του φεστιβάλ ως τώρα. Μιλάμε για το “Death proof” του Κουέντιν Ταραντίνο (διαγωνιστικό τμήμα).
Προφανώς, δεν πρόκειται να πάρει κανένα βραβείο η ταινία, έκανε όμως την αίθουσα κατά την διάρκεια της δημοσιογραφικής προβολής να δονείται από τα γέλια και τα χειροκροτήματα. Το μισό, λοιπόν, του «Grindhouse” που σκηνοθέτησαν οι Ταραντίνο και Ροντρίγκεζ, χωρίζεται επίσης σε δύο ιστορίες. Στην πρώτη, μια παρέα όμορφων κοριτσιών πέφτουν θύματα του ψυχοπαθούς Στάντμαν Μάικ. 
Στη δεύτερη, μια άλλη παρέα κοριτσιών, που πάει να πέσει θύμα του ίδιου ψυχοπαθούς, παίρνει εκδίκηση! Ο Ταραντίνο, έχοντας μελετήσει όσο κανείς άλλος προφανώς τις μπι ταινίες της δεκαετίας του ’60 και του ’70, κάνει ένα απόλυτα σινεφίλ φαν πακ. Στην πρώτη ιστορία εμφρανίζεται και ο ίδιος (που, μεταξύ μας, αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τον... Ράντι Κουέιντ!). Ο Κερτ Ράσελ είναι απίστευτος ως Στάντμαν Μάικ, ενώ το φινάλε της ταινίας είναι το πιο διασκεδαστικό κρεσέντο χαβαλεδιάρικης βίας που έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια!!!
Η τελευταία ταινία της ημέρας ήταν το γερμανικός «Am Ende kommen Τouristen»
του Ρόμπερτ Τάλχαϊμ (Ένα κάποιο βλέμμα). Ένας βερολινέζος, επιλέγει αντί για θητεία στον γερμανικό στρατό, να κάνει εναλλακτική θητεία. Έτσι, πηγαίνει στο Άουσβιτζ της Πολωνίας, την πόλη που έγινε γνωστή για τα κρεματόρια και τον αφανισμό χιλιάδων εβραίων, προκειμένου να δουλέψει στο τοπικό μουσείο στο οποίο έχει μετατραπεί ο χώρος του μαρτυρίου... Το έχουμε ξαναπεί: οι Γερμανοί κάνουν τα τελευταία χρόνια πολύ δυνατό σινεμά. Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα, χωρίς να εκμαιεύει εύκολη συγκίνηση ή να είναι αφελώς καταγγελτική... Υπάρχει συλλογική ενοχή στη Γερμανία και πολύς κόσμος εκεί νιώθει την ανάγκη της κάθαρσης. Η ταινία χωρίς υστερία φτάνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα: σημασία έχει να μαθαίνουμε από την ιστορία για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια σφάλματα...
Αυτά και για σήμερα. Γεια σας!
Στη δεύτερη, μια άλλη παρέα κοριτσιών, που πάει να πέσει θύμα του ίδιου ψυχοπαθούς, παίρνει εκδίκηση! Ο Ταραντίνο, έχοντας μελετήσει όσο κανείς άλλος προφανώς τις μπι ταινίες της δεκαετίας του ’60 και του ’70, κάνει ένα απόλυτα σινεφίλ φαν πακ. Στην πρώτη ιστορία εμφρανίζεται και ο ίδιος (που, μεταξύ μας, αρχίζει να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με τον... Ράντι Κουέιντ!). Ο Κερτ Ράσελ είναι απίστευτος ως Στάντμαν Μάικ, ενώ το φινάλε της ταινίας είναι το πιο διασκεδαστικό κρεσέντο χαβαλεδιάρικης βίας που έχουμε δει εδώ και πάρα πολλά χρόνια!!!
Η τελευταία ταινία της ημέρας ήταν το γερμανικός «Am Ende kommen Τouristen»
του Ρόμπερτ Τάλχαϊμ (Ένα κάποιο βλέμμα). Ένας βερολινέζος, επιλέγει αντί για θητεία στον γερμανικό στρατό, να κάνει εναλλακτική θητεία. Έτσι, πηγαίνει στο Άουσβιτζ της Πολωνίας, την πόλη που έγινε γνωστή για τα κρεματόρια και τον αφανισμό χιλιάδων εβραίων, προκειμένου να δουλέψει στο τοπικό μουσείο στο οποίο έχει μετατραπεί ο χώρος του μαρτυρίου... Το έχουμε ξαναπεί: οι Γερμανοί κάνουν τα τελευταία χρόνια πολύ δυνατό σινεμά. Η ταινία είναι ενδιαφέρουσα, χωρίς να εκμαιεύει εύκολη συγκίνηση ή να είναι αφελώς καταγγελτική... Υπάρχει συλλογική ενοχή στη Γερμανία και πολύς κόσμος εκεί νιώθει την ανάγκη της κάθαρσης. Η ταινία χωρίς υστερία φτάνει στο επιθυμητό αποτέλεσμα: σημασία έχει να μαθαίνουμε από την ιστορία για να μην επαναλαμβάνονται τα ίδια σφάλματα...Αυτά και για σήμερα. Γεια σας!
Θόδωρος Γιαχουστίδης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)