37 International Film Festival Rotterdam

Σάββατο 26 Ιανουαρίου

Ο κόσμος πληθαίνει, οι αίθουσες γεμίζουν ,οι συζητήσεις, οι γνωριμίες, νέες αφίξεις πολλές ταινίες νέος κόσμος που μπλέκεται με μεγαλύτερους, όλοι συνυπάρχουν ειρηνικά στο Ρότερνταμ, το παλιο με το καινουργιο ακόμα και το εξωφρενικό...

Biùtiful cauntri των Esmeralda Calabria, Andrea D'Ambrosio, Peppe Ruggiero Ιταλία 2007

Ένα οικολογικό ντοκιμαντέρ που καταπιάνεται με ένα θέμα που η Ιταλική πολιτεία έντεχνα αποσιωπά. Οι ανεξέλεγκτες επιπτώσεις στην υγεία των βιομηχανικών αποβλήτων, που ρίχνονται στη περιοχή της Καμπανίας, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν ζώα και να κινδυνεύουν άμεσα οι κάτοικοι από τις διοξίνες . Το σκάνδαλο όμως είναι μεγαλύτερο γιατί η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει δώσει πολλά χρήματα για την αντιμετώπιση του προβλήματος, τα οποία πήγαν στις τσέπες ημετέρων. Πολύ ενδιαφέρον στην καταγγελία του και συναφές με την απουσία παρόμοιας πολιτικής στη χώρα μας.

Rail Road Crossing (Pas a nivell) του Pere Vilà Ισπανία 2008

Ο νεαρός ηρωας μόλις τελείωσε το σχολείο και έρχεται αντιμέτωπος με το φάσμα της ανεργίας, η άμεση λύση να ξαναγυρίσει στο σχολείο απορρίπτεται από την διευθύντρια στη μόνη αστεία σκηνή της ταινίας.
Κι αρχίζει η μικρή του Οδύσσεια . Η δουλειά που βρίσκει είναι να φωτογραφίζει τους τουρίστες που κάνουν θαλάσσια σπορ, καθισμένος σε μια εξέδρα στο μέσο της θάλασσας και να τους πηγαινοφέρνει από το ξενοδοχείο στη παραλία. Βρισκόμαστε την νότια Καταλανία, είναι καλοκαίρι και τον φιλοξενεί η πρόθυμη αλλά βαρετή για τα ενδιαφέροντα ,γιαγιά του.
Αυτό το πρώτο του καλοκαίρι, θα ανακαλύψει τον έρωτα τη ζωή και τον θάνατο.
Στο πρόσωπο μιας τουρίστριας, στη σκληρότητα των συνεργατών του και στον ξαφνικό θάνατο της γιαγιάς του αντίστοιχα.
Έτσι, αυτό το σημαδιακό του καλοκαίρι τελειώνει με την βαθύτερη εξικοίωσή του με την ιστορία , το παρελθόν που κουβαλά τις παραδόσεις και τις επιθυμίες, ένα σινεμα σύγχρονο, τολμηρό με στέρεο σενάριο και πολύ καλή ερμηνεία από τον νεαρό Marc Homs, που σε κάποια σημεία θυμίζει την τεράστια επιρροή του Θόδωρου Αγγελόπουλου στους νέους Ευρωπαίους κινηματογραφιστές.

La France του Serge Bozon Γαλλία 2008

Ένα παράξενο οδοιπορικό στη Γαλλία του Α παγκόσμιου πολέμου με αφορμή ένα γράμμα πολεμιστή που ζητάει από την γυναίκα του να διακόψουν. Η γυναίκα ντύνεται αντρικά, εισχωρεί σε ένα τάγμα κι αρχίζει μια περιπέτεια πρωτότυπη όσο και απρόβλεπτη. Το tip είναι τα μουσικά μέρη αυτής της ταινίας κι η εξαίρετη ερμηνεία της Σιλβί Τεστί.
Ένας κριτικός έγραψε εύστοχα, « ο Μπρεσόν συναντά τους Μπήτλς».


My Marlon and Brando του Hüseyin Karabey Τουρκία-Ολλανδία-Αγγλία 2008

Να λοιπόν που η Τουρκία μπορεί να πείσει ότι αξίζει να την εμπιστευτούν σε μια συμπαραγωγή οι χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάτι που η Ελλάδα όσο δεν τολμάει να προωθήσει το νέο και ανατρεπτικό δυναμικό της, θα μείνει να χαίρεται για τα βραβεία που μοιράζει σε συγγενείς και φίλους.
Μια ταινία ανάμεσα στο ντοκιμαντέρ και την μυθοπλασία. Μια ερωτική ιστορία αναζήτησης και ταυτόχρονα ένα σχόλιο για την κατάσταση στην εμπόλεμη Τουρκία λίγο πριν την επίθεση της Αμερικής στο Ιράκ. Μια πραγματική ιστορία που κινηματογραφείται με ειλικρίνεια και γνώση τεχνικής.


Mange, ceci est mon corps (Eat, for This Is My Body) της Michelange Quay Γαλλία-Αιτή 2008

Φάτε, αυτό είναι το σώμα μου…

Μια εξαιρετική ιστορική καταγραφή της σχέσης των Γάλλων αποικιοκρατών με τους Ντόπιους, με ένα απόλυτα συμβολικό και λυρικό σουρεαλιστικό τρόπο. Οι σχέσεις Άσπρου μαύρου. Οι σχέσεις εξάρτησης κι υπεροχής. Η ταύτιση και η ανακάλυψη μιας ταυτότητας πέρα από την αρχική με την μίξη των πολιτισμών. Ένα ποίημα και ταυτόχρονα μια ανελέητη καταγγελία. Μια ταινία ουσιαστικά καλλιτεχνική που απευθύνεται σε γνώστες της Ιστορίας και της Ανθρωπολογίας με μερικές έξοχες όσο και πρωτότυπες σκηνές. Ίσως η καλύτερη ταινία που είδα μέχρι στιγμής στο Ρότερνταμ. Παίζει και πάλι η Σιλβί Τεστί κι ερασιτέχνες ηθοποιοί.
Ο συμβολισμός των 10 μικρών νέγρων είναι τουλάχιστον αξιοθαύμαστος ως έμπνευση κι εξέλιξη μιας πνευματικής-οικονομικής ανθρωποφαγίας, παρά ως ένα γεγονός που βοηθά να δούμε μερικά ακόμα όμορφα πλάνα .

Το Σαββατο συνεχίζεται στο Vesten...

37 International Film Festival Rotterdam

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου




Απο νωρίς το πρωι η κεντρικη αίθουσα του Doelen (κατι σαν την αποθηκη Γ του ΟΛΘ στο δικο μας φεστιβαλ )γεμιζει με ολες τις φυλές. Αλλοι δινουν τα ραντευου τους, αλλοι τρεχουν να πιασουν θεση στην ουρα για εισητηρια κι αλλοι πινουν το πρωτο καφεδακι της ημερας (μονο με 1,80Ε)
Η μέρα μας ξεκινα με ταινίες κι ενα ελαφρο αγχος να προλαβουμε τις προβολες ,γιατι η μια αιθουσα απο την αλλη εχει αρκετο περπάτημα.
Ξεκινάμε λοιπόν.
Ai no yokan (ΤΗΕ REBIRTH) Του Masahiro Kobayashi


Από τις ελάχιστες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ όπου τα αργά πλάνα, η σιωπή, η έλλειψη μουσικής είναι τόσο αυτονόητες και δημιουργούν την απαραίτητη ένταση για να νιώσω σαν θεατής το κενό στη ζωή των δυο αντιφατικών ηρώων. Δυο χαρακτήρες . Ένας Άντρας. Μια γυναίκα. Ζουν μετά από τα παιδιά τους. Η κόρη του άντρα έχει δολοφονηθεί από τον γιο της γυναίκας.
Αυτό το κενό ζωης που βιώνουν οι δυο αυτοί δυστυχισμένοι άνθρωποι θα καταφέρει να γεμίσει με μια οποιαδήποτε επικοινωνία?

Η κρύα συμπεριφορά σε έναν κρύο κόσμο δεν σημαίνει ότι μια ταινία για την ψυχρότητα πρέπει επίσης να είναι κρύα.

Αντίθετα αυτή η σπαρακτική σιωπή είναι η βάση να γεμίσει με κάποιο νόημα η ζωή τους. Να γλυκάνει να αρχίσει ένας ψυθιρος. Ένας ψυθιρος ζωης.
Βραβευμένη στο τελευταίο φεστιβάλ του Λοκάρνο η ταινία μας θύμισε στη φόρμα το Mogari no mori χωρις όμως να εχει την ιδια σκηνοθετική βιρτουοζιτέ και πως θα μπορούσε να ήταν η Διόρθωση του Θάνου Αναστόπουλου, αν δεν ήταν τόσο επιφανειακή και πρόχειρη..
The Last Lear του Rituparno Ghosh Ινδία 2008



Με τους superstars του Bollywood,
Amitabh Bachchan,
Preity Zinta,
Arjun Rampal,
Shefali Shah,
Divya Dutta,
Jisshu Sengupta
σε μια ταινία που καταπιάνεται με την εικόνα του star, πράγμα εντελώς πρότυπο αν είστε λάτρης του Bollywood. Ο ηρωας παλιός καλός ηθοποιός του Θεάτρου, σαν άλλος σαιξπηρικός ήρωας προσπαθεί να αποδείξει την παλιά του φήμη, σε άτομα που αδιαφορούν η δεν γνωρίζουν καν αυτά που αυτός θεωρεί σημαντικά. Για Bollywood η ταινία είναι ταινία τέχνης, για τους υπόλοιπους απλά αδιάφορη αν όχι αστεία και βαρετή.

Και τελειώνουμε με την ταινία έκπληξη της ημέρας

MA SALAMA JAMIL ( Go with peace Jamil) του Omar Shargawi Denmark 2008

Ο Τζαμίλ είναι ένας νέος άντρας στη μέση ενός κύκλου μιας οικογενειακής βεντέτας , με πολύ πόνο, βία και θάνατο , που με απροθυμία συνεχίζει. Ένας ήρωας αραβικής καταγωγής , μένει με την γυναίκα του και τον γιο του στη Δανία, αλλά οι παραδόσεις, η ιστορία κι ο πολιτισμός της καταγωγής του τον έχουν εμποτίσει, σαν πρόσωπο μιας αρχαϊκής τραγωδίας. Αυτός είναι ο συνεχιστής ,σύμφωνα με τους άγραφους κανόνες της βεντέτας είναι όμως κι ένας σύγχρονος άντρας που ζει στη Δύση και θέλει να μεγαλώσει το γιο του με ασφάλεια. Όσοι πιστεύουν πως το να είσαι Άραβας σημαίνει μια κινητή ανθρώπινη βόμβα, θα δυσκολευτούν να κατανοήσουν την ανθρώπινη πλευρά του ηρωα, που ο σκηνοθέτης με τεχνική συνεχών γκρο πλαν μας αποκαλύπτει σιγά σιγά αυξάνοντας με τα δραματουργικά γεγονότα και τον κόκκο της φωτογραφίας, για να καταλήξει στη πιο σπαρακτική σκηνή της ταινίας να μας κόψει και τον ήχο, έτσι ώστε με τον πιο απλό σχεδόν ελλειπτικό τρόπο να νιώσουμε τον άφατο πόνο του Τζαμιλ μπροστά στη Νέμεσι που θα τον αλλάξει για πάντα.
Ένα διαμάντι κινηματογράφησης και σεναριακης εξέλιξης με την σφραγίδα της εταιρίας παραγωγής του Λαρς φον Τρίερ. Δεν θα ήταν έκπληξη να κέρδιζε το φετινό Τίγρη στο Ρότερνταμ.

Καληνύχτα Τζαμίλ, αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει ποτέ...

37 International Film Festival Rotterdam

Πέμπτη 24 Ιανουαρίου
TBS του Pieter Kuijpers


Η μέρα ξεκινά από τις 9.30 το πρωί στην αίθουσα του Doelen τη παγωμενη Jurriaanse Zaal με την Ολλανδική ταινία TBS του Pieter Kuijpers με πρωταγωνιστη τον πασίγνωστο στην Ολλανδία ηθοποιο του καμπαρε Theo Maassen, στο ρόλο ενός διαταραγμένου ανθρώπου που ζητάει προστασία κι αγάπη, σκοτώνοντας την αδελφή του αφου την κακοποιήσει πρώτα, τον πατέρα του γιατι τον είχε κακοποιήσει παλιότερα και αρκετες αθώες η ένοχες εφήβους, μέχρι να κλειστεί στη φυλακή. Η ιστορία ξεκινα από τη στιγμη της απόδρασης του, προκειμένου να βρει την μητέρα του που έχει εξαφανιστει για να καταθέσει υπέρ του, στην πορεία του απαγάγει μια 13χρονη και μαζι της ξεκινά το οδοιπορικό, πρώτα στη γιαγιά του, που καταφερνει να της αποσπάσει την μυστική διεύθυνση της μητέρας του, μετα στην μητέρα του και στην πορεία μερικούς ακόμα που φεύγοντας φροντίζει να μη χρησιμοποιηθουν από κανενα σα μάρτυρες εναντίον του.
Η σχεση με την μικρη εχει μια ατμοσφαιρα ερωτικη, στα όρια της παιδοφιλίας, μη ξεχναμε ότι η Ολλανδια είναι από τις πρωτες χωρες που εχει σχετικη νομοθεσια για αυτές τις περιπτώσεις, Προς στιγμη μια τρυφερότητα διαγραφεται στη σχέση και στον ψυχισμό του, όμως η ποραγματικη του φυση τον προδίδει.
Η ταινία εχει πυκνο σενάριο, εξαιρετικη μουσική το βασικο θεμα σχεδον συμπρωταγωνιστει, πολύ καλη χημεια των δυο πρωταγωνιστων και μια φρεσκια σκηνοθεσια.
Οι Ολλανδοι ποντάρουν στην ταινία, παντου υπάρχουν οι αφίσες κι ο πρωταγωνιστης είναι εκφραστικότατος. Ηδη παίζει στη πεντάδα για τα βραβεία κοινού.

Las Meninas των Ihor Podolchak & Dean Karr
Η συνέχεια μας οδηγεί στο Cinerama 2 όπου βλέπουμε την πρώτη ταινία από το επίσημο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβαλ.
Las Meninas των Ihor Podolchak & Dean Karr από την Ουκρανία, μια εικαστική πειραματική ταινία, για την μνήμη, την απώλεια, την επιθυμία και την ανάγκη συντηρησς της, σε ένα εξαιρετικης ποιότητας και προσοχής εργο, με ρυθμους αργούς και επαναλήψεις τόσο όσο να σε βοηθήσει να εισχωρήσεις στην ατμόσφαιρα μιας μεταλυρικής ανάμνησης της ζωγραφικής μέσα από την καθημερινότητα και την αμφισβήτηση καθιερωμένων κοινωνικων και προσωπικών αξιών. Το φαγητό, η μνήμη, η επανάληψη, η απώλεια τους και η επιθμια τους επαναληπτικά και αρτια εικαστικά. Στη διαρκεια της προβολής η αίθουσα αρχίζει να αδειάζει επικίνδυνα κι ετσι λίγοι κατάφεραν να ολοκληρώσουν το πολύ ενδιαφέρον σκεπτικο της ιδιότυπης εικαστικά σκηνοθετικής όμαδας. Να σημειωσουμε ότι η εξαιρετική ατοναλ μουσική είναι του Oleksandr Schetynsky

Hafez του Abolfazl Jalili 2007 Iran & Japan


«Η αλήθεια είναι ένας καθρέφτης που πέφτει από τον ουρανό και σπάει σε χιλιάδες κομμάτια.. Αν βρεις ένα , το κρατάς και βλέπεις ένα μέρος της συμπαντικής αλήθειας που απεικονίζει. Θέλει πολύ ψάξιμο, χρόνο και επιμονή, θέλει πίστη ακέραιη , να καταφέρεις να βρεις όσα περισσότερα κομμάτια μπορείς για να έχεις πιο ολοκληρωμένη εικόνα της Αλήθειας. Ετσι θα εχεις ταυτόχρονα μια πιο ολοκληρωμένη εικόνα του κόσμου…Κι αν στην πορεία της ζωης σου, αμαρτήσεις , βρες μια σιωπηλή παρθένα να καθαρίσει τον καθρέφτη σου ,για να καθαρίσεις από τις αμαρτωλές σου σκέψεις»
Ο Hafez είναι πιστος μαθητης και ποιητής. Εχει την αμφοβολία οδηγό του και τις σκέψεις του τροφοδότη στην ευαισθησία πλησιαζει τους αλλους. Η ταινία βασίζεται στους θρύλους που περιβάλλουν ενας από τους σπουδαιότερους Περσες ποιητές Σούφι, και τα νεανικά του χρόνια. Σε ένα περιβάλλον φανατισμενων γραφειοκρατων της πιστης, η αγνότητα του Hafez συγκρούεται με το καθεστός των μουφτήδων και φτανει στα όρια της τραγωδίας όταν ερωτευεται μόνο από την φωνή της, όταν του απαγγέλει ποιήματα, την εξωτική κόρη του αρχιμουφτη από το Θιβετ.
Ενας ερωτας που ποτε δεν κοιταχτηκε στα ματια. Μια ιστορια αγάπης που θεωρηθηκε αμαρτία και οσους καθρεφτες κι αν καθαρισουν οι σιωπηλες παρθενες δεν θα καταφερουν να την σβυσουν.
Στο Hafez του Adolfazl Jalili , το ιρανικό σινεμα μας παρουσιάζει μια σπάνιας αισθητικής, ερωτική παραβολή, για τον ανεκπλήρωτο έρωτα του όμονυμου ήρωα για μια κοπέλα από το Θιβέτ που την ερωτεύεται χωρις να την έχειδει. Εξαιρετική ατμόσφαιρα κι αναπαράσταση των δοξασιων των μυστικων μουσουλμανικων κειμένων των Σούφι, με μια ποιητική προσέγγιση όλης της περιρέουσας ατμόσφαιρας, μια θεωρία του καλού που πλησιάζει στα χριστιανικά πρότυπα της αμαρτίας.
Καθρεφτες σαν συμβολα της κάθαρσης, ειρηνική συνυπαρξη του μύθου με μια σχεδον γραφειοκρατική θρησκοληψεία κι ένα πρωταγωνιστικό ζευγάρι σπάνιας ομορφιάς και ανυπόκριτου ταλέντου ο πρωτοεμφανιζόμενος Mehdi Moradi και η Kumico Aso.
Πανω από όλα όμως το Hafez είναι η απόλυτα ρομαντική ταινία , μια ιστορία αγάπης που σπάνια γυρίζονται, λόγω της θεοκρατικής νομοθεσίας στο Ιραν και μια επιτυχημένη αναπαράσταση των οξύμορων κοινωνικων συνθηκων στο σημερινό Ιραν. Πολλοί σκληροί Ολλανδοί σκούπιζαν τα δακρυσμένα ματια τους στο τελος της προβολής. Η μουσικη συντελεί στην συναισθηματική απογείωση

Vogelfrei των Janis Kalejs,Gatis Smits,Janis Putnins και Anna Viduleja Τεσσερις σκηνοθέτες , ενας για κάθε αντρική ηλικία. Ενδιαφερον πείραμα συνσκηνοθεσίας με καλύτερο μέρος το τελευταίο. Ο άντρας παιδί ανταγωνιστικό σκηρό και αθωο στα ερωτικα καλέσματα. Ο αντας εφηβος με ανασφαλειες, φοβίες και εσωτερική απομόνωση, ο ανυπαντρος αντρας, κόκορας και οι ολέθριες συνέπειες της μαγκιάς του και τελος ο ηλικιωμένος αντρας με ολ τη σοφια της σιωπής και την ουσιαστική επικοινωνία με την φύση και το πραγματικο νόημα της ζωης. Μια πολυ καλη ταινία , αρχη σκέψεων και συζητήσεων με εξαιρετικες ερμηνείες κυρίως του Igor Suhoverhov

Rec των Jaume Balaguero & Paco Plaza με την Manuela Velasco στο ρόλο ρεπόρτερ που καταγραφωντας με κεφι και μπριο μια καθημερινή βάρδια πυροσβεστων, γίνεται μαρτυρας μιας εξωφρενικής υπόθεσης μεταδοσης ενος ιου, σε μια κεντρική πολυκατοικία, όπου οι φιλήσυχοι κάτοικοι μετατρεπονται απο θύματα σε μεταλλαγμένα ζόμπι. Γεμάτη η αίθουσα απο νεολαία πολλά γέλια και χειροκροτήματα και το τελικό μηνυμα της ταινίας που απο μονη της ειναι ενα... μεταλλαγμένο θρίλερ, ειναι οτι η μόνη που θα επιζησει τελικά, θα ειναι η τηλεπτική κάμερα.

Γι αυτο :

"Rec Pablo!Rec!"

37 international film festival rotterdam

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου

Το Ρότερνταμ μας υποδέχεται με την σχετική ανοργανωσιά της πρώτης μέρας, αλλά και με την απίθανη ευγένεια κι εξυπηρέτηση της Tina Tariften To κέντρο του Φεστιβάλ που φιλοξενείται στο Κέντρο Τέχνης της Πόλης το τεράστιο Doelen με τρεις αίθουσες το μεταμοντέρνο multiplex της Pathe με τις 7 αίθουσες να μοσχομυρίζουν λεμονανθό, το παλιό κλασσικό Cinerama προς το λιμάνι με τις 7 αίθουσες και το συνώνυμο με το Φεστιβάλ του Ρότερνταμ, το ιστορικό Vester ο πιο εναλλακτικός και πειραματικός χώρος του Φεστιβάλ, που φιλοξενεί και τα αφιερώματα στις μικρού μήκους, με 6 αίθουσες κι ένα πολύ ζωντανό και νεανικό κλίμα, ο πρώτος χώρος που φιλοξένησε στο ξεκίνημα του το φεστιβάλ με την μυρωδιά ακόμα των Φασμπίντερ και Βέντερς κι όλη την αβανγκάρντ του ευρωπαϊκού σινεμά σα θαμώνες.
Τέλος η αίθουσα Luxor, με την δική της ιδιαίτερη ιστορία έχει παραχωρηθεί κι αυτή στο Φεστιβάλ .

Συνολικά 25 αίθουσες για 9 τμήματα:

Vpro TIGER Awards Competition(Το Διεθνές Διαγωνιστικό)
Sturm & Drang (Το νέο…αίμα)
Time & Tide (Οι τάσεις...)
Kings & Ace ( Δημιουργοι που αξίζουν της προσοχης μας)
As Long as it Takes ( Οι Μικρού Μήκους)
Cinema Regained
Rotterdammerung
In Focus
Και
Exploding Cinema

συνολικά πάνω από 800 ταινίες (ευτυχώς οι περισσότερες μικρού μήκους.)

Οι Έλληνες που έφτασαν από την πρώτη μέρα ,είναι ο ακούραστος και πάντα ενήμερος Δημήτρης Ειπίδης,από το Φεστιβάλ του Τορόντο, το φρέσκο φεστιβάλ του Ρέικιαβικ και το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, ο Αλέξης Αλεξίου που συμμετέχει στο επίσημο διαγωνιστικό με την «Ιστορία 52», ο Χρήστος Μπεχτσης κι ο Γιάννης Δρεπας της Seven Films , η Αύρα Κούρτη της Seven Group.

Θα έρθουν ακόμα ο Ανδρέας Σωτηρακόπουλος και η Μαργαρίτα Λοπέζ Macia του Μικρόκοσμος , ο Βασίλης Σουραπάς της FilmTrade, η Μαριάννα Ράντου από το Στρασβούργο και ο Λευτέρης Αδαμίδης από το περιοδικό Σινεμα και τις Μέρες Ανεξαρτησίας του Φεστιβαλ Θεσσαλονίκης.

Τέλος στο φεστιβάλ εργάζεται και μια ελληνίδα η Αγγελική Κουκουλά.

Η κατάρα του Χόλιγουντ για αιώνια νεότητα...

Σοκαρίστηκα.. ούτε καλημέρα δεν άκουσα σήμερα το πρωί.. "Πέθανε ο Χιθ Λέτζερ" η πρώτη πρόταση της ημέρας.. έτρεξα στο ίντερνετ να δω τι έγινε.. "Νέκρος βρέθηκε χθες το βράδυ στο διαμέρισμα του στο Μανχάταν ο Χιθ Λέτζερ. Πιθανή αιτία υπερβολική δόση.."
Μόλις 28 χρόνων και με κάτι παραπάνω από 10 χρόνια εμπειρία στο χώρο του κινηματογράφου, έφυγε, χωρίς να προλάβει να παρακολουθήσει την πορεία του I'm not there του Todd Haynes φέτος, αλλά ακόμη χωρίς να ολοκληρωθεί το Dark Night , όπου συγκρούεται με το Batman.. κι αφήνοντας στα γυρίσματα την επόμενη ταινία του Τέρι Γκίλιαμ The Imaginarium of Doctor Parnassus ... Έχοντας και μια υποψηφιότητα για Όσκαρ για το Brokeback Mountain , τον μάθαμε από ταινίες όπως οι Αδερφοί Γκριμ, Καζανόβα, αλλά τον αγαπήσαμε από το Candy, το οποίο τελικά αποδείχθηκε και προφητικό...
Ίσως κάποιοι να ξέραμε και τη σχέση του με τη Μισέλ Γούιλιαμς (Dawson's Creek) και την δίχρονη κόρη τους.. Ίσως πάλι τίποτα από όλα αυτά να μην έχει σημασία και θα'πρεπε να μιλάμε για κατάρα του Χόλιγουντ, για το τίμημα που πληρώνεις να μείνεις πάντα νέος..

Oscar οι υποψηφιότητες

Ανακοινώθηκαν οι υποψηφιότητες των Oscar.

Μπορείτε να τις δείτε εδω

Ευχάριστη διαπίστωση οτι

το Mongol του Σεργκέι Μποντρόφ

ειναι υποψήφιο για

το Oscar ξενόγλωσσης ταινίας.

La Antena

η αισθητική είναι η μόνη ηθική του μέλλοντός μας
μια ταινία από την Αργεντινή

Σενάριο-Σκηνοθεσία:

Εστεμπάν Σαπίρ
Παίζουν:

Αλεχάντρο Ουρνταπιλέτα, Βαλέρια Μπερτουτσέλι, Τζουλιέτα Καρντινάλι, Ραφαέλ Φέρο, Ραούλ Χότσμαν, Ρικάρντο Μέρκιν

Χώρα: Αργεντινή
Γλώσσα: Ισπανικά

Ασπρόμαυρο

90'

2007

Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια πολιτεία όχι και τόσο μακρινή, οι άνθρωποι έπαψαν να πηγαίνουν σινεμά.

Ίσως γιατί και το σινεμά έπαψε να είναι αυτό που ήταν.

Ο Εστέμπαν Σαπίρ, νεαρός σκηνοθέτης από την Αργεντινή, έχει κάτι καινούριο να… πει, χρησιμοποιώντας τα πιο απλά μέσα για να αφηγηθεί μια ιστορία παντοτινή.

Και κάνει μια ταινία, που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στο σινεμά της νέας χιλιετίας.

Σαν κρυμμένη μαγική του μάγου του σινεμά Ζορζ Μελιές που έμεινε στο συρτάρι για έναν αιώνα,

σαν όνειρο χειμερινής νυκτός,

σαν κομμένη σκηνή από ταινία του Γερμανικού εξπρεσσιονισμού,

σαν φιλμ νουάρ που δεν γυρίστηκε ποτέ,

σαν στριπάκια από το πιο στιλάτο κόμικ που σκίτσαρε ποτέ ανθρώπινο χέρι,

σαν εικόνα που βλέπουμε μέσα από μια κρυστάλλινη μπάλα,

σαν εικόνα που βλέπουμε μέσα μας,

το πιο επίκαιρο και όμορφο παραμύθι των ημερών μας θα μας... κόψει τη μιλιά.

Γιατί αναπνέει το «αύριο»,

ενώ αναφέρεται στο «σήμερα»,

αγκαλιάζοντας εικόνες του χτες.

Γιατί σημειώνει πως η αισθητική είναι η μόνη ηθική του μέλλοντός μας.

Γιατί γλυκαίνει το μάτι,

ευαισθητοποιεί τα αυτιά

(συντονισμένα μοναδικό μελωδικό soundtrack),

σε κάνει να θες να μπεις στην οθόνη και να αγγίξεις τα σκηνικά της που είναι μαζί χειροποίητα και μαγεμένα,

ενώ την ίδια στιγμή το μόνο σημείο όπου στοχεύει, είναι η καρδιά.

Γιατί στον κόσμο ενός παγκοσμιοποιημένου χυλού,

επιμένει στην αλήθεια των δυνάμεων που κινούν τον κόσμο τούτο,

το καλό και το κακό,

την αρχή και το τέλος,

το άσπρο και το μαύρο.

Γιατί η δημιουργική πνοή της φυσάει τόσο δυνατά που γκρεμίζει τις όποιες συμβάσεις.

Γιατί ενώνει τη «φωνή» της, με τη φωνή μας , τη φωνή ενός κινηματογράφου που επιμένει να αντιστέκεται.

Γιατί για μια ταινία που τα λέει όλα χωρίς καν να χρησιμοποιεί διαλόγους,

δεν χωράνε περισσότερες λέξεις.

Cut.

Blasted της Sarah Kane ( Από το Θεατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου )

Στο υπόγειο της οδού Χριστοπούλου ζούμε αυτό το καιρό επαναλαμβανόμενες ανατινάξεις. Το Θέατρο Τέχνης Ακτίς Αελίου έχει ανεβάσει το πρώτο έργο της
Σάρα Κέην, του τρομερού παιδιού που κατάφερε μέσα σε 4 χρόνια τη δεκαετία του 90 να τρομοκρατήσει την Αγγλική Θεατρική Σκηνή , να χαράξει νέα όρια θεατρικού λόγου παγκόσμια και να αυτοκτονήσει αφήνοντας το έργο της να σοκάρει ακόμη και σήμερα το κοινό που απαρνιέται τον καναπέ της τηλεοπτικής του, καθημερινότητας με μόνο μέσο το αφαιρετικό της κείμενο και τους προβλέψιμους διαλόγους της.
Και εδώ μπαίνει ο θεός του Θεάτρου και αυτά τα υλικά, που όταν γίνονται λέξεις στο χαρτί ,επιδέξια κρύβουν τη δηλητηριώδη υπόσταση τους, δημιουργείται το πιο εύφλεκτο υλικό για να πυροδοτήσει ,τη σωστή στιγμή, την ώρα της παράστασης, με θύματα τα μυαλά των θεατών και την κοσμική-θεατρική τους μακαριότητα.

Με αφορμή μια παράνομη σχέση ενός δημοσιογράφου σκανδαλοθηρικής εφημερίδας κι ενός κοριτσιού με προβλήματα κοινωνικής ένταξης σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου και με περιβάλλοντα χώρο ένα αντάρτικο πόλεων , ένα σύγχρονο εμφύλιο η Σάρα Κέην δε θα μπορούσε να ήταν πιο επίκαιρη στο σχόλιο της για την σημερινή εικόνα που όλοι βιώνουμε –κυρίως τηλεοπτικά- στη χώρα μας.
Ο άντρας , το κορίτσι κι ο στρατιώτης-ράμπο μιας ηθικής που προέρχεται από οτιδήποτε ανήθικο, αφήσαμε να δημιουργηθεί ,ελέω δημοκρατικών θεσμών.
Κι όλο αυτό ,στην απόλυτη αφαίρεση του, να αγγίζει τη τραγωδία ,αλλά με τα αρχέτυπα υλικά και τις υποσυνείδητες παραβολές για την πατρότητα, το νέο και το αύριο πνιγμένο στην απόλυτη απαισιοδοξία του ΜΗ ΟΝΕΙΡΟΥ ,σε έναν κόσμο γνήσιας σκληρότητας και χωρίς κανένα ΕΛΕΟΣ και συγγνώμης.
Όταν έρχεσαι κατάμουτρα με την αλήθεια, πολύ λίγο μετράει η γνώμη αν αυτό που βλέπεις είναι καλό, κακό η αδιάφορο γιατί σ’ αυτές τις περιπτώσεις πάντα υπερισχύει η δυναμική της ίδιας της αλήθειας.
Κι η παράσταση αυτή είναι αληθινή.
Με εκκωφαντικές σιωπές και θανατηφόρα βλέμματα. Με ακραίους κινητικούς ακροβατισμούς. Με τολμηρές αναφορές και σοκαριστικές αναγωγές ,στο σήμερα και την καθημερινότητα μας,. Και είναι διπλά αληθινή γιατί σαν αφορμή και περιβάλλον χρησιμοποιεί ένα ΜΗ δράμα δωματίου.

Ο Γρηγόρης Παπαδόπουλος σε παρασύρει στη σιγουριά του αρσενικού που καλύπτει σαν καλός μαθητής, με επιμέλεια την ανικανότητα του αρσενικού, στο χειρισμό των ψυχικών μεταπτώσεων του, χρησιμοποιώντας όλα τα επιφανειακά στοιχεία του φύλου του, μέχρι να βρεθεί στο αδιέξοδο της τελικής απογράφης μιας εικόνας χωρίς ουσία.
Η Μάρα Τσικάρα ξεκινάει με ηπιότητα και δυσλεξία την πορεία της ,σαν το κορίτσι των καιρών, θυματοποιείται για μια πρόσκαιρη πρόσμιξη της επιθυμίας της και της αθωότητας της ,με την κοινωνία και τις απαιτήσεις της, μέχρι το θηλυκό φίλτρο της αυτοσυντήρησης, τη σπρώξει στο αρχέτυπο ρόλο της μήτρας -ζωής και τροφοδότη σε μια θρησκευτικού τύπου αγιότητα του περιττού όταν όλα έχουν πια χαθεί. Μια νοσοκόμα ενστίκτων επιβίωσης.
Και ο Γιώργος Κολοβός παίρνει την κατάσταση στα χέρια του από την αρχή για να δηλώσει πεντακάθαρα την έλλειψη παιδείας που κατατρέχει οποιαδήποτε εξουσία βασίζεται σε εξωγενείς υποστηρικτικούς μηχανισμούς πέρα από την ιδεολογία. Με κατάληξη μια απουσία δύναμης αμέσως μετά την νοητή απόδειξή της.

Ναι, κάτι ανατινάζεται στη παράσταση αυτή. Δεν είναι το σκηνικό του Βαγγέλη Ξόνογλου μόνο. Είναι λίγο πιο εσωτερικό. Βοηθά η μουσική του Γαβρίλη Χρυσικόπουλου και οι φωτισμοί, αλλά πολύ περισσότερο τα σκοτάδια του Γιώτη Βράντζα. Ανατινάζεται ο παλιός σιωπηλός κόσμος μιας κοινωνίας που έμαθε να σιωπά και να «πέφτει από τα σύννεφα» μπροστά σε ανεπίκαιρες και προσωπικές πράξεις γενναιότητας.

Ο σκηνοθέτης Θωμάς Βελισσάρης προσέγγισε το κείμενο στη μετάφραση της Αθηνας Παραπονιάρη, σαν ένα, εν δυνάμει μανιφέστο. μιας άτυπης τρομοκρατικής οργάνωσης ,που λειτουργεί υπόγεια στην πόλη, χωρίς συνθήματα και θύματα ακόμη να κοινοποιούνται στα δελτία ειδήσεων, αλλά που γεννιέται δημιουργείται επικοινωνεί και ανατινάζεται σε κάθε παράσταση και τα αποτελέσματα της νομοτελειακά σύντομα θα ξεπεράσουν το υπόγειο της οδού Χριστοπούλου στη Θεσσαλονίκη έτοιμα να τρομοκρατήσουν τους αφασιους τηλεοπτικούς θεατές που ακόμα έχουν την ψευδαίσθηση του κανονικού ,σε έναν κοινωνικό ιστό απόλυτης ανωμαλίας. Προτείνω την 24ωρη παρακολούθησή του απο όλα τα μέσα καταστολής ιδεων της πόλης. Προβλέπω οτι η επόμενη δημιουργία του θα έχει περισσότερα θύματα.
Μια παράσταση που δεν έχετε καμιά δικαιολογία να χάσετε.

(Ακόμη κι αν φεύγοντας χρειαστεί να ξεκολλήσετε, με δάκρυα στα μάτια ,τα θραύσματα από την βόμβα ,από τα βραδυνά σας ρούχα.)

τ.φ./sfg

Πληροφορίες : http://www.aktisaeliou.gr/

Happy Revolver

Happy Revolver #1Ιανουάριος - Φεβρουάριος 2008

Το Happy Revolver είναι μία διμηνιαία (και κάτι) ανθολογία ελληνικών κόμικς και χιούμορ, 64 έγχρωμων σελίδων. Εκδίδεται από την εταιρία Animatic Vision και μπορείτε να το βρείτε στα γνωστά comic shops και σε βιβλιοπωλεία σε όλη την Ελλάδα.

Στο πρώτο τεύχος συμμετέχουν με κόμικς, διηγήματα, άρθρα και εικονογραφήσεις οι

Γιάννης Πατέλιας,

Αντώνης Βαβαγιάννης,

Ευνομία,

Τάσος Ζαφειριάδης (TAZ),

Δημήτρης Κάσδαγλης,

Σταύρος Κιουτσιούκης,

Γιάννης Κουκουλάς,

Κούλης,

Βασίλης Κωλέττης,

Γιώργος Κωνσταντίνου (ΕΡΓΟC),

Τάσος Μαραγκός (Tasmar),

Γιώργος Μελισσαρόπουλος (Meliss),

Λουκάς Μέξης,

Βίκτωρ Μοσχόπουλος,

Σοφία Ρούσσου,

Γιάννης Τεξής,

Κωστής Τζωρτζακάκης,

Γιώργος Τσούκης (Trashman)

και Λουκάς Τσουκνίδας.

Περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε στο http://www.revolver.gr

Import/Export του Ούρλιχ Ζάιντλ

Μιά "ενοχλητική" ταινία για τον Μέλλον της Ευρώπης, γιά το Μέλλον Μας.

Σκηνοθεσία: Ούλριχ Ζάιντλ (Dog Days)
Σενάριο: Ούλριχ Ζάιντλ, Βερόνικα Φραντζ

Χώρα παραγωγής : Αυστρία

Έτος παραγωγής: 2007
Ηθοποιοί: Εκατερίνα Ρακ, Πολ Χόφμαν, Μάικλ Τόμας, Μαρία Χοφστάτερ, Γκέοργκ Φρίντριχ, Ναταλία Επαουρεάνου, Έρικ Φίντσες
Ιστοσελίδα: http://importexport.ulrichseidl.com/


Στην Ευρώπη των "ανοιχτών" συνόρων, δύο νέοι διαγράφουν αντίστροφες πορείες:

Μια γυναίκα κινείται από την Ουκρανία στην Αυστρία αναζητώντας καλύτερο μέλλον, ενώ ένας άντρας ταξιδεύει στις πόλεις του πρώην ανατολικού μπλοκ, αναζητώντας την ταυτότητά του σε έναν κόσμο που αλλάζει.

Εισαγωγές και εξαγωγές

ανθρώπων,

ονείρων,

ζωών,

σωμάτων,

χρημάτων,

αγάπης,

μέχρι να εξαντληθούν τα αποθέματα.

Όλα άλλωστε στη ζωή είναι θέμα εισόδου και εξόδου.



Μια Ευρώπη που πεθαίνει σε γηροκομεία πολυτελείας,

«βιάζοντας» την ίδια στιγμή, αυτό που μπορεί να την αναγεννήσει…
Δυο άνθρωποι.

Δυο διαφορετικές χώρες, με άλλες νοοτροπίες και προτεραιότητες.

Μια νέα γυναίκα, από μια νέα δημοκρατία της Ανατολικής Ευρώπης, ψάχνει για ένα καλύτερο αύριο και, από τα σεξουαλικά τσάτινγκ του Ίντερνετ, καταλήγει νοσοκόμα σε Γηροκομείο της Δύσης.

Αναζητάει το καλύτερο. Έχοντας ζήσει το χειρότερο…

Ένας νέος άνδρας, από τη ζεστή σιγουριά της Κεντρικής Ευρώπης, μόλις έρχεται αντιμέτωπος με την ανεργία, καταλαβαίνει ότι η χρυσή σιγουριά ήταν μια κοινωνική κατασκευή χωρίς υπόβαθρο.

Φεύγει, ψάχνοντας να βρει μια ουσία στην ύπαρξή του, ξέροντας πως δεν υπάρχει καλύτερο, αλλά μόνο… σωτήριο.

Ανάμεσά τους εμείς, συγκάτοικοι και μελλοντικοί ένοικοι απρόσωπων γηροκομείων, παρακολουθούμε μια πορεία καθόλου προδιαγεγραμμένη.

Ξέροντας, πως όλο αυτό που μας μυρίζει άσχημα είναι ο θάνατος.

Ο θάνατος της ιδεολογίας,

της κοινωνίας,

της τάξης.

Ο θάνατος της γερασμένης Ευρώπης στα γηροκομεία πολυτελείας και, την ίδια στιγμή, ο «βιασμός» αυτού που μπορεί να την ανανεώσει.

Μόνο που ακόμα αργούμε να το παραδεχτούμε και δημόσια.

Ίμπορτ - Έξπορτ.

Η ταινία που δίχασε τους κριτικούς στο φετινό Φεστιβάλ των Κανών.

Θα μπορούσε να σημαίνει:
Εισαγωγή - Εξαγωγή.

Δύση - Ανατολή.

Μέσα - Έξω.

Κρύο - Ζεστό.
Σήμερα - Αύριο.
Μια χειρουργική επέμβαση ονείρων του Ούλριχ Ζάιντλ.

Δημόσια - Ιδιωτικά.

Νέοι - Γέροι.

Παλιό - Καινούργιο.

Γηγενείς - Μετανάστες.
Μια ταινία για την πολιτική του σήμερα και τη ζωή του αύριο,

από την Αυστρία.

Μια προφητική ταινία για το μέλλον της Ευρώπης.

«Δεν κάνω ταινίες για να διασκεδάσω τους θεατές, αλλά για να τους ενοχλήσω, να τους ξυπνήσω από τον λήθαργο… Οι ταινίες μου περιέχουν κριτική, όχι για ανθρώπινες συμπεριφορές, αλλά για την ίδια την κοινωνία και τους κανόνες της. Θα ήθελα, βλέποντας τις ταινίες μου, οι θεατές να αναγνωρίζουν δικές τους συνήθειες. Κάνω ταινίες, γιατί ονειρεύομαι μια ζωή με αξιοπρέπεια…».

Ούρλιχ Ζάιντλ



«Κάθε χρόνο, στις Κάνες γίνεται κάποια αδικία στα βραβεία, σχεδόν σκανδαλώδης. Το φετινό σκάνδαλο λέγεται IMPORT, EXPORT… Άξιζε, και με το παραπάνω, τον Χρυσό Φοίνικα…»
Peter Bradshaw @ εφημερίδα The Guardian

«Ενοχλητικό, αλλά ιδιοφυές… Ενώ οι εικόνες του μου έσφιγγαν την ψυχή, ήθελα να το ξαναδώ…»
Manohla Dargis @ εφημερίδα New York Times

«Σπουδαία ταινία, ένα Ουμανιστικό Έργο Τέχνης…»
Christoph Huber @ εφημερίδα Die Presse

«Ο Ούλριχ Σάιντελ είναι ένας μοναδικός Ευρωπαίος δημιουργός, με αυθεντική φωνή έκφρασης, που δεν γνωρίζει τη λέξη συμβιβασμός…»
Wolfgang Höbel @ περιοδικό Der Spiegel

bafta 2007

Αν θέλετε να δείτε τις υποψηφιότητες για τα φετινά BAFTA κάντε click εδώ

Χρυσες Σφαίρες 2007

Χωρίς τελετές και κόκκινα χαλιά λόγω της συνεχιζόμενης απεργίας των σεναριογράφων και με την κόντρα Σεναριογράφων –Παραγωγών σε εκρηκτικό επίπεδο δόθηκαν οι Χρυσές Σφαίρες των Ανταποκριτών του Ξένου Τύπου στις ΗΠΑ
Που ουσιαστικά είναι ο προάγγελος των Oscar:

Καλύτερη Ταινία: Atonement

Καλύτερη Σκηνοθεσία: Julian Schnabel, Το Σκάφανδρο κι η Πεταλούδα

Καλύτερη Φωτογραφία: Sweeney Todd

Καλύτερο Σενάριο: No Country for Old Men

Καλύτερη Ξενόγλωσση Ταινία : Το Σκάφανδρο κι η Πεταλούδα

Καλύτερη ταινία κινουμένων σχεδίων : Ratatouille

Καλύτερος Άντρας Ηθοποιός σε Δράμα: Daniel Day Lewis, There Will Be Blood

Καλύτερη Γυναίκα Ηθοποιός σε Δράμα: Julie Christie, Away From Her

Καλύτερος Άντρας Ηθοποιός σε Κωμωδία-Μιούζικαλ: Johnny Depp, Sweeney Todd

Καλύτερη Γυναίκα Ηθοποιός με Κωμωδία-Μιούζικαλ: Marion Cotillard, La Vie En Rose

Β Γυναικείος ρόλος: Cate Blanchett, I’m Not There

Β Αντρικός ρόλος: Javier Bardem, No Country for Old Men

Τραγούδι: Guaranteed

Μουσική: Atonement

2
του Δημήτρη Παπαϊωάννου

Επιτέλους κυκλοφόρησε σε dvd με σκηνοθεσία της Αθηνας Τσαγγάρη και πλούσια backstage...

Ο Άντρας σε έναν αέναο αγώνα δρόμου.
Οι άντρες ως άτομα, ως απρόσωπα ανθρωπάκια.
Ως αριθμοί.
Και ένας αριθμός να ξεχωρίζει.
Το 2.
Που υπο τις κατάλληλες συνθήκες, μπορεί να γίνει 1.
Αλλά και που με έναν λάθος χειρισμό, μπορεί να παραμείνει 1.
Δημιουργός υπέροχων, πραγματικά ξεχωριστών εικόνων ο Παπαϊωάννου και ιδανική η επένδυση από τον Κ. Βήτα. Ένα έργο, κατά τη γνώμη, μου απόλυτα προσωπικό, σαν ένα ημερολόγιο ή ένα φωτογραφικό άλμπουμ. Ενός ταξιδιώτη, που με μόνες του αποσκευές τα προσωπικά του «θέλω», περιφέρεται στη χώρα του «πρέπει». Τα ιδιαίτερα χαρακητριστικά του δημιουργού είναι φανερά και η οπτική του είναι σαφώς η οπτική ενός ομοφυλόφιλου άντρα. Όμως, καταφέρνει να αναγάγει το προσωπικό του βίωμα σε καθολικό κοινωνικό σχόλιο, και γι’αυτό πιστεύω οτι πέτυχε και το σκοπό του. Μόνος απέναντι σε όλους. Βλέπει και απορεί. Για τα πρότυπα που επιβάλλονται. Στον άντρα -αλλά και στην κοινωνία γενικότερα. Η αποξένωση, η επιβολή, ο ανταγωνισμός, το κυνήγι της επιτυχίας (και της ευτυχίας;), και οι τσιφτετέλληνες.
Απλές εικόνες. Απλά και τα μηνύματα.Tα ανθρωπάκια ως μάζα (ο Magritte και ο Γαϊτης θα ήταν περήφανοι). O άνθρωπος ως πρόσωπο. Που ψάχνει την ευτυχία μακριά από τα αδιάκριτα, επικριτικά βλέμματα.Και το αέναο κυνήγι της επιτυχίας και της κορυφής φαίνεται ασήμαντο μπροστά στο λαχάνιασμα για να πιάσεις μια φλόγα που τρεμοσβήνει.. Αρκεί να πιάσεις και το χέρι που σου την προσφέρει.Και έτσι το 1 να γίνει 2.
Απλά μαθηματικά - χωρίς όμως λογική.

Μαριάννα Ράντου

ΠΛΗΓΩΜΕΝΟ ΔΑΣΟΣ MOGARI NO MORI 殯の森

Το τέλος του πένθους,

το τέλος της θλίψης,

σημαίνει εσωτερική ηρεμία και γαλήνη.

Ένα ταξίδι για την απώλεια,

με την μελαγχολία αρχαίας τραγωδίας, της -μόλις- 38χρονης Ναόμι Καβάσε από την Κίνα,

που το μεγάλο της ταλέντο ,της χάρισε άξια το Μέγα Βραβείο στο Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα του 60ου Φεστιβάλ Καννών.

Μια νέα γυναίκα,

ένας ηλικιωμένος άντρας

και μια εκδρομή στο Βουνό της Θλίψης.

Προσπαθούν να συμβιβαστούν με την οδυνηρή αίσθηση μιας απώλειας,

που έχει αλλάξει τη ζωή τους

για πάντα...

Ένα ποίημα για την δύναμη της ψυχής,

όταν μονάχη μένει,

εγκλωβισμένη στις Σειρήνες των περιττών

ξεχνώντας την ουσία της ύπαρξης,

και χάνεται στη θλίψη ενός βουνού,

για να σωθεί...

Ή

για να επαναπροσδιορίσει τη ζωή...

Για πάντα...

殯の森

Η ταινία προβάλλεται από τις 10 Ιανουαρίου αποκλειστικά στο κινηματογράφο ΑΠΟΛΛΩΝ (Σταδίου)

από την Seven Films

Heima των Sigur Rós

Η ταινία Heima πρωτοπαρουσιάστηκε στις 27 Σεπτέμβρη στο Icelandic Film Festival. Στις 5 Νοέμβρη κυκλοφόρησε σε ειδική έκδοση διπλού DVD .Μαζι με βιβλιαράκι 104 σελίδων με φωτογραφίες από την περιοδεία των Sigur Rós που εχουν γραψει την μουσική και είναι ταυτόχρονα οι παραγωγοι ενός εξαιρετικου ντοκυμαντερ για την Ισλανδία και τους ανθρώπους της. Μεχρι να ερθει και στη Ελλάδα, μπορεις να επισκευτείς τους παρακάτω διαδικτυακούς τόπους:
www.heimafilm.com
www.myspace.com/sigurros

"Ιστορία 52" του Αλέξη Αλεξίου

Η Ελληνική ταινία του Αλέξη Αλεξίου συμμετέχει στο Φετινό Φεστιβάλ του Ρότερνταμ.

Είναι η πρώτη ευχάριστη κινηματογραφική είδηση της χρονιάς.
Το work in progress της ταινίας είδαμε στο τελευταιο Φεστιβαλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.

ΙΣΤΟΡΙΑ 52

Μια παράξενη ιστορία

Με τέσσερις μικρού μήκους ταινίες στο ενεργητικό του, ο 31χρονος σκηνοθέτης Αλέξης Αλεξίου, αποφάσισε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους.

Φλερτάροντας μέχρι τώρα με το σινεμά του φανταστικού, ο Αλεξίου συνεχίζει σε αυτόν το δρόμο και με την «Ιστορία 52», μια όχι και τόσο συνηθισμένη ταινία, βασισμένη σε μια ασυνήθιστη ιστορία που μπορεί όμως να συμβεί στον καθένα!

Ας δούμε, λοιπόν, τι συμβαίνει στον Ιάσονα, τον ήρωα της ταινίας του Αλεξίου κι ας αναλογιστούμε αν όντως θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στη θέση του. Όλα ξεκίνησαν όταν γνώρισε την Πηνελόπη σε ένα σπίτι κοινών φίλων. Σύντομα οι δυο νέοι «τα έφτιαξαν» και η Πηνελόπη μετακόμισε στο σπίτι του Ιάσονα. Ως εδώ όλα μοιάζουν φυσιολογικά κι όμορφα, όπως και η αίσθηση που έχει ο Ιάσονας, πως μπορεί να μοιραστεί τα πάντα με την αγαπημένη του, ακόμη και εκείνο τα παιδικό παιχνίδι που καθοδηγεί τα όνειρά του. Κι αφού μπαίνουν τα όνειρα στη μέση, κάτι αρχίζει «να ξεφεύγει» και επί πλέον όλα φαίνονται να είναι τέλεια, τόσο τέλεια που αμφιβάλει κανείς αν μπορεί να είναι αληθινά. Και ξάφνου η αλήθεια εμφανίζεται δραματική, όταν ένα πρωί ο Ιάσονας ξυπνά και η Πηνελόπη έχει εξαφανιστεί. Γιατί έφυγε, που πήγε; όλα μοιάζουν μπερδεμένα και περιπλέκονται ακόμη περισσότερο αφού δεν μπορεί να θυμηθεί τι έχει μεσολαβήσει! Είναι κι εκείνοι οι επίμονοι πονοκέφαλοι που τον βασανίζουν, είναι και ένα μυστικό από το παρελθόν που έρχεται συνεχώς… Κάτι πρέπει να κάνει, πρέπει να αντιδράσει, να προσπαθήσει να κερδίσει πίσω τη μνήμη του και τη ζωή του. Μόνο που κάτι τον εμποδίζει, κάτι που δεν ξέρει τι είναι. Μήπως το παιδικό παιχνίδι που επιστρέφει; Μήπως κάποια ψυχική διαταραχή; Ή, μήπως, κάποιο ανεξήγητο (!) φυσικό φαινόμενο, μια χρονική δίνη που τον «ρουφάει» όλο και πιο βαθιά μέσα της; Στ’ αλήθεια, φαίνεται πως η ταινία του Αλέξη Αλεξίου, είναι όντως, μια πολύ παράξενη ταινία.

Η «Ιστορία 52», βρίσκεται στο τελευταίο στάδιο του μοντάζ. Είναι μια ανεξάρτητη παραγωγή της Tugo Tugo Productions, και ξεχωρίζει τόσο για την αφηγηματική και αισθητική της ιδιαιτερότητα, όσο και για τις τεχνικές της προδιαγραφές, καθώς για την ταινία έχει χρησιμοποιηθεί μια τεχνολογικά εξελιγμένη και καινοτόμος διαδικασία. Γυρισμένη σε φιλμ σούπερ 16 χιλιοστών, η «Ιστορία 52» στη συνέχεια επεξεργάστηκε σε High Definition και θα μεταφερθεί τέλος σε φιλμ 35 χιλιοστών. Συνδυάζοντας στοιχεία από το σινεμά του φανταστικού, το ψυχολογικό θρίλερ, ακόμα και την επιστημονική φαντασία, ο Αλέξης Αλεξίου δημιουργεί ένα αυτόνομο κινηματογραφικό υβρίδιο.

Πρωταγωνιστές της ταινίας είναι

ο Γιώργος Κακανάκης (γνωστός multi-media καλλιτέχνης και συν-σεναριογράφος της ταινίας «Κινέττα» του Γιώργου Λάνθιμου)

και η Σεραφίτα Γρηγοριάδου («Σπιρτόκουτο»),

ενώ συμπρωταγωνιστούν και

οι Δάφνη Λαμπρόγιαννη («Είσαι το ταίρι μου», «Ήρθε κι έδεσε»),

Αργύρης Θανάσουλας («Ροζ»),

Ορφέας Ζαφειρόπουλος

και η γνωστή μας από το θέατρο Γιασεμή Κηλαηδόνη.

Τη φωτογραφία της ταινίας έχει κάνει ο Χρήστος Καραμάνης («Μια Μέρα τη Νύχτα»),

το μοντάζ ο Πάνος Βουτσαράς («Ροζ»),

τα σκηνικά η ζωγράφος Πηνελόπη Βαλτή,

ενώ τη μουσική υπογράφει ο Felizol, κατά κόσμον Γιάννης Βεσλεμές.

Στρατος Κερσανιδης από το www.kersanidis.wordpress.com