Αντωνης Στεργιακης

ο κινηματογραφος ΑΣΤΥ 

Μοϊκανοί

     Ποιος; Ο Αντώνης Στεργιάκης. Ποιος είναι αυτός; Κάποιος επώνυμος; Οχι! Μπας και είναι τραγουδιάρης; Ούτε! Μήπως παρουσιαστής; Καθόλου! Α, κατάλαβα, Θα είναι αναλυτής σε τηλεοπτικά παραθύρια. Μπα, η ιδέα σου είναι. Τότε τι; Τίποτα. Ενας μικροσκοπικός τύπος ήταν. Από τους ανώνυμους. Οπως εκατομμύρια Έλληνες της δεκαετίας του '60.

      Η διαδρομή του συμπυκνώνει όλα τα χαρακτηριστικά της πορείας των πατεράδων μας. Αφθονος ιδρώτας. Αφθονος κόπος. Αφθονη ανησυχία. Ατελείωτη πορεία. Ο ζωντανός ορισμός της προκοπής. Με τέτοιους Αντώνηδες η Ψωροκώσταινα του Εμφυλίου μεταμορφώθηκε σε χώρα με μπόλικο πλούτο και κάποια πνευματικότητα.

       Τι να σου λέω τώρα. Αρχισε από πορτιέρης κινηματογραφικών αιθουσών. Ξέρεις τώρα. Αυτός που σου κόβει το εισιτήριο. Στην συνέχεια σκαρφάλωσε στο δωματάκι της προβολής και έγινε προβολατζής. Μετά αποφάσισε να καπαρώσει δική του αίθουσα. Και στο τέλος κατέληξε να φτιάξει την δική του φωλιά. Από το «Ελιζέ» και το «Μετροπόλ» της Πατησίων μέχρι το «Αλφαβιλ», την «Αττικα» που την χώρισε στα δύο, το Art Ecran και στο τέλος την υπόγα στο «Αστυ». Μόνος του. Μια σπιθαμή άνθρωπος κόντρα στους καρχαρίες. Τα θηρία άνοιγαν τα σαγόνια τους αλλά η σπιθαμή γλίστραγε, διέφευγε, κολύμπαγε, επιβίωνε. Μόνος εναντίον όλων. Σαν τους ήρωες καουμπόικων ιστοριών. Aυθεντικός Μοϊκανός!

         Κοίτα να δεις πράγματα. Το παιδί της πόρτας. Το παιδί που κουβάλαγε τους καφέδες. Το παιδί με τον δίσκο «κοκ και σάμαλι». Το παιδί με το τίποτα, να κυνηγάει το κινηματογραφικό όνειρο. Ενας από τους ελάχιστους φρουρούς της κινηματογραφικής κιβωτού. «Αντώνη», τον ρωτούσες, «τι θά 'θελε η ψυχούλα σου»; «Να συναντηθώ», σου έλεγε, «με τον Μπέργκμαν, τον Αντονιόνι, τον Τζον Φορντ, τον Γκοντάρ, τον Ζαν Ρενουάρ, τον Αϊζενστάιν και με τον Γκρίφιθ. Με όλους αυτούς που αγαπώ. Με αυτούς που μου φτιάχνουν την ημέρα και που για χάρη τους αξίζει να ζω». Αυτός ήταν ο Αντώνης.

        Ετσι σεμνά, ταπεινά πορεύτηκε. Και κατάφερε από το τίποτα να προχωρήσει ακόμα πιο μακριά. Οχι μόνο αιθουσάρχης αλλά και διανομέας, πίσω δηλαδή από ταινίες όπως «Μυστικά και ψέματα», όπως «Τα τραγούδια του δεύτερου ορόφου», όπως «Ανάμεσα στους τοίχους» ήταν το όνομα του Αντώνη Στεργιάκη και των δύο παιδιών του. Αρχοντας της γειτονιάς. Ο Έλληνας του φιλότιμου, της προκοπής, της σεμνότητας και της κινηματογραφικής περιπέτειας.

        Τα γράφω όλα αυτά επειδή ο θάνατός του από ανακοπή καρδιάς δεν πέρασε ούτε στα ψιλά. Τα γράφω όλα αυτά για την τιμή των αυθεντικών ελληνικών όπλων. Τα γράφω όλα αυτά επειδή σ' αυτή την χώρα υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες πλάσματα που με την Πολιτεία τους τίμησαν και τιμούν τα άγια χώματα της πατρίδας μας. Τα γράφω όλα αυτά επειδή οι ανώνυμοι και προκομμένοι είναι τα μοναδικά δημιουργικά «εργαλεία» με τα οποία μπορούμε τώρα να ξαναφτιάξουμε την Ελλάδα χωρίς υποκρισία, ψευτιά, απάτες και όλα αυτά τα άθλια και παρακμιακά. Τα γράφω όλα αυτά επειδή-και κόβω το σβέρκο μου γι' αυτό- κάποτε θα γίνει πραγματικότητα η πασίγνωστη προφητεία των γήινων αγγέλων και των αγνών ψυχών: Οι έσχατοι έσσονται πρώτοι!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ  ΤΑ ΝΕΑ  26 Νοεμβρίου 2012

Η ΠΙΣΤΗ ΜΕΣΑ ΤΗΣ της Vera Farmiga

HIGHER GROUND

Σκηνοθεσία: Vera Farmiga
Παίζουν: Vera Farmiga, Norbert Leo Butz, Dagmara Dominczyk, John Hawkes, Joshua Leonard 
ΗΠΑ, 2011. Διάρκεια: 109΄

Ταινίες με θέμα την θρησκευτική πίστη δεν συναντούμε συχνά στην παγκόσμια κινηματογραφία, πολύ δε περισσότερο στην αμερικανική. Ίσως να φταίει το ότι πρόλαβε και τα είπε όλα ο Ντράγερ με τον Λόγο, αν και δεν νομίζω οι Αμερικάνοι να το πήραν χαμπάρι. Ίσως πάλι να φταίει ότι η θρησκεία και οι μεταφυσικοί προβληματισμοί θεωρούνται κάπως εκτός κοινωνίας και ιστορίας, δεν δένουν με το στοιχείο του κοινωνικά επίκαιρου που πρέπει να διαθέτει ο κινηματογράφος και η τέχνη γενικώς, αλλά ούτε κι αυτό δε νομίζω να πολυνοιάζει τους Αμερικάνους, οι οποίοι στο κάτω-κάτω έχουν αλλεργία στην κοινωνική κριτική. Οπότε το μόνο που μένει να υποθέσουμε είναι πολύ απλά ότι το θέμα θρησκεία δεν πουλάει. Κι αυτό σίγουρα το λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη τους στο Χόλιγουντ. Ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος έχει πειστεί για τη δυνατότητα της επιστήμης να δίνει απαντήσεις στα μεγάλα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα της ζωής. Ο Θεός δεν χωράει στο κοσμοείδωλό του. Γιατί η πίστη είναι μια διαδικασία αντιθετική της επιστήμης και του ορθολογισμού. Ακόμα κι αν δεχτούμε ότι το αντικείμενο της πίστης, αυτό δηλαδή στο οποίο πιστεύουμε, δεν έρχεται σε σύγκρουση με τα πορίσματα της επιστήμης (και ο μόνος τρόπος να συμφιλιώσουμε θρησκεία και επιστήμη είναι πράγματι να θεωρήσουμε ότι φυσική και μεταφυσική δεν τέμνονται πουθενά), παραμένει το πρόβλημα ότι καλούμαστε να αποδεχθούμε τη θρησκεία μέσω μιας διαδικασίας πίστης και όχι λόγου. Μέσω μιας διαδικασίας βιωματικής, υπερβατικής, ενστικτώδους, και όχι έλλογης και αναστοχαστικής. Με άλλα λόγια, στον Θεό δεν καταλήγουμε δια των μεθόδων της έλλογης φιλοσοφικής και επιστημονικής σκέψης. Αυτό ακριβώς είναι και το πρόβλημα που αντιμετωπίζει και η Κορίν, ηρωίδα της ταινίας που σας προτείνουμε αυτή τη βδομάδα, για να έρθουμε και σ’ αυτή. Έχοντας δεχθεί από μικρή την υποδόρια επήρεια του κατηχητικού και καταφέρνοντας σαν από θαύμα να σώσει τη ζωή του μωρού της σε ένα αυτοκινητιστικό, αποφασίζει μαζί με τον άνδρα της να στραφεί στη θρησκεία, η οποία μάλιστα στην ταινία παίρνει τη μορφή μιας μάλλον φονταμενταλιστικής προτεσταντικής σέχτας που ίσως και να προσεγγίζει την αίρεση, αν και αυτά στην Αμερική των  μόλις διακοσίων σαράντα χρόνων ιστορίας δεν έχουν και τόση σημασία. Το ζήτημα με την Κορίν είναι ότι διαθέτει κριτική σκέψη, είναι αμφισβητίας εκ πεποιθήσεως. Από τη μια μεριά καταφέρνει να έχει στη θρησκευτική της ζωή μια προσέγγιση βιωματική, να ευχαριστιέται δηλαδή την κοινή ζωή με τα άλλα μέλη της εκκλησίας, να τραγουδάει μαζί τους, να προσεύχεται, να ακούει τον πάστορα να βγάζει εκείνα τα κλασικά στερεοτυπικά κηρύγματα, από την άλλη όμως μια φωνή μέσα της τής λέει: «σκέψου. Αμφισβήτησε». Με λίγα λόγια, όπως θα έλεγε κι ένας παπάς, «έχει το διάβολο μέσα της». Αυτό το τριπ το βγάζει αρκετά πετυχημένα η ταινία, και γιατί κρατάει μια βασανιστική ουδετερότητα, δεν κατακρίνει, ούτε επιδοκιμάζει τίποτα, αλλά και γιατί η πρωταγωνίστρια, η οποία τυγχάνει και σκηνοθέτρια της ταινίας, η Βέρα Φορμίγκα, καταφέρνει με το παίξιμό της να εκφράσει όλη αυτή την εσωτερική βάσανο και διαπάλη της ηρωίδας. Η Φορμίγκα, η οποία είχε διακριθεί πριν δυο χρόνια ως παρτενέρ του Τζορτζ Κλούνεϊ στο Ραντεβού στον αέρα, έχει τον αέρα της σταρ, μια φυσική ακτινοβολία, μια λάμψη, και επιπροσθέτως ένα ιδιαίτερα εκφραστικό πρόσωπο, στο οποίο έχει τη δυνατότητα να συμπυκνώνει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα συναισθηματικές μεταβολές που άλλοι θα χρειαζόταν ίσως ολόκληρες σκηνές για να εκφράσουν. Σαν σκηνοθέτρια οι επιδόσεις της Φορμίγκα είναι λιγότερο εντυπωσιακές, εμφανίζει μια προσκόλληση στα μεσαία πλάνα τηλεοπτικής αισθητικής, επιλογή κατ’ εξοχήν συντηρητική, γιατί θέλει αρετή και τόλμη τόσο το πολύ κοντινό πλάνο, όσο και το πολύ μακρινό, συντηρητική όμως είναι συνολικά η προσέγγισή της στο θέμα, οπότε κάπως έτσι το σώζει. Το έτερο πρόβλημα είναι ότι όλες οι σκηνές θρησκευτικής ζωής είναι στερεοτυπικές, εντελώς διεκπεραιωτικές, σαν να είναι τόσο η ίδια η Φορμίγκα όσο και οι υπόλοιποι ηθοποιοί που ενσαρκώνουν τους αντίστοιχους ρόλους παντελώς άσχετοι με το θέμα. Τα δε κηρύγματα του πάστορα είναι ικανά να απωθήσουν και τον πλέον καλόπιστο θρησκομανή. Εκεί που ταινία αριστεύει είναι στην αναπαράσταση της οικογενειακής ζωής. Υπάρχει μάλιστα μια σκηνή προς το τέλος, όπου το ζευγάρι ξανασυναντιέται μετά από καιρό μπροστά στα μάτια τόσο των παιδιών, όσο και των γονέων της Κορίν, η οποία αποτελεί πραγματικά σκηνή ανθολογίας, με εξαιρετικά πυκνά νοήματα και συναισθήματα. Συνολικά η ταινία βλέπεται άνετα, διαθέτει θέμα ενδιαφέρον και σχετικά πρωτότυπο, εντυπωσιακή πρωταγωνίστρια, κάποιες εξαιρετικές σκηνές και έναν μετρημένο και συντηρητικό τρόπο να προσεγγίζει και να αναπαριστά τα πράγματα.

ΤΕΛΟΣ ΚΙ ΑΡΧΗ

EVERYTHING MUST GO

Σκηνοθεσία:  Dan Rush
Παίζουν: Will Ferrell, Rebecca Hall, Michael Peña, Christopher Jordan Wallace, Laura Dern.
ΗΠΑ, 2010. Διάρκεια: 97΄

Στο ξεκίνημα, ο ήρωας της ταινίας ονόματι Νικ, γύρω στα 45 με 50, ανώτερο στέλεχος εμπορικής εταιρείας, όχι μόνο χάνει ξαφνικά τη δουλειά του (αιτία – ή μήπως απλώς αφορμή; - το «πρόβλημά» του με το ποτό), αλλά διαπιστώνει ότι η γυναίκα του έχει πετάξει όλα τα προσωπικά του αντικείμενα στο γρασίδι της αυλής και έχει αλλάξει τις κλειδαριές του σπιτιού. Ο Νικ σπεύδει να προμηθευτεί μερικές εξάδες μπύρες για να συνέλθει, διαπιστώνει όμως ότι του έχουν μπλοκάρει και την πιστωτική κάρτα. Η απόλυτη κατάπτωση. Παρακάτω δεν πάει. Εν μια νυκτί άνεργος, άφραγκος και μόνος. Πώς αντιδρά ο Νικ; Ανίκανος να συνειδητοποιήσει τι έχει συμβεί, αράζει στην αγαπημένη του πολυθρόνα στο γρασίδι πίνοντας μπύρες, και όταν η αστυνομία τον ενημερώνει ότι είναι παράνομο να παραμείνει εκεί, αποφασίζει, με τη βοήθεια του Κένι, ενός αφροαμερικάνου εφήβου που περιφέρεται στη γειτονιά με το ποδήλατό του, να διοργανώσει ένα πενταήμερο παζάρι για να πουλήσει όλα του τα υπάρχοντα. Αυτός ο «νεκρός» χρόνος, μεταξύ της κατάρρευσης της προηγούμενης ζωής ενός ανθρώπου και της έναρξης της (όποιας) νέας, είναι το θέμα της ταινίας. Όχι ακριβώς «Τέλος κι αρχή», αλλά η μεταξύ τους αιώρηση.

Η ταινία διαθέτει ένα σενάριο αρκετά φτωχό σε συμβάντα, εστιάζει ακριβώς σ’ αυτήν την αίσθηση του μετέωρου, στο συναίσθημα ενός ανθρώπου σε κατάσταση πραγματικής παράλυσης, ταυτόχρονα όμως εστιάζει σε κάποιες χαρακτηριστικές ανθρώπινες συναντήσεις. Η μια είναι με τον Κένι, που βγάζει από τον Νικ όλο το ανεπίδοτο πατρικό του ένστικτο. Ο Νικ διδάσκει στον Κένι δυο θεμελιακές αμερικανικές δραστηριότητες: πωλήσεις και μπέιζμπολ. Ο Κένι, όχι τυχαία μαύρος, συμβολίζει την ελπίδα για το αύριο του Αμερικανικού Ονείρου. Η άλλη συνάντηση είναι με την όμορφη έγκυο γειτόνισσα Σαμάνθα, η οποία είναι κι αυτή μόνη και περιμένει τον σύζυγό της να επιστρέψει από κάποιο απροσδιόριστο ταξίδι. Η Σαμάνθα αποτελεί επίσης μια ελπιδοφόρα μορφή, γιατί με τη ζεστασιά και την κατανόηση που χαρίζει στον Νικ, του δείχνει ότι δεν έχει χάσει την ικανότητά του να επικοινωνεί και να εμπνέει τους ανθρώπους γύρω του. Και εφόσον υπάρχει αυτό, «δεν έχουν χαθεί όλα», όπως του γράφει. Υπάρχει επίσης και η παλιά του θαυμάστρια από τα μαθητικά χρόνια, η Ντιλάιλα (η Λόρα Ντερν σε ρόλο γκεστ σταρ), η οποία του υπενθυμίζει ότι έχει «καλή καρδιά». Πού κατατείνουν όλ’ αυτά; Ότι παρά τις ατέλειες του κοινωνικοοικονομικού συστήματος (οι οποίες συμπυκνώνονται σε μεγάλο βαθμό στο πρόσωπο του διευθυντή του Νικ, με την αήθη και ανάλγητη συμπεριφορά του), ο δρόμος της προόδου και της προκοπής είναι πάντα ανοιχτός για όσους διαθέτουν τα απαραίτητα προσωπικά χαρίσματα (“what it takes”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται). Το δε παζάρι στη χλόη ανάγεται στο σύμβολο μιας κατεξοχήν αμερικανικής τέχνης, της τέχνης των πωλήσεων, τέχνη την οποία ο Νικ δείχνει να κατέχει αρκετά καλά.

Όλ’ αυτά όμως δεν βγαίνουν άμεσα, δεν αρθρώνονται ευθέως στην ταινία, παρά κινητοποιούνται μέσα από χαρακτηριστικές εικόνες που έχουμε συνηθίσει να ταυτίζουμε με την εύπορη μεσοαστική Αμερική (όπως το σκηνικό της suburbia με τις βίλες και τις αυλές με γρασίδι, τα προσωπικά αντικείμενα του Νικ, τα αυτοκίνητα), από τα χαρακτηριστικά ζεστά, κορεσμένα χρώματα, από τα τραγούδια, τους νεκρούς χρόνους που «ναρκώνουν» τον θεατή και τον ωθούν να ονειρευτεί. Σημαντικό ρόλο παίζει ακόμη η ερμηνεία του Γουίλ Φερέλ, που, παρότι εγκαταλείπει εδώ τους κωμικούς κώδικες με τους οποίους μας έχει γίνει δημοφιλής, διατηρεί έναν ανάλαφρο, αλλά όχι ρηχό, τόνο, καταφέρνοντας να ισορροπήσει τέλεια μεταξύ ρεαλισμού και φαντασίας. Συνολικά, μια καλή και ιδιόρρυθμη «αμερικανιά».

ΣΥΝΝΕΦΙΕΣ ΜΕ ΛΙΑΚΑΔΑ

GIORNI E NUVOLE

Σκηνοθεσία: Silvio Soldini
Παίζουν: Margherita Buy, Antonio Albanese, Giuseppe Battiston, Alba Rohrwacher.
Ιταλία, 2007. Διάρκεια: 118΄

Πώς είναι να χάνει κανείς τη δουλειά του; Μάλλον όχι ευχάριστα, θα σκεφτόταν κανείς. Δύο όμως είναι οι βασικές παράμετροι: πόσα χρόνια ήταν στη συγκεκριμένη δουλειά και πόσο εύκολα μπορεί να ξαναβρεί μια παρόμοια. Όσο πιο παλιός κανείς σε μια δουλειά, τόσο πιο οδυνηρό του είναι να τη χάνει. Πόσο μάλλον όταν η επανεύρεση εργασίας προκύπτει ότι δεν είναι τόσο εύκολη όσο αρχικά φανταζόταν… Αυτό το επίκαιρο θέμα πραγματεύεται η ιταλική ταινία που σας προτείνουμε αυτή τη βδομάδα. Πρόκειται για ένα κοινωνικό-οικογενειακό δράμα χωρίς εντυπωσιασμούς και εξάρσεις, που θέλει το χρόνο του, δουλεύει αργά μέσα στο θεατή, λίγο-λίγο τον σταλάζει με την πίκρα και την αίσθηση αδιεξόδου των ηρώων, μέχρις ότου, μετά από δυο ώρες, να καταλήξει κι αυτός συναισθηματικά «μουσκεμένος» από μια κατάσταση που δυστυχώς δεν φαντάζει πλέον πολύ μακρινή σε κανέναν.

Ο Μικέλε είναι ένας πενηντάρης, διευθυντικό στέλεχος σε μια εταιρεία διαχείρισης ιστιοπλοϊκών σκαφών την οποία είχε ιδρύσει με φίλους του όταν ήταν νέος. Παντρεμένος με τη γοητευτική Έλσα, η οποία, μετά την ενηλικίωση της κόρης τους Ελίτσε, που συζεί με τον φίλο της με τον οποίο έχουν ανοίξει μαζί ένα εστιατόριο, αφιερώνει όλο και περισσότερο χρόνο στη συντήρηση έργων τέχνης, δραστηριότητα για την οποία βεβαίως εργάζεται αμισθί. Το ζεύγος αναπληρώνει τη μισοσβησμένη φλόγα του μεταξύ τους έρωτα με μια πλούσια κοινωνική ζωή, με κοκτέιλ πάρτι και εξόδους σε ακριβά εστιατόρια. Ώσπου ένα βράδυ ο Μικέλε της «σκάει το παραμύθι»: μετά από μια αναδιάταξη της μετοχικής σύνθεσης της εταιρείας, εκπαραθυρώθηκε και είναι εδώ και δυο μήνες άνεργος. Το σπίτι τους πρέπει να πωληθεί άμεσα, καθώς δεν είναι σε θέση πλέον να πληρώνουν τη δόση του στεγαστικού. Το ίδιο και το σκάφος τους, το οποίο είναι συνδεδεμένο με τόσες και τόσες ωραίες αναμνήσεις από το κοινό τους παρελθόν. Τους απομένουν μόνο 21 χιλιάδες ευρώ στην τράπεζα συν κάτι ψιλά. Προσοχή, πάση θυσία να μην το μάθει η Ελίτσε. Έτσι αρχίζει το ξήλωμα μιας ολόκληρης ζωής. Γιατί δουλειά ομοίου επιπέδου και απολαβών σε πενηντάρη δεν προσφέρεται με τίποτα. Μιλάμε για βίαιη αλλαγή κοινωνικής τάξης. Από αμέριμνος αστός σε νεοπρολετάριος. Όχι απλή απώλεια εισοδήματος, αλλά απώλεια προσωπικής ταυτότητας. Σαν να σου τραβάν το χαλί κάτω από τα πόδια. Αργά αλλά σταθερά ο Μικέλε επαναπροσδιορίζει τις σχέσεις του με τη γυναίκα του, την κόρη του, τους φίλους ή «φίλους» του, την ίδια τη ζωή. Παρομοίως και η Έλσα. Τώρα πρέπει κι αυτή να ξανοιχτεί στη βιοπάλη. Να λειτουργήσει καταπραϋντικά και σταθεροποιητικά στην οικογένεια. Να ξαναδεί αν υπάρχει κάτι βαθύτερο που τη συνδέει πλέον μ’ αυτόν τον παντελώς αποπροσανατολισμένο άνδρα. Και η Ελίτσε; Αργά ή γρήγορα θα το μάθει κι αυτή. Από την αντίδρασή της θα διαφανούν πολλά αναφορικά με τη βαθύτερη και αδιόρατη ποιότητα της οικογένειας.

Την ιστορία αυτή ο σκηνοθέτης Σίλβιο Σολντίνι, διεθνώς γνωστός από την πετυχημένη κομεντί «Ψωμί και τουλίπες», επιλέγει να την αφηγηθεί υπόκωφα, αποφεύγοντας τις πολλές εντάσεις και τις δραματικές εξάρσεις, με εικόνες πεζές, καθημερινές, ρουτινιάρικες, χωρίς ποιητικές παρεκβάσεις. Ένα είδος σύγχρονου νεορεαλισμού δωματίου. Ακούγεται βαρετό, και ίσως σε κάποιες στιγμές φευγαλέα να είναι, όμως αποτελεί και την ορθότερη επιλογή. Ο θεατής βυθίζεται ανεπαίσθητα, κάθε σκηνή κι από λίγο, για να συνειδητοποιήσει στο τέλος της ταινίας ότι αυτό που παρακολούθησε δεν ήταν τίποτε λιγότερο από το ναυάγιο μιας ζωής. Θα ήταν απλά λυπηρό, αν δεν το νιώθαμε τόσο κοντά μας. Στη συγκεκριμένη συγκυρία είναι μάλλον εφιαλτικό…

53rd Thessaloniki International Film Festival -the awards-

53o Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης

Τα Βραβεία 

Ο Βασίλης & η Θάλεια γιατι το φεστιβαλ ειναι οι ανθρωποι του 

Χρυσός Αλέξανδρος:  A Hijacking (Μια Πειρατεία) του  Tobias Lindholm

Αργυρός Αλέξανδρος: Mold (Μούχλα)  του Ali Aydin

Χάλκινος Αλέξανδρος : Epilogue  του Amir Manor

Βραβείο Σκηνοθεσίας:Aqui y alla (Εδω κι εκεί)  του  Antonio Méndez Esparza

Βραβείο Σεναρίου:Epilogue  του Amir Manor

Βραβείο Αντρικής Ερμηνείας :  Γιάννης Παπαδόπουλος για την ταινια Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού

Βραβείο Γυναικείας Ερμηνείας: Julia Kijowska για την ταινια Loving

Βραβείο Καλλιτεχνικής Επίτευξης: Living του  Vasily Sigarev

Ειδική μνεία : Taboor  του Vahid Vakilifar

Ειδική μνεία :  The Color of the Chameleon του  Emil Christov

ΒΡΑΒΕΙΑ FIPRESCI (The International Federation of Film Critics):

Ελληνικό Πρόγραμμα: Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού του Έκτορα Λυγίζου

Διεθνες Διαγωνιστικό: A Hijacking (Μια Πειρατία) του  Tobias Lindholm

ΒΡΑΒΕΙΟ ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ «ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ»: : Epilogue του  Amir Manor

BΡΑΒΕΙΑ ΚΟΙΝΟΥ FISCHER:

• Ελληνικό τμημα :ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ & Sons του Μαρκος Μαρκου
• Βαλκανικό : ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΦΟΥΣ  του Κριστιαν Μουτζιου
• Ανοιχτοι ορίζοντες :NO  του Pablo Larrain
• Διεθνες διαγωνιστικό : Epilogue του  Amir Manor

ΒΡΑΒΕΙΟ ΠΕΚΚ: δεν δόθηκε 

ΒΡΑΒΕΙΑ ΑΓΟΡΑΣ:

Motherland του  Senem Tüzen

CNC: Park της Σοφίας Εξάρχου

Ειδικη μνεια CNC : Algiers By Night του  Yanis Kousim

Βραβείο Initiative Film: Park της  Σοφίας Εξάρχου

MFI Script 2 Film Workshops : Raw and Cooked του  Gabriel Achim

Βραβείο Agora Works in Progress: Seaburners της Melisa Önel

Ειδική μνεία Agora Works in Progress : My Dog Killer της Mira Fornay

Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού του Εκτορα Λυγίζου

Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού

Ο Έκτορας Λυγίζος με την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, σχεδόν μια ολόκληρη ζωή μετά την θαυμάσια μικρού μήκους του «Αγνά νιάτα» του 2004, έχει την ευτυχία να συναντήσει έναν tabula rasa ηθοποιό,  σαν τον πρωτοεμφανιζόμενο Γιάννη Παπαδόπουλο και να μιλήσει για αυτό που ουσιαστικά μας  καίει όλους.. Το τέλος του κόσμου όπως τον ξέραμε μέχρι σήμερα. Με έναν όμως ακραία ιδιωτικό τρόπο, χωρίς διδακτισμούς κι από την αρχή δεδομένη την λύση . Ο ήρωας του μοιάζει να έχει ξεφύγει από παραγνωρισμένες  σελίδες του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη η του Φιοντορ Ντοστογιέφσκι , έχει διακτινιστει στην Ευρώπη του σήμερα, με σάρκα και οστά  και προσπαθεί να μη πεινά. Αυτό που χρόνια κατηγορούμε το ελληνικό σινεμα, ότι οι δημιουργοί του καταπιάνονται με ένα σωρό θέματα λες και δεν μπορούν να κάνουν μια ταινία χωρίς να τα χωρέσουν όλα μέσα, ο Λυγιζος το προσπερνά με μια εμπνευσμένη σιγουριά, ξεφλουδίζοντας με μια εσωτερική  εικαστική συναισθηματικότητα τον ηρώα του , απομονώνοντας οτιδήποτε περιττό κι ακολουθώντας σαν ένα δεύτερο παράλληλο σώμα τον ηρώα , στην μοναδική του φιλμικη πορεία. Κι αμέσως έχουμε μια παγκόσμια ματιά για το τέλος αυτού που ξέραμε. Για το τέλος. Το ότι αποφεύγει να δώσει λύση, που να λυτρωσει τους θεατες,  είναι ένα ακόμη από τα θετικά αυτής της μοναδικής χειροποίητης ταινίας που κρύβει αναμφίβολα, έμπνευση, πρωτόγνωρη τόλμη, άγρια ειλικρίνεια και σκηνοθετική δεξιοτεχνία τέτοια, που η κάμερα να μη λειτουργεί ούτε ντοκουμενταρίστικα ούτε υποκειμενικά αλλά σαν μια δεύτερη άνωθεν ματιά του ίδιου του ηρώα. Σίγουρα μια σπουδαία πρώτη γνωριμία με το κοινό, ενός σκηνοθέτη που φαίνεται ότι έχει διαβάσει πολύ κι έχει δει πολύ σινεμα. Τώρα που οι φεστιβαλικες προβολές της ταινίας έχουν τελειώσει, μπορώ να ομολογήσω ότι  την θεωρώ την καλύτερη φετινή ελληνική ταινία και την πιο ελπιδοφόρα καταγραφή της πραγματικότητας που είδα σε ταινία του φετινού διεθνούς διαγωνιστικού τμήματος του φεστιβάλ.

Τέλλος Φίλης Seven Film Gallery 

53rd Thessaloniki International Film Festival the LAST DAY

Day 10 last

Κυριακη 11 Νοεμβρίου

photo by Tellos Filis

Τα παιδιά του πολέμου  της Κέιτ Σόρτλαντ

OΛYMΠION:   Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012 - 18:00

Μετά τη φυλάκιση του πατέρα (αξιωματικού των Ες Ες) και της μητέρας της, η Λόρε και τα αδέλφια της, διασχίζουν τη Γερμανία, που το 1945 είναι ήδη ρημαγμένη απ’ τον πόλεμο. Κάπου στο γενικευμένο χάος, συναντά τον μυστηριώδη Εβραίο πρόσφυγα Τόμας, που θρυμματίζει την εύθραυστη πραγματικότητά της με μίσος και επιθυμία. Αν θέλει να επιβιώσει, θα πρέπει να εμπιστευτεί κάποιον που μέχρι πρότινος είχε μάθει να μισεί, αλλά και να αντιμετωπίσει το σκοτάδι μέσα της.

Καμιόνι του  Ραφαέλ Ουεγιέ

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012 - 18:0

Ο Ζερμέν είναι μια ζωή φορτηγατζής. Μετά την εμπλοκή του σ’ ένα τροχαίο που προκάλεσε το θάνατο μιας γυναίκας, ο κόσμος του Ζερμέν καταρρέει. Οι φοβερές ενοχές και τύψεις του τον κρατούν μακριά από το τιμόνι. Η ψυχική του κατάσταση αρχίζει να ανησυχεί τον νεαρότερο γιο του, Σαμιέλ, που αφήνει για λίγο τη δουλειά του ως επιστάτη στο Μόντρεαλ για να εντοπίσει τον μεγαλύτερο αδελφό του, τον περιπλανώμενο Αλέν, στην επαρχία του Νιου Μπράνσγουϊκ, ελπίζοντας να επιστρέψουν μαζί στη γενέτειρά τους για να στηρίξουν τον πατέρα τους. Καθώς αλλάζει η δυναμική μέσα στην οικογένεια, ο Ζερμέν και οι γιοι του παλεύουν να αναβιώσουν όσα τους έδεναν παλαιότερα και να βρουν ελπίδα για το μέλλον.

Προδοσία  του Κίριλ Σερέμπρενικοφ

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012 - 20:30

Ένας άντρας και μια γυναίκα, δυο απλοί γνωστοί, μαθαίνουν ότι οι μέλλοντες σύζυγοί τους διατηρούν κρυφή ερωτική σχέση. Αυτή η αποκάλυψη τους ωθεί στο να κάνουν πράγματα που δεν τολμούσαν να κάνουν πριν. Τι θα επικρατήσει –η ζήλεια ή το πάθος; Τι θα διαλέξουν – την εκδίκηση ή τη συγχώρεση; Οι πρωταγωνιστές ψάχνουν το έδαφος για να χτίσουν μια καινούρια ζωή, αλλά αυτό δεν είναι εύκολο. Κάθε τους πράξη είναι επηρεασμένη από το δεδομένο της απιστίας, κι η απιστία έχει τη δική της λογική.

Η εποχή του ρινόκερου  του Μπαχμάν Γκομπαντί

TΩNIA MAPKETAKH:          Κυριακή, 11 Νοεμβρίου 2012 - 22:00

Ο Κουρδο-Ιρανός ποιητής Σαχέλ μόλις αφέθηκε ελεύθερος ύστερα από τριάντα χρόνια σε φυλακή της ισλαμικής δημοκρατίας του Ιραν. Τώρα, αυτό που τον κρατάει ζωντανό είναι η επιθυμία του να συναντήσει τη γυναίκα του, Μίνα, που εδώ και είκοσι χρόνια τον έχει για νεκρό και έκτοτε έχει μετακομίσει στην Τουρκία. Αποφασισμένος να διεκδικήσει τη ζωή που έχασε, ο Σαχέλ ξεκινά να την αναζητήσει στην Κωνσταντινούπολη. Κι ενώ το ταξίδι αυτό γίνεται και ταξίδι στο σκοτεινό παρελθόν τους, η μυστηριώδης φιγούρα ενός άντρα που τους κράτησε μακριά όλα αυτά τα χρόνια διαφαίνεται στον ορίζοντα...

(Η ταινία είναι βασισμένη στα ημερολόγια του Ιρανού ποιητή Σαντέγκ Καμανγκάρ.)

53rd Thessaloniki International Film Festival DAY 9

Day  9

Σαββατο 10 Νοεμβριου

photo by Tellos Filis

Παράνομος έρωτας  του  Μπενγιαμίν Άβιλα

TZON KAΣΣABETHΣ:          Σάββατο, 3 Νοεμβρίου 2012 - 15:00

Αργεντινή, 1979. Μετά από χρόνια εξορίας, ο 12χρονος Χουάν και η οικογένειά του επιστρέφουν στην Αργεντινή με πλαστές ταυτότητες. Οι γονείς του Χουάν και ο θείος του, Μπέτο, είναι μέλη της οργάνωσης Μοντονέρος, που μάχεται ενάντια στο στρατιωτικό καθεστώς που κυβερνά τη χώρα. Εξαιτίας των πολιτικής τους δράσης, οι αρχές παρακολουθούν στενά την κάθε τους κίνηση. Οι φίλοι του στο σχολείο και η Μαρία, το κορίτσι που αγαπάει, τον ξέρουν ως Ερνέστο, ένα όνομα που δεν πρέπει να ξεχάσει, αν δεν θέλει να ρισκάρει την επιβίωση της οικογένειάς του. Μια ιστορία για την αντίσταση, τη μυστική ζωή και την αγάπη. Η ιστορία μιας λαθραίας εφηβείας.

Ήχοι της γειτονιάς του  Κλέμπερ Μεντόνσα Φίλιου

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ:            Σάββατο, 10 Νοεμβρίου 2012 - 15:30

Η ζωή σε μια μεσοαστική γειτονιά στην πόλη Ρεσίφε της Βραζιλίας παίρνει απρόσμενη τροπή με την άφιξη μιας ιδιωτικής εταιρείας φύλαξης. Η παρουσία αυτών των ανδρών χαρίζει ένα αίσθημα ασφάλειας, αλλά και ανησυχίας, σε μια κοινωνία που έχει μάθει να ζει με το φόβο. Στο μεταξύ, η Μπiα, σύζυγος και μητέρα δύο παιδιών, ψάχνει έναν τρόπο να ησυχάσει από τα διαρκή γαυγίσματα και ουρλιαχτά του σκύλου του γείτονά της. Μια φέτα βραζιλιάνικης κουλτούρας, ένας στοχασμός πάνω στην ιστορία, στη βία και στο θόρυβο.

Το πρόσωπο της ομίχλης  του Σεργκέι Λοζνίτσα

TZON KAΣΣABETHΣ:          Σάββατο, 10 Νοεμβρίου 2012 - 19:30

Δυτικά σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης, 1942: η περιοχή βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή και οι ντόπιοι παρτιζάνοι αντιστέκονται σθεναρά. Ένα τρένο εκτροχιάζεται σε μικρή απόσταση από το χωριό όπου ο Σουσένια, εργάτης στο σιδηρόδρομο, ζει με την οικογένειά του. Ο αθώος Σουσένια συλλαμβάνεται μαζί με μια ομάδα σαμποτέρ, ωστόσο ο Γερμανός αξιωματικός αποφασίζει να μην τον κρεμάσει μαζί μ’ εκείνους, αλλά να τον αφήσει ελεύθερο. Οι φήμες για την προδοσία του Σουσένια ταξιδεύουν γρήγορα, κι οι αντάρτες Μπούροφ και Βότικ καταφθάνουν για να πάρουν εκδίκηση. Καθώς οδηγούν το θύμα τους μέσα από το δάσος, πέφτουν σε ενέδρα. Τότε ο Σουσένια θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον τραυματισμένο εχθρό του. Στα βάθη ενός αρχαίου δάσους, εκεί όπου δεν υπάρχουν ούτε φίλοι ούτε εχθροί, κι όπου το όριο ανάμεσα στην προδοσία και τον ηρωισμό εξαφανίζεται, ο Σουσένια αναγκάζεται να κάνει μια ηθική επιλογή κάτω από ανήθικες συνθήκες.

Νεκρή Ευρώπη του Τόνι Κράβιτς

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Σάββατο, 10 Νοεμβρίου 2012 - 23:00

Μια έντονη, μελαγχολική ιστορία μυστηρίου στους ταραγμένους δρόμους της σύγχρονης Ευρώπης. Ένας νεαρός φωτογράφος ονόματι Άιζακ, καθώς πηγαίνει τις στάχτες του πατέρα του από την Αυστραλία στην Ελλάδα, μαθαίνει ένα φοβερό μυστικό για ένα έγκλημα του παρελθόντος που σχετίζεται με την οικογένειά του και ένα Εβραιόπουλο. Παρά την προσπάθειά του να ξεχαστεί κάνοντας ή ρίχνοντάς το στο περιστασιακό σεξ και ναρκωτικά, ο κόσμος του Άιζακ αρχίζει να καταρρέει όταν συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος.

53rd Thessaloniki International Film Festival DAY 8

Day 8

Παρασκευη  9 Νοεμβρίου 2012

photo by Tellos Filis

Στούντιο ηχογραφήσεων Μπερμπεριάν του  Πίτερ Στρίκλαντ

ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ:  Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2012 - 17:30

1976: το στούντιο ήχου «Μπερμπεριάν» είναι ένα από τα πιο άθλια στούντιο μιξάζ στην Ιταλία. Μόνο οι πιο ελεεινές ταινίες τρόμου καταφεύγουν εκεί για την επεξεργασία του ήχου τους. Ο Γκίλντροϊ, ένας αφελής, εσωστρεφής ηχολήπτης από την Αγγλία, αναλαμβάνει τη μίξη του ήχου για την νέα ταινία του μετρ των ταινιών τρόμου, Σαντίνι. Βρίσκεται ξαφνικά από τον αθώο κόσμο των ντοκιμαντέρ τοπικής κλίμακας, σ’ ένα ξένο περιβάλλον που βασίζεται στην εκμετάλλευση, παγιδευμένος σ’ έναν εχθρικό κόσμο πικρόχολων ηθοποιών, εκκεντρικών τεχνικών και πολύπλοκης γραφειοκρατίας. Όσο περισσότερο χρόνο περνά μιξάροντας κραυγές και ανατριχιαστικούς ήχους από λαχανικά που κατακρεουργούνται με μπαλτά, τόσο πιο έντονη νοσταλγία νιώθει για το στούντιο στον κήπο του σπιτιού του, στη γενέτειρά του. Τα γράμματα της μητέρας του εναλλάσσονται ανάμεσα στα τετριμμένα κουτσομπολιά και σε μια δυσοίωνη υστερία, που αντανακλά σταδιακά τη μαύρη μαγεία της ταινίας του Σαντίνι. Καθώς ο χρόνος και η πραγματικότητα μετατοπίζονται, ο Γκίλντροϊ βυθίζεται σε μια δίνη ηχητικού και προσωπικού χάους, κι αναγκάζεται να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του για να μείνει όρθιος σ’ έναν κόσμο όπου δεσπόζει η εκμετάλλευση, εντός κι εκτός κάδρου.

Δεν είμαι χίπστερ  του Ντέστιν Ντάνιελ Κρέτον

OΛYMΠION:   Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2012 - 18:00

Ο  Μπρουκ Χάιντ είναι ένας ταλαντούχος indie μουσικός που προσπαθεί να κάνει καριέρα στο Σαν Ντιέγκο, όπου έχει και μερικούς πιστούς θαυμαστές. Οργισμένος με τον κόσμο, με ελαφριά κατάθλιψη και μπλοκαρισμένος δημιουργικά, ο Μπρουκ φαίνεται να είναι ο παροιμιώδης προβληματικός και νάρκισσος καλλιτέχνης που αδιαφορεί για τους γύρω του. Όταν ο πατέρας του και οι τρεις αδελφές του τον επισκέπτονται για να σκορπίσουν τις στάχτες της νεκρής μητέρας τους στον ωκεανό, το ότι βρίσκεται με την οικογένειά του ξεκλειδώνει και απελευθερώνει βαθύτερα συναισθήματα που κρύβονται πίσω από τη συμπεριφορά του – οι συναισθηματικές εκδηλώσεις που προκύπτουν δεν είναι κατακλυσμικές, αλλά ήπιες και αυθεντικές. Μια ειλικρινής, στοχαστική ταινία για την οικογένεια και τους αδιάρρηκτους δεσμούς της, καθώς και για τις αλλαγές στις ζωές μας και που μας κάνουν αυτούς που είμαστε.

Πίσω από τους λόφους του  Cristian Mungiu

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ:            Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2012 - 20:15

Η Βοϊκίτσα και η Αλίνα μεγάλωσαν μαζί σε ορφανοτροφείο και στάθηκαν η μία στην άλλη, από την πρώτη δημοτικού, σαν να ήταν οικογένεια. Στα 19 της, η Αλίνα αποφασίζει να πάει να δουλέψει στη Γερμανία. Η Βοϊκίτσα βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα ορθόδοξο μοναστήρι και γίνεται καλόγρια. Εκεί, δεν βρίσκει μόνο το Θεό, αλλά και την οικογένεια που δεν είχε ποτέ. Η Αλίνα επιστρέφει από τη Γερμανία και παλεύει να ξαναβάλει τη Βοϊκίτσα στη ζωή της. Εκείνη ζητά την άδεια να φύγει για λίγο από τη μονή, προκειμένου να βοηθήσει τη φίλη της, αλλά η απάντηση του παπά δεν αφήνει περιθώρια: όταν διαλέξεις το δρόμο του Θεού, δεν υπάρχει επιστροφή. Η Βοϊκίτσα δεν είναι έτοιμη να εγκαταλείψει τη γαλήνη που έχει βρει, ενώ η Αλίνα δεν μπορεί να χωνέψει αυτήν της την απόφαση: τι απέγινε το κορίτσι που ήξερε παλιά; Η Αλίνα ξεκινά να παλεύει με όλες της τις δυνάμεις για να φέρει και πάλι τη Βοϊκίτσα κοντά της, αλλά ο Θεός είναι ο πιο δύσκολος αντίζηλος, και σύντομα οι άνθρωποι της μονής αρχίζουν να υποψιάζονται πως κάτι διαβολικό υπάρχει πίσω από τη δύναμη που παρακινεί την Αλίνα.

Το πρόσωπο της ομίχλης του  Σεργκέι Λοζνίτσα

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Παρασκευή, 9 Νοεμβρίου 2012 - 22:45

Δυτικά σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης, 1942: η περιοχή βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή και οι ντόπιοι παρτιζάνοι αντιστέκονται σθεναρά. Ένα τρένο εκτροχιάζεται σε μικρή απόσταση από το χωριό όπου ο Σουσένια, εργάτης στο σιδηρόδρομο, ζει με την οικογένειά του. Ο αθώος Σουσένια συλλαμβάνεται μαζί με μια ομάδα σαμποτέρ, ωστόσο ο Γερμανός αξιωματικός αποφασίζει να μην τον κρεμάσει μαζί μ’ εκείνους, αλλά να τον αφήσει ελεύθερο. Οι φήμες για την προδοσία του Σουσένια ταξιδεύουν γρήγορα, κι οι αντάρτες Μπούροφ και Βότικ καταφθάνουν για να πάρουν εκδίκηση. Καθώς οδηγούν το θύμα τους μέσα από το δάσος, πέφτουν σε ενέδρα. Τότε ο Σουσένια θα βρεθεί αντιμέτωπος με τον τραυματισμένο εχθρό του. Στα βάθη ενός αρχαίου δάσους, εκεί όπου δεν υπάρχουν ούτε φίλοι ούτε εχθροί, κι όπου το όριο ανάμεσα στην προδοσία και τον ηρωισμό εξαφανίζεται, ο Σουσένια αναγκάζεται να κάνει μια ηθική επιλογή κάτω από ανήθικες συνθήκες.

53rd Thessaloniki International Film Festival DAY 7

Day 7

Πέμπτη 8 Νοεμβρίου 2012

photo by Tellos Filis

Νουρ  των Τσααλά Ζεντζιρτζί &  Γκιγιόμ Τζοβανετ

ΦPINTA ΛIAΠΠA:      Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012 - 15:45

Ο Νουρ θέλει να γίνει άντρας. Δεν ανήκει πια στους Χούσρας, την κοινότητα διεμφυλικών ατόμων του Πακιστάν. Και έχει πια ξεμπερδέψει οριστικά με την ερωτική ιστορία που είχε μ’ έναν από αυτούς, σε μια σχέση που του άλλαξε τη ζωή. Τώρα ανέλαβε μια αντρική δουλειά σ’ ένα κέντρο διακόσμησης φορτηγών και θα πρέπει να το πάρει απόφαση: να βρει επιτέλους ένα κορίτσι που θα τον δεχτεί όπως είναι...

Το αγόρι τρώει το φαγητό του πουλιού  του Έκτορα Λυγίζου

OΛYMΠION:   Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012 - 18:00

Με μόνο οδηγό τη θέλησή του να επιβιώσει δίχως να χάσει την αξιοπρέπεια του και να κρατήσει το καναρίνι του ζωντανό, με σταθερό αντίπαλο την πείνα, ο Γιώργος, ένας 23χρονος νεαρός, περιπλανιέται μόνος στην Αθήνα. Η κάμερα θα τον ακολουθήσει σε απόσταση αναπνοής, θα οσμιστεί τη δύναμη, την απελπισία, την περηφάνια, την ουσία του, δίχως να δοκιμάσει να εξηγήσει τις πράξεις, τα κίνητρα, την κατάστασή του. Δεν χρειάζεται άλλωστε. Μέσα από τη λιτή, ασκητική της γλώσσα, η ταινία αποκαλύπτει την πιο βαθιά πλευρά του ήρωά της και, μαζί, μια επώδυνα αληθινή εικόνα της Ελλάδας του τώρα, συνθέτοντας τα δυο σ’ ένα σπαρακτικό, μα και γεμάτο δύναμη κινηματογραφικό αποτέλεσμα, που δεν μπορεί παρά να συγκλονίσει.

Μετά τη Λουτσία  του  Μισέλ Φράνκο

TZON KAΣΣABETHΣ:          Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012 - 19:30

Βραβείο Τμήματος «Ένα κάποιο βλέμμα» – Φεστιβάλ Kαννών 2012

Έξι μήνες μετά από το θάνατο της συζύγου του σε τροχαίο δυστύχημα, ο Ρομπέρτο και η έφηβη κόρη του Αλεχάνδρα αφήνουν τη Βαγιάρτα για ένα νέο ξεκίνημα στην Πόλη του Μεξικού. Η Αλεχάνδρα δείχνει να προσαρμόζεται πιο εύκολα στο νέο περιβάλλον σε σχέση με τον Ρομπέρτο, αλλά πολύ σύντομα ξυπνά τα ταπεινότερα ένστικτα στους συμμαθητές της. Η Αλεχάνδρα ντρέπεται να μιλήσει στον πατέρα της για τον εκφοβισμό που υφίσταται στο σχολείο, ο οποίος ολοένα κλιμακώνεται. Τελικά, όμως, η σιωπή της θα έχει ένα φρικτό τίμημα.

Με το φως της μέρας  του Γκόραν Πασκάλιεβιτς

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ:            Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου 2012 - 23:00

Ο Μίσα Μπράνκοφ είναι συνταξιούχος καθηγητής μουσικής. Ένα πρωινό λαμβάνει ένα γράμμα που του ζητάει να έρθει σε επαφή με το Εβραϊκό Μουσείο του Βελιγραδίου. Εκεί μαθαίνει πως, κατά τη διάρκεια κάποιων ανασκαφών στους υπονόμους της Παλιάς Αγοράς της πόλης, βρέθηκε ένα σιδερένιο κουτί, στο ίδιο σημείο όπου, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, βρισκόταν ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης για τους Σέρβους Εβραίους και Τσιγγάνους. Τo περιεχόμενο του κουτιού θα αλλάξει τη ζωή του καθηγητή. Η ταινία είναι η επίσημη υποψηφιότητα της Σερβίας για τα Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.

53rd Thessaloniki International Film Festival DAY 6

Day 6

Τετάρτη 7 Νοεμβρίου 2012

photo by Anna Ganda

Το χρώμα του χαμαιλέοντα   του Εμίλ Χρίστοφ

OΛYMΠION:   Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012 - 15:30

Ο Μπάτκο, ένας ευφυής, γοητευτικός νεαρός, προσλαμβάνεται από τη μυστική αστυνομία στην κομμουνιστική Βουλγαρία ως πληροφοριοδότης. Εξαιτίας ενός λάθους απολύεται, αλλά, πεπεισμένος πως έχει ταλέντο στην κατασκοπία, σκαρφίζεται ένα πονηρό σχέδιο: παραπλανεί μια ομάδα νέων και οργισμένων διανοούμενων και δημιουργεί το δικό του εναλλακτικό δίκτυο κατασκόπων, το οποίο αργότερα θα χρησιμοποιήσει για να αναστατώσει το νέο καθεστώς. Στο μεταξύ, ερωτεύεται ένα πανέμορφο κορίτσι που ονειρεύεται να αυτομολήσει. Δεν είναι μόνο ο παραλογισμός του απολυταρχισμού που μπαίνει εδώ στο μικροσκόπιο, αλλά και η ανθρώπινη τάση προς την ηδονοβλεψία και την κακεντρέχεια, καθώς και η ροπή των επαναστατών να μεταμορφώνονται σε καλοζωισμένους δυνάστες μόλις πάρουν την εξουσία. Το Xρώμα του χαμαιλέοντα, που αντλεί μεγάλο μέρος της γοητείας του από τη μαγνητική ερμηνεία του Ρούσεν Βιντίνλιεφ, είναι μια πνευματώδης, μαύρη (κατάμαυρη) κωμωδία, μεταμφιεσμένη σε κατασκοπικό θρίλερ και ελαφρώς πασπαλισμένη με την τρυφερότητα του έρωτα – αστειεύεται με πολύ σοβαρά πράγματα και παίρνει τα αστεία της πολύ σοβαρά.

Χαρά  του Ηλία Γιαννακάκη

OΛYMΠION:   Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012 - 18:00

Η Χαρά βγαίνει από το μαιευτήριο με ένα μωρό στην αγκαλιά. Περνά τις μέρες της φροντίζοντας το νεογέννητο μωρό της. Καθημερινές εικόνες στοργής, εξοικείωσης, αφοσίωσης αλλά και γνωριμίας με το βρέφος στο ρυθμό ενός νανουρίσματος. Όλα μοιάζουν γνώριμα, οικεία. Η επαναλαμβανόμενη όμως έκτακτη είδηση για την απαγωγή ενός μωρού από το μαιευτήριο έρχεται να μας επαναφέρει βίαια στην πραγματικότητα. Στιγμές που διχάζουν το θεατή παρακολουθώντας τη Χαρά να φτάνει στα άκρα για να προστατέψει το μωρό της. Σαν μάνα. Σαν κάθε μάνα. Και όταν πια η Χαρά βρίσκεται στα χέρια της αστυνομίας, κλεισμένη σε ένα κελί, αντιμέτωπη με τη δική της αλήθεια πια, επιλέγει τη σιωπή, όπως κάνει και η δική της μητέρα. Η ταινία αφυπνίζει τα φαντάσματα του παρελθόντος μέσα από στυλιζαρισμένα ασπρόμαυρα πλάνα. Σαν εκκωφαντικό νανούρισμα.

Πίσω από τους λόφους  του  Cristian Mungiu

OΛYMΠION:   Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012 - 20:00

Η Βοϊκίτσα και η Αλίνα μεγάλωσαν μαζί σε ορφανοτροφείο και στάθηκαν η μία στην άλλη, από την πρώτη δημοτικού, σαν να ήταν οικογένεια. Στα 19 της, η Αλίνα αποφασίζει να πάει να δουλέψει στη Γερμανία. Η Βοϊκίτσα βρίσκει καταφύγιο σ’ ένα ορθόδοξο μοναστήρι και γίνεται καλόγρια. Εκεί, δεν βρίσκει μόνο το Θεό, αλλά και την οικογένεια που δεν είχε ποτέ. Η Αλίνα επιστρέφει από τη Γερμανία και παλεύει να ξαναβάλει τη Βοϊκίτσα στη ζωή της. Εκείνη ζητά την άδεια να φύγει για λίγο από τη μονή, προκειμένου να βοηθήσει τη φίλη της, αλλά η απάντηση του παπά δεν αφήνει περιθώρια: όταν διαλέξεις το δρόμο του Θεού, δεν υπάρχει επιστροφή. Η Βοϊκίτσα δεν είναι έτοιμη να εγκαταλείψει τη γαλήνη που έχει βρει, ενώ η Αλίνα δεν μπορεί να χωνέψει αυτήν της την απόφαση: τι απέγινε το κορίτσι που ήξερε παλιά; Η Αλίνα ξεκινά να παλεύει με όλες της τις δυνάμεις για να φέρει και πάλι τη Βοϊκίτσα κοντά της, αλλά ο Θεός είναι ο πιο δύσκολος αντίζηλος, και σύντομα οι άνθρωποι της μονής αρχίζουν να υποψιάζονται πως κάτι διαβολικό υπάρχει πίσω από τη δύναμη που παρακινεί την Αλίνα.

Μέσα  του Ζέκι Ντεμίρκουμπουζ

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ:            Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012 - 20:30

Ένας άντρας δεν μπορεί να έχει τιμή, αν δεν είναι αμείλικτος με τον εαυτό του. Ο Μουχάρεμ πιέζει τους παλιούς του φίλους να τον καλέσουν σε δείπνο, παρόλο που τους μισεί και τον μισούν. Το δείπνο ξεκινά με ανώδυνα πειράγματα και ψευτοπαλικαριές, αλλά καθώς περνά η ώρα και ξεκινά να μιλά το πιοτό, η κουβέντα πάει στο άδοξο παρελθόν. Παλιά απωθημένα έρχονται στην επιφάνεια και οδηγούν σε μια άσχημη κορύφωση. Καθώς η νύχτα φορτίζεται με δάκρυα, θυμό και τύψεις, η οργή ξεχειλίζει στους σκοτεινούς δρόμους και χώνεται σε δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων. Αν και είναι μόνος εναντίον όλων, ο Μουχάρεμ είναι αποφασισμένος: ή θα ξεπλυθεί η βρωμιά αυτή τη νύχτα ή θα πεθάνει. Αλλιώς, δεν θα απαλλαγεί ποτέ απ’ αυτό το αίσθημα ντροπής.

The Capsule της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη

TΩNIA MAPKETAKH:          Τετάρτη, 7 Νοεμβρίου 2012 - 22:00

Επτά νεαρές γυναίκες. Ένα εξοχικό χτισμένο πάνω σ’ έναν κυκλαδίτικο βράχο. Μια σειρά μαθημάτων πάνω στην πειθαρχία, την επιθυμία, την ανακάλυψη και την εξαφάνιση. Ένας κλειστός κύκλος μελαγχολίας στο κατώφλι που χωρίζει ένα κορίτσι από μια γυναίκα – στο διηνεκές. Μια κινηματογραφικη ιστορια μεσα από την εικαστικη επιρροή της Aleksandra Waliszewska. 

Ρετροσπεκτίβα Lior Shamriz

Επιστρέφοντας ξημερώματα από το λιμάνι, μόλις έχω αφήσει στο ξενοδοχείο του , τον Lior Shamriz και σκέφτομαι ποιο είναι το υλικό που γίνονται οι σκηνοθέτες.

Ποια είναι αυτή η γλυκόπικρη ουσία που τους ποτίζουν, για να μπορούν να σβήνουν, αυτά που τους καίνε, κάνοντας τα, φιλμική εμπειρία.

Από τους Abba, χιτακια απο το Narouto, λυγμικές μελωδίες της Μεσογείου, μέχρι ένα ποίημα του Κ.Π.Καβαφη, να μπορούν να  τα μετουσιώνουν  σε συναισθήματα και να τολμούν να τα καταθέτουν, για να τα μοιραστούν με τους θεατές, αποχαιρετώντας η καλοσωρίζοντας τους, με ένα απολύτως πικρό  μονοπλάνο του τείχους της Γάζας καθώς φτάνουμε με ένα τραγούδι, από την πατρίδα που έχουν αυτοξεριζωθει,  στους τίτλους τέλους.

Το σινεμα του Lior είναι αντισυμβατικο βεβαίως, τολμηρό πιθανά, φτωχό ίσως σε φαντασμαγορίες, αλλά πολύ ειλικρινές.

Ακριβώς γι'αυτο οφείλουμε να το γνωρίσουμε και να το υποστηρίξουμε.

Οι επόμενες προβολές των ταινιών του , είναι πάντα στην αίθουσα ΤΩΝΙΑ ΜΑΡΚΕΤΑΚΗ  και ξεκινούν ακριβώς  τα μεσάνυχτα. .

Το πρόγραμμα αναλυτικά :

4.11 Κυριακή:

Ho! Terrible Exteriors 28

http://youtu.be/yUwnjGOqSKo

Ενα υβρίδιο ανάμεσα σε δύο εντελώς διαφορετικά είδη ταινιών: από τη μία, ένα ποιητικό, οριενταλιστικό, ερωτικό αρχέτυπο ενός ζευγαριού, «παιδιών της πόλης», που προσπαθούν να έρθουν ξανά σ’ επαφή με τη φύση. Από την άλλη, έχουμε μια αστική κωμωδία για ένα ερωτικό τρίγωνο στο Τελ Αβίβ. Μια ιστορία για νέους ανθρώπους που δεν ξέρουν πώς να ζήσουν, και προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν αξίες που έχασαν το νόημά τους, όπως ο έρωτας, η φύση και η λειτουργία του κινηματογράφου ως νοηματοδότη

japan japan 65

http://youtu.be/nV2sr8_-uqI

Η ιστορία του Ιμρί, που στα 19 του πηγαίνει να ζήσει στο Τελ Αβίβ, αλλά ονειρεύεται να βρεθεί κάποτε στην Ιαπωνία. Παρακολουθούμε τις σχέσεις και τις συναντήσεις του με άλλους ανθρώπους, και με τη βοήθεια διάφορων κινηματογραφικών τεχνικών, μαθαίνουμε για τη ζωή του νεαρού άντρα. Μια εξερεύνηση της καθημερινότητας στο εξωτικό Τελ Αβίβ, μέσα από τα μάτια ενός ήρωα που γυρεύει κι ο ίδιος τον δικό του προσωπικό εξωτικό προορισμό. Μια μοναδική σύζευξη επιτυγχάνεται ανάμεσα στην ψευδή εικόνα που έχει ο ίδιος για την Ιαπωνία κι εμείς γι’ αυτόν.

6.11 Τρίτη:

The Vacuum Cleaner 7

http://www.youtube.com/watch?v=34hw3Cu6sXA&feature=share&list=UU6jHDbJ3O1c42MNA9CCBIuQ

Ο Στάνλεϊ επισκέπτεται το σπίτι του Ντέρεκ. Ο Ντέρεκ του μιλά για την ημέρα που γεννήθηκε.

Saturn Returns 97

http://www.youtube.com/watch?v=X1dvATs8nNM&feature=share&list=UU6jHDbJ3O1c42MNA9CCBIuQ

Η Λούσι, μια προνομιούχα Βορειαμερικανίδα που ζει στο Βερολίνο του σήμερα, πιστή στα πρότυπα του ηδονισμού που διακρίνει την post-punk σκηνή, αλωνίζει τους δρόμους της πόλης με τον κολλητό της, τον Ντέρεκ. Γι’ αυτούς, η πόλη είναι μια παιδική χαρά, μια σκηνή, ένα πάρτι που δεν τελειώνει ποτέ. Στη ζωή τους θα μπει η Γκάλια, μια νεαρή Ισραηλινή που υπόσχεται έναν καλύτερο, πιο καθαρό τρόπο ζωής. Ένα αφιέρωμα στην άντεργκραουντ πανκ σκηνή μετατρέπεται σ’ ένα μελόδραμα που καθρεφτίζει τις ρευστές ψυχικές διαθέσεις της Λούσι και της Γκάλια. Οι ματιά που ρίχνουμε εμείς στη ζωή τους, αλλά και η μία στη ζωή της άλλης, δεν είναι παρά η εξερεύνηση ενός κενού προσωπείου.

8.11 Πέμπτη :

A LOW LIFE MYTHOLOGY 80

http://www.youtube.com/watch?v=jrB34ovDyk4&feature=share&list=UU6jHDbJ3O1c42MNA9CCBIuQ

Ένα μπουρλέσκ για διανοουμένους: μια ιστορία αγάπης με φόντο το Βερολίνο, ανάμεσα σε δύο καλλιτέχνες της video art που ψάχνουν τη θέση τους σ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά αδυνατούν να «ζήσουν τη στιγμή», καθώς η αντίληψή τους για την πραγματικότητα διαμεσολαβείται από τις ταινίες τους.

Beyond Love and Companionship  18

Η Έλινορ μαθαίνει τι είναι αυτό το πράγμα που της καταστρέφει τη ζωή.

10.11 Σάββατο :

Albania  7

Μια ταινία μικρού μήκους για τρία κορίτσια.

Before The Flowers Of Friendship Faded Friendship Faded 7

http://www.youtube.com/watch?v=hHeRO7Elnwo&feature=share&list=UU6jHDbJ3O1c42MNA9CCBIuQ

Η ιστορία της συνάντησης τριών παλιών φίλων, όπως τη βλέπουμε κυρίως μέσα από διαλόγους. Το σκοτεινό σάουντρακ ηχογραφήθηκε και μιξαρίστηκε πριν αρχίσουν τα γυρίσματα. Κατόπιν πρότασης του βοηθού σκηνοθέτη Ιμρί Καν, ο τίτλος είναι ένα δάνειο από ποίημα της Γερτρούδης Στάιν.

Mirrors For Princes 63

http://www.youtube.com/watch?v=xEaMt8yWhhY&feature=share&list=UU6jHDbJ3O1c42MNA9CCBIuQ

«Είπαν στον πατέρα μου πως ήμουν νεκρός. Αλλά δεν ήμουν. Πήραν το αίμα μου. Του τό ’δωσαν. Του τό ’ δειξαν. Τον ρώτησαν: “Είναι αυτό το αίμα του γιου σου;” Κι ο πατέρας μου κοίταξε το αίμα· και είπε: “Αυτό είναι το αίμα του γιου μου». Ένας πατέρας, μαζί με τον γιο του, παλεύουν να χαράξουν ένα μονοπάτι για να ξεφύγουν απ’ τη σκιά που έχουν ρίξει πάνω τους νεκροί άνθρωποι και πολιτισμοί. Μια ιστορία βασισμένη στην αρχαία σουμεριακή λογοτεχνία και στη

The Magic Desk 10

http://www.youtube.com/watch?v=YwVPcE4HXSo&feature=share&list=UU6jHDbJ3O1c42MNA9CCBIuQ

Μια ταινία μικρού μήκους για μια μητέρα κι έναν γιο.

( περισσοτερες πληροφοριες http://pictures.spektakulativ.com/) 

53rd Thessaloniki International Film Festival DAY 5

DAY 5

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2012

photo by Costas Potakidis

Τα παιδιά του Σεράγεβο της Αιντα Μπέγκιτς

ΣTAYPOΣ TOPNEΣ:            Τρίτη, 6 Νοεμβρίου 2012 - 20:30

Η 23χρονη Ραχίμα και ο 14χρονος Νεντίμ ορφάνεψαν στον πόλεμο της Βοσνίας. Ζουν στο Σεράγεβο, σε μια μεταβατική κοινωνία που έχει χάσει τον ηθικό της προσανατολισμό, ακόμα και σε ό,τι αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τα παιδιά των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους πολεμώντας για την ελευθερία της πόλης τους. Μετά από μια ταραχώδη εφηβεία, η Ραχίμα βρίσκει καταφύγιο στο Ισλάμ κι ελπίζει πως κι ο αδελφός της θα ακολουθήσει στα βήματά της. Όλα όμως δυσκολεύουν από τη μέρα που ο Νεντίμ μπλέκεται σε καυγά στο σχολείο και πιάνεται στα χέρια με τον γιο του ντόπιου προύχοντα. Αυτό το περιστατικό πυροδοτεί μια αλυσίδα γεγονότων που θα κάνουν τη Ραχίμα να ανακαλύψει πως ο αδελφός της ζει διπλή ζωή...

Μεθυσμένα Άλογα του  Μπαχμάν Γκομπαντί

ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ:  Τρίτη, 6 Νοεμβρίου 2012 - 21:30

Στο Ιρανικό Κουρδιστάν, πολύ κοντά στα σύνορα με το Ιράκ, πέντε αδέλφια ζουν στα όρια της εξαθλίωσης. Το μικρότερο αγόρι πάσχει από μια σοβαρή ασθένεια. Τα φάρμακα που παίρνει είναι ακριβά, κι ο γιατρός υποστηρίζει πως θα πρέπει να εγχειριστεί για να παραμείνει στη ζωή. Παρά τις προσπάθειες του μεγαλύτερου αδελφού, που αναλαμβάνει πολλές παράξενες δουλειές, η οικογένεια αδυνατεί να πληρώσει την επέμβαση. Έτσι, η μεγαλύτερη αδελφή αποφασίζει να παντρευτεί έναν Ιρακινό που είναι έτοιμος να τους προσφέρει οικονομική βοήθεια για την εγχείριση, που θα γίνει στο Ιράκ. Στο τέλος όμως, η οικογένεια του γαμπρού απαγορεύει στο άρρωστο αγόρι να περάσει τα σύνορα μαζί τους. Αντ’ αυτού, του δίνουν ένα άλογο. Ο μεγάλος γιος επιστρέφει στο Ιράν με τον αδελφό του, αλλά ο χρόνος που απομένει για την εγχείριση μετρά αντίστροφα.

Νεκρή Ευρώπη του Τόνι Κράβιτς

OΛYMΠION:   Τρίτη, 6 Νοεμβρίου 2012 - 22:30

Ένας νεαρός φωτογράφος ονόματι Άιζακ, καθώς πηγαίνει τις στάχτες του πατέρα του από την Αυστραλία στην Ελλάδα, μαθαίνει ένα φοβερό μυστικό για ένα έγκλημα του παρελθόντος που σχετίζεται με την οικογένειά του και ένα Εβραιόπουλο. Παρά την προσπάθειά του να ξεχαστεί κάνοντας ή ρίχνοντάς το στο περιστασιακό σεξ και ναρκωτικά, ο κόσμος του Άιζακ αρχίζει να καταρρέει όταν συνειδητοποιεί πως δεν μπορεί να ξεφύγει από τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Στην προβολή θα βρισκεται και η Δαναη Σκιαδη μια από τις πρωταγωνιστριες της ταινιας.(βασισμενο στο παγκόσμιο best seller του Χρηστου Τσιόλκα) . Η ταινια είναι αφιερωμενη στη μνημη της ηθοποιου Ζωζως Ζάρπα.

Η επιστροφή του Κρόνου (97΄)  & Η ηλεκτρική σκούπα (7΄) του Λιόρ Σαμρίζ

TΩNIA MAPKETAKH:          Τρίτη, 6 Νοεμβρίου 2012 - 24:00

 Δυο ακομη από τις 10 συνολικα ταινιες του αγαπημενου των ξενύχτηδων του Φεστιβαλ. Lior Shamriz.  Στο Saturn Returns η Λούσι, μια προνομιούχα Βορειαμερικανίδα που ζει στο Βερολίνο του σήμερα, πιστή στα πρότυπα του ηδονισμού που διακρίνει την post-punk σκηνή, αλωνίζει τους δρόμους της πόλης με τον κολλητό της, τον Ντέρεκ. Γι’ αυτούς, η πόλη είναι μια παιδική χαρά, μια σκηνή, ένα πάρτι που δεν τελειώνει ποτέ. Στη ζωή τους θα μπει η Γκάλια, μια νεαρή Ισραηλινή που υπόσχεται έναν καλύτερο, πιο καθαρό τρόπο ζωής. Ένα αφιέρωμα στην άντεργκραουντ πανκ σκηνή μετατρέπεται σ’ ένα μελόδραμα που καθρεφτίζει τις ρευστές ψυχικές διαθέσεις της Λούσι και της Γκάλια. Οι ματιά που ρίχνουμε εμείς στη ζωή τους, αλλά και η μία στη ζωή της άλλης, δεν είναι παρά η εξερεύνηση ενός κενού προσωπείου.