Παρασκευή 30 Μαρτίου 2007
Jean Eustache (1973).
La maman et la putain
(Le monologue de Françoise Lebrun:)
Que je vous aime.
Regardez, je commence à être saoule et je bégaie et c'est absolument horrible, parce que ce que je dis je le pense réellement. Et je pourrais rester tout le temps avec vous tellement je suis heureuse. Je me sens aimée par vous deux.
...Et l'autre qui me regarde avec les yeux en couilles de mites, d'un air sournois, en pensant : oui ma petite, tu peux toujours causer, mais je t'aurai.
Je vous en prie Alexandre, je ne joue pas la comédie. Mais qu'est-ce que vous croyez...
...Pour moi il n'y a pas de putes. Pour moi, une fille qui se fait baiser par n'importe qui, qui se fait baiser n'importe comment, n'est pas une pute. Pour moi il n'y a pas de putes, c'est tout. Tu peux sucer n'importe qui, tu peux te faire baiser par n'importe qui, tu n'es pas une pute.
Il n'y a pas de putes sur terre, putain comprends-le. Et tu le comprends certainement.
La femme qui est mariée et qui est heureuse et qui rêve de se faire baiser par je ne sais qui, par le patron de son mari, ou par je ne sais quel acteur merdique, ou par son crémier ou par son plombier... Est-ce que c'est une pute? Il n'y a pas de putes. Y a que des cons, y a que des sexes. Qu'est-ce que tu crois. Ce n'est pas triste, hein, c'est super gai.
...Et je me fais baiser par n'importe qui, et on me baise et je prends mon pied.
...Pourquoi est-ce que vous accordez autant d'importance aux histoires de cul?
Le sexe...
Tu me baises bien. Ah! comme je t'aime.
Il n'y a que toi pour me baiser comme ça. Comme les gens peuvent se leurrer. Comme ils peuvent croire. Il n'y a qu'un toi, il n'y a qu'un moi. Il n'y que toi pour me baiser comme ça. Il n'y a que moi pour être baisée comme ça par toi.
...Quelle chose amusante. Quelle chose horrible et sordide. Mais putain, quelle chose sordide et horrible.
Si vous saviez comme je peux vous aimer tous les deux. Et comme ça peut être indépendant d'une histoire de cul. Je me suis fait dépuceler récemment, à vingt ans. Dix-neuf, vingt ans. Quelle chose récente. Et après, j'ai pris un maximum d'amants.
Et je me suis fait baiser. Et je suis peut-être une malade chronique... le baisage chronique. Et pourtant le baisage j'en ai rien à foutre.
Me faire encloquer, ça me ferait chier un maximum hein! Là, j'ai un tampax dans le cul, pour me le faire enlever et pour me faire baiser, il faudrait faire un maximum. Il faudrait faire un maximum. Il faudrait m'exciter un maximum. Rien à foutre.
Si les gens pouvaient piger une seule fois pour toutes que baiser c'est de la merde.
Qu'il n'y a une seule chose très belle: c'est baiser parce qu'on s'aime tellement qu'on voudrait avoir un enfant qui nous ressemble et qu'autrement c'est quelque chose de sordide...
...Il ne faut baiser que quand on s'aime vraiment.
Et je ne suis pas saoule... si je pleure... Je pleure sur toute ma vie passée, ma vie sexuelle passée, qui est si courte. Cinq ans de vie sexuelle, c'est très peu. Tu vois, Marie, je te parle parce que je t'aime beaucoup.
Tant d'hommes m'ont baisée.
On m'a désirée parce que j'avais un gros cul qui peut être éventuellement désirable. J'ai de très jolis seins qui sont très désirables. Ma bouche n'est pas mal non plus. Quand mes yeux sont maquillés ils sont pas mal non plus.
Et beaucoup d'hommes m'ont désirée comme ça, tu sais, dans le vide. Et on m'a souvent baisée dans le vide. Je ne dramatise pas, Marie, tu sais. Je ne suis pas saoule.
Et qu'est-ce que tu crois, tu crois que je m'appesantis sur mon sort merdique. Absolument pas.
On me baisait comme une pute. Mais tu sais, je crois qu'un jour un homme viendra et m'aimera et me fera un enfant, parce qu'il m'aimera. Et l'amour n'est valable que quand on a envie de faire un enfant ensemble.
Si on a envie de faire un enfant, on sent qu'on aime. Un couple qui n'a pas envie de faire un enfant n'est pas un couple, c'est une merde, c'est n'importe quoi, c'est une poussière... les super-couples libres...
Tu baises d'un côté chérie, je baise de l'autre. On est super-heureux ensemble. On se retrouve. Comme on est bien. Mais c'est pas un reproche que je fais, au contraire.
Ma tristesse n'est pas un reproche vous savez...
C'est une vieille tristesse qui traîne depuis cinq ans... Vous en avez rien à foutre. Regardez tous les deux, vous allez être bien... Comme vous pouvez être heureux ensemble.
La maman et la putain
(Le monologue de Françoise Lebrun:)
Que je vous aime.
Regardez, je commence à être saoule et je bégaie et c'est absolument horrible, parce que ce que je dis je le pense réellement. Et je pourrais rester tout le temps avec vous tellement je suis heureuse. Je me sens aimée par vous deux.
...Et l'autre qui me regarde avec les yeux en couilles de mites, d'un air sournois, en pensant : oui ma petite, tu peux toujours causer, mais je t'aurai.
Je vous en prie Alexandre, je ne joue pas la comédie. Mais qu'est-ce que vous croyez...
...Pour moi il n'y a pas de putes. Pour moi, une fille qui se fait baiser par n'importe qui, qui se fait baiser n'importe comment, n'est pas une pute. Pour moi il n'y a pas de putes, c'est tout. Tu peux sucer n'importe qui, tu peux te faire baiser par n'importe qui, tu n'es pas une pute.
Il n'y a pas de putes sur terre, putain comprends-le. Et tu le comprends certainement.
La femme qui est mariée et qui est heureuse et qui rêve de se faire baiser par je ne sais qui, par le patron de son mari, ou par je ne sais quel acteur merdique, ou par son crémier ou par son plombier... Est-ce que c'est une pute? Il n'y a pas de putes. Y a que des cons, y a que des sexes. Qu'est-ce que tu crois. Ce n'est pas triste, hein, c'est super gai.
...Et je me fais baiser par n'importe qui, et on me baise et je prends mon pied.
...Pourquoi est-ce que vous accordez autant d'importance aux histoires de cul?
Le sexe...
Tu me baises bien. Ah! comme je t'aime.
Il n'y a que toi pour me baiser comme ça. Comme les gens peuvent se leurrer. Comme ils peuvent croire. Il n'y a qu'un toi, il n'y a qu'un moi. Il n'y que toi pour me baiser comme ça. Il n'y a que moi pour être baisée comme ça par toi.
...Quelle chose amusante. Quelle chose horrible et sordide. Mais putain, quelle chose sordide et horrible.
Si vous saviez comme je peux vous aimer tous les deux. Et comme ça peut être indépendant d'une histoire de cul. Je me suis fait dépuceler récemment, à vingt ans. Dix-neuf, vingt ans. Quelle chose récente. Et après, j'ai pris un maximum d'amants.
Et je me suis fait baiser. Et je suis peut-être une malade chronique... le baisage chronique. Et pourtant le baisage j'en ai rien à foutre.
Me faire encloquer, ça me ferait chier un maximum hein! Là, j'ai un tampax dans le cul, pour me le faire enlever et pour me faire baiser, il faudrait faire un maximum. Il faudrait faire un maximum. Il faudrait m'exciter un maximum. Rien à foutre.
Si les gens pouvaient piger une seule fois pour toutes que baiser c'est de la merde.
Qu'il n'y a une seule chose très belle: c'est baiser parce qu'on s'aime tellement qu'on voudrait avoir un enfant qui nous ressemble et qu'autrement c'est quelque chose de sordide...
...Il ne faut baiser que quand on s'aime vraiment.
Et je ne suis pas saoule... si je pleure... Je pleure sur toute ma vie passée, ma vie sexuelle passée, qui est si courte. Cinq ans de vie sexuelle, c'est très peu. Tu vois, Marie, je te parle parce que je t'aime beaucoup.
Tant d'hommes m'ont baisée.
On m'a désirée parce que j'avais un gros cul qui peut être éventuellement désirable. J'ai de très jolis seins qui sont très désirables. Ma bouche n'est pas mal non plus. Quand mes yeux sont maquillés ils sont pas mal non plus.
Et beaucoup d'hommes m'ont désirée comme ça, tu sais, dans le vide. Et on m'a souvent baisée dans le vide. Je ne dramatise pas, Marie, tu sais. Je ne suis pas saoule.
Et qu'est-ce que tu crois, tu crois que je m'appesantis sur mon sort merdique. Absolument pas.
On me baisait comme une pute. Mais tu sais, je crois qu'un jour un homme viendra et m'aimera et me fera un enfant, parce qu'il m'aimera. Et l'amour n'est valable que quand on a envie de faire un enfant ensemble.
Si on a envie de faire un enfant, on sent qu'on aime. Un couple qui n'a pas envie de faire un enfant n'est pas un couple, c'est une merde, c'est n'importe quoi, c'est une poussière... les super-couples libres...
Tu baises d'un côté chérie, je baise de l'autre. On est super-heureux ensemble. On se retrouve. Comme on est bien. Mais c'est pas un reproche que je fais, au contraire.
Ma tristesse n'est pas un reproche vous savez...
C'est une vieille tristesse qui traîne depuis cinq ans... Vous en avez rien à foutre. Regardez tous les deux, vous allez être bien... Comme vous pouvez être heureux ensemble.
Marie Antoinette (2006)
MARIE ANTOINETTE - Kirsten Dunst
LOUIS XVI - Jason Schwartzman
KING LOUIS XV - Rip Torn
COMTESSE DE NOAILLES - Judy Davis
MERCY - Steve Coogan
COMTESSE DU BARRY - Asia Argento
MARIA-TERESA - Marianne Faithful
DUCHESSE DE CHARTRES - Aurore Clement
AUNT VICTOIRE - Molly Shannon
AUNT SOPHIE - Shirley Henderson
Director: Sofia Coppola
Screenplay: Sofia Coppola
-This is ridiculous.
MARIE ANTOINETTE - Kirsten Dunst
LOUIS XVI - Jason Schwartzman
KING LOUIS XV - Rip Torn
COMTESSE DE NOAILLES - Judy Davis
MERCY - Steve Coogan
COMTESSE DU BARRY - Asia Argento
MARIA-TERESA - Marianne Faithful
DUCHESSE DE CHARTRES - Aurore Clement
AUNT VICTOIRE - Molly Shannon
AUNT SOPHIE - Shirley Henderson
Director: Sofia Coppola
Screenplay: Sofia Coppola
-This is ridiculous.
-This, Madame, is Versailles!!.
Μια «pop» προσεγγιση σε μια απο τις πιο «un-pop(ular)» φιγουρες της ιστοριας. Πληθωρικά κοστούμια. Γυρίσματα στις Βερσαλίες. Κι ένα εκπληκτικό soundtrack.
Και, δυστυχώς, πολλά χασμουρητά. Η Μαρία Αντουανέτα της Σοφίας Κόπολα δεν το άξιζε το στέμα το βασιλικό, αλλά και η καρατόμηση (απευθείας στα ράφια των βιντεοκλαμπ) παραήταν σκληρή τιμωρία από τους Έλληνες διανομείς..
Η συμπάθεια που δείχνει η σκηνοθέτις στην μισητή από την ιστορία Αντουανέτα είναι πράγματι αξιοπερίεργη, αλλά ως οπτική είναι σεβαστή: στα 17 της, εκτός από βασίλισσα, είναι και μια ανήσυχη έφηβη που ασφυκτιά σ’ενα καθωσπρέπει, εχθρικό προς αυτή περιβάλλον ενώ αναγκάζεται να μοιράζεται μια .. όχι και τόσο φιλόξενη συζυγική κλίνη. Για να ξεφύγει λοιπόν, το ρίχνει στο τζόγο, τα πότα, τα ξενύχτια και το shopping therapy (με τα φράγκα της «τρίτης τάξης», βέβαια..), μέχρι που από την πολλή τη σπατάλη, ο λαός απηυδησμένος θα ζητήσει το κεφάλι της. And the rest is history..
Ο συνδυασμός του σύγχρονου soundtrack με τα κοστούμια εποχής ήταν αισθητικά πολύ επιτυχημένος, αλλά δυστυχώς όχι αρκετός, αφού τελικά η pop αισθητική είναι το μόνο που μένει από τα 123 λεπτά της ταινίας. Και η αλήθεια είναι οτι περιμέναμε κάτι περισσότερο. Περιμέναμε παντεσπάνι -και η Antoinette μας πέταξε ένα ξεροκόμματο από μπαγιάτικο ψωμί…
Μαριάννα Ράντου
Μια «pop» προσεγγιση σε μια απο τις πιο «un-pop(ular)» φιγουρες της ιστοριας. Πληθωρικά κοστούμια. Γυρίσματα στις Βερσαλίες. Κι ένα εκπληκτικό soundtrack.
Και, δυστυχώς, πολλά χασμουρητά. Η Μαρία Αντουανέτα της Σοφίας Κόπολα δεν το άξιζε το στέμα το βασιλικό, αλλά και η καρατόμηση (απευθείας στα ράφια των βιντεοκλαμπ) παραήταν σκληρή τιμωρία από τους Έλληνες διανομείς..
Η συμπάθεια που δείχνει η σκηνοθέτις στην μισητή από την ιστορία Αντουανέτα είναι πράγματι αξιοπερίεργη, αλλά ως οπτική είναι σεβαστή: στα 17 της, εκτός από βασίλισσα, είναι και μια ανήσυχη έφηβη που ασφυκτιά σ’ενα καθωσπρέπει, εχθρικό προς αυτή περιβάλλον ενώ αναγκάζεται να μοιράζεται μια .. όχι και τόσο φιλόξενη συζυγική κλίνη. Για να ξεφύγει λοιπόν, το ρίχνει στο τζόγο, τα πότα, τα ξενύχτια και το shopping therapy (με τα φράγκα της «τρίτης τάξης», βέβαια..), μέχρι που από την πολλή τη σπατάλη, ο λαός απηυδησμένος θα ζητήσει το κεφάλι της. And the rest is history..
Ο συνδυασμός του σύγχρονου soundtrack με τα κοστούμια εποχής ήταν αισθητικά πολύ επιτυχημένος, αλλά δυστυχώς όχι αρκετός, αφού τελικά η pop αισθητική είναι το μόνο που μένει από τα 123 λεπτά της ταινίας. Και η αλήθεια είναι οτι περιμέναμε κάτι περισσότερο. Περιμέναμε παντεσπάνι -και η Antoinette μας πέταξε ένα ξεροκόμματο από μπαγιάτικο ψωμί…
Μαριάννα Ράντου
BORAT
(η τηλεοπτικη περσονα Borat, στην αγγλικη tv στο Ali G Show)
-Μα ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Borat;
-Ένας καραγκιόζης.
-Ααααα…
-Φοβερός τύπος ε;
-Φοβερός, φοβερός…
Ψευδοντοκιμαντέρ έχει ως εξής: Καζακστανός δημοσιογράφος(λέμε τώρα…), πηγαίνει ταξιδάκι με τον παραγωγό του και μια κάμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αποτυπώσει τον Αμερικανικό τρόπο ζωής που τόσο θαυμάζει. Στο δρόμο του προκύπτει έρωτας πολλά βαρύς με την Pamela Anderson(Παμέλα κατ’ αυτόν) και βάζει σκοπό του να την παντρευτεί, έστω και με το ζόρι. Ευτράπελα βλακείας, ηλίθιες δηλώσεις από ηλίθιους Αμερικανούς, σκηνές απείρου διαστροφικού εξευτελισμού (ο γυμνός τσακωμός Borat-παραγωγού είναι ένα θανάσιμο πλήγμα για την αισθητική ως έννοια και ιδέα παγκοσμίως) γεννούν ένα τερατούργημα που δεν διστάζει να εκτεθεί και να κερδίσει και ανέλπιστη ανταπόκριση! Πρόκειται για μια ταινία στην οποία ο ήρωας είναι ένας βλάκας με περικεφαλαία, κάτι που από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό. Έτσι, στην ήδη υπάρχουσα βλακεία προστίθενται οι αντιδράσεις των Αμερικανών προς τον Borat, οι οποίες εξαιτίας του παραλόγου της όλης του συμπεριφοράς και σε παραλληλισμό με αυτήν, φαίνονται ακόμα πιο βλακωδέστατες από του τριτοκοσμικού Καζακστανού. Η αποθέωση της βλακείας με λίγα λόγια! Υπάρχουν σημεία που θα γελάσετε πάρα πολύ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο (και το λέω έχοντας απογοητευτεί πλήρως από το είδος της κωμωδίας εδώ και χρόνια). Από αυτή την άποψη αρχηγούκος ο Borat, δεν έχω παράπονο! Αλλά όσο περνούσε η ώρα και το σκεφτόμουν, τόσο συνειδητοποιούσα την φτήνια του όλου εγχειρήματος και η ταινία έπεφτε συνεχώς στα μάτια μου. Όταν είδα και τα extras με την προώθηση της ταινίας, τότε ήταν που αποτελειώθηκε! Ξαφνικά ο ράππερ του πεταματού(Ali G) έγινε αστέρι σατιρίζοντας έναν τρόπο ζωής του οποίου είναι μέρος και από τα πιο ενεργά μάλιστα! Από εκεί που κυκλοφορούσε με χρυσές αλυσίδες και έκανε τη γλάστρα σε βιντεοκλίπ της Μαντόνα, ξαφνικά ως άλλος Τσε, επαναστάτησε και την είδε κράχτης της Αμερικής. Βρωμάνε τα κίνητρα, βρωμάει και το αποτέλεσμα! Και τι σε κόφτει θα μου πεις τι κάνει στη ζωή του, αν η ταινία πετυχαίνει το σκοπό της; Οκ, το αντιαμερικανικό περιτύλιγμα είναι πολύ ελκυστικό στις μέρες μας αλλά το περιεχόμενο μάλλον αποδεικνύεται πιο τρίτο κι από χαζοαμερικάνικη teen ταινία. Θα μπορούσε άνετα να συγκριθεί με τις βιντεοταινίες του ’80 με τον Ψάλτη, κάνοντας μας περήφανους για την κληρονομιά που έχουμε ως Έλληνες από αυτή τη δεκαετία. Δεν είμαι κουλτουριάρης, ούτε πολέμιος του trash(το αντίθετο μάλλον), αλλά όταν κάνεις μια δήθεν “βλακεία” για την επανάσταση στη “βλακεία” δεν στιγματίζεις το πρόβλημα, αλλά αντίθετα γίνεσαι μέρος του. Δεν αξίζει σοβαρή αντιμετώπιση, όσο κι αν ύπουλα το επιδιώκει. Μπορείς να τη δεις, να γελάσεις και να τη ξεχάσεις… μέχρι το σίκουελ δηλαδή που κόβω το κεφάλι μου ότι το ετοιμάζουν…
(η τηλεοπτικη περσονα Borat, στην αγγλικη tv στο Ali G Show)
-Μα ποιος είναι επιτέλους αυτός ο Borat;
-Ένας καραγκιόζης.
-Ααααα…
-Φοβερός τύπος ε;
-Φοβερός, φοβερός…
Ψευδοντοκιμαντέρ έχει ως εξής: Καζακστανός δημοσιογράφος(λέμε τώρα…), πηγαίνει ταξιδάκι με τον παραγωγό του και μια κάμερα στις Ηνωμένες Πολιτείες για να αποτυπώσει τον Αμερικανικό τρόπο ζωής που τόσο θαυμάζει. Στο δρόμο του προκύπτει έρωτας πολλά βαρύς με την Pamela Anderson(Παμέλα κατ’ αυτόν) και βάζει σκοπό του να την παντρευτεί, έστω και με το ζόρι. Ευτράπελα βλακείας, ηλίθιες δηλώσεις από ηλίθιους Αμερικανούς, σκηνές απείρου διαστροφικού εξευτελισμού (ο γυμνός τσακωμός Borat-παραγωγού είναι ένα θανάσιμο πλήγμα για την αισθητική ως έννοια και ιδέα παγκοσμίως) γεννούν ένα τερατούργημα που δεν διστάζει να εκτεθεί και να κερδίσει και ανέλπιστη ανταπόκριση! Πρόκειται για μια ταινία στην οποία ο ήρωας είναι ένας βλάκας με περικεφαλαία, κάτι που από μόνο του όμως δεν είναι αρκετό. Έτσι, στην ήδη υπάρχουσα βλακεία προστίθενται οι αντιδράσεις των Αμερικανών προς τον Borat, οι οποίες εξαιτίας του παραλόγου της όλης του συμπεριφοράς και σε παραλληλισμό με αυτήν, φαίνονται ακόμα πιο βλακωδέστατες από του τριτοκοσμικού Καζακστανού. Η αποθέωση της βλακείας με λίγα λόγια! Υπάρχουν σημεία που θα γελάσετε πάρα πολύ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο (και το λέω έχοντας απογοητευτεί πλήρως από το είδος της κωμωδίας εδώ και χρόνια). Από αυτή την άποψη αρχηγούκος ο Borat, δεν έχω παράπονο! Αλλά όσο περνούσε η ώρα και το σκεφτόμουν, τόσο συνειδητοποιούσα την φτήνια του όλου εγχειρήματος και η ταινία έπεφτε συνεχώς στα μάτια μου. Όταν είδα και τα extras με την προώθηση της ταινίας, τότε ήταν που αποτελειώθηκε! Ξαφνικά ο ράππερ του πεταματού(Ali G) έγινε αστέρι σατιρίζοντας έναν τρόπο ζωής του οποίου είναι μέρος και από τα πιο ενεργά μάλιστα! Από εκεί που κυκλοφορούσε με χρυσές αλυσίδες και έκανε τη γλάστρα σε βιντεοκλίπ της Μαντόνα, ξαφνικά ως άλλος Τσε, επαναστάτησε και την είδε κράχτης της Αμερικής. Βρωμάνε τα κίνητρα, βρωμάει και το αποτέλεσμα! Και τι σε κόφτει θα μου πεις τι κάνει στη ζωή του, αν η ταινία πετυχαίνει το σκοπό της; Οκ, το αντιαμερικανικό περιτύλιγμα είναι πολύ ελκυστικό στις μέρες μας αλλά το περιεχόμενο μάλλον αποδεικνύεται πιο τρίτο κι από χαζοαμερικάνικη teen ταινία. Θα μπορούσε άνετα να συγκριθεί με τις βιντεοταινίες του ’80 με τον Ψάλτη, κάνοντας μας περήφανους για την κληρονομιά που έχουμε ως Έλληνες από αυτή τη δεκαετία. Δεν είμαι κουλτουριάρης, ούτε πολέμιος του trash(το αντίθετο μάλλον), αλλά όταν κάνεις μια δήθεν “βλακεία” για την επανάσταση στη “βλακεία” δεν στιγματίζεις το πρόβλημα, αλλά αντίθετα γίνεσαι μέρος του. Δεν αξίζει σοβαρή αντιμετώπιση, όσο κι αν ύπουλα το επιδιώκει. Μπορείς να τη δεις, να γελάσεις και να τη ξεχάσεις… μέχρι το σίκουελ δηλαδή που κόβω το κεφάλι μου ότι το ετοιμάζουν…
Γιώργος Αγγελόπουλος
Τετάρτη 28 Μαρτίου 2007
Το νέο αφιέρωμα του Seven Film Gallery με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου βιβλίου του κου Αυγούστου Κορτώ «Ο Δαιμονιστής», από τις εκδόσεις Καστανιώτη, έχει θέμα :
O bizarre κόσμος του κου Αυγούστου Κορτώ
Επιλογές του κου Κορτώ ,από την παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή του
που αξίζει να δείτε η να ξαναδείτε μέσα από το πρίσμα ενός ιδιαίτερου
συγγραφέα, που καταφέρνει κάνοντας εκλεκτή λογοτεχνία να παραμένει γνήσιος προβοκάτορας των ηθών και των σχέσεων της εποχής μας.
Έμπρακτη απόδειξη της άρρηκτης σχέσης μεταξύ των τεχνών και των ανθρώπων της.
Οι προτάσεις του κου Κορτω για τον Απρίλιο είναι:
1.Psycho
2.Fanny and Alexander
3.The Tenant
4.The Discreet Charm of the Bourgeoisie
5.Rosemary's Baby
6.Heavenly Creatures
7.The Talented Mr. Ripley
8.Ran
9.Sympathy for Lady Vengeance
10.Stalker
11.Tristana
12.Vertigo
13.The Piano
14.The Piano Teacher
15.Autumn Sonata
16.Death Becomes Her
17.Shortbus
18.Kwaidan
19.The Fellowship of the Ring
20.Amarcord
O bizarre κόσμος του κου Αυγούστου Κορτώ
Επιλογές του κου Κορτώ ,από την παγκόσμια κινηματογραφική παραγωγή του
που αξίζει να δείτε η να ξαναδείτε μέσα από το πρίσμα ενός ιδιαίτερου
συγγραφέα, που καταφέρνει κάνοντας εκλεκτή λογοτεχνία να παραμένει γνήσιος προβοκάτορας των ηθών και των σχέσεων της εποχής μας.
Έμπρακτη απόδειξη της άρρηκτης σχέσης μεταξύ των τεχνών και των ανθρώπων της.
Οι προτάσεις του κου Κορτω για τον Απρίλιο είναι:
1.Psycho
2.Fanny and Alexander
3.The Tenant
4.The Discreet Charm of the Bourgeoisie
5.Rosemary's Baby
6.Heavenly Creatures
7.The Talented Mr. Ripley
8.Ran
9.Sympathy for Lady Vengeance
10.Stalker
11.Tristana
12.Vertigo
13.The Piano
14.The Piano Teacher
15.Autumn Sonata
16.Death Becomes Her
17.Shortbus
18.Kwaidan
19.The Fellowship of the Ring
20.Amarcord
Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου,
την Τρίτη 27 Μαρτίου 2007,
στις 9 το βράδυ,
στο «Underground Εντευκτήριο»
(Δεσπεραί 9, περιοχή Διεθνούς Εκθέσεως),
οι Γιώργος Αλισάνογλου,
Βασίλης Αμανατίδης,
Θωμάς Βελισσάρης,
Δημήτρης Δημητριάδης,
Άκης Δήμου,
Πέτρος Ζηβανός,
Χρύσα Καψούλη,
Σοφία Καρακάντζα,
Σάββας Πατσαλίδης,
Έλση Σακελλαρίδου,
Γιώργος Τούλας
και Κυριακή Τσολάκη,
με την ηλεκτρονική συμμετοχή
της Ρούλας Πατεράκη
και του Μιχαήλ Μαρμαρινού,
επιχειρούν, ο καθένας με τον τρόπο του, μια ακτινογραφία της θεατρικής ζωής της πόλης, ανεβοκατεβαίνοντας από την σκηνή στην πλατεία και ανιχνεύοντας τον σφυγμό των θεατρικών συμβάντων στην Θεσσαλονίκη του 2007.
η είσοδος στην εκδήλωση είναι ελευθερη.
την Τρίτη 27 Μαρτίου 2007,
στις 9 το βράδυ,
στο «Underground Εντευκτήριο»
(Δεσπεραί 9, περιοχή Διεθνούς Εκθέσεως),
οι Γιώργος Αλισάνογλου,
Βασίλης Αμανατίδης,
Θωμάς Βελισσάρης,
Δημήτρης Δημητριάδης,
Άκης Δήμου,
Πέτρος Ζηβανός,
Χρύσα Καψούλη,
Σοφία Καρακάντζα,
Σάββας Πατσαλίδης,
Έλση Σακελλαρίδου,
Γιώργος Τούλας
και Κυριακή Τσολάκη,
με την ηλεκτρονική συμμετοχή
της Ρούλας Πατεράκη
και του Μιχαήλ Μαρμαρινού,
επιχειρούν, ο καθένας με τον τρόπο του, μια ακτινογραφία της θεατρικής ζωής της πόλης, ανεβοκατεβαίνοντας από την σκηνή στην πλατεία και ανιχνεύοντας τον σφυγμό των θεατρικών συμβάντων στην Θεσσαλονίκη του 2007.
η είσοδος στην εκδήλωση είναι ελευθερη.
9th
Thessaloniki
Documentary Festival
Παρασκήνιο: Σπαράγματα ελληνικής ιστορίας από την Ταινιοθήκη της Ελλάδος / Λάκης Παπαστάθης (ενότητα Ελληνικό Πανόραμα)
Πολύ ενδιαφέρουσες εικόνες και ντοκουμέντα από το αρχείο της ταινιοθήκης της Ελλάδας από τις δεκαετίες ’20-’50. Σκηνές από την Αθήνα του ’20, από παρελάσεις επί Μεταξά, από την βομβαρδισμένη Πάτρα του ’40, από τα βουνά και τους αντάρτες, από τα στρατοδικεία του εμφυλίου, από τη Μακρόνησο αλλά και από τις πρώτες μετεμφυλιακές εκλογές.
Ενδιαφέρον όχι μόνο για.. ιστοριοδίφες, αφού οι εικόνες από τη ζωή στην Ελλάδα περίπου μισό αιώνα πριν, είναι πραγματικά σπάνιες και διδακτικές. Ένσταη στο ενοχλητικό voice over, ενώ δεν θα έβλαπτε μια μεγαλύτερη ποικιλία στα ντοκουμέντα.
El Ejido, ο νόμος του κέρδους / Τζαουάντ Ρχαλίμπ (ενότητα Ανθρώπινα Δικαιώματα)
Ένα αποκαλυπτικό και καλοδουλεμένο ντοκυμαντερ που στρέφει το φακό του σε μια γωνιά της Ανδαλουσίας, το El Ejido, που αποτελεί την (απατηλή) γη της Επαγγελίας για πολλούς αφρικανούς μετανάστασες. Με τεράστιες καλλιεργήσιμες εκτάσεις και τεράστιες εκτάσεις καλυμμένες με θερμοκήπια (οι μεγαλύτερες στην Ευρώπη), το El Ejido είναι η περιοχή που προμηθεύει με λαχανικά τις περισσότερες χώρες της Ευρώπης και βέβαια ολόκληρη την Ισπανία.
Ταυτόχρονα, γεωγραφικά, αποτελεί ένα ιδανικό σημείο απόβασης λαθρομεταναστών από το γειτονικό Μαρόκο (αλλά και από άλλες χώρες της Αφρικής). Το ντοκυμαντερ παρακολουθεί τις ζωές των μεταναστων αυτών που δουλεύουν σε άθλιες συνθήκες με εξευτελιστικούς μισθούς, ελπίζοντας πως κάποια μέρα θα καταφέρουν να ξεφύγουν από εκεί και να πετύχουν κάτι καλύτερο για τους ίδιους και τις οικογένειες που έχουν αφήσει πίσω. Σκοπός του ντοκυντερ είναι να ασκήσει σκληρή κριτική στις συνθήκες εκμετάλλευσης που επικρατούν στο El Ejido, έτσι σε στιγμές φαίνεται να υστερεί σε αντικειμενικότητα, όμως συνολικά πρόκειται για μια ιδιαίτερα αξιόλογη προσπάθεια, που μας ενημερώνει για ένα θέμα εν πολλοίς άγνωστο, λαμβάνοντας μάλιστα υπόψη το γεγονός οτι οι αρχές της περιοχής απαγορεύουν στον Τύπο να ασχολείται με τα όσα συμβαίνουν εκεί (κατά τα λεγόμενα του σκηνοθέτη του ντοκυμαντερ).
Μαριάννα Ράντου
Σάββατο 24 Μαρτίου 2007
Tις δέκα μέρες που διαρκεί το φεστιβάλ η Θεσσαλονίκη μπορεί να καυχιέται πως μετατρέπεται σε κοσμόπολη. Σύντομο ημερολόγιο: Στην τελετή έναρξης ο δήμαρχος Bασίλης πρέπει να πέρασε μια από τις πιο δύσκολες στιγμές της καριέρας του. Aνέβηκε στη σκηνή για το χαιρετισμό του, μετά τους Eϊπίδη, Mουζάκη και Zαχόπουλο, κι ένας μακρόσυρτος θόρυβος συνόδεψε τον πανηγυρικό του. Kινητά χτυπούσαν εξεπίτηδες, «μόνο στα εγκαίνια έρχεσαι, δήμαρχε», «τελείωνε», προέτρεπε το κοινό, και με το δίκιο του, αφού οι περισσότεροι ήταν εκεί για το ντοκιμαντέρ της Mπάρμπαρα Kοπλ για τις Dixie Chicks. Aγέρωχος, παρόλο το τσαλάκωμα, ο δήμαρχος Bασίλης βιάστηκε να κλείσει και κάθισε στην πρώτη σειρά. Όχι φυσικά για να παρακολουθήσει την ταινία, αφού η παράδοση θέλει τους προύχοντες σε τέτοιου είδους «κουλτουριάρικα» φεστιβάλ να αποχωρούν στα μουλωχτά μόλις σβήσουν τα φώτα. H γατίσια αποχώρηση του Bασίλη -σκυφτός και στις μύτες των παπουτσιών του- δεν πέρασε απαρατήρητη. H θηριώδης κραυγή απηυδισμένου σινεφίλ προκάλεσε χειροκρότημα και ακατάσχετο γέλιο: «Mη φεύγεις, δήμαρχε, κάτσε, δεν δαγκώνει».Του Στεφανου Τσιτσόπουλου από την στηλη του στην Athens Voice
Παρασκευή 23 Μαρτίου 2007
9th
Thessaloniki
Film Festival
Scott Walker - Ο άνθρωπος του 30ου αιώνα / Στίβεν Κάιτζακ, (ενότητα: Μουσική)
Πρώτη μου επαφή με τον κύριο Walker και η γνωριμία αποδείχθηκε.. άκρως ενδιαφέρουσα! Ένας μουσικός που πέρασε από πολλά μουσικά είδη, και που εγκατέλειψε συνειδητά τη χρυσόσκονη της διασημότητας και τα ουρλιαχτά των χιλιάδων φαν, για να εξερευνήσει μόνος σκοτεινές και περίεργες αχαρτογράφητες μουσικές γωνιές. Από τους Beatles στον Henry Mancini και από εκεί στον Brel, μεταπήδησε σε διάφορα μουσικά ρεύματα για να καταλήξει σε ηχητικούς και μουσικούς πειραματισμούς που μοιάζουν να έχουν βγει από το μακρινό μέλλον. Μια σπάνια συνέντευξη του ίδιου του καλλιτέχνη (ο οποίος αποφέυγει γενικά τα φώτα της δημοσιότητας), ενώ μιλούν επίσης πολλά γνωστά ονόματα γι’αυτόν και τις συνεργασίες τους. Εμένα πάντως μου κίνησε το ενδιαφέρον και ήδη αναζητώ κομμάτια του (αυτό το περίφημο (;) “Tilt” πρέπει να το ακούσω επιτέλους!)
Μεταμόρφωση / Λινγκ Φέι (ενότητα: Βλέμμα στην Ασία)
και
Εξάντας: Μούσες / Γιώργος Αυγερόπουλος (ενότητα: Όψεις του Κόσμου)
Ένα μινι queer αφιέρωμα με δυο ταινίες που στρέφουν το φακό τους σε δυο διαφορετικές γωνίες του κόσμου: η «Μεταμόρφωση» παρακολουθεί τις ζωές 3 τραβεστί στη σημερινή Κίνα, ενώ ο «Εξάντας» του Γ. Αυγερόπουλου μας ταξιδεύει στην πόλη Χουστιτάν του Μεξικού και μας συστήνει τις ομοφυλόφιλες «Μούσες».
Το πρώτο ντοκυμαντερ, επαρκώς αποστασιοποιημένα καταγράφει μέσα από προσωπικές συνεντεύξεις την πορεία τριων κινέζων τραβεστί, προσπαθεί να εντοπίσει τις εσωτερικές τους διαδρομές αλλά και να αποτυπώσει τις αντιδράσεις του κοινωνικού τους περίγυρου.
Στην πόλη Χουστιτάν από την άλλη, που μας συστήνει ο Εξάντας, οι ομοφυλόφιλοι άντρες και οι τραβεστί είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό αποδεκτοί και αποκαλούνται «Μούσες». Με πιο ανάλφρη, «αλμοδοβαρική» σκηνοθεσία (αφού τον σηκώνει και το κλίμα Ολόκληρη η πόλη έμοιαζε με σκηνικό του δαιμόνιου Πέδρο!) καταγράφει τις ζωές των Μούσε, οι οποίες μέχρι ενός σημείου δείχνουν σχεδόν ειδυλλιακές. Δεν πάυει βέβαια να υπάρχει και η σκληρή πλευρά της Χουτσιτάν με τις αντιδράσεις, όμως εντέλει φαίνεται πως συνολικά είναι μια πόλη μοναδική στον κόσμο για την ανεκτικότητά της και την αποδοχή της κάθε είδους διαφορετικότητας.
Μαριάννα Ράντου
Όλα για τον Ουίλσον (Καταρίνα Ότο-Μπέρνσταϊν)
(Πορτρέτα: Ανθρώπινες διαδρομές)
( Η Isabelle Huppert σαν La Marquise de Merteuil από το
Quartett του Robert Wilson που ανεβηκε στο
L'Ondéon-Théâtre de l'Europe, Paris στις 10 Οκτωβρίου 2006)
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πορτραίτο ένος πραγματικά πρωτοποριακού σκηνοθέτη, που επέλεξε να μην συμβιβαστεί σε καμία στιγμή της ζωής του, κάτι που βέβαια του κόστισε πολλές φορές αλλά συγχρόνως του χάρισε και τον τίτλο ενός από τους πιο αβανγκαρντ καλιτέχνες της γενιάς του.
Το ντοκυμαντερ παρακολουθεί τη ζωή του από τα αρκετά δύσκολα παιδικά του χρόνια που αντιμετωπιζόταν ως δυσκλεκτικός, μέχρι την προσωπική του απελευθέρωση και την ενασχόλησή του με το θέατρο και το χορό, όπου από πολύ νωρίς άρχισε να διαφαίνεται η ρηξικέλευθη αισθητική του, με καλλιτεχνικές επιλογές πρωτοποριακές, αιρετικές, και βέβαια δύσκολα αποδεκτές απο το ευρύ κοινό. Χρησιμποίησε στα έργα του κωφάλαλους και δυσλεκτικούς, ενώ έδωσε νέα διάσταση στην έννοια του θεατρικού χρόνου με αργές και μεγαλεπήβολες παραστάσεις. Έκανε για πρώτη φορά έργα 24ωρα αλλά και έργο.. εβδομαδιαίο (μια παράσταση που παιζόταν ασταμάτητα για 7ημέρες, βασισμένο στην καθοδήγηση του Ουίλσον αλλα και στους αυτοσχεδιασμούς των ακαταπόνητων ηθοποιών του), έκανε όπερες, χοροθέατρο και ταξίδεψε σε κάθε γωνιά του κόσμου με τις παραστάσεις του, όπου αποθεώθηκε αλλά και μισήθηκε. Ενα πάντως είναι βέβαιο: και στις επιτυχίες αλλά και στις αποτυχίες, οι παραστάσεις του έμεναν αξέχαστες.
Τί λιγότερο άλλωστε μπορεί να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο που δηλώνει: “πριν από κάθε βήμα μου σκέφτομαι τί είναι σωστό και πρέπον να πράξω. Και, βέβαια, κάνω ακριβώς το αντίθετο..»
Μαριάννα Ράντου
( Η Isabelle Huppert σαν La Marquise de Merteuil από το
Quartett του Robert Wilson που ανεβηκε στο
L'Ondéon-Théâtre de l'Europe, Paris στις 10 Οκτωβρίου 2006)
Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον πορτραίτο ένος πραγματικά πρωτοποριακού σκηνοθέτη, που επέλεξε να μην συμβιβαστεί σε καμία στιγμή της ζωής του, κάτι που βέβαια του κόστισε πολλές φορές αλλά συγχρόνως του χάρισε και τον τίτλο ενός από τους πιο αβανγκαρντ καλιτέχνες της γενιάς του.
Το ντοκυμαντερ παρακολουθεί τη ζωή του από τα αρκετά δύσκολα παιδικά του χρόνια που αντιμετωπιζόταν ως δυσκλεκτικός, μέχρι την προσωπική του απελευθέρωση και την ενασχόλησή του με το θέατρο και το χορό, όπου από πολύ νωρίς άρχισε να διαφαίνεται η ρηξικέλευθη αισθητική του, με καλλιτεχνικές επιλογές πρωτοποριακές, αιρετικές, και βέβαια δύσκολα αποδεκτές απο το ευρύ κοινό. Χρησιμποίησε στα έργα του κωφάλαλους και δυσλεκτικούς, ενώ έδωσε νέα διάσταση στην έννοια του θεατρικού χρόνου με αργές και μεγαλεπήβολες παραστάσεις. Έκανε για πρώτη φορά έργα 24ωρα αλλά και έργο.. εβδομαδιαίο (μια παράσταση που παιζόταν ασταμάτητα για 7ημέρες, βασισμένο στην καθοδήγηση του Ουίλσον αλλα και στους αυτοσχεδιασμούς των ακαταπόνητων ηθοποιών του), έκανε όπερες, χοροθέατρο και ταξίδεψε σε κάθε γωνιά του κόσμου με τις παραστάσεις του, όπου αποθεώθηκε αλλά και μισήθηκε. Ενα πάντως είναι βέβαιο: και στις επιτυχίες αλλά και στις αποτυχίες, οι παραστάσεις του έμεναν αξέχαστες.
Τί λιγότερο άλλωστε μπορεί να περιμένει κανείς από έναν άνθρωπο που δηλώνει: “πριν από κάθε βήμα μου σκέφτομαι τί είναι σωστό και πρέπον να πράξω. Και, βέβαια, κάνω ακριβώς το αντίθετο..»
Μαριάννα Ράντου
Πέμπτη 22 Μαρτίου 2007
9th
Thessaloniki
Documentary
Festival
ΜΗ ΤΑ ΧΑΣΕΙΣ
FOREVER
Το Père-Lachaise –ένα από τα διασημότερα και ωραιότερα νεκροταφεία του κόσμου– είναι η τελευταία κατοικία για μία χαρισματική ομάδα καλλιτεχνών από διαφορετικές περιόδους της ιστορίας και σχεδόν από όλα τα σημεία του πλανήτη. Κάποιοι απ’ αυτούς, όπως η Piaf, ο Proust, ο Jim Morrison και ο Σοπέν, αποτελούν ακόμη και στις μέρες μας αντικείμενο λατρείας. Άλλοι πάλι έχουν περάσει στη λήθη ή δέχονται περιστασιακά την επίσκεψη ενός μεμονωμένου θαυμαστή. Πολλοί από τους σημερινούς επισκέπτες πηγαίνουν εκεί για τους δικούς τους αγαπημένους: συζύγους, συγγενείς, φίλους. Άλλοι τιμούν τους «δικούς τους» καλλιτέχνες, αφήνοντας πίσω τους ένα προσωπικό μήνυμα ή ένα λουλούδι. Ενώ οι θαυμαστές μοιράζονται μαζί μας τη σημασία της τέχνης και της ομορφιάς στη ζωή τους και τη θλίψη τους για τους αγαπημένους μεταστάντες, σταδιακά αποκαλύπτεται ότι το κοιμητήριο δεν είναι απλώς τελευταία κατοικία για τους νεκρούς, αλλά και πηγή ηρεμίας και έμπνευσης για τους ζωντανούς.
RED WITHOUT BLUE
Το 1983 ο Mark και ο Alexander Farley γεννήθηκαν με ελάχιστα λεπτά διαφορά στη Μοντάνα ως μονοζυγώτες δίδυμοι. Η παιδική ηλικία των διδύμων ήταν η πεμπτουσία του αμερικάνικου τρόπου ζωής: τέλειες διακοπές, εξοχικό στη λίμνη, υποστηρικτικοί σε κάθε βήμα τους γονείς. Ώσπου να γίνουν 14, οι γονείς τους είχαν χωρίσει, τα παιδιά είχαν δηλώσει πως ήταν ομοφυλόφιλοι και μία από κοινού απόπειρα αυτοκτονίας οδήγησε στον αναγκαστικό χωρισμό του Mark και του Alexander για δυόμισι χρόνια. Στα είκοσι τρία τους, ο Mark ψάχνει για διαμέρισμα με τον φίλο του στο Σαν Φρανσίσκο και ο Alexander ζει σαν γυναίκα με το όνομα Clair
OCTAPUSALARM
Ο Alex Jürgen είναι ερμαφρόδιτος. Ένας άνθρωπος που δεν υπακούει στους ακριβείς διαχωρισμούς του κόσμου σε αρσενικό και θηλυκό.Η ταινία είναι ένα ταξίδι τριών χρόνων στο δραματικό παρελθόν του Alex, που τον οδήγησε στη δική του οπτική απέναντι στα πράγματα και σε νέους φίλους. Η ταινία μιλά για ένα θέμα που μένει κρυφό γιατί θέτει σε αμφισβήτηση τον παραδοσιακό τρόπο σκέψης μας.
ABSOLUTE WILSON
Ένα χρονικό της επικής ζωής και του δημιουργικού πνεύματος του Robert Wilson, η ταινία μάς αποκαλύπτει έναν από τους πιο αντιφατικούς, ανατρεπτικούς και απροκάλυπτα μυστηριώδεις καλλιτέχνες της εποχής μας. Περισσότερο από βιογραφία, η ταινία μετατρέπεται σε αναζήτηση της μεταπλαστικής δύναμης της ίδιας της δημιουργικότητας – και του μύθου ενός αγοριού που μεγαλώνει ως ένα προβληματικό παιδί με μαθησιακές δυσκολίες στην Αμερική του Νότου, για να γίνει ένας καλλιτέχνης που δεν γνωρίζει φόβο, με μια βαθιά πρωτότυπη οπτική την οποία μοιράζεται με τον κόσμο. Παράλληλα, η ταινία παρουσιάζει θαυμαστές, φίλους και επικριτές –από τον μουσικό David Byrne στην αείμνηστη συγγραφέα Susan Sontag, στον συνθέτη Phillip Glass και την τραγουδίστρια Jessye Norman, μεταξύ άλλων–, οι οποίοι μιλούν για το πώς το έργο του Wilson αναδύθηκε από μία εξαιρετική ζωή και από μία ασίγαστη επιθυμία για επικοινωνία
9th
Thessaloniki
Documentary
Festival
Τρίτη 20/3
Ντροπή
(Μοχάμεντ Άλι Νακβί )
(Ενότητα: Ανθρώπινα Δικαιώματα)
Η αγρότισσα Mukhtaran βιάστηκε από μια ομάδα ανδρών στο Πακιστάν, ως εκδίκηση για μια σχέση που έιχε συνάψει ο μικρότερος αδερφός της. Η ιστορία της Mukhtaran μας συγκλονίζει και μόνο ως μεμονωμένη περίπτωση. Φανταστείτε όμως πως είναι μια από τις χιλιάδες περιπτώσεις που πέφτουν θύματα αυτού του ιδιότυπου «κώδικα τιμής» στο Πακιστάν. Ένας «κώδικας τιμής» που είναι αδύνατον να γίνει αντιληπτός από τη δυτική κοινωνία. Και που, φυσικά, δε θα έπρεπε να είναι, γατί μπορεί να μην υπάρχουν «ανώτεροι» και «κατώτεροι» πολιτισμοί, υπάρχουν όμως πολιτισμοί που σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και πολιτισμοί που αποδέχονται (ή και προωθούν) την καταπάτησή τους. Και τέτοιες περιπτώσεις δεν πρέπει να περνούν απαρατήρητες από τη διεθνή κοινότητα. Χάρη στο πείσμα και στην επιμονή της Mukhtaran, και παρόλο που πιεζόταν από πολλές πλευρές να μη μιλήσει, αυτή δεν το έβαλε κάτω και υπακούοντας σε μια εσωτερική ανάγκη, βροντοφώναξε «Ντροπή!» γι’αυτα που συμβαίνουν καθημερινά στη χώρα της και ευτυχώς, βρέθηκαν πολλοί να την ακούσουν.
Το αίμα της περιφέρειας Yingzhou
Ρούμπι Γιάνγκ (Θέμα: Κλονισμένη Αθωότητα)
(όσκαρ καλύτερου ντοκυμαντερ μικρού μήκους 2007)
Η μάστιγα του AIDS χτυπάει σε κάθε γωνιά του πλανήτη, σε κάθε ηλικία, σε κάθε τάξη. Το συγκερκιμένο ντοκυμαντερ μας ταξιδεύει σε κάποιες επαρχίες χαμένες κάπου στην αχανή κινεζική επικράτεια και επικεντρώνεται σε μικρά παιδάκια που έχουν χτυπηθεί από τον ιό. Ο φόβος απέναντι στην άγνωστη ασθένεια οδηγεί τα ορφανά (οι γονείς τους συνήθως έχουν ήδη χάσει τη ζωή τους από τον ιο) στην κοινωνική απομόνωση και παρά τις προσπάθειες που γίνονται από μεμονωμένα άτομα αλλά και κάποιες οργανώσεις, συνεχίζουν να αντιμετωπίζονται όχι απλά με καχυποψία, αλλά με καθολική απόρριψη απο τις κοινωνίες της περιοχής. Ιδιαίτερα δυνατό θέμα αλλά και ενδιφέρων ο παραλληλισμός που μπορεί να γίνει με την αντιμετώπιση του ίδιου ιου στις «ανεπτυγμένες» κοινωνίες μας . Απέχουμε άραγε τόσο πολύ από τους αμόρφωτους και δεισιδαίμονες Κινέζους της επαρχίας Yingzhou;
Μαριάννα Ράντου
Τρίτη 20 Μαρτίου 2007
ΦΕΣΤΙΒΑΛ
ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Ο πλανήτης,
(Λίνους Τόρελ / Μίκαελ Στένμπεργκ / Γιόχαν Σέντερμπεργκ)
(ενότητα: Κοινωνία και Περιβάλλον)
Μια πιο «πράσινη» χρονιά, που όσο παει και «πρασινίζει».
Με την οικολογική καταστροφή να μας χτυπαει την πόρτα (τσουνάμι, άυξηση θερμοκρασίας, τυφώνες Κατρίνα, Ελ Νινιο, λιώσιμο των πάγων -ας μην τα ξαναλέμε), αρχίζουμε σιγα σιγα να ξυπνάμε από τον καταστροφικό μας λήθαργο. Και ζητάμε επιτέλους να γίνει κάτι.
Ο «πλανήτης» είναι ένα εξαιρετικά καλογυρισμένο ντοκυμαντερ, που περιγράφει και αναδεικνύει τα γνωστά προβλήματα, με τρόπο όμως απλό, κατανοητό και όχι ενοχλητικά απειλητικό. Μας κάνει μάθημα οικολογίας, χωρίς όμως να μας κουνά απειλητικά και δασκαλίστικα το δάχτυλο, κάτι που πιθανόν θα προκαλούσε τη δυσφορία και εντέλει την άρνηση του θεατή. Με μια ψύχραιμη και πολύπλευρη ανάλυση του θέματος κρούει τον κώδωνα του κινδύνου, ενω οι βιντεοκλιπίστικοι ρυθμοί, το καλό soundtrack και οι πιασάρικες και ευκολόπεπτες αλλά όχι ανούσιες ατάκες σε συνδυσαμό με τις προσιτές επιστημονικές αναλύσεις, βοηθούν πολύ επιτυχημένα στην αφύπνιση του «μεγάλου» κοινού, που κυρίως το έχει ανάγκη.
Ένα πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντερ, που μπορεί τελικά να μη μας λέει κάτι καινούργιο, συμμετέχει όμως ενεργά και πολύ επιτυχημένα στην «πράσινη» εκστρατεία που τόσο έχει ανάγκη ο κακοφορμισμένος πλανήτης μας.
Μαριάννα Ράντου
Δευτέρα 19 Μαρτίου 2007
The Fountain
Η Πηγή Της Ζωης
Του Darren Aronofsky
(με την βοήθεια στο σενάριο του Ari Handel )
Μουσική :
Clint Mansell( βραβείο μουσικής από Ένωση Κριτικών Σικάγου και
Online Film Critics Society)
Διεύθυνση Φωτογραφίας :
Matthew Libatique
Παίζουν:
Hugh Jackman
Rachel Weisz
Ellen Burstyn
Mark Margolis
Το καλλιτεχνικό κάστ του Π και του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο στην τρίτη του ταινία μας ζητάει να ξεχάσουμε οποιαδήποτε επαγγελματικότητα και λογική και να αφεθούμε στα ενστικτώδη συναισθήματά μας, βλέποντας, ακούγοντας και ζώντας μαζί με τους ήρωες, μια εξαιρετική και εντελώς προσωπική κατάδυση στο ασυνείδητό μας. Στόχος η αυτογνωσία στα χρόνια της μεταλλαγμένης ζωής μας.
Ο Αρονόφσκι σαφώς είναι ένας σύγχρονος μεταδιανοούμενος και μόνο γι αυτό, το λιγότερο που μπορεί να προκαλέσει, είναι αμηχανία στην εξήγηση και κυρίως στην ανάλυση του φιλμ του. Όπως κι ο Ντειβιντ Λίντς, ζητάει ταλαντούχους θεατές. Θεατές έτοιμους κι απαλλαγμένους από συμβατικότητες. Αθώους και ανοικτούς να ζήσουν τούτη την μοναδική φιλμική εμπειρία.
Επηρεασμένος από τα μεταπολεμικα φιλοσοφικά ρεύματα και προφητικά διαβλέποντας της επιστροφή του μεγάλου κοινού στην μεταφυσική, ξορκίζει τους δαίμονες με την δική του εκδοχή της αιωνιότητας, με τρόπο μοναδικό και ιδιαίτερα προσιτό. Όπως εγραψαν και τα Houston Chronicle : « Το σινεμα σαν ποίηση, ο ρομαντισμος σαν αποκάλυψη, η επιστημονικη φαντασία σαν …προσευχή.»
Είναι άξιο απορίας με πια κριτήρια απομονώνεται αυτό το φιλμ από τα 2 προηγούμενα, γιατί σαφώς είναι το τρίτο έργο μιας τριλογίας του νου, των εξαρτήσεων και των εμμονών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι οι βασικοί συντελεστές,( σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, φωτογραφία) είναι οι ίδιοι ο καθένας στην δική του εξελικτική διαδρομή.
Μια ταινία που αξιζει να ανακαλύψετε ο καθένας μόνος με τις όποιες δικές σας εμμονές. Τολμήστε το…
Είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Μιά μοναδική εμπειρία.
Η Πηγή Της Ζωης
Του Darren Aronofsky
(με την βοήθεια στο σενάριο του Ari Handel )
Μουσική :
Clint Mansell( βραβείο μουσικής από Ένωση Κριτικών Σικάγου και
Online Film Critics Society)
Διεύθυνση Φωτογραφίας :
Matthew Libatique
Παίζουν:
Hugh Jackman
Rachel Weisz
Ellen Burstyn
Mark Margolis
Το καλλιτεχνικό κάστ του Π και του Ρέκβιεμ για ένα όνειρο στην τρίτη του ταινία μας ζητάει να ξεχάσουμε οποιαδήποτε επαγγελματικότητα και λογική και να αφεθούμε στα ενστικτώδη συναισθήματά μας, βλέποντας, ακούγοντας και ζώντας μαζί με τους ήρωες, μια εξαιρετική και εντελώς προσωπική κατάδυση στο ασυνείδητό μας. Στόχος η αυτογνωσία στα χρόνια της μεταλλαγμένης ζωής μας.
Ο Αρονόφσκι σαφώς είναι ένας σύγχρονος μεταδιανοούμενος και μόνο γι αυτό, το λιγότερο που μπορεί να προκαλέσει, είναι αμηχανία στην εξήγηση και κυρίως στην ανάλυση του φιλμ του. Όπως κι ο Ντειβιντ Λίντς, ζητάει ταλαντούχους θεατές. Θεατές έτοιμους κι απαλλαγμένους από συμβατικότητες. Αθώους και ανοικτούς να ζήσουν τούτη την μοναδική φιλμική εμπειρία.
Επηρεασμένος από τα μεταπολεμικα φιλοσοφικά ρεύματα και προφητικά διαβλέποντας της επιστροφή του μεγάλου κοινού στην μεταφυσική, ξορκίζει τους δαίμονες με την δική του εκδοχή της αιωνιότητας, με τρόπο μοναδικό και ιδιαίτερα προσιτό. Όπως εγραψαν και τα Houston Chronicle : « Το σινεμα σαν ποίηση, ο ρομαντισμος σαν αποκάλυψη, η επιστημονικη φαντασία σαν …προσευχή.»
Είναι άξιο απορίας με πια κριτήρια απομονώνεται αυτό το φιλμ από τα 2 προηγούμενα, γιατί σαφώς είναι το τρίτο έργο μιας τριλογίας του νου, των εξαρτήσεων και των εμμονών. Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι οι βασικοί συντελεστές,( σενάριο, σκηνοθεσία, μουσική, φωτογραφία) είναι οι ίδιοι ο καθένας στην δική του εξελικτική διαδρομή.
Μια ταινία που αξιζει να ανακαλύψετε ο καθένας μόνος με τις όποιες δικές σας εμμονές. Τολμήστε το…
Είναι η καλύτερη ταινία της χρονιάς. Μιά μοναδική εμπειρία.
κυριακη
18.3,07
Η γέφυρα πάνω από το Ουάντι ( Μπαράκ Χεϊμάν -Τομέρ Χεϊμάν )
(Θέμα: Κλονισμένη Αθωότητα)
Το ζήτημα της Μέσης Ανατολής είναι ένα καυτό θέμα εδώ και δεκαετίες. Η διαμάχη Ισραηλινών και Αράβων δείχνει ατέρμονη, αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν φαίνεται να έχει απόλυτο δίκιο αλλά ούτε και άδικο. Οι σφαγές και οι επιθέσεις αυτοκτονίας είναι καθημερινές υποθέσεις με θύματα εκατέρωθεν. Ποιά θα μπορούσε να είναι η λύση;
Αυτή η ταινία ήλπιζα πως θα μου δώσει μια απάντηση, γι’αυτό και την περίμενα εναγωνίως. Πίστευα πως η λύση αυτού του παραλογισμού θα ήταν απλά η γνώση του «άλλου», του υποτιθέμενου «εχθρού» (αφού δεν υπάρχει κάποια άλλη προοπτική επίλυσης του θέματος πέρα από την αρμονική συνύπαρξη Αράβων και Ισραηλινών στις ήδη οριοτεθείσες περιοχές). Αυτή τη στιγμή βέβαια κάτι τέτοιο είναι ανήκουστο: Οι ʼραβες παλεύουν για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ και οι Ισραηλινοί θέλουν ουσιαστικά το κράτος τους «καθαρό» από ʼραβες.
Αν μάθαιναν όμως απλά να συνυπάρχουν, σεβόμενοι οι μεν τις διαφορετικές παραδόσεις των δε, δεν θα ερχόταν η πολυπόθητη λύση;
Αυτό πρέπει να είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές του σχολείου στην περιοχή του Ουάντι ʼρα του Ισραήλ, όταν δημιουργούσαν ένα διεθνικό, δίγλωσσο σχολείο που θα δεχόταν 50 Eβραιόπουλα και 50 Aραβόπουλα, που θα διδάσκονταν μαζί, σε κοινά τμήματα τα ίδια μαθήματα σε δύο γλώσσες.
Στο συγκεκριμένο ντοκυμαντερ καταγράφεται ο πρώτος χρόνος λειτουργίας αυτού του σχολείου και τα όσα παρακολουθούμε στις οθόνες μας είναι πραγματικά αποκαλυπτικά. Η λύση φυσικά και δεν είναι τόσο απλή. Οι αντιδράσεις των γονέων αλλά και των καθηγητών, οι αντιφάσεις στην ίδια την ιστορία (η μέρα της «απελευθέρωσης» των Ισραηλινών συμπίπτει με την μέρα του «ξεριζωμού» των Αράβων – πως εξηγείται αυτό σε 7χρονα παιδάκια;), η πραγματικότητα που κατακλύζει με τη βία της και το μίσος δεν επιτρέπει στα πράγματα να εξελιχθούν ομαλά. Ποιά ειναι η ελπίδα; Αυτά τα παιδάκια που βομβαρδίονται με πληροφορίες για τους δυο αντιφατικούς πολιτισμούς θα αποκτήσουν εντέλει μια σφαιρική, ψύχραιμη εικόνα για τα πράγματα και θα είναι η ελπίδα της μελλοντικής ειρήνης ή αντίθετα θα μπλεχτούν ακόμα περισσότερο, θα φανατιστούν και θα γίνουν οι επόμενοι καμικάζι; «Δεν θέλω να συζητάω για αυτό το θέμα. Όταν έρχεται η συζήτηση σε αυτό το θέμα θέλω να κλάψω», λεει μέσα στην αθωότητά της μια μικρή Εβραιοπούλα. Αυτό που ξέρει για την ώρα, είναι πως η καλύτερή της φίλη είναι Αραβοπούλα, και δεν θα ήθελε να της κάνει ποτέ κακό.
Μήπως η λύση είναι τόσο απλή; Φυσικά και δεν είναι, και το ντοκυμαντερ αυτό δεν έχει τέτοιου είδους αυταπάτες. Μας δείχνει όμως έναν δρόμο που ανοίγει. Τον μόνο πιθανό. Και τον εξερευνά. Συγκλονιστικό στην απλότητά του, εντοπίζει το πρόβλημα στη ρίζα του και παρακολουθεί ην εξέλιξη της μόνης ρεαλιστικής λύσης. Αξίζει να το ψάξετε..
Το ζήτημα της Μέσης Ανατολής είναι ένα καυτό θέμα εδώ και δεκαετίες. Η διαμάχη Ισραηλινών και Αράβων δείχνει ατέρμονη, αφού καμία από τις δύο πλευρές δεν φαίνεται να έχει απόλυτο δίκιο αλλά ούτε και άδικο. Οι σφαγές και οι επιθέσεις αυτοκτονίας είναι καθημερινές υποθέσεις με θύματα εκατέρωθεν. Ποιά θα μπορούσε να είναι η λύση;
Αυτή η ταινία ήλπιζα πως θα μου δώσει μια απάντηση, γι’αυτό και την περίμενα εναγωνίως. Πίστευα πως η λύση αυτού του παραλογισμού θα ήταν απλά η γνώση του «άλλου», του υποτιθέμενου «εχθρού» (αφού δεν υπάρχει κάποια άλλη προοπτική επίλυσης του θέματος πέρα από την αρμονική συνύπαρξη Αράβων και Ισραηλινών στις ήδη οριοτεθείσες περιοχές). Αυτή τη στιγμή βέβαια κάτι τέτοιο είναι ανήκουστο: Οι ʼραβες παλεύουν για την εξάλειψη του κράτους του Ισραήλ και οι Ισραηλινοί θέλουν ουσιαστικά το κράτος τους «καθαρό» από ʼραβες.
Αν μάθαιναν όμως απλά να συνυπάρχουν, σεβόμενοι οι μεν τις διαφορετικές παραδόσεις των δε, δεν θα ερχόταν η πολυπόθητη λύση;
Αυτό πρέπει να είχαν στο μυαλό τους οι ιδρυτές του σχολείου στην περιοχή του Ουάντι ʼρα του Ισραήλ, όταν δημιουργούσαν ένα διεθνικό, δίγλωσσο σχολείο που θα δεχόταν 50 Eβραιόπουλα και 50 Aραβόπουλα, που θα διδάσκονταν μαζί, σε κοινά τμήματα τα ίδια μαθήματα σε δύο γλώσσες.
Στο συγκεκριμένο ντοκυμαντερ καταγράφεται ο πρώτος χρόνος λειτουργίας αυτού του σχολείου και τα όσα παρακολουθούμε στις οθόνες μας είναι πραγματικά αποκαλυπτικά. Η λύση φυσικά και δεν είναι τόσο απλή. Οι αντιδράσεις των γονέων αλλά και των καθηγητών, οι αντιφάσεις στην ίδια την ιστορία (η μέρα της «απελευθέρωσης» των Ισραηλινών συμπίπτει με την μέρα του «ξεριζωμού» των Αράβων – πως εξηγείται αυτό σε 7χρονα παιδάκια;), η πραγματικότητα που κατακλύζει με τη βία της και το μίσος δεν επιτρέπει στα πράγματα να εξελιχθούν ομαλά. Ποιά ειναι η ελπίδα; Αυτά τα παιδάκια που βομβαρδίονται με πληροφορίες για τους δυο αντιφατικούς πολιτισμούς θα αποκτήσουν εντέλει μια σφαιρική, ψύχραιμη εικόνα για τα πράγματα και θα είναι η ελπίδα της μελλοντικής ειρήνης ή αντίθετα θα μπλεχτούν ακόμα περισσότερο, θα φανατιστούν και θα γίνουν οι επόμενοι καμικάζι; «Δεν θέλω να συζητάω για αυτό το θέμα. Όταν έρχεται η συζήτηση σε αυτό το θέμα θέλω να κλάψω», λεει μέσα στην αθωότητά της μια μικρή Εβραιοπούλα. Αυτό που ξέρει για την ώρα, είναι πως η καλύτερή της φίλη είναι Αραβοπούλα, και δεν θα ήθελε να της κάνει ποτέ κακό.
Μήπως η λύση είναι τόσο απλή; Φυσικά και δεν είναι, και το ντοκυμαντερ αυτό δεν έχει τέτοιου είδους αυταπάτες. Μας δείχνει όμως έναν δρόμο που ανοίγει. Τον μόνο πιθανό. Και τον εξερευνά. Συγκλονιστικό στην απλότητά του, εντοπίζει το πρόβλημα στη ρίζα του και παρακολουθεί ην εξέλιξη της μόνης ρεαλιστικής λύσης. Αξίζει να το ψάξετε..
Εδώ, δεν ανθίζουν λουλούδια (Σίρα Πίνσον )
(Θέμα: Κλονισμένη Αθωότητα)
Ιστορίες του δρόμου, που μοιάζουν απίστευτες για μια «ευρωπαϊκη χώρα» του 21ου αιώνα. Η κάμερα καταγράφει τις ζωές μιας χούφτας παιδιών στους δρόμους του Κιέβου, κυριολεκτικά «απόκληρων της κοινωνίας». Οι ιστορίες τους και οι εμπειρίες τους μιλούν από μόνες τους. Παιδιά αλκοολικών, βίαιων γονέων, που δεν μπορούν να ελπίσουν σε ένα καλύτερο μέλλον και ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, χωρίς σπίτι, κλέβοντας, σνιφάροντας κόλλα και πίνοντας βότκα, αφού «νηφάλιοι δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους».
Παρά το συγκλονιστικό υλικό που είχε στα χέρια της η σκονοθέτις (οι τραγικές εμπειρίες των παιδιών με τους γονείς τους να τα κυνηγούν μεθυσμένοι με.. τσεκούρια και τους αστυνομικούς να τα χτυπούν αλλά και ο ίδιος τρόπος που τα διηγούνται, σαν να είναι αυτονόητα μέρη της ζωής τους, είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι), δεν μπόρεσε να δώσει περισσότερη ώθηση στο θέμα και να μας παρουσιάσει μια γενικότερη εικόνα της πραγματικά τραγικής κατάστασης (περίπου 1.000.000 παιδιά στην Ουκρανία βρίσκονται αυτή τη στιγμη στην ίδια κατάσταση), περιορίζοντας ουσιαστικά το θέμα στις μικρές ιστορίες των παιδιών αυτών.
http://www.flowersdontgrowhere.com/
Μαριάννα Ράντου
Ιστορίες του δρόμου, που μοιάζουν απίστευτες για μια «ευρωπαϊκη χώρα» του 21ου αιώνα. Η κάμερα καταγράφει τις ζωές μιας χούφτας παιδιών στους δρόμους του Κιέβου, κυριολεκτικά «απόκληρων της κοινωνίας». Οι ιστορίες τους και οι εμπειρίες τους μιλούν από μόνες τους. Παιδιά αλκοολικών, βίαιων γονέων, που δεν μπορούν να ελπίσουν σε ένα καλύτερο μέλλον και ζουν στο περιθώριο της κοινωνίας, χωρίς σπίτι, κλέβοντας, σνιφάροντας κόλλα και πίνοντας βότκα, αφού «νηφάλιοι δεν θα μπορούσαν να αντιμετωπίσουν την καθημερινότητά τους».
Παρά το συγκλονιστικό υλικό που είχε στα χέρια της η σκονοθέτις (οι τραγικές εμπειρίες των παιδιών με τους γονείς τους να τα κυνηγούν μεθυσμένοι με.. τσεκούρια και τους αστυνομικούς να τα χτυπούν αλλά και ο ίδιος τρόπος που τα διηγούνται, σαν να είναι αυτονόητα μέρη της ζωής τους, είναι πραγματική γροθιά στο στομάχι), δεν μπόρεσε να δώσει περισσότερη ώθηση στο θέμα και να μας παρουσιάσει μια γενικότερη εικόνα της πραγματικά τραγικής κατάστασης (περίπου 1.000.000 παιδιά στην Ουκρανία βρίσκονται αυτή τη στιγμη στην ίδια κατάσταση), περιορίζοντας ουσιαστικά το θέμα στις μικρές ιστορίες των παιδιών αυτών.
http://www.flowersdontgrowhere.com/
Μαριάννα Ράντου
Κυριακή 18 Μαρτίου 2007
9ο
Φεστιβάλ
Ντοκυμαντέρ
Θεσσαλονίκης
Σαββατο 17.3.07
Οι δίκες του Ντάριλ Χαντ (Ρίκι Στερν - Aνι Σάντμπεργκ )
(ενότητα: Ανθρώπινα Δικαιώματα)
Η συγκλονιστική ιστορία του αφροαμερικάνου (μετά από μια τέτοια ταινία επιβάλλoνται οι politically correct οροι) Ντάρυλ Χαντ που έμεινε 19 χρόνια στη φυλακή για ένα έγκλημα που, όπως απέδειξαν τα τεστ DNA, δεν διέπραξε ποτέ. Από την πρώτη, σχεδόν σκηνοθετημένηρατσιστική δίκη στο πρωτοδικείο της Βόρειας Καρολίνα στα μεσα του '80, μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ το 2004 όπου και εντέλει αθωώθηκε, η ταινία παρακολουθεί τη σειρά από δίκες που πραγματοποιήθηκαν γι' αυτήν την υπόθεση, αξιοποιώντας αρχειακό υλικό τόσο από τις ίδιες τις δίκες όσο και από τηλεοπτικά κανάλια της εκάστοτε περιόδου αλλά και συνεντεύξεις πολλών από αυτούς που εμπλέκονταν στην υπόθεση. Πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντερ, κυρίως λόγω του θέματος, που μέσα από τη συγκερκιμένη πολύκροτη υπόθεση εξερευνά το ανεξάντλητο και δυστυχώς πάντα επίκαιρο θέμα του ρατσισμού. Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξάρσεις μελοδραματισμού που δεν χρειάζονται, ιδίως σε ταινίες τεκμηρίωσης, και μάλιστα όταν το υλικό είναι από μόνο του ιδιαίτερα δυνατό. Σε γενικές όμως γραμμές μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή ταινία, που θέτει ουσιαστικούς προβληματισμούς τόσο για το θέμα του ρατσισμού καθεαυτό όσο και για το γενικότερο σύστημα δικαίου μας.
Aντι Γουόρχολ: Μία ταινία ντοκιμαντέρ ( Ρικ Μπερνς )
Η συγκλονιστική ιστορία του αφροαμερικάνου (μετά από μια τέτοια ταινία επιβάλλoνται οι politically correct οροι) Ντάρυλ Χαντ που έμεινε 19 χρόνια στη φυλακή για ένα έγκλημα που, όπως απέδειξαν τα τεστ DNA, δεν διέπραξε ποτέ. Από την πρώτη, σχεδόν σκηνοθετημένηρατσιστική δίκη στο πρωτοδικείο της Βόρειας Καρολίνα στα μεσα του '80, μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ το 2004 όπου και εντέλει αθωώθηκε, η ταινία παρακολουθεί τη σειρά από δίκες που πραγματοποιήθηκαν γι' αυτήν την υπόθεση, αξιοποιώντας αρχειακό υλικό τόσο από τις ίδιες τις δίκες όσο και από τηλεοπτικά κανάλια της εκάστοτε περιόδου αλλά και συνεντεύξεις πολλών από αυτούς που εμπλέκονταν στην υπόθεση. Πολύ ενδιαφέρον ντοκυμαντερ, κυρίως λόγω του θέματος, που μέσα από τη συγκερκιμένη πολύκροτη υπόθεση εξερευνά το ανεξάντλητο και δυστυχώς πάντα επίκαιρο θέμα του ρατσισμού. Υπάρχουν βέβαια κάποιες εξάρσεις μελοδραματισμού που δεν χρειάζονται, ιδίως σε ταινίες τεκμηρίωσης, και μάλιστα όταν το υλικό είναι από μόνο του ιδιαίτερα δυνατό. Σε γενικές όμως γραμμές μια πολύ ενδιαφέρουσα και δυνατή ταινία, που θέτει ουσιαστικούς προβληματισμούς τόσο για το θέμα του ρατσισμού καθεαυτό όσο και για το γενικότερο σύστημα δικαίου μας.
Aντι Γουόρχολ: Μία ταινία ντοκιμαντέρ ( Ρικ Μπερνς )
(ενότητα: Πορτρέτα Ανθρώπινες διαδρομές)
Λόγω ανωτέρας βίας και πολύ μεγάλης διάρκειας (4 ώρες) είδα την ταινία πετσοκομμένη (μισή ώρα από την αρχή και είκοσι λεπτά από το τέλος), οπότε αναγκαστικά επιφυλλάσσομαι.
Τα 15 λεπτά διασημότητας επεκτάθηκαν σε..240 στην περίπτωση του Γουόρχολ, που σε αυτό το πολύωρο ντοκυμαντερ κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και την ίδια του τη ρήση! Πολύ υλικό και πληροφορίες για τη ζωή του διάσημου καλλιτέχνη που διαπερνούν ολόκληρη τη ζωή του, φωτίζοντας αρκετές πλευρές αυτής της μυστήριας και πολυσχιδούς προσωπικότητας που κατάφερε παρά το αποκρουστικό (όπως θεωρούσε ο ίδιος, άποψη που δεν ασπάζεται η γράφουσα) παρουσιαστικό του και τον κλειστό και δύστροπο χαρακτήρα του να γίνει μια από τις πιο δημοφιλείς και αναγνωρίσιμες φιγούρες του 20ου αιώνα.
Η ταινία είναι η αλήθεια πως χάνεται λίγο στο θαυμασμό της για το Γούρχολ και εδικά στο πρώτο δίωρο μένει σε μια αρκετά επιφανειακή ανάλυση, παρουσιάζοντας πολλές εικόνες αλλά δίνοντας λίγες ουσιαστικές πληροφορίες για τον καλλιτέχνη, ενώ τα χρονικά όρια και οι φάσεις της καλλιτεχνικής του δημιουργίας δεν είναι καθόλου σαφή. Τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά από την περίοδο του 1960 και μετά που έρχεται η αναγνώριση και δίνεται σημαντικό αρχειακό υλικό, αλλά και πάλι δεν υπάρχει μια σειρά που να δίνει στον θεατή να καταλάβει την ακριβή πορεία των γεγονότων, ενώ από ένα σημείο και μετά η προσωπική ζωή του αποσιωπάται και το φιλμ επικεντρωνεται στην γνωστή δημόσια φιγούρα που φρόντιζε να πλασάρει προς το έξω ο ίδιος ο δαιμόνιος Αντι. Σε κάθε περίπτωση, παρά τις υπαρκτές αδυναμίες (που είναι περισσότερο αδικαιολόγητες και λόγω της μεγάλης διάρκειας), το φιλμ δίνει μια συνολική εικόνα αυτού του αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη που ήξερε να χειρίζεται την εικόνα (τη δική του αλλά και των άλλων) με εξαιρετική μαεστρία και να δημιουργεί το «pop» από το πουθενά. Από τα δύσκολα πρώτα χρόνια στο οργιώδες Factory των 70s και από τη διακόσμηση βιτρινων και τη διαφήμιση, στους πίνακες, τα φιλμ και τους Velvet underground, στο ντοκυμανταιρ αυτό καταγράφεται η πραγματικά αξιοθαύμαστη πορεία ενός καλλιτέχνη που είχε τη μοναδική ικανότητα να παρακολουθεί και να αποτυπώνει με ακρίβεια την εποχή του κοιτώντας τη ταυτόχρονα με το βλέμμα ενός ηδονοβλεψία από το μέλλον.
Μαριάννα Ράντου
(Καθημερινές ανταποκρίσεις από τις προβολές του 9ου Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ κι από το blog Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΡΕΛΑΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΝΙΝΟ ΡΟΤΑ)
Λόγω ανωτέρας βίας και πολύ μεγάλης διάρκειας (4 ώρες) είδα την ταινία πετσοκομμένη (μισή ώρα από την αρχή και είκοσι λεπτά από το τέλος), οπότε αναγκαστικά επιφυλλάσσομαι.
Τα 15 λεπτά διασημότητας επεκτάθηκαν σε..240 στην περίπτωση του Γουόρχολ, που σε αυτό το πολύωρο ντοκυμαντερ κατάφερε να ξεπεράσει ακόμα και την ίδια του τη ρήση! Πολύ υλικό και πληροφορίες για τη ζωή του διάσημου καλλιτέχνη που διαπερνούν ολόκληρη τη ζωή του, φωτίζοντας αρκετές πλευρές αυτής της μυστήριας και πολυσχιδούς προσωπικότητας που κατάφερε παρά το αποκρουστικό (όπως θεωρούσε ο ίδιος, άποψη που δεν ασπάζεται η γράφουσα) παρουσιαστικό του και τον κλειστό και δύστροπο χαρακτήρα του να γίνει μια από τις πιο δημοφιλείς και αναγνωρίσιμες φιγούρες του 20ου αιώνα.
Η ταινία είναι η αλήθεια πως χάνεται λίγο στο θαυμασμό της για το Γούρχολ και εδικά στο πρώτο δίωρο μένει σε μια αρκετά επιφανειακή ανάλυση, παρουσιάζοντας πολλές εικόνες αλλά δίνοντας λίγες ουσιαστικές πληροφορίες για τον καλλιτέχνη, ενώ τα χρονικά όρια και οι φάσεις της καλλιτεχνικής του δημιουργίας δεν είναι καθόλου σαφή. Τα πράγματα μπαίνουν σε μια σειρά από την περίοδο του 1960 και μετά που έρχεται η αναγνώριση και δίνεται σημαντικό αρχειακό υλικό, αλλά και πάλι δεν υπάρχει μια σειρά που να δίνει στον θεατή να καταλάβει την ακριβή πορεία των γεγονότων, ενώ από ένα σημείο και μετά η προσωπική ζωή του αποσιωπάται και το φιλμ επικεντρωνεται στην γνωστή δημόσια φιγούρα που φρόντιζε να πλασάρει προς το έξω ο ίδιος ο δαιμόνιος Αντι. Σε κάθε περίπτωση, παρά τις υπαρκτές αδυναμίες (που είναι περισσότερο αδικαιολόγητες και λόγω της μεγάλης διάρκειας), το φιλμ δίνει μια συνολική εικόνα αυτού του αμφιλεγόμενου καλλιτέχνη που ήξερε να χειρίζεται την εικόνα (τη δική του αλλά και των άλλων) με εξαιρετική μαεστρία και να δημιουργεί το «pop» από το πουθενά. Από τα δύσκολα πρώτα χρόνια στο οργιώδες Factory των 70s και από τη διακόσμηση βιτρινων και τη διαφήμιση, στους πίνακες, τα φιλμ και τους Velvet underground, στο ντοκυμανταιρ αυτό καταγράφεται η πραγματικά αξιοθαύμαστη πορεία ενός καλλιτέχνη που είχε τη μοναδική ικανότητα να παρακολουθεί και να αποτυπώνει με ακρίβεια την εποχή του κοιτώντας τη ταυτόχρονα με το βλέμμα ενός ηδονοβλεψία από το μέλλον.
Μαριάννα Ράντου
(Καθημερινές ανταποκρίσεις από τις προβολές του 9ου Φεστιβάλ Ντοκυμαντέρ κι από το blog Ο ΜΠΑΜΠΑΣ ΤΡΕΛΑΙΝΟΤΑΝ ΝΑ ΑΚΟΥΕΙ ΝΙΝΟ ΡΟΤΑ)
Σάββατο 17 Μαρτίου 2007
Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ
μια μερα πριν την παρουσιαση της ταινίας κι απο αυτο το blog
ενα video που θα σας βοηθήσει να δειτε με καλυτερη οπτικη την πλεον αμφιλεγομενη ταινία της χρονιάς(και σίγουρα μια απο τις πολυαναμενόμενες) αθωότητα θελει και ανοιχτα συναισθήματα παιδιά. Απο κριτική χορτάσαμε. Παρτε παραδειγμα τι γινεται με τους 300.
Παρασκευή 16 Μαρτίου 2007
Πέμπτη 15 Μαρτίου 2007
HARD CANDY
Όνομα και πράγμα ο τίτλος. Ένα όχι και τόσο εύπεπτο ζαχαρωτό που αντί να το φας, τελικά σε τρώει! Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη ταινία, όπου ένας φτασμένος φωτογράφος κλείνει ραντεβού με ένα δεκατετράχρονο κορίτσι μέσω ίντερνετ. Οι δυο τους συναντιούνται πηγαίνουν στο σπίτι του πρώτου και ξαφνικά οι ρόλοι αντιστρέφονται. Το αθώο έφηβο κοριτσάκι μεταμορφώνεται σε σκληρό τιμωρό και ο άνδρας γίνεται από θύτης, θύμα μιας τέλεια προμελετημένης παγίδας.
Είναι από τις λίγες φορές που με ειλικρίνεια θα χαρακτήριζες μια ταινία πραγματικά καθηλωτική. Τόσο μυσταγωγική σαν να παρακολουθείς εκκλησιαστική λειτουργία. Απλά κάθεσαι σαν παθητικός δέκτης και ζητάς κι άλλο! Ένας ρυθμός που συνεχίζει δυναμικά μέχρι το τέλος της ταινίας, χωρίς στιγμή να κάνει “κοιλιά”, και που διαρκώς κάνει ανασκαφές στην ψυχολογία των ηρώων. Απανωτά close-up στα πρόσωπα των χαρακτήρων και τρεμάμενες σεκάνς με κάμερα στο χέρι σε προκαλούν σε ανύποπτες στιγμές ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την ταραχή που νιώθεις. Η εμμονή στο κόκκινο, το χρώμα του αίματος, το χρώμα του πάθους, είναι σίγουρα αποτελεσματική, όπως και το υπερφωτισμένο πολλές φορές κάδρο, που εκπέμπει μια λευκότητα-τραγική ειρωνεία για μια αγνότητα που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί . Μια κινηματογράφηση πραγματικά ζηλευτή, με τη σιγουριά που αποπνέει πάντα μια δροσερή, νέα άποψη. Μεγάλο μέρος της ταινίας στηρίζεται φυσικά και από το πολύ καλό καστ, με τη μικρούλα Ellen Page, μόνο μικρή να μην αποδεικνύεται στο υποκριτικό ταλέντο, ως μια άλλη “Lady Vengeance”, αλλά και τον Patrick Wilson, γνώριμο και από την πολύ καλή ερμηνεία του στο “Angels In America” του Mike Nichols.
Και ενώ θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε για αριστούργημα, έρχεται το τέλος και κάπου το χάνει και είναι κρίμα. Δε γίνεται ένας τόσο βίαιος, ψυχολογικά και σωματικά, κύκλος να κλείνει τόσο ρομαντικά. Χάνεται η συνέπεια του όλου εγχειρήματος όταν το τέλος δίνεται με τη μορφή αυτοκτονίας στο όνομα του ανεκπλήρωτου έρωτα, ενώ η πραγματική τιμωρία αφορούσε την αρρωστημένη συμπεριφορά του ήρωα. Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι ίσως τελικά δεν είναι και τόσο κακός ο φωτογράφος, σε αντίθεση με την μικρή Χέιλι που μέχρι τέλους αποδεικνύεται ανυποχώρητα σκληρή. Πέρασα στο άλλο άκρο και αρχή της παράνοιας, όπου ο παιδεραστής μου έγινε απλά “λίγο αντιπαθής” και περισσότερο άξιος λύπησης, ενώ από την άλλη η Χέιλι από “πρέσβειρα” δικαιοσύνης μεταμορφώθηκε στη κρίση μου ως αδυσώπητη σκύλα (ίσως και λόγω της έλλειψης background της ηρωίδας που θα δικαιολογούσε αυτή τη συμπεριφορά της). Ίσως είναι μια σύγχυση που ο δημιουργός ήθελε να την προκαλέσει στο θεατή και να παίξει με το δυσδιάκριτο και υποκειμενικό του τι είναι σωστό και τι όχι και άρα από αυτήν την άποψη ο στόχος επετεύχθη.
Δε θα έλεγα ότι είναι μια ταινία για την παιδεραστία, όπως θεωρείται από πολλούς(αν ήταν τέτοια μόνο απέχθεια θα έπρεπε να μου προκαλέσει ο ήρωας), αλλά γενικά για την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις επιπτώσεις της σε ατομικό αλλά εντέλει και κοινωνικό επίπεδο. Όπως και να ’χει πάντως, πρόκειται για ταινία που προκαλεί δυνατά συναισθήματα. Οργή; Θλίψη; Θα σας γελάσω και δεν έχει και σημασία άλλωστε…Το σημαντικό και όλο και πιο σπάνιο είναι μια ταινία να σου προκαλέσει “κάτι”. Κι αυτή η ταινία προκαλεί πολλά “κάτι”…
Αγγελόπουλος Γιώργος
Όνομα και πράγμα ο τίτλος. Ένα όχι και τόσο εύπεπτο ζαχαρωτό που αντί να το φας, τελικά σε τρώει! Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στη ταινία, όπου ένας φτασμένος φωτογράφος κλείνει ραντεβού με ένα δεκατετράχρονο κορίτσι μέσω ίντερνετ. Οι δυο τους συναντιούνται πηγαίνουν στο σπίτι του πρώτου και ξαφνικά οι ρόλοι αντιστρέφονται. Το αθώο έφηβο κοριτσάκι μεταμορφώνεται σε σκληρό τιμωρό και ο άνδρας γίνεται από θύτης, θύμα μιας τέλεια προμελετημένης παγίδας.
Είναι από τις λίγες φορές που με ειλικρίνεια θα χαρακτήριζες μια ταινία πραγματικά καθηλωτική. Τόσο μυσταγωγική σαν να παρακολουθείς εκκλησιαστική λειτουργία. Απλά κάθεσαι σαν παθητικός δέκτης και ζητάς κι άλλο! Ένας ρυθμός που συνεχίζει δυναμικά μέχρι το τέλος της ταινίας, χωρίς στιγμή να κάνει “κοιλιά”, και που διαρκώς κάνει ανασκαφές στην ψυχολογία των ηρώων. Απανωτά close-up στα πρόσωπα των χαρακτήρων και τρεμάμενες σεκάνς με κάμερα στο χέρι σε προκαλούν σε ανύποπτες στιγμές ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο την ταραχή που νιώθεις. Η εμμονή στο κόκκινο, το χρώμα του αίματος, το χρώμα του πάθους, είναι σίγουρα αποτελεσματική, όπως και το υπερφωτισμένο πολλές φορές κάδρο, που εκπέμπει μια λευκότητα-τραγική ειρωνεία για μια αγνότητα που έχει χαθεί ανεπιστρεπτί . Μια κινηματογράφηση πραγματικά ζηλευτή, με τη σιγουριά που αποπνέει πάντα μια δροσερή, νέα άποψη. Μεγάλο μέρος της ταινίας στηρίζεται φυσικά και από το πολύ καλό καστ, με τη μικρούλα Ellen Page, μόνο μικρή να μην αποδεικνύεται στο υποκριτικό ταλέντο, ως μια άλλη “Lady Vengeance”, αλλά και τον Patrick Wilson, γνώριμο και από την πολύ καλή ερμηνεία του στο “Angels In America” του Mike Nichols.
Και ενώ θα μπορούσαμε κάλλιστα να μιλήσουμε για αριστούργημα, έρχεται το τέλος και κάπου το χάνει και είναι κρίμα. Δε γίνεται ένας τόσο βίαιος, ψυχολογικά και σωματικά, κύκλος να κλείνει τόσο ρομαντικά. Χάνεται η συνέπεια του όλου εγχειρήματος όταν το τέλος δίνεται με τη μορφή αυτοκτονίας στο όνομα του ανεκπλήρωτου έρωτα, ενώ η πραγματική τιμωρία αφορούσε την αρρωστημένη συμπεριφορά του ήρωα. Ξαφνικά έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται ότι ίσως τελικά δεν είναι και τόσο κακός ο φωτογράφος, σε αντίθεση με την μικρή Χέιλι που μέχρι τέλους αποδεικνύεται ανυποχώρητα σκληρή. Πέρασα στο άλλο άκρο και αρχή της παράνοιας, όπου ο παιδεραστής μου έγινε απλά “λίγο αντιπαθής” και περισσότερο άξιος λύπησης, ενώ από την άλλη η Χέιλι από “πρέσβειρα” δικαιοσύνης μεταμορφώθηκε στη κρίση μου ως αδυσώπητη σκύλα (ίσως και λόγω της έλλειψης background της ηρωίδας που θα δικαιολογούσε αυτή τη συμπεριφορά της). Ίσως είναι μια σύγχυση που ο δημιουργός ήθελε να την προκαλέσει στο θεατή και να παίξει με το δυσδιάκριτο και υποκειμενικό του τι είναι σωστό και τι όχι και άρα από αυτήν την άποψη ο στόχος επετεύχθη.
Δε θα έλεγα ότι είναι μια ταινία για την παιδεραστία, όπως θεωρείται από πολλούς(αν ήταν τέτοια μόνο απέχθεια θα έπρεπε να μου προκαλέσει ο ήρωας), αλλά γενικά για την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις επιπτώσεις της σε ατομικό αλλά εντέλει και κοινωνικό επίπεδο. Όπως και να ’χει πάντως, πρόκειται για ταινία που προκαλεί δυνατά συναισθήματα. Οργή; Θλίψη; Θα σας γελάσω και δεν έχει και σημασία άλλωστε…Το σημαντικό και όλο και πιο σπάνιο είναι μια ταινία να σου προκαλέσει “κάτι”. Κι αυτή η ταινία προκαλεί πολλά “κάτι”…
Αγγελόπουλος Γιώργος
Τετάρτη 14 Μαρτίου 2007
300(=350.000 εισητηρια Τεταρτη 14.03.07)
"300", του Zack Snyder
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·»
Αν πατε να δειτε τους περιφημους «300» του Λεωνιδα σε καποια αιθουσα του σινεμα, το πρωτο που θα προτεινα να κανετε, ειναι να βγαλετε απο το μυαλο σας την παραπανω λιτη, λακωνικη οπτικη του Καβαφη για τους Σπαρτιατες.
Γιατι σε αυτη την ταινια ολα, κατα τη γνωμη μου, ειναι θεμα οπτικης.
Αυτοι οι "300" λοιπον ειναι αποτελεσμα καθαρης μυθοπλασιας. Ειναι αποτελεσμα της οργιωδους και σκοτεινης φαντασιας του κομιστα Φρανκ Μιλερ, ο οποιος πηρε το θρυλο που ακολουθει την ιστορια των ηρωικων 300 (οπως τον.. διαδωσαμε εμεις) και τον ανεπλασε μεσα στη φαντασια του –αυθαιρετα, οπως αναπλαθει βεβαια παντα η φαντασια. Ετσι,με αφορμη αυτο το γεγονος και εκκινωντας απο το απλουστευτικο σχημα: Σπαρτιατες-ανηλεεις πολεμικες μηχανες/Περσες-μυστηριες, αγνωστες πολεμικες φυλες απο το βαθη της Ανατολης, ο Μιλερ αφησε την φαντασια του να οργιασει. Κυριολεκτικα. Και να πλασει φιγουρες περιεργες, ιδιομορφες, υπερβολικες –και φυσικα, εξωιστορικες. Προφανως λοιπον η ταινια δεν αποζητα δαφνες ιστορικης ακριβειας. Δεν προσποιειται καν κατι τετοιο. Δεν προσπαθει να το παιξει επικη ταινια του τυπου «χιτωνας-σανδαλι», κανοντας δηθεν ακριβη ιστορικη-αρχαιολογικη αναπαρασταση μιας εποχης, κατι που ειναι ολοφανερο απο την υπερβολικη και εξωπραγματικη αισθητικη της.
Προσωπικα, αυτη η ιδιοτυπη αλα Sin City αισθητικη με γοητευσε, ενω οι σκοτεινες, μουντες αποχρωσεις με τις κοκκινες ριπες εδωσαν ενα στιγμα επικο που δυσκολα βρισκω σε αλλες ταινιες του ειδους. Δεν μπαινω καν στην διαδικασια να σχολιασω το ιστορικο της περιεχομενο και να ψαξω και αναλυσω "πολιτικα" τις υπαρκτες ανακριβειες και υπερβολες, αφου θεωρω πως δεν εγκειται εκει η ουσια της συγκεκριμενης ταινιας (που αλλωστε, επαναλαμβανω, δεν προσποιειται καν οτι ειναι «ιστορικη»).
Αν παντως θελετε να νιωσετε πιο σιγουροι, ας εχετε προχειρο και ενα βιβλιο ιστοριας (οχι της ΣΤ’ δημοτικου παντως!) στην επιστροφη απο τον κινηματογραφο, για να δειτε πως αληθινα εγιναν το γεγονοτα στις.. Hotgates. Ως τοτε ομως, ας το εχετε στο μυαλο σας: η ταινια αξιζει ως εικαστικη προταση. Αυτην απορριψτε ή ενθουσιαστειτε μαζι της. Ή αδιαφορηστε. De gustibus et coloribus non disputandum est.
Αλλα, παρακαλω, οχι αλλα κολληματα περι ιστορικοτητας. Γιατι, αν ηταν ετσι, ο Αχμαντινετζαντ θα επρεπε μονο και μονο για την αλα «Elizabeth-Taylor-Cleopatra/David-Bowie-στα-πιο-gay-του» εμφανιση του Ξερξη, να εχει ηδη στειλει συστημενο πυρηνικο μανιταρακι(δεν το εχει και σε τιποτα απ'ο,τι φαινεται) στο σπιτι του Μιλερ, για.. προσβολη της Ιρανικης ιστοριας!! Αλλα η ταινια δεν παραδισει μαθηματα ιστοριας. Και το παραδεχεται τοσο εξοφθαλμα, που καταληγει να ειναι ακινδυνη, ακομα και γι'αυτους που αγνοουν το ιστορικο γεγονος.
Μαριάννα Ράντου
"300", του Zack Snyder
«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των
ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Ποτέ από το χρέος μη κινούντες·
δίκαιοι κ’ ίσιοι σ’ όλες των τες πράξεις,
αλλά με λύπη κιόλας κ’ ευσπλαχνία·»
Αν πατε να δειτε τους περιφημους «300» του Λεωνιδα σε καποια αιθουσα του σινεμα, το πρωτο που θα προτεινα να κανετε, ειναι να βγαλετε απο το μυαλο σας την παραπανω λιτη, λακωνικη οπτικη του Καβαφη για τους Σπαρτιατες.
Γιατι σε αυτη την ταινια ολα, κατα τη γνωμη μου, ειναι θεμα οπτικης.
Αυτοι οι "300" λοιπον ειναι αποτελεσμα καθαρης μυθοπλασιας. Ειναι αποτελεσμα της οργιωδους και σκοτεινης φαντασιας του κομιστα Φρανκ Μιλερ, ο οποιος πηρε το θρυλο που ακολουθει την ιστορια των ηρωικων 300 (οπως τον.. διαδωσαμε εμεις) και τον ανεπλασε μεσα στη φαντασια του –αυθαιρετα, οπως αναπλαθει βεβαια παντα η φαντασια. Ετσι,με αφορμη αυτο το γεγονος και εκκινωντας απο το απλουστευτικο σχημα: Σπαρτιατες-ανηλεεις πολεμικες μηχανες/Περσες-μυστηριες, αγνωστες πολεμικες φυλες απο το βαθη της Ανατολης, ο Μιλερ αφησε την φαντασια του να οργιασει. Κυριολεκτικα. Και να πλασει φιγουρες περιεργες, ιδιομορφες, υπερβολικες –και φυσικα, εξωιστορικες. Προφανως λοιπον η ταινια δεν αποζητα δαφνες ιστορικης ακριβειας. Δεν προσποιειται καν κατι τετοιο. Δεν προσπαθει να το παιξει επικη ταινια του τυπου «χιτωνας-σανδαλι», κανοντας δηθεν ακριβη ιστορικη-αρχαιολογικη αναπαρασταση μιας εποχης, κατι που ειναι ολοφανερο απο την υπερβολικη και εξωπραγματικη αισθητικη της.
Προσωπικα, αυτη η ιδιοτυπη αλα Sin City αισθητικη με γοητευσε, ενω οι σκοτεινες, μουντες αποχρωσεις με τις κοκκινες ριπες εδωσαν ενα στιγμα επικο που δυσκολα βρισκω σε αλλες ταινιες του ειδους. Δεν μπαινω καν στην διαδικασια να σχολιασω το ιστορικο της περιεχομενο και να ψαξω και αναλυσω "πολιτικα" τις υπαρκτες ανακριβειες και υπερβολες, αφου θεωρω πως δεν εγκειται εκει η ουσια της συγκεκριμενης ταινιας (που αλλωστε, επαναλαμβανω, δεν προσποιειται καν οτι ειναι «ιστορικη»).
Αν παντως θελετε να νιωσετε πιο σιγουροι, ας εχετε προχειρο και ενα βιβλιο ιστοριας (οχι της ΣΤ’ δημοτικου παντως!) στην επιστροφη απο τον κινηματογραφο, για να δειτε πως αληθινα εγιναν το γεγονοτα στις.. Hotgates. Ως τοτε ομως, ας το εχετε στο μυαλο σας: η ταινια αξιζει ως εικαστικη προταση. Αυτην απορριψτε ή ενθουσιαστειτε μαζι της. Ή αδιαφορηστε. De gustibus et coloribus non disputandum est.
Αλλα, παρακαλω, οχι αλλα κολληματα περι ιστορικοτητας. Γιατι, αν ηταν ετσι, ο Αχμαντινετζαντ θα επρεπε μονο και μονο για την αλα «Elizabeth-Taylor-Cleopatra/David-Bowie-στα-πιο-gay-του» εμφανιση του Ξερξη, να εχει ηδη στειλει συστημενο πυρηνικο μανιταρακι(δεν το εχει και σε τιποτα απ'ο,τι φαινεται) στο σπιτι του Μιλερ, για.. προσβολη της Ιρανικης ιστοριας!! Αλλα η ταινια δεν παραδισει μαθηματα ιστοριας. Και το παραδεχεται τοσο εξοφθαλμα, που καταληγει να ειναι ακινδυνη, ακομα και γι'αυτους που αγνοουν το ιστορικο γεγονος.
Μαριάννα Ράντου
Παρασκευή 9 Μαρτίου 2007
Οταν μια γυναίκα ανεβαίνει τις σκάλες
«Μόλις βραδιάζει,
πρέπει ν' ανεβώ αυτές τις σκάλες.
Κι αυτό είναι εκείνο που μισώ.
Αλλά άπαξ κι ανεβώ,
τότε όλα μπορώ να τα φέρω εις πέρας».
Ενα μυθικο αριστούργημα του κινηματογράφου κυκλοφορησε σε dvd. Το «Οταν μια γυναίκα ανεβαίνει τη σκάλα» του Μικίο Ναρούσε, γυρισμένο το 1960. Μια ταινια για την γκεισα Κεικο, του Μπαρ Καρτουν , που την φωναζουν μαμα, τα υπόλοιπα κορίτσια.
Η ηρωιδα παραπαιει αναμεσα σ αυτό που ονομαζουμε επαγγελματικη πορνεια και την δικη της voice off, με μια χειρουργικη λεπτοτητα στις κινήσεις των αισυηματων της και συμπρωταγωνιστη τον ομορφότερο Ιαπωνα ηθοποιο ever.
Η ηρωιδα παραπαιει αναμεσα σ αυτό που ονομαζουμε επαγγελματικη πορνεια και την δικη της voice off, με μια χειρουργικη λεπτοτητα στις κινήσεις των αισυηματων της και συμπρωταγωνιστη τον ομορφότερο Ιαπωνα ηθοποιο ever.
Από τα 60ς μια μεγαλη μυστικη ταινία για το πολυπλοκο της ανθρωπινης ψυχοσυνθεσης και με μια ποιητικοτητα του καθημερινου που σιγουρα δεν αξιζει να περασει απαρατήρητη.
Τώρα στο Seven Film Gallery
Τώρα στο Seven Film Gallery
Τρίτη 6 Μαρτίου 2007
Σάββατο 3 Μαρτίου 2007
Κυκλοφορει το Τευχος 71
με αφιέρωμα
The Comic Art Issue
μεταξυ άλλων διαβαστε:
Heroes ναι, super όχι και τόσο
του Κωνσταντίνου Σαμαρά
Παπιά, γατιά και άλλες ιστορίες
του Νικήτα Καστή
Αχ! Αυτοί οι υπεράνθρωποι
του Θεόδωρου Πετιρόπουλου
(που εχει και την γενικη επιμέλεια
αυτου του συλλεκτικού τεύχους)
ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΕΣ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΤΑΙΡΙΩΝ
Παρουσίαση του Ξανθού Παιδιού
του William Malone
απο την σειρα που διαθετει
σε αποκλειστικότητα στην Ελλάδα
η Video Seven AE
MASTER OF HORROR
Τόν Κώστα Ποτακίδη σε νέες καλτιές
Τον Θόδωρο Γιαχουστίδη all about a movies
και το νεο μας Game Boy Γρηγόρη Κώνστα
απο το Arena 7
(Gameαδες ενωμένοι , ποτέ νικημένοι)
Το βρίσκετε δωρεάν σε 93 καταστήματα
Seven Video Net σε όλη την Ελλάδα
και σε 73 επιλεγμένα μερη
στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Καρδίτσα
Παρασκευή 2 Μαρτίου 2007
κυκλοφόρησε το 136 τευχος της
ΟΔΟΥ ΠΑΝΟΣ
στο Εργοτάξιο Εξαιρετικων Αισθημάτων
του Γιώργου Χρονά
θα βρείτε
Αφιέρωμα στον Λουίτζι Πιραντέλλο σε επιμέλεια Μαρίας Ε. Σγουρίδου
Πλήρη Ανταπόκριση για το 47ο Φεστιβαλ Κινηματογραφου Θεσσαλονίκης του Μπάμπη Ιμβρίδη
την πάντα εξαιρετική ανταπόκριση ΕΔΩ ΒΕΡΟΛΙΝΟ του Βασίλη Κοντόπουλου
Κριτική Δίσκων
Κριτική Θεάτρου
Λογοτεχνικά & Ποιητικά κείμενα
(η Οδος Πανός βρίσκεται στο 27ο χρόνο κυκλοφορίας της.)
περισσότερο νεανική και σύγχρονη απο ποτέ.
Container (2006)
Του Lukas Moodysson
«Μια βουβή, ασπρόμαυρη ταινία με ήχο.
Μια γυναίκα στο σώμα ενός άντρα.
Ένας άντρας στο σώμα μιας γυναίκας.
Ο Ιησούς στο στομάχι της Μαρίας.
Το νερό ξεσπάει.
Με πλημμυρίζει.
Δεν μπορώ να κλείσω το καπάκι.
Η καρδιά μου είναι γεμάτη.»
Lukas Moodysson
Από τα new entries στο SevenFilmGallery
Νίκος Πάστρας
Του Lukas Moodysson
«Μια βουβή, ασπρόμαυρη ταινία με ήχο.
Μια γυναίκα στο σώμα ενός άντρα.
Ένας άντρας στο σώμα μιας γυναίκας.
Ο Ιησούς στο στομάχι της Μαρίας.
Το νερό ξεσπάει.
Με πλημμυρίζει.
Δεν μπορώ να κλείσω το καπάκι.
Η καρδιά μου είναι γεμάτη.»
Lukas Moodysson
Από τα new entries στο SevenFilmGallery
Νίκος Πάστρας
seven Παπαφη
Πέμπτη 1 Μαρτίου 2007
Η ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ
Του Γιάννη Οικονομίδη
Στάση πρώτη: Σπιρτόκουτο, 2003
Ένα διαμέρισμα στον Κορυδαλλό γίνεται πεδίο μάχης, με αντίπαλους τα μέλη μιας μικροαστής οικογένειας.
Στάση δεύτερη: Η Ψυχή στο Στόμα, 2007
Όλοι εναντίων ενός. Ένας άντρας χτυπιέται από παντού: οικογένεια, συνεργάτες, «φίλους», την κοινωνία όλη…
Ο Γιάννης Οικονομίδης, με μόλις δυο μεγάλου μήκους ταινίες στο ενεργητικό του κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό σινεμά, παίρνοντας στοιχεία από ένα μεγάλο φάσμα επιρροών (από το θέατρο του παραλόγου μέχρι τον Ferrara και τον Noe, από τον Buchner και τα δράματα δωματίου του Bergman μέχρι τον Mike Lee και τον Loach) και φτιάχνοντας ένα σινεμά άμεσο και επείγον, με υλικά βρώμικα και γήινα:
Του Γιάννη Οικονομίδη
Στάση πρώτη: Σπιρτόκουτο, 2003
Ένα διαμέρισμα στον Κορυδαλλό γίνεται πεδίο μάχης, με αντίπαλους τα μέλη μιας μικροαστής οικογένειας.
Στάση δεύτερη: Η Ψυχή στο Στόμα, 2007
Όλοι εναντίων ενός. Ένας άντρας χτυπιέται από παντού: οικογένεια, συνεργάτες, «φίλους», την κοινωνία όλη…
Ο Γιάννης Οικονομίδης, με μόλις δυο μεγάλου μήκους ταινίες στο ενεργητικό του κατάφερε να γίνει σημείο αναφοράς για το σύγχρονο ελληνικό σινεμά, παίρνοντας στοιχεία από ένα μεγάλο φάσμα επιρροών (από το θέατρο του παραλόγου μέχρι τον Ferrara και τον Noe, από τον Buchner και τα δράματα δωματίου του Bergman μέχρι τον Mike Lee και τον Loach) και φτιάχνοντας ένα σινεμά άμεσο και επείγον, με υλικά βρώμικα και γήινα:
το αίμα,
το σπέρμα,
το σάλιο και
την λάσπη.
Είναι χρέος μας να στηρίξουμε αυτήν την ταινία, τώρα που βρήκε επιτέλους διανομή (μετά από δύο χρόνια!), και να δούμε πέρα από το «λεκτικό splatter», τους ρυθμούς, την γνώση και την δουλειά που «έπεσε» από όλους όσους συμμετείχαν για να βγει αυτό το αποτέλεσμα, καθαρό και έντιμο.
* Ειδική μνεία στον Ερρίκο Λίτση ως Τάκη (δικαιολογημένο το hype γύρω από το όνομα του τα τελευταία χρόνια).
Είναι χρέος μας να στηρίξουμε αυτήν την ταινία, τώρα που βρήκε επιτέλους διανομή (μετά από δύο χρόνια!), και να δούμε πέρα από το «λεκτικό splatter», τους ρυθμούς, την γνώση και την δουλειά που «έπεσε» από όλους όσους συμμετείχαν για να βγει αυτό το αποτέλεσμα, καθαρό και έντιμο.
* Ειδική μνεία στον Ερρίκο Λίτση ως Τάκη (δικαιολογημένο το hype γύρω από το όνομα του τα τελευταία χρόνια).
Όλα Καλά, ρε.
Seven Παπαφη
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)