ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2008 ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΟΥ ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ
( Χρυσή Αθηνά)
Η ΣΙΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΑΕΙ ΤΑ ΜΠΛΟΥΖ
(Σενάριο)
ΑBSURDISTAN -Παραλογιστάν
(Σκηνοθεσία)
RUMBA
( Βραβείο Κοινού και Βραβείο από το Ινστιτούτο Οπτικοακουστικών Μέσω)

στο Μουσικό Τμήμα
η ταινία Largo .

Τέλος στις Μικρές Πρεμιέρες
η ταινία του Στέργιου Πάσχου
Regular Night κέρδισε

Βραβείο Σκηνοθεσίας Στέργιος Πάσχος
Βραβείο Σεναρίου Στέργιος Πάσχος
Βραβείο Μονταζ Γιάννης Ανδρειάς
Βραβείο Α Γυναικείου Ρόλου Βάσω Τριανταφύλλου
Βραβείο Β Γυναικείου Ρόλου Σοφία Καρακάντζα

αλλα αυτός που έμεινε στην καρδιά μας
ήταν ο Δήμήτρης Μπαντέκας που έκαψε
πολλές κοριτσίστικες καρδιές στον Απόλλωνα.

Νύχτες Πρεμιέρας Διαγωνιστικό β μέρος

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2008
PEACEFIREΟ
νεαρός Κόλιν αρέσκεται στις μικροκλοπές και δε δίνει δεκάρα για την πολιτική κατάσταση στην Ιρλανδία, μέχρι που θα συναντήσει τυχαία έναν αδίστακτο ντετέκτιβ ο οποίος θα τον αναγκάσει να γίνει πληροφοριοδότης για τις αποκαλούμενες δυνάμεις του νόμου και στόχος για τους συναγωνιστές του ΙΡΑ και φίλους του πατέρα του. Στα όσα δραματικά ακολουθήσουν, ο Κόλιν θα βρεθεί αντιμέτωπος με τα αισθήματα αφοσίωσης για τους φίλους του, τις ανάγκες της μητέρας του και τις πολιτικές ιδέες του νεκρού πατέρα του. Ρεαλιστική απεικόνιση της κατάστασης που ακόμα και σήμερα επικρατεί στην Βόρεια Ιρλανδία σε μία ταινία που αποφεύγει ηθελημένα τους επαγγελματίες ηθοποιούς και διαθέτει πραγματικά μέλη του ΙΡΑ σε μερικούς ρόλους.(απο το δελτίο τύπου του Φεστιβάλ)
Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008
SITA SINGS THE BLUES
H animator Νίνα Πέιλι έκοψε κι έραψε μεταξύ τους 4 παράλληλες αφηγήσεις επεισοδιακού χαρακτήρα (η κάθε μία με το ξεχωριστό της σχεδιαστικό στυλ) συνδυάζοντας μια σύγχρονη ανάγνωση του ινδικού έπους «Ραμαγιάνα», την αυτοβιογραφική ιστορία του διαζυγίου της και αυθεντικές τζαζ ηχογραφήσεις από τη δεκαετία του '20. Αψηφώντας χρονικούς και τοπικούς περιορισμούς και χάρη και σε έναν ιδιόμορφο σχολιασμό του «Ραμαγιάνα» που διατρέχει το φιλμ η Πέιλι δημιουργεί, πολύ απλά, την απόλυτη ιστορία χωρισμού, γεμάτη συναίσθημα, μουσική, πανέμορφα χρώματα και πολύ χιούμορ. ( απο το δελτίο τυπου του Φεστιβάλ)
LEFT
Κάτι περίεργο συμβαίνει στη ζωή του Ντέξτερ. Δεν είναι μόνο αυτή η γυναίκα που βλέπει στη δουλειά του και είναι ίδια κι απαράλλαχτη με τη φίλη του, αλλά και κάμποσα ακόμα γεγονότα έξω από τα όρια του φυσιολογικού που είναι αδύνατο να εξηγηθούν, όσο κι αν προσπαθεί. Η ζωή του πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και τα ερωτηματικά για όσα του συμβαίνουν αντί να μειώνονται, αυξάνονται. Πνευματώδης μείξη τραγωδίας και κωμωδίας για την προσπάθεια του κάθε ανθρώπου να εξερευνήσει τα ενδότερα της ύπαρξής του έστω κι αν δεν είναι σίγουρος για το τι θα συναντήσει. Μία καλοδεχούμενη έκπληξη από την Ολλανδία που συμμετείχε στο Φεστιβάλ του Ρότερνταμ. (από το δελτίο τύπου του Φεστιβάλ)
Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008
ABSURDISTAN- Παραλογιστάν!

Η Λυσιστράτη συναντά την Αμελί σε μια από τις πιο διασκεδαστικές και εύστοχες εκδοχές της πιο μακραίωνης μάχης στην ιστορία της ανθρωπότητας: Αυτής ανάμεσα στον άνδρα και τη γυναίκα. Σαν σε τρυφερό φωτορομάντζο, η κάμερα φωτογραφίζει στιγμή προς στιγμή, πώς παρά τις επιμέρους συγκρούσεις, πρόκειται για μια μάχη όπου και οι δύο πλευρές κερδίζουν και χάνουν το ίδιο!

Τί έγινε με τη Madonna???

Gallery's Best #4

[Κάθε εβδομάδα προτείνουμε ένα,όχι απαραίτητα καινούριο,DVD από τη συλλογή μας, ελπίζοντας να χαρίσουμε όμορφες κινηματογραφικές βραδιές. Γνώμες και προτάσεις είναι επιθυμητές]

Ellie Parker - Scott Coffey (2005)

Γυρισμένο με ψηφιακά μέσα και φθηνό budget, το Ellie Parker - που πρωτοκυκλόφορησε ως μικρού μήκους ταινία το 2001 - περιγράφει τη σουρεαλιστική καθημερινότητα μιας Αυστραλέζας επίδοξης ηθοποιού στο Los Angeles. Έχει ως βασικότερο όπλο το εκφραστικό πρόσωπο της Naomi Watts, το οποίο και υπερτονίζει με τα συνεχή κοντινά πλάνα πάνω του, που αλλάζει συνεχώς ανάλογα με τους ρόλους που υποδύεται και τις καταστάσεις που βιώνει η ηρωίδα.

Το φιλμ μιλάει ουσιαστικά για τους πολλούς άσημους ηθοποιους - και όχι μόνο - που βρέθηκαν στο Hollywood με την ελπίδα μιας μεγάλης καριέρας και προσπαθούν να επιβιώσουν. Η Ellie τρέχει καθημερινά σε auditions, παίζει και μελετά ρόλους αλλάζοντας συνέχεια για χάρη τους στυλ και προφορά, αλλά η επιτυχία που περιμένει δεν έρχεται. Αντίθέτως η αφοσίωση στους ρόλους και οι αποτυχίες στην προσωπική της ζωή την οδηγούν σε κρίση ταυτότητας αλλά και σε επαναπροσδιορισμό των δυνατοτήτων της. Ακροβατεί ανάμεσα στην τρέλα και τη λογική, όπως και οι υπόλοιποι άγνωστοι φερέλπιδες που κατέφθασαν στο Hollywood με την ελπίδα να αποκτήσουν δόξα και χρήμα αλλά η πραγματικότητα τους έχει προσγειώσει. Σε μικρούς ρόλους εμφανίζονται ο Chevy Chase και ο Keanu Reeves.

Σκηνές απο βουβή ταινία

Το cd κυκλοφορει αρχές Οκτώβρη, μπορείτε να πάρετε μια γεύση

από την μουσική του Δημήτρη Μαραμή το απόγευμα της Τετάρτης

στον 9,58 στην εκπομπή του Γιάννη Γκροσδάνη. Περισσότερα εδω

Θα μπορείτε να το βρείτε ΚΑΙ στο Seven Film Gallery

Νυχτες Πρεμιέρας ΤΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ

Πέμπτη 18.9.08
Afterschool

Ο νεαρός Ρόμπερτ είναι αμερικάνος σπουδαστής σε ένα προπαρασκευαστικό σχολείο της Ανατολικής ακτής, όπου σπουδάζουν παιδιά της κοινωνικής ελίτ. Μια μέρα τυχαία καταγράφει με τη την φωτογραφική του μηχανή , τον τραγικό θάνατο δύο συμμαθητών του. Οι ζωές τους είναι το τίμημα μιας οπτικοακουστικής ανάθεσης με σκοπό να πετύχει η πανεπιστημιούπολη. Αλλά η τηλεοπτική κοινοποίηση της ανάθεσης, οδηγεί σε μια ανεξέλεγκτη ατμόσφαιρα γεμάτη παράνοια και αναταραχή μεταξύ των σπουδαστών και των δασκάλων.
Η ζωή μιας γενιάς που μεγαλώνει με κινητά, ιντερνετ και you tube. Η απόλυτη αλλοίωση της πραγματικής ζωής σε εικονοκλαστική ευκαιρία για «πλάκα» με την παρέα.
Η κάμερα παρακολουθεί την νεανική «αφασία» με χειρουργική διάθεση. Στόχος της να αφυπνίσει κι όχι να διασκεδάσει.

Τα Καλύτερα Πράγματα- Better Things

Η απίστευτα γοητευτική για άλλους κι αφόρητα πληκτική σε μερικούς βρετανική μουντάδα στις οθόνες μας, με λίγα (λίγα?) ναρκωτικά, λίγη πλήξη και την επαρχία μας. Το να ανήκεις στην εργατική τάξη μόνο στην Αγγλία θεωρείται τίτλος τιμής τελικά. Αποφασίστε μόνοι σας!


Παρασκευή 19.9.08

Ο Βασιλιάς Του Πινγκ Πονγκ - Pingpongkingen
Μια αργή, χιονισμένη ταινία με έναν αντιήρωα για πρωταγωνιστή. Σκληρή και συγκινητική. Το σινεμά της Σουηδίας αξίζει να το παρακολουθείς, γιατί έχει να πεί ενδιαφέροντα πράγματα με γνήσια κινηματογραφικό τρόπο.

Rumba
Μια σιωπηλή κωμωδία που πρωτοσχολιάσαμε με ενθουσιασμό την περίοδο του τελευταίου Φεστιβάλ Καννών. Οι πρωταγωνιστές και βασικοί συντελεστές αυτής της κατάπικρης κωμωδίας που επανατοποθετεί το μπρουλέσκ στον συγχρονο κόσμο του σινεμά, ήταν παρόντες στην προβολή και καταχειροκροτήθηκαν.

Dream Boy
Η gay αισθητική δεν προχωράει εδώ και χρόνια στο σινεμά. Ταινία που μας θύμισε τις «Αγριοκαλαμιές» του Αντρε Τεσινέ, με λίγη περισσότερη αμηχανία από όσο θάπρεπε. Ευτυχώς εδώ και χρόνια οι gay ασχολούνται με άλλες δραστηριότητες και σπάνια πάνε πιά στον κινηματογραφο.(σύμφωνα με τις στατιστικές) θεωρώντας χάσιμο χρόνου 2 ώρες σε μια αίθουσα, ενώ αντίθετα κέρδος το 5ωρο καθημερινο chating, μετά το gym.

Σαββατο 20.9.08

Versailles
Για το καλό της ταινίας, όποια ώρα και να ξυπνήσεις δεν έχεις κένα στην εξέλιξη της υπόθεσης. .. Στις μέρες μας είναι πολύ δύσκολο ενας αστος να μιλάει για αστεγους όπως κι ενας διανοούμενος για μετανάστες. Η απειρία φαίνεται. Και φαίνεται πολύ! Αν και τα κάδρα είναι σωστά και κινηματογραφιση ενδιαφερουσα.

Κυριακή 21.9.08

Go With Peace Jamil

Μια ιστορία που θα μπορούσε κάλλιστα να συμβεί στο τρίγωνο πέριξ της πλατείας Ομονοίας. «… Το παρελθόν μου με τρώει από μέσα» φωνάζει ο νεαρός ήρωας και δεν θα μπορούσε να το αποδώσει καλύτερα. Γιατί το παρελθόν δεν είναι μια εξωτερική δύναμη που μας επιβάλλεται, αλλά μια εσωτερική ανάγκη να τοποθετήσουμε τον εαυτό μας στην Ιστορία. Αυτό προσπαθεί να κάνει και ο ήρωάς μας που έχει ως κινητήρια δύναμη, όχι τη λογική, όχι το συναίσθημα, όχι το έθνος, τις πατρίδες ή τη θρησκεία, αλλά την αγωνία του να είναι μέλος μιας κοινότητας. Ο ήρωάς μας δεν συνδέει την παράδοση με τη μοίρα. Παίρνει στα χέρια του τη ζωή του (άρα και το θάνατό του). Θα μπορούσε να έχει τα χαρακτηριστικά ενός αντιήρωα, αλλά η πάλη του με τα ηθικά διλήμματα του χαρίζουν μια άλλη ποιότητα- αυτή του συμβόλου: Στο πρόσωπο του Τζαμίλ φαίνεται να συγκλίνουν όλες οι εκδοχές του πώς βλέπει ένας δυτικός τους ανθρώπους από τη Μέση Ανατολή: άλλοτε σαν πλάσματα εξωτικά (θυμηθείτε το χορό της αγαπημένης του Τζαμίλ), άλλοτε σαν πλάσματα θερμόαιμα, σαν σύγχρονοι Οθέλλοι που παραδίνονται στα πάθη τους. Κι όμως, πέρα από αυτό, ο χαρακτήρας του Τζαμίλ είναι πολύπλοκος, γεμάτος εντάσεις και αντιθέσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του.
Δεν είναι τυχαίο το ότι αυτή η ιστορία του Τζαμίλ λαμβάνει χώρα στη Δανία, την ίδια χώρα που πριν από μερικά χρόνια κλονίστηκε από τα σκίτσα του Μωάμεθ που δημοσιεύτηκαν σε μία από τις μεγαλύτερες εφημερίδες της χώρας. Η πόλη της Κοπεγχάγης προσφέρει το φόντο για την ανάπτυξη της ιστορίας, θα μπορούσε όμως να είναι οποιαδήποτε ευρωπαϊκή μητρόπολη στις αρχές του εικοστού πρώτου αιώνα. Από την άλλη, ο 34χρονος Ομάρ Σαργκαουί, γόνος Παλαιστίνιου πατέρα και Δανέζας μητέρας, είναι ο πιο κατάλληλος για να σκιαγραφήσει το πορτρέτο ενός Άραβα που ψάχνει την ταυτότητά του σε έναν κόσμο που αλλάζει, μακριά από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ο Σαργκαουί ξεκίνησε την καριέρα του ως (αυτοδίδακτος) φωτογράφος. Το «Τζαμίλ» ξεκίνησε να το δουλεύει το 2003 και στην αρχή προγραμμάτιζε να το γυρίσει απλώς ως ταινία μικρού μήκους. τα ζητήματα που ανοίγει όμως, δεν θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε λίγα μόλις λεπτά. Στο σενάριο συνοδηγός του γίνεται ο 65χρονος Μogens Rukov, ένας από τους αναμορφωτές του δανέζικου κινηματογράφου της τελευταίας δεκαετίας, που έβαλε την υπογραφή του και σε ταινίες όπως η «Οικογενειακή γιορτή» του Τόμας Βίντεμπεργκ, η «Κληρονομιά» του Περ Φλι, και η «Ερωτική αναπαράσταση» του Κρίστοφερ Μπόε. Στα 89 λεπτά του ντεμπούτου του, λοιπόν, με όχημα μια συγκλονιστική ιστορία, ξεδιπλώνονται όλες οι πτυχές του αραβικού ζητήματος στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Σε έναν κόσμο μετά την 11η Σεπτεμβρίου, όπου οι Άραβες ταυτίζονται με τους τρομοκράτες, σε αεροδρόμια σε πόλεις του κόσμου όπου οι Άραβες επιβάτες συγκεντρώνουν τα πλάγια βλέμματα των συνεπιβατών τους, σε πόλεις γεμάτες από Άραβες μετανάστες που αντιμετωπίζονται σαν πολίτες τελευταίας κατηγορίας, σε μια γλώσσα που δαιμονοποιεί τους Άραβες, μεγαλώνει η ανάγκη για σινεμά βαθιά ανθρωποκεντρικό, σαν κι αυτό του Σαργκαουί. Ο σκηνοθέτης κρατά την κάμερα στο χέρι, κάνει close-ups στα πρόσωπα των ηρώων του, ακολουθεί καταιγιστικούς ρυθμούς και χτίζει μια ατμόσφαιρα μυσταγωγίας και, χάρη στο ρεαλιστικό του ύφος μας δίνει μια γεύση από έναν πολιτισμό τόσο κοντά, τόσο μακριά από το δικό μας. Ακριβώς γιατί ο κινηματογράφος, δείχνοντάς μας το βλέμμα του «Άλλου», μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε, όπως ο Τζαμίλ, και τους ίδιους τους εαυτούς μας…

Wonderful Town
Μια ενοχλητική ταινία (με την καλή την έννοια) κι αυτή που μας θυμίζει το Τσουνάμι κι ότι θα θέλαμε να ξεχάσουμε. Υπέροχη φωτογραφία. Συγκλονιστική ατμόσφαιρα. Χαρισματικοί ηθοποιοι. Η ζωή νικάει πάντα. Η αγάπη είναι δωρο που πρεπει να χρησιμοποιούμε . Η ταινία μοιραστηκε όπως κι η προηγούμενη το βραβειο στο τελευταίο Ρότερνταμ.


Δευτέρα 22.9.08

Just Another Love Story

Αν ο έρωτας προϋποθέτει την απώλεια της ταυτότητάς σου, αν ο έρωτας προκαλεί την απώλεια μνήμης και την εξιδανίκευση του παρόντος, αν ο έρωτας σε καθηλώνει στο… κρεβάτι, αν ο έρωτας είναι τυφλός, αν ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι ρόλων, αν ο έρωτας είναι απερίσκεπτος και ριψοκίνδυνος, τότε η ιστορία του Τζόνας, της Τζούλια, του Σεμπάστιαν, αλλά και της γυναίκας του Τζόνας, της Μέττε, δεν είναι απλώς μια ακόμη ερωτική ιστορία. Αγκαλιάζοντας όλα αυτά τα στοιχεία, Είναι η ίδια η ιστορία του έρωτα!
Ο Δανός σκηνοθέτης Ole Bornedal, (Nightwatch) αναπτύσσει με όρους ψυχολογικού θρίλερ την ιστορία ενός άντρα που θέλει να αλλάξει τη ζωή του και βρίσκει στον έρωτα, όχι απαραίτητα το νόημα, αλλά μια έξοδο κινδύνου, έναν τρόπο διαφυγής. Σαν τον Ιωνά (Jonas), που μπαίνει στην κοιλιά του κήτους, έτσι κι ο ήρωας μπαίνει μέσα στην ρομαντική ιστορία που έχει πλάσει στη φαντασία του, για να επιβιώσει όπως το θέλει αυτός. Το αντικείμενο του πόθου του είναι με τη σειρά του ανήμπορο να ζήσει δίχως τη βοήθεια κάποιου, τουλάχιστον μετά το ατύχημα. Η Τζούλια χάνει τη μνήμη της, σαν αυτό να είναι αυτόματη άμυνα του οργανισμού της απέναντι στη φρίκη του παρελθόντος. Ο Τζόνας κατασκευάζει τεχνητές μνήμες για τους αντίστοιχους λόγους. Το παιδί που θα συλλάβουν σε μια στιγμή πάθους, θα είναι καρπός της ίδιας αγωνίας. Αντίστοιχα, και η απόφαση του Τζόνας να αλλάξει ταυτότητα, δεν ήταν παρά απόφαση της μιας στιγμής, αλλά θα την κουβαλά μέσα του για καιρό και καθορίζει την επόμενη ζωή. Δεν είναι τυχαίο που δουλεύει ως φωτογράφος που απ-αθανατίζει τα ήδη νεκρά θύματα δολοφονιών. Δεν θα μπορέσει να αναγνωρίσει την αλήθεια γυμνή, ούτε να σώσει τον εαυτό του από την σκηνή του εγκλήματος (κάτι που δηλώνεται από την αρχική σεκάνς της ταινίας, αλλά θα καταφέρει να συλλάβει την αποφασιστική στιγμή που θα αλλάξει τη ζωή του.
Γεμάτη συμβολισμούς και μεταφορές, η κάμερα του σκηνοθέτη ελίσσεται από τον έναν χαρακτήρα στον άλλο, μετατοπίζοντας το κέντρο βάρους -και τη συμπάθειά του θεατή. Η φωτογραφία σε ψυχρά χρώματα εντείνει την αίσθηση της αποξένωσης των προσώπων και τονίζει τα χαρακτηριστικά του περιβάλλοντος μιας σκανδιναβικής πόλης. Τα πλάνα μεσαία στην πλειοψηφία τους, φέρνουν το θεατή σε κοντινή απόσταση, αλλά με το διάκενο που χρειάζεται για να μπορεί να παρατηρεί. Ο ήχος, δουλεμένος λεπτά, προοικονομεί ομαλά την κάθε επόμενη σκηνή, όσο και αν αυτές οδηγούν από τη μία ανατροπή στην άλλη. Ένα υπερστυλιζαρισμένο δράμα, περίτεχνο στην δομή του και την ανάπτυξη των χαρακτήρων, που αγγίζει την πεμπτουσία του κινηματογράφου (την Μνήμη – το “κύριο όνομα των θλίψεων”) αλλά και την ανάγκη υπαρξής του- το να φιλοξενεί τις ιστορίες μας, γιατί ούτε οι ζωές, ούτε οι έρωτές μας υπάρχουν, αν δεν υπάρχει κάποιος να τις αφηγείται.
Μια γεμάτη αίθουσα να ξεσπάει σε χειροκροτήματα για την εξαιρετικά επιδέξια αφήγηση μιας όχι και τόσο, «συνηθισμένης » ερωτικής ιστορίας …


Την Παρασκευή το 2ο μέρος του διαγωνιστικού…. με τις υπόλοιπες 4 ταινίες.

Φεστιβάλ Δράμας ΤΑ ΒΡΑΒΕΙΑ

Τα βραβεία θα τα βρείτε κι αλλού.

Προσπαθήστε να θυμηθείτε αυτό το όνομα

γιατί αυτή ήταν η καλύτερη ταινία αυτής

της φτωχής διοργάνωσης.

"Οδηγίες Χρήσεως "

του ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΓΙΑΛΛΟΥΡΙΔΗ

Μικρές Ελευθερίες του Κώστα Ζάπα

Μα ο άλλος είναι ανέφιχτος
Δεν είναι ετοιμασμένος για μαρτύριο ή για μοίρασμα
σκοτώνοντας τη σίγουρη μικρή του ελευθερία
Φυλάγεται και σε καλεί
μονάχα αν υπογράψεις πως όλα θα τα σεβαστείς
και το κυριότερο
τη σίγουρη μικρή του ελευθερία

ΝΙΚΟΣ ΑΛΕΞΗΣ ΑΣΛΑΝΟΓΛΟΥ (για μια ελευθερία)


Ο Κώστας Ζαπας δεν σέβεται τίποτε. Μας αφήνει μόνους κι αβοήθητους να βυθιστούμε στον φιλμικό του κόσμο. Έναν κόσμο ερμητικά οικογενειακό, αυθεντικά ανθρώπινο, παθιασμένα ερωτικό, με αρχέτυπα κατευθείαν από τις αρχαίες τραγωδίες κι αναφορές στο σινεμα της αλήθειας.
Η κατασκευή του είναι ασεβής,με την κάμερα του να κοιτάει από κάτω τους ήρωες, γιατί είναι στέρεη και θέλει από μόνοι μας να οδηγηθούμε στην αυτονόητη κάθαρση, μετά την φιλμική παρακολούθηση της… ύβρεως, σιωπηλοί και θυμωμένοι. Ανάξιοι να αντιδράσουμε, παγιδευμένοι στην ωμότητα της περιγραφής , φοβισμένοι όταν διαπιστώνουμε τα δικά μας όρια της μικρής προσωπικής μας ελευθερίας.
Η ταινία είναι ασεβής και γι αυτό πολύτιμη. Μας ανοίγει νέους δρόμους επικοινωνίας στη σεναριακή εξέλιξη. Ο Ζάπας ξέρει από την αρχή να επανευφευρίσκει τις συμβάσεις, του να πει την ιστορία, με τους δικους του πρωτότυπους και ακραίους όρους. Είναι ενας κινηματογραφιστης, με προσωπικό στίγμα , ενας καλλιτέχνης με ανεπτυγμένη και απόλυτα μοντέρνα αισθητική, ενας διανοούμενος, ευαίσθητος δέκτης, φαινομένων κοινωνικών, νέων ταμπού που η σύγχρονη καθημερινότητα μόλις πρόσφατα αρχίζει να σχηματοποιεί χωρίς να τα ονοματίζει ακόμη θαρεττά.
Ο Ζαπας τα μεταποιεί σε σύμβολα, για να μπορέσει να μετατρέψει την ταινία σε μια ιδιότυπη συνεδρία ψυχοθεραπείας, σε ένα αριστουργηματικό κινηματογραφικό πορτρέτο μιας Ελλάδας που δεν έχει άλλος τολμήσει να περιγράψει ,με την ίδια χειρουργική ωμότητα.
Οι επιρροές του αμβλύνονται από το ταλέντο και τη γνώση του , μετατρέποντας την ταινία του, σε εντελώς πρωτότυπη δημιουργία.

Ναι επιτέλους μια ασεβής ταινία ,που έχει λόγο ύπαρξης στις αίθουσες και ταυτόχρονα μια τολμηρή πρόταση για να μετρήσουμε τα όρια της υποκρισίας μας στον κόσμο που αφήνουμε στα παιδιά μας.

Φεστιβαλ Δράμας :Damo Suzuki Αυτοσχεδιασμοί Για Μια Φωνή, Ένα Ποίημα Και Μια Τηγανιά Μπάμιες (2008)

Του
Αντώνη Μποσκοΐτη
Φωτογραφία: Δημήτρης Θεοδωρόπουλος
Μοντάζ: Αλέξανδρος Σεϊταρίδης
Ήχος: Φάνης Καραγιώργος
Ερμηνευτές:
Kenji Damo Suzuki
Αντρέας Παγουλάτος
Σαβίνα Γιαννάτου
Ρόζα Προδρόμου
Έκτορας Λυγίζος
Θανάσης Αρχανιώτης
«Ένα πέρασμα του Damo Suzuki από την Ελλάδα και η συνάντηση του με την ποίηση του Αντρέα Παγουλάτου, το χιούμορ του Αρκά και τα φωνητικά της Σαβίνας Γιαννάτου. Ο Ιάπωνας τραγουδιστής του συγκροτήματος Can, θυμάται τις ένδοξες ημέρες του kraut-rock κινήματος και υποστηρίζει την τέχνη του αυτοσχεδιασμού.»
O τέλειος συνδυασμός , αναρχικής πλάκας, γνήσιας ροκιάς στην κινηματογράφηση και ένα κλείσιμο του ματιού από τον απρόβλεπτο και …καυγατζή Αντώνη Μποσκοΐτη ,στους σοβαροφανείς των φεστιβάλ. Καιρός να βγάλετε γυαλάκια, κασκολάκια και υφάκια και να αποτυπώσετε ,σαν τον Αντώνη, το σήμερα σας, με την κάμερα στο χέρι.
Ισως μετά από χρόνια , ποιος ξέρει, ΑΥΤΟ να είναι η Ιστορία μας.

το Χυμαδιό στις Νύχτες Πρεμιέρας

«Wack», στην αμερικανική αργκό, είναι ο περίεργος, ο εκκεντρικός και αλλοπρόσαλος. O Χύμας . Όπως και το νόημά της, έτσι και η ίδια λέξη είναι περίεργη, γιατί παραπέμπει στη γλώσσα άλλων εποχών. Γι’ αυτό και γίνεται ιδανικός τίτλος για την περίεργη, μοναδική ταινία ενός νέου δημιουργού, που αφηγείται την ιστορία που γνωρίζει καλύτερα, αυτή των εφηβικών του χρόνων, έτσι όπως διαμορφώθηκαν στις αρχές της περασμένης δεκαετίας.
Οι περισσότερες ταινίες νοσταλγίας έχουν την τάση να παρουσιάζουν το παρελθόν εξιδανικευμένο. Οι περισσότερες ταινίες για την εφηβεία τείνουν να παρουσιάζουν τους κεντρικούς χαρακτήρες με τα ίδια στερεότυπα. Κι όμως, στην περίπτωση του «Χυμαδιού », όπως θα μπορούσε να δηλώνει και ο τίτλος του, παρουσιάζει κάτι εντελώς διαφορετικό: ένα πορτρέτο ενός νέου σε μία κρίσιμη καμπή για την Ιστορία, έναν έφηβο έτσι όπως δεν τον ξαναγνώρισε η ανθρωπότητα, έναν άνθρωπο που καθρεφτίζει και διαμορφώνει μια νέα κοινωνία.

Βρισκόμαστε στο 1994, η Νέα Υόρκη μόλις απέκτησε καινούριο δήμαρχο, τον Ρόμπι Τζουλιάνι,μια νέα κουλτούρα της μητρόπολης αρχίζει να διαμορφώνεται, η μαύρη αντι-κουλτούρα του χιπ χοπ κυριαρχεί στους δρόμους, το πολιτικό σκηνικό της χώρας εξελίσσεται ραγδαία. Νέοι σαν τον Λουκ Σαπίρο, που ενηλικιώθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του '90, ήταν οι πρώτοι που γνώρισαν την έκρηξη της επικοινωνίας, την απορρύθμιση των media, την έλευση του ψηφιακού, την απόλυτη εξοικείωση με την τεχνολογία. Ήταν τα παιδιά των “εκδρομέων του '60”, γονέων που γνώρισαν το μοντερνισμό, και μαζί με αυτόν, το αντισυλληπτικό χάπι και τη μόδα του διαζυγίου. Είναι οι πρώτοι που παραπονέθηκαν για τον “κόσμο” που τους παρέδωσαν οι γονείς τους.

Την ίδια όμως στιγμή, κι ενώ όλα αλλάζουν με τέτοιους ρυθμούς, τα χαρακτηριστικά των εφηβικών χρόνων παραμένουν τα ίδια στο πέρασμα των ετών. Η αίσθηση της αποξένωσης, η επιθυμία του να είσαι αλλιώτικος, αλλά και του να αισθάνεσαι πως επιτέλους ανήκεις κάπου, οι επαναστάσεις χωρίς αιτία μέσα στο σπίτι οι πρώτες σεξουαλικές επαφές, περίεργες και γρήγορες σαν παιδικές ασθένειες... Παραφράζοντας το γνωστό απόφθεγμα, πατρίδα είναι η εφηβική ηλικία και οι τρόποι με την οποία την ξεπερνούμε.
Ο τρόπος του σκηνοθέτη είναι σπουδαίος, γιατί καταφέρνει να μιλήσει για το παλιό και το νέο με έναν πρωτότυπο τρόπο. Ένας άνθρωπος που εκπροσωπεί το νέο, νιώθει κουρασμένος σαν να έρχεται από το παρελθόν, ενώ ένας άλλος άνθρωπος που εκπροσωπεί το παρελθόν, δηλώνει με κάθε του κίνηση την επιθυμία του να ξαναγίνει νέος.

Στο εξωτικό και μοναδικό σύμπαν της ανδρικής φιλίας, που περιγράφεται εδώ με εμμονή στη λεπτομέρεια, ο ένας άνδρας είναι το αντεστραμμένο είδωλο του άλλου. Ο Τζος Πεκ ερμηνεύει με φυσική χάρη και απλότητα τον νέο, ενώ ο Μπεν Κίνγκσλεϊ επιστρατεύει κάθε ερμηνευτικό εργαλείο του και κάθε μέλος του σώματός του για αποδώσει τον περίπλοκο χαρακτήρα του ψυχίατρου που βρίσκεται παγιδευμένος στην ίδια την επιστήμη του. Όλα αυτά, αναδεικνύοντας ένα καλογραμμένο σενάριο με διαλόγους που ατάκα προς ατάκα χτίζουν την αφήγηση μιας ολόκληρης γενιάς, που έχει και μελαγχολία, έχει και αγωνία, έχει και αυτό με το οποίο θα έπρεπε να αντιμετωπίζουμε τη ζωή και αυτό το οποίο έσωσε τόσες και τόσες και τόσες γενιές από την καταστροφή: πολύ, πολύ γέλιο.

Κατάμεστη η αίθουσα στις Νύχτες Πρεμιέρας.

Ρεπεράζ (...για ένα όνειρο) του Κώστα Γούναρη

Τα όνειρα γίνονται δίχτυα αράχνης
Τα οράματα φθίνουν και γίνονται γκρίζα
Όμως έχω αποφασίσει να κάνω
Μια συγκεκριμένη ταινία
Και η δουλειά πρέπει να αρχίσει
Ινγκμαρ Μπέργκμαν


Σκηνοθεσία : Κώστας Γούναρης
Σενάριο: Κώστας Γούναρης
Φωτογραφία : Ολίβια Μπέραχα
Μοντάζ- Ήχος : Γιώργος Πατεράκης
Ηχοληψία : Ξενοφώντας Κοντόπουλος
Μουσική επιμέλεια : Σωτήρης Παπανικολάου
Σκηνικά: Ολίβια Πορποδά
Κοστούμια : Αργυρώ Βουλτσοπούλου
Making of : Alessandro Figurelli

Εμφανίζονται:
Σοφία Νούνεση
Παναγιώτης Αθηναίος
Νόνη Σιαμπακούλη
Κώστας Γούναρης
Χριστίνα Μπογδάνου
Ερρίκος Λίτσης
Κώστας Σειραδάκης
Λεωνίδας Αντωνόπουλος
Στάθης Κόκκορης
Γιάννης Μποσταντζόγλου
Τάσος Θεοδωρόπουλος
Ζήνος Παναγιωτίδης
Γιώργος Σπέντζος
Κώστας Γούναρης gr.f.

Έτος παραγωγής : 2008
Διάρκεια: 15΄

Είναι η ταινία μέρος της ζωής η μήπως τελικά η ζωή είναι πολλές μπερδεμένες ταινίες, κάτι σαν μια συνεδρία αναμνήσεων, ενός κινηματογραφόφιλου- ασθενή προκειμένου να θεραπευτεί από την ανεξιχνίαστη διάθεση του για τον… ρομαντισμό των πραγμάτων?
Η ερώτηση στην περίπτωση του νεαρού Κώστα Γούναρη, είναι ρητορική, γιατί το φιλμικό του προϊόν, εμπεριέχει την αυτονόητη απάντηση. Ο Γούναρης καταναλώνει σινεμά, όπως οι gamers καταναλώνουν levels δυσκολίας, κι η κάμερα του είναι μια προέκταση όλων των εικόνων του. Χωρίς να είναι επιρροές, παρά μόνο μια καυτή ανάγκη επικοινωνίας.
Το τελικό αποτέλεσμα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ένα μεταpunk σινεμά με χιούμορ και εκκεντρικότητα, τέτοια που η κινηματογραφική προϊστορία στην Ελλάδα, δεν έχει δείξει ποτέ μέχρι τώρα.
Χωρίς να είναι ισοπεδωτικός είναι επαναστατικός, τινάζει στον αέρα τα κάδρα και την αφήγηση του την υπονομεύει, μπερδεύοντας έντεχνα το υποκειμενικό με την αντικειμενική ματιά ενός σαρκαστή , ενός αναρχικού, ενός γνήσιου καλλιτέχνη που πνίγεται από τον ακαδημαϊσμό της μόδας και θέλει να μιλήσει στη γνήσια γλώσσα της γενιάς του .

Ο μυστακοφόρος θάνατος που παίζει τάβλι είναι σκηνή ανθολογίας και ενα σχόλιο μιάς ολόκληρης γενιάς , αυτής του 21ου αιώνα, σε "δημιουργούς" σαν τον Μπέργκμαν ,του προηγούμενου.
Μια ταινία μέσα σε μια ταινία που ετοιμάζεται κι ίσως δεν τελειώσει ποτέ, γιατί ανάμεσα στην Τέχνη, στο όνειρο του δημιουργού και στους αποδέκτες θεατές, μαζεύτηκαν πολλοί …νταβατζήδες.
Μια ταινία cult και καυστική που αξίζει να δείτε.

Gallery's Best #3

[Κάθε εβδομάδα προτείνουμε ένα,όχι απαραίτητα καινούριο,DVD από τη συλλογή μας, ελπίζοντας να χαρίσουμε όμορφες κινηματογραφικές βραδιές. Γνώμες και προτάσεις είναι επιθυμητές]

Vampyr - Carl Th. Dreyer (1932)

Δεν υπήρξε DVD site που σέβεται τον εαυτό του, το οποίο δεν ασχολήθηκε τον τελευταίο καιρό με την ταυτόχρονη κυκλοφορία σε ΗΠΑ και Ευρώπη του Vampyr. Το αριστούργημα του μεγάλου Δανού σκηνοθέτη Carl Dreyer δεν κυκλοφορούσε ως τώρα σε κάποια έκδοση ανάλογη της αξίας του, μέχρι που η Criterion και η Eureka (μέσω της σειράς Masters of Cinema) έκαναν για άλλη μια φορά το θαύμα τους, κυκλοφορώντας σχεδόν μαζί 2 εντυπωσιακές εκδόσεις της ταινίας.

Η ταινία - η μοναδική, σύμφωνα με μια δήλωση του Hitchcock, που αξίζει να δείς 2 φορές - είναι και η μόνη επαφή που είχε ποτέ ο Dreyer με το είδος του horror. Έχοντας ως ήρωα έναν νέο που προσπαθεί να εξηγήσει μια σειρά περίεργων θανάτων και περιστατικών σε ένα μικρό χωριό, καταφέρνει να δημιουργήσει έναν 70λεπτο εφιάλτη με μια σειρά από λιτά αλλά πολυ δυναμικά πλάνα. Η έκδοση της Eureka που απευθύνεται στην Ευρωπαϊκή αγορά και θα την βρείτε στο κατάστημά μας, περιλαμβάνει την,αποκατεστημένη με σύγχρονες τεχνικές, κόπια της ταινίας και μεταξύ άλλων, πολύ ενδιαφέρον commentary από τον Guillermo Del Toro καθώς και ένα ωριαίο ντοκιμαντέρ με τη ζωή και το έργο του Dreyer.

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2008

Πέμπτη
18.09.08 Afterschool 19.30 DANAOS 1
18.09.08 The wackness 20.00 ATTIKON
Παρασκευή
19.09.08 Afterschool 22.15 DANAOS2
Κυριακή
21.09.08 Go with peace jamil 20.15 APOLLON
Δευτέρα
22.09.08 Just another love story 22.30 ATTIKON
Τετάρτη
24.09.08 Go with peace jamil 18.15 DANAOS 2
24.09.09 Just another love story 20.15 DANAOS 2
24.09.08 Hunger 20.30 ATTIKON
Πέμπτη
25.09.08 The Wave 20.30 ATTIKON
Παρασκευή
26.09.08 ABSURDISTAN 20.00 APOLLON
Σάββατο
27.09.08 O’Horten 18.00 DANAOS 1
27.09.08 ABSURDISTAN 18.30 DANAOS 2
27.0908 THE CHASER 00.15 APOLLON
Και
Κυριακή
28.09.08 I am Because we are 22.30 DANAOS 1

Toronto International Film Festival

Οι νικητές του φεστιβάλ του Τορόντο έχουν συνήθως καλές τύχες στα Όσκαρ σύμφωνα με την παράδοση των τελευταίων χρόνων. Αν ισχύει αυτό τότε ο Danny Boyle μπορεί να αισιοδοξεί πως η τελευταία ταινία του, το Slumdog Millionaire, θα φτάσει ως εκεί. Ένας σκηνοθέτης που η φήμη των πρώτων ταινιών του (Shallow Grave, Trainspotting) μάλλον τον αιχμαλώτησε, με αποτέλεσμα να μην έχει την ανάλογη συνέχεια.

Το Slumdog Millionaire μπλέκει στην ιστορία του το Bollywood, καθώς αναφέρεται σε έναν ήρωα στην Ινδία που γίνεται απότομα πάμπλουτος μέσω ενός τηλεπαιχνιδιού και προσπαθεί να εισχωρήσει στην εγχώρια κινηματογραφική βιομηχανία. Σκοπός είναι να μετατρέψει τα χρήματα που κέρδισε σε δόξα, αν και τα προσόντα του δεν επαρκούν. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης χαρακτήρισε πολύ όμορφη την ιστορία και ελπίζει - μετά και το μάλλον αποτυχημένο Sunshine - να είναι αυτή που θα τον βοηθήσει να επανέλθει στις παλιότερες καλές του κινηματογραφικές στιγμές.

Prime time

Gallery's Best #2

[Κάθε εβδομάδα προτείνουμε ένα,όχι απαραίτητα καινούριο,DVD από τη συλλογή μας, ελπίζοντας να χαρίσουμε όμορφες κινηματογραφικές βραδιές. Γνώμες και προτάσεις είναι επιθυμητές]

The Killing - Stanley Kubrick (1956)

Μόνο θαυμασμό μπορεί να προκαλέσει το γεγονός ότι 50 χρόνια σχεδόν μετά, το Killing παραμένει μια ολόφρεσκη σφιχτοδεμένη περιπέτεια χωρίς κάποιο ίχνος σκουριάς πάνω της. Το χρονικό μιας ληστείας που στα χαρτιά φαινόταν τέλεια αλλά στη πράξη απέτυχε παταγωδώς, με ήρωες που δεν πιστεύουν σε κανένα Θεό - γι' αυτό και τους εγκαταλείπει στη τύχη τους - παρά μόνο στο χρήμα που κάνει κύκλους και μπορεί να καταλήξει στον οποιονδήποτε. Πολλοί θα αναγνωρίσουν στοιχεία τα οποία δανείστηκαν τη δεκαετία του 90 ο Tarantino και ο Singer και δημιούργησαν τα δημοφιλή Reservoir Dogs και Usual Suspects αντίστοιχα. Πάνω απ' όλα όμως θα αναγνωρίσουν έναν νέο, γεμάτο όρεξη και εμμονές σκηνοθέτη που δεν αφήνει τίποτα στη ταινία του στη τύχη (η αφήγηση αν και επαναλαμβάνεται για χάρη του σασπένς από διαφορετικές οπτικές γωνίες δεν έχει κανένα "κενό" σημείο), δίνοντας μια αίσθηση πληρότητας σε όλους τους τομείς. Η επιτυχία του Killing έδωσε στον Kubrick την απαραίτητη ώθηση να διαχειριστεί μεγαλύτερα budget και ταινίες όπως τα Paths of Glory και Spartacus, που τον έκαναν γνωστό παγκοσμίως δίνοντας του την ευκαιρία να τραβήξει έναν πιο προσωπικό δρόμο στη συνέχεια, που ως γνωστόν μας χάρισε μια σειρά από εκλεκτά αριστουργήματα

mister lonely του Aρμονυ Κορίν

Ψάχνοντας την άλλη μας ταυτότητα, εγκλωβιζόμαστε στο «αναγνωρίζειν» που σκονίζει … το «επιθυμείν».

Η επιφάνεια… μη επιφανών καλλιτεχνών, που αντιγράφουν κινήσεις, θέσεις και νοοτροπίες αναγνωρισμένων συναδέλφων τους, σκιάζεται όταν ενώσουν τις δυνάμεις τους κάτω από την ίδια στέγη.

Σε αυτό το μοναχικό μονοπάτι που παρέχει το οικιακό στέγαστρο, Μάικλ Τζάκσον και Μέρλιν Μονρόε, θα περπατήσουν μοναχικά αναλύοντας την αφυδατωμένη αλήθεια που τους περικλείει!

Ψάχνοντας την αλήθεια του Κυρίου Lonely, ο εκκεντρικός δημιουργός Άρμονυ Κορίν, επιτρέπει στην τέχνη του να μιλήσει εύγλωττα. Αφήνοντας αφηρημένους χαρακτήρες να περιγράψουν «αμφίβολης σοβαρότητας περίπλαστους μύθους», δίνει τη δυνατότητα στον Ντιέγκο Λούνα να αποδείξει για δεύτερη φορά στη δεκαετή καριέρα του (μετά το «θέλω και τη μαμά σου») το αμφίβολης περιεκτικότητας ταλέντο του και στην Σαμάνθα Μόρτον να μεταμορφωθεί σε ένα αυτοδημιούργητο υβρίδιο της ξανθιάς σέξυ καλλονής.

Με τη δική του τρεμάμενη φωνή που ενίοτε «τ-αυτίζει» με αυτή των χαρακτήρων, ο Άρμονυ απλοποιεί κάθε μορφής πολυπλοκότητα που εμπεριέχουν όλα τα αρχέτυπα της μοναξιάς.

Είμαι για να μην γίνεις και γίνομαι για να παραμείνω...

Σε ένα κόσμο χωρίς πρότυπα για μίμηση αλλά με πολλά κακέκτυπα προς απομίμηση, η μοναξιά μιας συναισθηματικής παρένδυσης που παραπαίει, μετατρέπει το ευμετάβλητο κιτς... σε τέχνη.
Περισσότερο άσκηση έκφρασης παρά ταινίας, το Mister Lonely θα παραμείνει στις καρδιές όσων έχουν μελαγχολήσει έστω μία φορά στη ζωή τους, ως επτασφράγιστο μυστικό της εσωτεριικής μασονίας που ονομάζουμε «ΕΙΜΑΙ»...

ΤΗΕRΕΜΙΝ του Νίκου Πάστρα

Theremin ονομάστηκε το πρώτο ηλεκτρονικό όργανο, προς τιμήν του κατασκευαστή του, του Ρώσου Leon Theremin , βγάζει αυτά τα χαρακτηριστικά «ιουιου» που ακούγαμε στις πρώτες ταινίες επιστημονικής φαντασίας των 50’ς όταν είχαμε επιδρομές εξωγήινων και ο ήχος του, παράγεται μόνο με ένα νεύμα των χεριών του μουσικού που το χειρίζεται.
Η ταινία του Νίκου Πάστρα, εμπεριέχει και κάτι το εξωγήινο, αλλά περισσότερο κι από αυτό, είναι μια ταινία δρόμου, ενός ιδιότυπου δρόμου της ψυχής, μιας σύγχρονης και πολύ υποψιασμένης Μπλάνς Ντυμπουά .
Τα όρια της πραγματικής ζωής ποιος τα καθορίζει τελικά και το μυαλό ενός μέσου ανθρώπου, πόση πραγματικότητα αντέχει για την επιβίωση του? Η ταινία είναι μια καταγραφή όλων όσων σκεφτόμαστε, αλλά σπάνια κάνουμε, έχει μια ιδιόρρυθμη ταχύτητα στα αντανακλαστικά της, για να μας φανερωθεί, θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση τη διάθεση μας να μπερδευτούμε στον καλοστημένο της λαβύρινθο. Που όμως πρόκειται για μια απλή πραγματική και καθόλου τελικά εξωγήινη εμπειρία ενός φανατικού σινεφίλ θεατή που λατρεύει τα αινίγματα και τις ανατροπές.
Ο Ν. Πάστρας γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1982 στην Αθήνα. Το 2008 ολοκλήρωσε το THEREMIN, την πρώτη του μικρού μήκους ταινία, η οποία συμμετείχε στο Short Film Corner 2008 του φεστιβάλ των Κανών και στο επίσημο διαγωνιστικό του φεστιβάλ του Winnipeg 2008 στον Καναδά.
Στην Ελλάδα το THEREMIN επιλέχτηκε από τις Νύχτες Πρεμιέρας στο τμήμα ΣΙΝΕΜΑ ΣΤΑ ΟΡΙΑ και θα παιχτεί την Παρασκευή 19.09.08 στις 17.45μμ στον κινηματογράφο ΔΑΝΑΟ 1.

Regular Night του Στέργιου Πάσχου

Μια συνηθισμένη νύχτα
Δύσκολη αλλά συνηθισμένη

Μια συνηθισμένη διαδρομή
Πληκτική μα απαραίτητη


Μια συνηθισμένη εμμονή
Καλά κρυμμένη, αλλά αναγνωρίσιμη από όλους.

Η μικρή μήκους ταινία τού Στέργιου Πάσχου Είναι ένα σήμα κινδύνου
Μια βαθιά εισπνοή που επιτρέπει να προσδιορίσουμε τα όρια. Τα δικά μας εντελώς ιδιωτικά όρια, στις σχέσεις που βρήκαμε πριν φτάσουμε στην ηλικία της επιλογής.
Ταυτόχρονα εμπεριέχουν μια μορφή θεραπείας στη βαναυσότητα που περιέχει η ταχύτητα της σκέψης στα χρόνια της εικόνας.
Η μορφή της μητέρας στο παγκάκι είμαστε εμείς όταν αποφασίζουμε να βγούμε από το κέλυφος μας. Μπρεχτικοί κι αποστασιοποιημένοι μέχρι το πρώτο δάκρυ της απόρριψης κυλήσει στο μάγουλο μας. Η ακέραια στάση μας είναι ο μανδύας μιας ευαισθησίας απαγορευμένης. Μιας ανθρωπιάς περιττής στα χρόνια της επικοινωνίας.
Εμείς είμαστε κι η ηρωίδα, ήρωες μιας ανάγκης για κατανόηση αλλά με τους δικους μας όρους., παρασυρμένοι από την επιβεβαίωση που έρχεται μόνο με τα λεφτά. Ποδοπατούμε τις σχέσεις. Τις ευτελίζουμε. Τις ακυρώνουμε από την απέραντη ανάγκη μας να υπάρχουν, για να μπορούμε να τις σβήσουμε. Συνηθισμένα πράγματα. Συνηθισμένων ανθρώπων. Μια συνηθισμένη νύχτα. Στο σινεμά. Μια νύχτα που το χρώμα προσπάθησε να πάρει απόχρωση, αλλά γρήγορα επέστρεψε στο άσπρο μαύρο της κραυγής…

Η ταινία θα παρουσιαστεί στις Νύχτες Πρεμιέρας 2008, στις ΜΙΚΡΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΕΣ ΑΚΜΗ και θα παιχτεί την Κυριακή 28.09.08 στις 17.00μμ στον κινηματογράφο ΑΠΟΛΛΩΝ.

65th Venice International Film Festival - Τα βραβεία

Η πρεμιέρα της καινούριας ταινίας του Darren Aronofsky έκλεψε τελικά τη παράσταση στη Βενετία, χαρίζοντας στον σπουδαίο Αμερικανό σκηνοθέτη τον Χρυσό Λέοντα. Το Wrestler, με πρωταγωνιστή τον Mickey Rourke, αφηγείται την ιστορία ενός παλαίμαχου επαγγελματία παλαιστή, που προσπαθεί να επιστρέψει για έναν τελικό αγώνα.Το βραβείο είναι ίσως και μια πρόβλεψη πως αυτή τη φορά ο Aronofksy δε θα διχάσει, όπως έγινε με το Fountain, που έγινε δεκτό με χλιαρές κριτικές και με το χρόνο τελικά βρήκε αρκετό - και ιδιαίτερα φανατισμένο - κοινό.

Αναλυτικά τα βραβεία :

Golden Lion for Best Film
The Wrestler - Darren Aronofsky

Silver Lion for Best Director
Aleksey German jr. - Paper Soldier

Jury Special Prize
Teza by Haile Gerima

Special Lion for Work Achievement
Werner Schroeter

Coppa Volpi for Best Actor
Silvio Orlando - Il Papa di Giovanna by Pupi Avati

Coppa Volpi for Best Actress
Dominique Blanc - L'Autre by Patrick Mario Bernard and Pierre Trividic

Marcello Mastroianni award
Jennifer Lawrence - The Burning Plain by Guillermo Arrriaga

Osella for Best Script
Haile Gerima - Teza

Osella for Best Technical Contribution
Alisher Khamidhodjaev e Maxim Drozdov - Paper Soldier by Aleksey German Jr.

Luigi De Laurentis Award - First film
Pranzo di Ferragosto - Gianni Di Gregorio

ΕΓΩ ΔΕΝ Σ'ΑΓΑΠΩ

Φτύνοντας τους αστούς

Κοίτα να δεις τι σου είναι ο αδίστακτος χρόνος, που ένα φιλμ σαν το «Εγώ δεν σε αγαπώ» (Je t΄ aime... moi non plus) παραγωγής 1976 του Σερζ Γκενσμπούργκ- στην εποχή του είχε κάνει πάταγο με τις ακραίες σεξουαλικές σκηνές του και τη «ματιά» του, κάνοντας τους μισούς σινεφίλ να τη λατρεύουν και τους άλλους μισούς να τη σιχαίνονται- μοιάζει σήμερα σαν να εγκαινίασε (τότε) την εποχή του έρωτα χωρίς αγάπη, του σεξ χωρίς ερεθισμό και... εκσπερμάτιση. Απ΄ αυτήν τη σκοπιά, το φιλμ του Γκένσμπουργκ μπορεί να θεωρηθεί και κοινωνιολογικό σχόλιο πάνω στην αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι μας... Ένα αγόρι- ο Τζο Νταλεσάντρο του Άντι Γουόρχολ- που αγαπά ένα άλλο αγόρι και μαζί ως σκουπιδιάρηδες αδειάζουν σκουπίδια σε σκουπιδότοπο... Ένα κορίτσι- η Τζέιν Μπίρκιν- που κινείται και φλερτάρει σαν αγόρι και μπαίνει ανάμεσά τους... Δυο νεανικά κορμιά που σπαράσσονται από την απόγνωση του μη-έρωτα, του μη-σεξ και παραδίνονται τυφλά στην ανυπαρξία των ενστίκτων τους... Ποίηση και απελπισία. Αμερικάνικο τοπίο, ντιζάιν και ιδεολογία διεισδύει στην καρδιά της Ευρώπης κι αφού ο Αντονιόνι είχε «εισβάλει» στην Αμερική με το δικό του «Ζabriskie point» και πριν ο Βέντερς ζήσει τη δική του «Κατάσταση πραγμάτων».

Με φευγάτο στυλ και βγάζοντας τη γλώσσα- φτύνοντας, πιο σωστά... - την κοινωνική πλειοψηφία των Γάλλων αστών, ο Γκένσμπουργκ παίρνει τους ήρωές του και τους εξορίζει σε έναν σκουπιδότοπο μέσα στον οποίον θα ανθίσει ο έρωτάς τους και θα πεθάνει από την ασφυξία των απορριμμάτων της καταναλωτικής κοινωνίας... Και, βέβαια, υπάρχει και το ομότιτλο τραγούδι με τους αναστεναγμούς του Σερζ Γκένσμπουργκ που στην εποχή του είχε κάνει σουξέ σε όλο τον κόσμο.

Πώς να αγαπήσεις τον άλλον,

όταν δεν αγαπάς τον εαυτό σου;
Παύλος Κάγιος ΤΑ ΝΕΑ 4.9.08

Gallery's Best #1

[Κάθε εβδομάδα προτείνουμε ένα,όχι απαραίτητα καινούριο,DVD από τη συλλογή μας, ελπίζοντας να χαρίσουμε όμορφες κινηματογραφικές βραδιές. Γνώμες και προτάσεις είναι επιθυμητές]

Allegro - Christoffer Boe (2005)

Το 2003 τάραξε τα νερά με το Reconstruction και 2 χρόνια αργότερα απέδειξε πως η επιτυχία δεν ήταν τυχαία. Ο Δανός Christoffer Boe μπερδεύοντας τη φαντασία με την πραγματικότητα στην αγαπητή του Κοπεγχάγη, δίνει και πάλι ένα σύνολο από μαγευτικές εικόνες. Στο story, ο πιανίστας Zetterstrom γυρίζει στη γενέτειρα του για ένα κονσέρτο βλέποντας και αυτός από κοντά μια μυστήρια “ζώνη” στο κέντρο της πόλης, ένα μέρος που για ανεξήγητο λόγο έχει παγιδευτεί και είναι αδύνατη η πρόσβαση μέσα σ’αυτό. Παράλληλα ο ίδιος πάσχει από απώλεια μνήμης και δεν θυμάται σχεδόν τίποτα από τη παιδική του ηλικία, ενώ αγνοεί και την ύπαρξη μιας μυστηριώδους γυναίκας που εμφανίζεται στη ζωή του. Η σχέση της ζώνης με τη μνήμη του Zetterstrom αποκαλύπτεται μοναδικά από τον Boe, βυθίζοντας τον θεατή σε έναν χαώδη αλλά άκρως γοητευτικό κόσμο, παρόμοιο με τις καλύτερες εμπνέυσεις του Resnais ή του Lynch. Ο Ulrich Thomsen (Inheritance, Brothers, Adam's Apples) είναι για άλλη μια φορά εξαιρετικός, ενώ την άγνωστη γυναίκα ερμηνεύει η πανέμορφη -πρώην top model - Helena Christensen. Το φιλμ κυκλοφορεί εδώ και λίγους μήνες στην ελληνική αγορά και θα το βρείτε στο Seven Film Gallery

Το Ακλόνητο Αλλοθι του Πασκάλ Μπονιτζέρ

Απο την Πέμπτη 4.9.08 στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ



Σκηνοθεσία : Πασκάλ Μπονιτζέρ
Σενάριο: Πασκάλ Μπονιτζέρ Ζερόμ Μποζέρ
Φωτογραφία: Μαρί Σπένσερ
Μουσική : Αλεξέι Αϊγκουί
Ετος Παραγωγής : 2007
Γλώσσα : Γαλλικά
Διάρκεια : 93’
Ηθοποιοί: Miou-Miou, Κολιέ Λαμπέρ, Βαλέρια Μπρούνι, Πιέρ Αρντιτί
Πρεμιέρα: Φεστιβάλ Κανών 2008

Ένα κλασσικό θρίλερ μυστηρίου. Ένα ερωτικό τρίγωνο με έναν ένοχο κι έναν δολοφονημένο σαν αρχή, και η συνταγή είναι έτοιμη, για το παιχνίδι της εξιχνίασης ενός ακόμη αστυνομικού γρίφου , που βασίζεται σε βιβλίο της Αγκάθας Κρίστι.Μόνο που εδώ τα φαινόμενα απατούν, τα άλλοθι καταρρίπτονται, οι σχέσεις δοκιμάζονται και θα χρειαστεί πολύ μεγάλη παρατηρητικότητα για να λάμψει η αλήθεια και τα κίνητρα του δολοφόνου

65th Venice International Film Festival

H Βενετία φέτος μοιάζει πολύ μακρινή. Το Φεστιβάλ ξεκίνησε στο τέλος του καλοκαιριού, όταν εμείς ακούγαμε εκνευρισμένοι να επαναλαμβάνεται η φράση «τα κεφάλια μέσα».

Στις 27 Αυγούστου κάτι έφτασε ως τα αυτιά μας. Κλούνεϊ, Πιτ και αδερφοί Κόεν στα κόκκινα χαλιά και τα φλας να αστράφτουν.

Το «Burn after Reading», η καινούργια πικρή κωμωδία των περσινών θριαμβευτών αδερφών Κοέν, φαίνεται πως έρχεται να επιβεβαιώσει τη δαιμονιώδη φόρμα στην οποία βρίσκονται αυτή την περίοδο: Ρίχνοντας το κέρμα από την άλλη πλευρά, αυτή τη φορά επέλεξαν κωμωδία. Αφορμή, τα απομνημονεύματα ενός πρώην πράκτορα της CIA που πέφτουν σε λάθος χέρια και όχημα οι μαύρες, βιτριολικές ατάκες τους και φημισμένο καστ. Το αποτέλεσμα φαίνεται να έχει ενθουσιάσει και τους πιο απαιτητικούς, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τις προσδοκίες.

Η επόμενη «φωτιά» από το Χόλυγουντ, είναι το «The Burning Plain», η πρώτη ταινία του Γκιγιέρμο Αριάγκα, που άφησε χλιαρές μάλλον εντυπώσεις, με τη Σαρλίζ Θερον. Οι αγαπημένες του Αριάγκα (21 Γραμμάρια, Βαβέλ) σπονδυλωτές ιστορίες είναι κι εδώ παρούσες, καθώς ξετυλίγονται οι παράλληλες δραματικές ιστορίες τριών γυναικών που τις ενώνει ένα τραγικό γεγονός.

Η λάμψη του Χόλυγουντ όμως εξαντλήθηκε γρήγορα στις πρώτες μέρες του Φεστιβάλ. Δίνοντας, επιτέλους, βάρος σε επιλογές λιγότερο εντυπωσιακές και περισσότερο.. πολυσυλλεκτικές, εικόνες και δημιουργοί από όλο τον κόσμο κάνουν δειλά την εμφάνισή τους στο κοσμικό Λίντο και διεκδικούν την προσοχή του προέδρου της επιτροπής, που φέτος είναι ο Βιμ Βέντερς.

Το Birdwatchers του ιταλού Marco Bechis στρέφει το φακό του στους ινδιάνους, ενώ πολύ καλές εντυπώσεις έχει αφήσει και η νέα ταινία του λατρεμένου μάγου των κινουμένων σχεδίων Χαγιάο Μιγιαζάκι «Ponyo on the Cliff», που αυτή τη φορά πλάθει με τη φαντασία του ένα κόσμο όπου ένα πεντάχρονο αγόρι ερωτεύεται ένα χρυσόψαρο που γίνεται προγκίπισσα.

Το «Vegas: based in a true story», έρχεται μεν τυπικά από την Αμερική, όμως ο ιρανός σκηνοθέτης Αμίρ Ναντέρι μας βγάζει μακριά από τους συνηθισμένους ρυθμούς, παρουσιάζονται μια ταινία που συζητήθηκε θετικά, ενώ από τη Γαλλία το «Ιντζού, το κτήνος στη σκιά», ένα είδος ακραίου φιλμ νουάρ, προκάλεσε και συζητήθηκε...

Η 6η Σεπτεμβρίου πλησιάζει, και για τον χρυσό Λεόντα δεν υπάρχουν ακόμα φαβορί. Περιμένοντας ακόμα την ταινία που θα κάνει την έκπληξη, κριτικοί και θεατές καταναλώνουν εικόνες στη φετινή Μόστρα, προετοιμάζοντας το έδαφος για τη σεζόν που τώρα ξεκινά.

Το κεφάλια μέσα λοιπόν.

Στις αίθουσες.

Τις εντυπώσεις μέχρι στιγμής τις έχουνκλέψει τρεις ταινίες.

Τα κινούμενα σχέδια του Μιγιαζάκι

Ο τελευταίος Τακέσι Κιτάνο και

η ιταλική "Ο πατέρας της Τζιοβάνα".

Με το βραβείο Γκούτσι, βραβεύτηκε ο Στηβ Μακ Κουήν του Hunger ,που θα παιχτεί στην Ελλάδα από την Seven Films με τίτλο " 66 μέρες" κάνοντας πρεμιέρα στις Νύχτες Πρεμιέρας 2008, που ξεκινούν στις 17/9/08, ενω τις σινεφιλ εντυπώσεις έκλεψε το παράλληλο πρόγραμμα του επίσημου Φεστιβάλ " Μέρες Βενετίας" κάτι σαν το δικό μας " Μέρες Ανεξαρτησίας" που επιμελούνται Ιταλοί κριτικοί και σινεφίλ, διαλέγοντας ότι πιό φρέσκο έχει να παρουσιάσει ο παγκόσμιος κινηματογράφος.

Μαριάννα Ράντου - Τέλλος Φίλης

Γυμνοί στον Ηλιο του Ρενέ Κλεμάν

Από την Πέμπτη 4.9.08 στο ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟΝ

O MR RIPLEY Α ΛΑ ΓΑΛΛΙΚΑ

Όπως σε κάθε ταινία που έχει χρησιμοποιήσει ως έμπνευση μία από τις περιπέτειες του Τομ Ρίπλεϊ, τον αμοραλιστή ήρωα της Πατρίτσια Χάισμιθ, έτσι και στο «γυμνοί στον ήλιο» το κοινώς λεγόμενο «πρώτο επίπεδο» της δράσης αποτελείται από μία ίντριγκα. Με κύρια συστατικά το έγκλημα και την καταδίωξη, κι επικουρικά τη μοναξιά και μια ακαθόριστη ψυχοπαθολογία. Για τη μεγάλη μερίδα του φιλοθεάμονος κοινού, που εξακολουθεί να βλέπει το σινεμά ως οπτικοποιημένη δραματουργία, το στόρι έχει ως εξής : τάζοντας του το ποσό των 5.000 δολαρίων, ο πλούσιος κύριος Γκρίνλιφ στέλνει τον Τομ Ρίπλεϊ στην Ρώμη για να εντοπίσει και να γυρίσει πίσω με τον καλομαθημένο γιο του Φίλιπ. Μόνο που ο τελευταίος δεν φαίνεται διατεθειμένος να απαρνηθεί την ντόλτσε βίτα και τις φροντίδες της αγαπημένης του Μαρτζ. Τότε ο Ρίπλεϊ, ο οποίος είχε ήδη αναπτύξει μια σχέση αμφίδρομης εκμετάλλευσης με τον Φίλιπ, αποφασίζει να τον δολοφονήσει και να οικειοποιηθεί την ταυτότητά του. Η συνέχεια εκτυλίσσεται στη βάση της πλαστογραφίας, του διπλού παιχνιδιού και της ερωτικής πολιορκίας της Μαρτζ. Ακριβώς αυτή η μερίδα του κοινού, που θα προσκολληθεί στα συστατικά στοιχεία μιας ίντριγκας βραδυφλεγούς και συνεπέστατης, θα έχει θωπεύσει με τους οφθαλμούς της μόνο την επιφάνεια μιας ταινίας που λειτουργεί ως μαγική εικόνα. Πρόκειται για το άλλοθι που παρέχει ο Clement, προκειμένου να παραπλανήσει και να απαγάγει τον θεατή σε άλλα πεδία – κι ας αδυνατεί ο τελευταίος να τα αποκωδικοποιήσει. Για να δούμε τι κρύβεται πίσω από τη μαγική εικόνα : Η φωτογένεια. Δεν είναι τυχαία η επιλογή του απαστράπτοντος ιταλικού τοπίου, που τόσο εύστοχα έχει χαρακτηριστεί ως Belpaese (=όμορφη χώρα), ως πεδίου περιπλάνησης του Τομ Ρίπλεϊ. Με τη συνδρομή της φωτογραφίας του Henri Decae, η γοητεία της Ρώμης και των ακτών του ιταλικού Νότου κατακλύζει το κάδρο και μετατρέπει ακόμα και τους φόνους σε γεγονότα πρωτίστως αισθητικά. Αναπαριστά επίσης το κυνήγι της ουτοπίας, που περιβάλλει διαρκώς τον ήρωα κι όμως του ξεγλιστρά από τα χέρια. Απαράμιλλα φωτογενής και ο ίδιος ο ίδιος ο Ρίπλεϊ, που λίγη σχέση έχει ουσιαστικά με τους αντίστοιχους ήρωες των Wenders, Καβάνι, Minghella– όπως λίγη σχέση έχουν και οι υπόλοιποι μεταξύ τους. Ο ήρωας του Clement δε συγγενεύει καν, ας πούμε, με τον Βαλμόν του Λακλό, διότι η δική του στρατηγική δεν αποσκοπεί στην κατάκτηση ολοένα και περισσότερης ισχύος, αλλά στην απόκτηση ταυτότητας. Το φωτογενές εκμαγείο είναι κενό, άρα βαθιά τραγικό. Η περιπλάνησή του μας θυμίζει τελικά το «Επάγγελμα: Ρεπόρτερ» του Antonioni και μας μεταφέρει στην επόμενη προβληματική. Η πλαστοπροσωπεία. Η μύηση σε αυτήν αλλά και η προοικονομία της γίνεται μέσω ενός αθώου παιχνιδιού στους της ιταλικής πρωτεύουσας, όπου ο Φιλίπ θα υποδυθεί τον τυφλό (με το μπαστούνι που έχει αγοράσει από έναν πραγματικά τυφλό ζητιάνο) για να σκαρώσει μια ερωτική παγίδα. Πρόκειται για τον πρώτο «πλαστό» χαρακτήρα της ταινίας, με συμπεριφορά χαμαιλέοντα, που χειραγωγεί τον οικονομικά αλλά και – σε λανθάνουσα μορφή – ερωτικά εξαρτημένο από αυτόν Ρίπλεϊ. Με λίγα λόγια, η πλαστοπροσωπεία ξεκινά ως επίκτητη ανάγκη από έναν ζωντανό συσχετισμό, για να μετατραπεί από την τεχνική του Κλεμάν σε υπαρξιακό ζήτημα και πιθανώς σε αντικείμενο ψυχιατρικής μελέτης. Προσέξτε την παράταξη τριών σκηνών : α) ο Ρίπλεϊ, υποδυόμενος τον Φιλίπ, αποκρούει τηλεφωνικά τις απεγνωσμένες ικεσίες της Μαρτζ. β) ο Ρίπλεϊ, υποδυόμενος … τον εαυτό του επισκέπτεται τη Μαρτζ ως ο μοναδικός σύνδεσμος ανάμεσα σε αυτήν και τον δήθεν ζωντανό μνηστήρα της. Γ) ο Ρίπλεϊ μένει μόνος του και σκοτώνει την ώρα του στην ψαραγορά. Εύλογα προκύπτει το ερώτημα: σε αυτήν την τρίτη σκηνή, που αποτελεί και νεκρό χρονικό διάστημα, ποιόν υποδύεται ο ήρωας; Το υπαινικτικό ντεκουπάζ σηματοδοτεί και την απαρχή της σχιζοφρένειας, η οποία σε ετυμολογικό επίπεδο είναι ήδη τεκμηριωμένη. Το σασπένς, το οποίο χτίζεται με όρους χιτσκοκικούς (δηλαδή, για να αποδεσμεύσει περαιτέρω νοήματα), μέσα από μια λεπτομερειακή καταγραφή της φιλμικής δράσης και μια επιμήκυνση σε αναντιστοιχία με τη δραματουργική σημασία της. Πρώτο παράδειγμα, το ταξίδι με το ιστιοπλοϊκό. Υποβοηθούμενο από τις εναλλαγές βλεμμάτων και ζευγαριών εντός του κάδρου, παίρνει τον χαρακτήρα ενός παιχνιδιού ισορροπιών, παρουσιάζοντας αρκετές ομοιότητες με το «Μαχαίρι στο νερό». Δεύτερο παράδειγμα, η επόμενη δολοφονία που θα πραγματοποιήσει ο Ρίπλεϊ και το ξεφόρτωμα του πτώματος, που μετατρέπονται σχεδόν σε κωμικό νούμερο. Συνεπώς και σε μια ηθική αποδοκιμασία: ένας γελοίος θάνατος για έναν εξίσου τιποτένιο άνθρωπο-ακόμη περισσότερο αν αναλογιστούμε ότι τον σκότωσε… ο κανένας. Τρίτο παράδειγμα, και πιο αμφιλεγόμενο απ’ όλα, το παρατεταμένα κενό κάδρο του φινάλε, εκτός του οποίου υπονοείται η σύλληψη του Ρίπλεϊ – ή μήπως όχι; Σε κάθε περίπτωση, το άλυτο σασπένς του φινάλε αφήνει την έντονη υπόνοια μιας συμβατικής λύτρωσης, αναιρώντας εν μέρει τη στιλβωμένη μαγική εικόνα που μας είχε χαρίσει ο Clement.

Κωνσταντίνος Σαμαράς απο το www.cine.gr

ΒΑΘΙΑ ΚΟΦΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ του Φατιχ Ακιν

Απο την Πέμπτη 4.9.08 στο ΒΑΚΟΥΡΑ

Η πρώτη ταινία του Φατίχ Ακίν,

σκηνοθέτη του

«Η Άκρη του Ουρανού»

και

«Μαζί Ποτέ»

« δυνατές ερμηνείες και ‘σφιχτή’ σκηνοθεσία από τον πρωτοεμφανιζόμενο Φατίχ Aκίν»Variety

Σενάριο/ Σκηνοθεσία: Φατίχ Ακίν

Παίζουν: Μεχμέτ Κουρτουλούς, Αλεξάνταρ Γιοβάνοβιτς, Αδάμ Μπουσδούκος

Μουσική: Ούλριχ Κότζο Βεντ

Φωτογραφία: Φρανκ Μπάρμπιαν

Χώρα: Γερμανία

Γλώσσα: Γερμανικά, Ελληνικά, Τούρκικα

Έτος: 1998

Διάρκεια: 100’

Υπόθεση:

Τρεις άσπονδοι φίλοι, ο Γκάμπριελ από την Τουρκία, ο Κώστας από την Ελλάδα και ο Μπόμπι από τη Σερβία. Ο τελευταίος αποφασίζει να γίνει μέλος μιας αλβανικής συμμορίας. Για να το πετύχει, πρέπει να βρει κάποιον που χρωστάει στο αφεντικό του. Θα το καταφέρει, και η πρώτη δουλειά που του αναθέτουν είναι να μεταφέρει παράνομα όπλα- θα χρειαστεί όμως τη βοήθεια των φίλων του... Ο Γκάμπριελ δε θέλει να ξαναπέσει στο έγκλημα , αλλά ο Κώστας που είναι μονίμως χωρίς λεφτά θα το κάνει. Η επιχείρηση ξεκινάει και όλα θα πάνε στραβά…
Με βαθιές επιρροές από το Μάρτιν Σκορτσέζε και τους « Κακόφημους Δρόμους», το Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα θα μπορούσε να είναι η παραλλαγή της ταινίας στους δρόμους του Αμβούργου. Ο ίδιος ο Ακίν δήλωσε στο φετινό φεστιβάλ Βερολίνου «Ο Μάρτιν είναι ο άνθρωπος μου!». Ο Φατίχ Ακίν λόγω της τουρκικής καταγωγής του, αν και γερμανός πολίτης, είναι άριστος γνώστης της σύγχρονης ευρωπαϊκής πολιτισμικότητας και γι’ άυτό ξεχωρίζει από τους δημιουργούς της γενιάς του. Με σκηνοθετική δεξιοτεχνία, ανακατεύει το "Μίσος" του Ματιέ Κάσοβιτς και τον «Σημαδεμένο» περιγράφοντας βαθιά κοφτά κι ανθρώπινα την Ευρώπη του σήμερα.
Διακρίσεις:

Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Λοκάρνο: Τιμητική μνεία

Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης: Καλύτερης Α ανδρικής ερμηνείας, Υποψηφιότητα για Χρυσό Αλέξανδρο

Βραβεία Adolf Grimme

Γερμανία:

Καλύτερης σκηνοθεσίας,

Καλύτερης Α ανδρικής ερμηνείας,

Καλύτερης β ανδρικής ερμηνείας

Διεθνές φεστιβάλ κινηματογράφου Angers European: Βραβείο Jean Carment Bavarian Film Awards: Καλύτερης σκηνοθεσίας

Ο Σκηνοθέτης:Ο Φατίχ Ακίν γεννήθηκε το 1973 στο Αμβούργο από Τούρκους γονείς. Σπούδασε οπτικές επικοινοινωνίες στη σχολή Καλών τεχνών του Αμβούργου, απ’όπου κι αποφοίτησε το 2000. Το 1995, έγραψε και σκηνοθέτησε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους, "Sensin - You're The One!" ("Sensin - Du Bist Es!"), η οποία απέσπασε το Βραβείο Κοινού στο Διεθνές φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους στο Αμβούργο. Η δεύτερη μικρού μήκους του, "Weed" ("Getuerkt", 1996), έλαβε αρκετά διεθνή βραβεία.Ο Φατίχ Ακίν έκανε το ντεμπούτο του το 1998 με την ταινία Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα, η οποία του χάρισε τη Μπρούτζινη Λεοπάρδαλη στο Λοκάρνο, και το "Pierrot", το βραβείο για τον καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη στο Μόναχο την ίδια χρονιά. Η ταινία παίχτηκε την ίδια χρονιά στο 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσ/κης ως «Ακαριαίο Χτύπημα». Εκτοτε έχει σκηνοθετήσει τα «Η Ιουλία τον Αύγουστο» (In July) το 2000, Wir haben vergessen zurückzukehren (We forgot to go back) το 2001 και το «Σολίνο» (Solino) το 2002. Η τέταρτη δουλειά του, «Μαζί Ποτέ» (Gegen die Wand) με τη Sibel Kekilli στο κεντρικό ρόλο, εγινε μεγάλη επιτυχία το 2004 κι έλαβε πολλά βραβεία, μεταξύ άλλων και τη Χρυσή Άρκτο στο φεστιβάλ Βερολίνου και το βραβείο κοινού στα Βραβεία Ευρωπαϊκού κινηματογράφου.Το 2005 σκηνοθέτησε ένα ντοκιμαντέρ για τη μουσική σκηνή της Κωνσταντινούπολης,το «Ο Ήχος της Πόλης» (Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul), στο οποίο εμφανίζονται μεταξύ άλλων και οι καλλιτέχνες: Ceza, Sezen Aksu, Aynur και Brenna MacCrimmon. Αφηγείται ο Alexander Hacke , μέλος μιας γερμανικής πειραματικης μπάντας, τους Einstürzende Neubauten, ο οποίος ήταν και παραγωγός της μουσικής του «Μαζί Ποτέ».Το 2006, προκάλεσε αναστάτωση στη γερμανική αστυνομία , όταν φόρεσε ένα μπλουζάκι με τη ναζιστική σβάστικα (η οποία αντικαθιστούσε το γράμμα S στη λέξη BUSH, με σκοπό του να παρομοιάσει την κυβέρνηση του Μπους με το τρίτο Ράιχ. « Πιστεύω ότι υπό την κυβέρνηση του Μπους, το Χόλυγουντ παράγει συγκεκριμένες ταινίες, υπό την πίεση του Πενταγώνου για να εξομαλύνει πράγματα όπως τα βασανιστήρια και το Γκουαντάναμο. Είμαι πεπεισμένος ότι η κυβέρνηση του θέλει ένα τρίτο παγκόσμιο πόλεμο», δήλωσε ο ίδιος.Το 2007, κυκλοφορεί η «Άκρη του Ουρανού», η οποία κερδίζει και το βραβείο καλύτερου σεναρίου στο 60ο Φεστιβάλ των Καννών.Ως ηθοποιός, συμμετείχε και ο ίδιος στο «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα», αλλά και σε άλλες ταινίες, όπως: «Το Πείραμα» και στο δικό του «Η Ιουλία τον Αύγουστο». Πολύ συχνά, ο Φατίχ Ακίν εμφανίζεται και ως DJ με το όνομα «DJ Superdjango», όπως έκανε και στο τελευταίο Φεστιβάλ Θεσ/κης

Φιλμογραφία:

1995 Sensin... You're the One! (Sensin - Du bist es!)

1996 Weed (Getürkt)

1998 Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα (Kurz und schmerzlos)2000 Η Ιουλία τον Αύγουστο (Im Juli)2001 Denk ich an Deutschland - Wir haben vergessen zurückzukehren2002 Σολίνο (Solino)2004 Μαζί ποτέ (Gegen die Wand)2004 Visions of Europe (segment "Die bösen alten Lieder, Europäische Visionen)

2005 Ο ήχος της πόλης (Crossing the Bridge: The Sound of Istanbul)2006 Soul Kitchen

2007 Η άκρη του ουρανού (Auf der anderen Seite)

2008 New York, I Love You

Οι ηθοποιοί:

Αδάμ ΜπουσδούκοςΟ Αδάμ Μπουσδούκος , γεννημένος το 1974, είναι Έλληνας ηθοποιός που ζει και εργάζεται στο Αμβούργο.Ο γιος ελλήνων μεταναστών, γεννήθηκε στην Άλτονα, μια πολυεθνική περιοχή του Αμβούργου όπου μεγάλωσε μαζί με τον κατοπινό σκηνοθέτη Φατίχ Ακίν. Η καριέρα του ηθοποιού Μπουσδούκου είναι άμεσα συνδεδεμένη με το όνομα Ακίν, ο οποίος παρέα με τον Μπουσδούκο παρουσίασε το 1993 το σενάριο της πρώτης του κινηματογραφικής επιτυχίας «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα» στην παραγωγική εταιρεία Hamburger Wüste Film Produktion γραμμένο σε μπλοκ σερβιτόρου.Με εξαίρεση την «Getürkt» ο Μπουσδούκος έχει εμφανίσεις σε όλες τις ταινίες του Ακίν. Η συνεργασία τους ξεκίνησε με την μικρού μήκους ταινία «Sensin - Du bist es!» και συνεχίστηκε μεταξύ άλλων με το πολυβραβευμένο κοινωνικό δράμα «Ακαριαίο Χτύπημα» και την βραβευμένη με τη Χρυσή Άρκτο ταινία «Μαζί ποτέ» στη Μπερλινάλε του 2004.Η ερμηνεία του Μπουσδούκου και των άλλων δυο πρωταγωνιστών της ταινίας «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα» Μεχμέτ Κουρτουλούς και Αλεξάνταρ Τζοβάνοβιτς βραβεύτηκε με το Μπρούντζινο Λιοντάρι του Διεθνούς Φεστιβάλ του Λοκάρνο της Ελβετίας το 1998 και με το βραβείο Adolf-Grimme 2001. Πέραν αυτού ο Μπουσδούκος είχε διάφορες μικρές εμφανίσεις σε ταινίες του Ακίν όπως π.χ. στην «Η Ιουλία τον Αύγουστο» (2000) και στο «Σολίνο» (2002) αλλά και σε διάφορες τηλεοπτικές ταινίες και σειρές.http://www.adam-bousdoukos.de/

Μεχμέτ Κουρτουλούς

Γεννημένος το 1972 και στενός συνεργάτης του Φατίχ Ακίν, έχει τρία συνολικά βραβεία για την ερμηνεία του ως Γκάμπριελ στο « Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα¨, μεταξύ των οποίων κι από το Φεστιβάλ Θεσ/κης το 1998. Επίσης, συνεργάστηκε με τον Ακίν στα «Μαζί Ποτέ», «Weed»,και « Η Ιουλία τον Αύγουστο».Αλεξάντερ ΓιοβάνοβιτςΤο βιογραφικό του ως ηθοποιός θα μπορούσε να είναι ίδιο με εκείνο του Κουρτουλούς, με τη διαφορά ότι ο Γιοβάνοβιτς είναι κάτα τρία χρόνια μεγαλύτερος του! Έχει επίσης τρεις διακρίσεις για το ρόλο του ως Μπόμπι στο «Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα», ενώ συμμετέχει κυρίως σε γερμανικές τηλεοπτικές παραγωγές.

Η φράση "Short, sharp shock" σημαίνει «τιμωρία που είναι γρήγορη κι σοβαρή». Χρησιμοποιήθηκε κι έγινε «διάσημη» το 1985 στην κωμική όπερα των Γκίλπερτ και « The Mikado», όπου ακούγεται στο τέλος του τραγουδιού της πρώτης πράξης, "I am so proud."