Η Μαριάννα Ράντου μεταδίδει από τις ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 10ο μέρος

ΤΗΕ SCIENCE OF SLEEP (La Science des Rêves)
Σε μια συναντηση της 'αιωνιας λιακαδας' του Michel Gondry και του 'βασιλια'-Che Gael García Bernal όλα μπορείς να τα περιμένεις.. Όταν μάλιστα ξέρεις οτι η συνάντηση θα πραγματοποιηθεί σένα 'ονειρικό' σκηνικό, η ανυπομονησία χτυπάει κόκκινο!!
..Το αποτέλεσμα είναι να όργιο χρωμάτων και εικόνων σε μια συμφωνία δημιουργικότητας και φαντασίας! Ο Stephan είναι ένας μοναχικός νεαρός ζωγράφος και 'εφευρέτης' που έχει παραμείνει ενα αιώνιο παιδι. Μην αντέχοντας τη μονότονη, πληκτική και άχρωμη καθημερινότητα, καταφεύγει μια ζωη στα όνειρα -μέρα και νύχτα. Στο φανταστικό κανάλι 'Stephαn TV' όλα ειναι πιθανά..: Το λούτρινο αλογάκι καλπάζει στα λιβάδια και το 'μηχάνημα εξοικονόμησης δευετρολέπτων' κάνει τις ωραιες στιγμες να διαρκουν για πάντα.. Στη φαντασία του ο Stephane εχει τα πάντα.. εκτός από τον έρωτα! Η αχαλίνωτη φαντασία του και η αδυναμία του να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τα όνειρά του συνεχώς του δημιουργούν εμπόδια και δεν θα του επιτρέψουν να ζήσει το μεγαλο του ερωτα.. Ή μήπως όχι?
Στον υπέροχο ονειρικό κόσμο που έχει στήσει η Gondry, ολα γίνονται..! Και τη στιγμη η πραγματικότητα φανεί αποπνικτική, τελικα θα αποδειχθεί πιο παραμυθένια και απο τα ονειρα! Ταινια που σε κάνει να ονειρευεσαι με ανοιχτα τα ματια - Οι σεκανς των ονειρων είναι απλά υπέροχες!
...Μη με σκουντατε βρα παιδιά, δε θελω να ξυπνησω!!!

Η Μαριάννα Ράντου μεταδίδει από τις ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 9ο μέρος




ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΟ ΔΙΚΑΙΟ" απο την Αργεντινη.
Ε, ειπαμε να τιμησουμε λιγο και την επιστημη μας -νομικοι γαρ- και ετσι προεκυψε η επιλογη αυτης της ταινιας η οποια αποδειχτηκε συμπαθητικα ρομαντικη.. Το στορυ περιγραφει τις σχεσεις ενας δικηγορου πατερα με τον γιο του -που γινεται επισης νομικος, χωρις βεβαια την αγαπη και το παθος του πατερα για τη δουλεια-,και επικεντρώνεται στα τραυματα που δημιουργηθηκαν στο γιο απο την αποσταση που παντα υπαρχε μεταξυ τους, και καταληγει συνειδητοποιώντας πως τελικα τα ιδια λαθη του πατερα του επαναλαμβανονται εκουσιως απο το γιο..στο δικο του γιο! Γλυκεια και ελαφρια σαν αφρος, η ταινια σου αφηνει μια ευχαριστη αισθηση, η οποια ομως -οπως και ο αφρος- εξατμιζεται γρηγορα..

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΛΕΥΣΗ (Svobodnoye Plavanie)
Με μακρα, αργοσυρτα πλανα και γενικα αγγελοπούλειους ρυθμους, η ταινια παρακολουθει τη ζωη ενος ακαματη νεαρου Ρωσου που περιφερεται απο δουλεια σε δουλεια χωρις ποτε να στεριωνει πουθενα, καταληγοντας ξανα και ξανα στο ταμειο ανεργιας της μικρης του πολης. Ο σκηνοθετης παρακολουθει την ανιαρη καθημερινοτητα με συμπάθεια, σκιαγραφωντας τον αρκετα καλα και πλαισιώνοντάς τον με διάφορους παράξενους χαρακτήρες που παρουσιάζουν ενδιαφέρον, ομως οι νωχελικοί ρυθμοι εφεραν..πολλα χασμουρητα στο κοινο. Οχι ο,τι καλυτερο ειδαμε στις νυχτες πρεμιερας και σιγουρα οχι η 'γαργαλιστικη υποκωφη κωμωδια' που προμηνυόταν, αλλα πάντως ενα αρκετα καλο ηθογραφημα της σημερινης επαρχιακης Ρωσιας..

H Ελένη Καραΐνδρου ατην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 30.09.06 «Δεν λέμε πια μεγάλα όχι» *Η Ευρώπη είπε ό,τι είχε να πει; «Στο σινεμά πάντως δεν έχει να επιδείξει και πολλά. Και σε όλους τους χώρους τα πράγματα οδηγούνται σε μια πόλωση. Νομίζετε ότι είναι τυχαίο ότι εγώ που ζω με το ένα πόδι στο Παρίσι, δεν έχω κάνει συναυλία εκεί; Ξέρω πολύ καλά ότι και στο χώρο της μουσικής δεν διατίθενται πια χρήματα για τα σημαντικά πράγματα. Στην Ευρώπη γενικά υπάρχει ύφεση, κρατική αδιαφορία για τα σημαντικά (τα κονδύλια έχουν γίνει ελαχιστότατα) και διαφθορά. Ενας είναι πια ο Θεός και λέγεται χρήμα. Και οι περισσότεροι δεν μπορούν να του αντισταθούν». *Αλλά μια μεγάλη καριέρα δεν χτίζεται από τα μεγάλα όχι; «Ασφαλώς. Αλλά μεγάλα όχι, δεν λέγονται πια συχνά. Αυτός είναι κι ο κίνδυνος για τους νέους ανθρώπους που επιδιώκουν να φανούν γρήγορα και να βγάλουν πολλά λεφτά. Εμείς κάποτε ζούσαμε με ελάχιστα χρήματα, αλλά ήμασταν πολύ ευτυχισμένοι. Θυμάμαι πώς απέκτησα το πρώτο μου "Μοντγκόμερι". Ημουν 18 ετών και το αγόρασα με τα πρώτα λεφτά που έβγαλα, αντιγράφοντας τις σημειώσεις κάποιου καθηγητή από το Πανεπιστήμιο. Τα μισά λεφτά τα έστειλα στη μητέρα μου και με τα άλλα μισά πήρα το παλτό. Αυτή η χαρά ακόμα και τώρα με ακολουθεί. Το Μοντγκόμερι και το "Κατρέλ" μου...». *Το «Κατρέλ». «Ναι, το παλιό μου αυτοκίνητο. Κάποτε πήγα σε ένα μαγαζί στο Κολωνάκι να ψωνίσω κάτι. "Καλά κυρία Καραΐνδρου εσείς και οδηγείτε αυτό;" μου είπαν. Αλλά ξέρετε τι μου είχε πει για το ίδιο αυτοκίνητο ο Κρις Μαρκέρ, ο πατέρας του ποιοτικού ντοκιμαντέρ στη Γαλλία κι ο άνθρωπος που ενέπνευσε τον Αγγελόπουλο να γίνει σκηνοθέτης, κάποτε που είχε έρθει στην Ελλάδα και πήγα να τον πάρω από τη Μεγάλη Βρετανία; "Μα αυτό είναι η πεμπτουσία του σνομπισμού"». *Τι άλλαξε στη Δύση; «Οτι τώρα πια ο κόσμος δημιουργεί ψευδείς ανάγκες που μπορεί να σε αναγκάσουν να κάνεις υποχωρήσεις και να γλιστρήσεις στην ευκολία. Γι' αυτό θαυμάζω όσους ανθίστανται στην ευκολία, είναι αυτάρκεις, δεν μπαίνουν σε συστήματα και δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να ακολουθούν τον ρηχό ανταγωνισμό» .*Κάποτε ελπίζαμε στο ρόλο της Αριστεράς .«Οι ελπίδες αυτές έχουν εξανεμιστεί. Γι' αυτό κι ο καλλιτέχνης, ευάλωτος σ' ό,τι συμβαίνει, αισθάνεται εξόριστος. Δεν υπάρχουν φωτεινές νησίδες. Τι μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτό τον πλανήτη δεν θα τον καταστρέψουμε; Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται πια σαν μονάδες. Εγώ πάντα αυτό επιζητούσα. Ηθελα να έχω το προνόμιο το πρωί που ξυπνάω να σκέφτομαι τα πράγματα απ' την αρχή. Να ξανακρίνω τις αποφάσεις μου. Γι' αυτό και δεν ήμουν ποτέ ενταγμένη ούτε σε επαγγελματικές ομάδες ούτε σε κανένα πολιτικό σύστημα ούτε σε κανένα αισθητικό ή πολιτιστικό κίνημα. Δεν χρειάζονται ταμπέλες κι ασφυκτικοί ορισμοί. Η Τέχνη προχωράει με σιγανά βήματα και αυτό που θα αποδειχτεί πραγματικά καινούργιο ούτε κραυγάζει ούτε φτιάχνει κάστες απομονώνοντας τους γύρω του».

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 8o μερος
LITTLE MISS SUNSHINE
'Everyone.. just pretend to be normal'!! Ποσο ευκολη μπορει να ειναι αυτη η απλη προτροπη οταν απευθυνεται σε μια οικογενεια που δινει ενα νεο ορισμο της εννοιας 'disfunctional family' και βεβαια πολυ απεχει απο τo να θεωρηθει normal? Μια οικογενεια που ομως προσπαθεί απεγνωσμενα να αποφυγει τον τιτλο του loser για να μην απογοητευσει τον 'winning freak' pater familia (τον μεγαλυτερο βεβαια loser απο ολους) που βγαζει το ψωμι του εξηγωντας (νομιζει..) σε δυστυχους αποτυχημενους τυπους πως να ξεφυγουν με '9 απλα βηματα' απο την μιζερια τους και να γινουν επιτελους winners! Αυτη η εμμονη του βεβαια μονο σε winners δεν εχει μετατρεψει την οικογενεια του, η οποια παει απο το κακο στο χειροτερο και βρισκεται στα προθυρα της καταρρευσης.. Οταν μαλιστα φτασει στο σπιτι και ο θειος της οικογενειας, ενας αποτυχημενος μελετητης του Προυστ που μολις προσπαθησε να αυτοκτονησει, η εκρηξη ειναι κοντα... Τι τελικα μπορει να σωσει αυτη την ημιδιαλυμενη προβληματικη οικογενεια;
Το αναγκαστικο οικογενειακο road trip στην αλλη ακρη της χωρας για τη συμμετοχη της 7χρονης Ολιβ στον παρακμιακο διαγωνισμο 'little miss sunshine' μ'ενα διαλυμενο βανακι ειναι η αναπαντεχη λυση.. Η αναγκαστικη συνυπαρξη αυτων των προβληματικων losers, θα φερει τελικα την πολυποθητη.. ηλιαχτιδα!
Ακολουθουν υπεροχες στιγμες που ακροβατουν αναμεσα στο γελιο και στη συγκινηση, μεσα απο σκηνες απειρου καλλους που σε κανουν να θες να κλαψεις και να γελασεις ταυτοχρονα!! ..Απο τη μια θες να τους κοροιδεψεις με την ψυχη σου παρακολουθώντας τους να αποζητουν πραγματα που φαινονται τοσο ανουσια και γελοια και να στοχευουν σε πραγματα για τα οποια ειναι προφανως εντελως ανικανοι,
αλλα απο την αλλη θες να δακρυσεις απο τη συγκινηση γιατι τους βλεπεις να κυνηγανε τα ονειρα τους με τοσο παθος και αφοσιωση.. Αλλωστε στην τελικη τι ειναι πιο γελοιο; ενα ματσο απο ξιπασμενα -και ολιγον τρομαχτικα- κοριτσακια-κουκλες που γελανε αυταρεσκα στον αδηφαγο φακο ή μια οικογενεια απο losers που κανουν ενα χορευτικο που πιο γελοιο δεν γινεται, οι οποιοι ομως το απολαμβανουν εχοντας εντελει αντιληφθει την γελοιοτητα της ολης καταστασης;
'Losers are people who are so afraid of not winning, they don't even try' λεει σε καποια φαση ο..ηρωινομανης πορνογερος παπους. Και δεν θα μπορουσε να εχει περισσοτερο δικιο! Μια οικογενεια φαινομενικα 'αποτυχημενων' που τελικα αποδεικνυονται..winners και με τη βουλα, σε μια ταινια τοσο feel good που..σε κανει να δακρυζεις!! απλα, υπεροχη!

Μαριάννα από Θεσσαλονίκη ( αλλά μάλλον ρίζωσε στην Αθήνα)

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ συνεχιζεται μετα τις διαφημησεις...
ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΔΗΓΟΣ ΓΙΑ ΔΙΕΣΤΡΑΜΜΕΝΟΥΣ (A PERVERT'S GUIDE TO CINEMA)
Ποσο απαραιτητος μπορει να ειναι ενας 'κινηματογραφικος οδηγος' οταν απευθυνεται σε διεγνωσμενα 'διεστραμμενους' σινεφιλ(γκουχ γκουχ); Μη φανταστειτε τιποτα λιστες του τυπου΄'1000 ταινιες που πρεπει να δειτε πριν πεθανετε'!! Ο..διεστραμμενος φιλοσοφος-ψυχαναλυτης Slavoj Zizek δεν θα κατεφευγε σε κατι τοσο τετριμμενο! Αντιθετα, καταφερνει για 2 και πλεον ωρες μιλωντας μονος του ακαταπαυστα να κραταει μια ολοκληρη αιθουσα καθηλωμενη! Πως; Επενδυοντας με περιτεχνες ψυχολογικες θεωριες γνωστες σκηνες απο κορυφαιες ταινιες του κινηματογραφου και.. 'ψυχαναλύοντας' σκηνοθετες και πρωταγωνιστες.. Δυστυχως βεβαια περιοριζεται σε συγκεκριμενο αριθμο ταινιων, κυριως του Χιτσκοκ και του Λυντς (επεκτεινεται μονο λιγο στον Ταρκοφσκι και στον Κοπολα, ενω κανει και λιγες -πολυ λιγες- αναφορες σε συγχρονες ταινιες)..
Μεχρι τωρα ηξερα πως ολο το fun ειναι να παρακολουθεις την ταινια και να τη συζητας μετα με τους φιλους σου και βεβαια οχι το να ακους καποιον 'ειδημονα' να σου αναλυει οσα δεν καταλαβες απο την ταινια (και οφειλες βεβαια να εχεις καταλαβει...)! Απαλλαγμενος απο τετοιους κομπλεξισμους ο Zizek αναλυει τοσο απολαυστικα αυτες τις ταινιες, σε βαθμο που θες να του δωσεις αλλες τοσες( ε δεν ηταν και πολλες αλλωτε..)!!! ..Χμμμ..Μηπως ο Χιτσκοκ διαβαζε Φρόυντ στο διαλειμματα των γυρισματων του;

ΜΑΡΙΑΝΝΑ

ΚΥΚΛΟΦΟΡΗΣΕ ΤΟ SOUL no 8 ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΕΙΤΕ ΣΤΙΣ ΣΕΛΙΔΕΣ ΤΟΥ

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 6ο μέρος
"ΕΝΑΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ"("Den Brysomme Mannen").
Εσεις μεχρι που θα φτανατε για να φατε μια μπουκια σπιτικο κεικ, για να ακουσετε ενα τσουρμο παιδακια να παιζουν και να δειτε τα κυματα να σκανε σε μια ακρογιαλια? Αυτονοητα μικροπραγματα θα πειτε, που ομως αποκτουν τεραστια αξια -σχεδον αξια ζωης και θανατου- οταν εχεις βρεθει απο το πουθενα σε μια αποστειρωμενη πολη, οπου δεν υπαρχουν μυρωδιες, οπου τιποτα δεν εχει γευση και το σεξ ειναι μια ρουτινα που δεν παραγει κανενα συναισθημα, οπου δεν υπαρχουν παιδια και οπου δεν μπορεις να.. πεθανεις η εστω να τραυματιστεις σαν ανθρωπος!! Και ακομα περισσοτερο, τι κάνεις οταν κανείς γυρω σου δεν δειχνει να αντιλαμβανεται τις ελλειψεις αυτες και ολοι προχωρουν τη λειψή ζωη τους που δεν εχει συναισθηματα αλλα ουτε και.. αναστολες, χωρις κανενα προβλημα? Σιγα σιγα.. το χανεις και προσπαθεις με καθε τροπο να αποδρασεις.. Ετσι, μολις βρεις εναν ανθρωπο που τουλαχιστον μοιραζεται τις ανησυχιες σου, θα κανεις τα παντα για να απαντησεις στα ερωτηματα απο πού ερχεται αυτη η μια και μοναδικη μεθυστικη μυρωδια που σου σπαει τη μυτη, πού επιτελους οδηγει αυτη η μια και μοναδικη σχισμαδα του τοιχου, τί κόσμος υπάρχει στην αλλη ακρη.. αλλα το κυριοτερο: πού στο διαολο εισαι εσυ?!

Μια πολυ εξυπνη σατιρα για τη καλοκουρδισμενη αλλα εντελει 'αοσμη', 'ανοστη' και ρουτινιασμενη ζωη μας και ισως μια παραβολη για τον 'ιδανικο' μας παραδεισο, η ταινια με μετρημενες δοσεις μαυρου χιουμορ και καλους ρυθμους σε βαζει σε πολλες σκεψεις.. Το προβληματακι ειναι πως η πολυ εξυπνη αυτη σεναριακη ιδεα περιμενεις να οδηγησει καπου, οχι τοσο για σου δωσει μια απαντηση (αλλωστε δεν ζηταμε κατι τετοιο απο τον κινηματογραφο!!), οσο για να ολοκληρωσει η ιδια την κριτικη της.. Το τελος αντιθετα σε αφηνει (συνειδητα?) εντελως μετεωρο, αφηνοντας πολλα ενδεχομενα ανοιχτα.. Ετσι η ταινια δυσκολα μπορει να θεωρηθει κοινωνικη αλληγορια και παραμενει ενας μυστηριος σουρεαλιστικος εφιαλτης, που βεβαια δεν χανει σε καμια περιπτωση το ενδιαφερον του και σιγουρα μας βαζει σε ακομα περισσοτερες σκεψεις..
Αξιζει να την ψαξει κανεις για να δωσει τις δικες του απαντησεις στα μετεωρα ερωτηματα ή τουλαχιστον για να.. εκτιμησει τις μικρες αυτονόητες μυρωδιες και γευσεις που δινουν στη νόημα ζωη μας..

Μαριάννα από Θεσσαλονίκη

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 5ο μέρος
Πρωτη ταινια, το "Α GUIDE TO RECOGNISΙΝG YOUR SAINTS" ("Εγχειριδιο Αναγνωρισης Αγιων"), μια αυτοβιογραφια του σκηνοθετη-σεναριογραφου Dito Montiel, που περιγραφει τα δυσκολα χρονια της ενιηλικιωσης του στις φτωχογειτονιες της Νεας Υορκης..
Σε αυτες σκοτεινες γωνιες της πολυβουης πολης που το ποιος εισαι καθοριζεται απο τα σημαδια στο προσωπο σου και το ποσο αξιζεις εξαρταται απο το ξυλο που εχεις ριξει (και φαει..) σιγουρα χρειαζεσαι ενα 'εγχειριδιο αναγνωρισης αγιων' για να μπορεσεις να διακρινεις μεσα σε ολη αυτην την τρελα ποιοι ειναι εκει πραγματικα για σε τραβηξουν εξω απο το βουρκο και ποιοι απλα θελουν να σε σπρωξουν πιο βαθια μεσα στη λασπη μαζι τους.. Ο Dito, βρισκεται στο μετχαιμιο.. Αν και αντιλαμβανεται πως αυτη η 'αλητικη' ζωη του δεν οδηγει πουθενα, απο την αλλη δεν μπορει να τα παρατησει ολα και ακολουθωντας το ονειρο του να φυγει για το '59$ trip to LA', γιατι ολοι τον κρατανε δεμενο στη γη, απο τον ιδιορυθμο πατερα του που δεν ξερει με ποιο τροπο να εκφρασει την αγαπη του -και τελικα την εκφραζει με τετοιο τροπο που τον πνιγει- μεχρι τους φιλους και την κοπελα του που θελουν παση θυσια να συνεχισουν την ιδια ζωη μαζι μ'αυτον χωρις να μπουν στο κοπο να την αλλαξουν..
Οταν γυρισει μετα απο χρονια πισω στη γειτονια του, μονος και επιτυχημενος απο την πορεια του στο LA, τι τον περιμενει? ποσα αλλαξαν και ποσα εμειναν ιδια? ποιοι ηταν τελικα οι 'αγιοι' που τον ειχαν βοηθησει να παρει την μεγαλη αποφαση? ποιοι εμειναν, ποιοι εφυγαν, ποσοι ξεφυγαν απο αυτη τη ζωη χωρις μελλον και ποσοι κατρακυλησαν στην προδιαγεγραμενη πορεια τους?
Με εξυπνη σκηνοθεσια που βασιζεται στα συνεχη flash back που μπλεκουν το σημερα με το χθες τονιζοντας ποσο εντελει.. τιποτα δεν εχει αλλαξει, αλλα κυριως με ενα εκπληκτικο πολυπληθες καστ (Robert Downey Jr we love you), ο σκηνοθετης περιγραφει τις μνημες του με τροπο ιδιαιτερο και παρα το γεγονος οτι η ιστορια για το θανατο του american dream εχει χιλιοειπωθει (και γυριστει), η ταινια ειναι μια πολυ καλη προταση που σε αγγιζει, κυριως γιατι σε πειθει για την αληθεια της και την αγνοτητα των προθεσεων της.
Αλλωστε ολοι λιγο πολυ χρειαζομαστε ενα τετοιο 'εγχεριδιο' και ας μη ζουμε στις κακοφημες γειτονιες του Dito...

Μαριάννα από Θεσσαλονίκη

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 4ο μερος
Η ταινια της ημέρας, ηταν αναμφισβητητα το THANK YOU FOR SMOKING.. Η πιο.. correct politically incorrect ταινια του αμερικανικου κινηματογραφου, σου αφηνει τελειωνοντας μια υπεροχη αισθηση, με ενα τεραστιο χαμογελο ευφοριας στα χειλη και το χερι στην τσαντα να..ψαχνεις για το πακετο σου!!! Με απιστευτα πρωτοτυπους και εξυπνους διαλογους και ατακες που καιρο ειχα να ακουσω σε ταινια, το φιλμ δεν σε αφηνει νa παρεις ανασα! το στορυ και αυτο πρωτοτυπο: παρακολουθουμε την πορεια του πιο..αναισχυντου τυπου, που ζει προμοταροντας με ζηλο το καπνισμα σε σχολεια κ τηλεορασεις, μη δισταζοντας να χρησιμοποιησει και τα πιο αθεμιτα μεσα.. Ομως για ποσο θα τον κρατησει η..'ευελικτη ηθικη' του, οταν ο τσιγαροβηχας δε θα κοβεται και η νικοτινη του θα χτυπησει κοκκινο? η ταινια δεν προσπαθει να δωσει απαντησεις, δε θελει να κανει μπουκοταζ στο τσιγαρο, ουτε βεβαια να μας κανει να το κόψουμε.. ακολουθώντας την 'ευελικτη ηθικη' του πρωταγωνιστη, κρατα μια εντυπωσιακη ουδετεροτητα μεσα απο το απιστευτο χιουμορ και βγαινοντας σε κανει να κοιτας σκεφτικος το πακετο σου, ομως τελικα σε αφηνει να φυσήξεις τον καπνο σου με ανακουφιση.. αλλωστε και ο brad pitt κανει κυκλακια, εμεις να μην παρουμε μια τζουρα?? απλα, must see!
Μαριάννα από Θεσσαλονίκη

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 3ο μερος
Στη νυχτερινη προβολη, το γερμανικο FREIE WILLE, μια πολυ σκληρη ταινια για εναν ανθρωπο που εχοντας διαπραξει τρεις βιασμους, κλεινεται σε ιδρυμα για 9 χρονια και μετα βγαινοντας, προσπαθει να ξαναφτιαξει τη ζωη του. Αληθινο φιλμ, που παρακολουθει, με χειρουργικη λεπτομερεια, τον ψυχισμο του δυστυχισμενου ηρωα και δεν ακολουθει ευκολες λυσεις ταξινομώντας σε 'καλους' και 'κακους'.. κοιτώντας με ανθρωπια τον ηρωα, ο σκηνοθέτης δεν προσπαθει να τον δικαιολογησει για ο,τι εκανε, δεν μας ζητα τη συγχωρεση , αλλα ουτε και την καταδικη του .. Ψυχογραφει αυτη την κινουμενη 'ωρολογιακη βομβα' που ειναι ετοιμη ανα πασα στιγμη να εκραγει και καταφερνει να σου μεταδωσει ενα αισθημα ανθρωπιας και ελπιδας πως τελικα ολα θα πανε καλα.. Ομως ενα τετοιο σκληρο και ωμο φιλμ δεν εχει αυταπατες κι στο τελος σου δινει την σκληρη γροθια στο στομαχι.. γιατι τελικα για καποιες περιπτωσεις, δε μπορει να υπαρξει 'ελευθερη βουληση' ..
αρκετα καλη ταινια, με ε-ξ-α-ι-ρ-ε-τ-ι-κη ερμηνεια απο τον πρωταγωνιστη και μοναδικα ψυχογραφικη (ευχαριστω θεμις), αλλα πολυ σκληρη και ωμη . Στο δεύτερο μισό ίσως κουράσει τους βιαστικούς…
Μαριάννα από Θεσσαλονίκη

ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ 2ο μερος

Το HULDOFOLK είναι ενα συμπαθητικό ντοκυμαντερ (ανετα θα το βλεπαμε και στην ΕΤ3..!!), το οποίο μάλλλον θα κινήσει το ενδιαφέρον αυτών μόνο που ενδιαφέρονται για την Ισλανδία. Προσπαθώντας να ξεχωρίσει μύθους και πραγματικότητα αυτης της μυστηριακής χώρας, η ταινία χανεται λίγο στην ανάγκη της να πιστέψει πως όλοι οι θρύλοι που περιγράφει κρύβουν κάποια αλήθεια, ενώ οπως αποδεικνυεται μάλλον οι δοξασίες αυτές δεν υπάρχουν παρά στο μυαλό -και την ψυχη- των απομονωμένων Σκανδιναβων, που ζωντας μεχρι και σημερα με αργούς ρυθμούς, καπου χαμένοι στον ωκεανό ανάμεσα σε ανατολή και δύση, ανάμεσα σε πάγους και ηφαίστεια έχουν αναγκη να πιστεψουν σε ιστοριες... 'There are fewer stories after electricity came everywhere'.. όμως τα elves της Ισλανδίας είναι ακόμα ζωντανά.. κι ας μας είναι λιγο δύσκολο να το πιστέψουμε.

Μαριάννα απο Θεσσαλονίκη

ΠΡΩΤΟ ΠΛΑΝΟ ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙEΡΑΣ: ΠΡΙΝ ΚΑΛΑ ΚΑΛΑ ΠΡΟΛΑΒΩ ΝΑ ΔΩ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΑΡΕ .. ΟΙ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΦΩΝΑΖΟΥΝ CUT!!! TEXNIKO ΠΡΟΒΛΗΜΑ.. ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗΝ ΙΣΛΑΝΔΙΑ, ΜΕ ΤΟ ΝΤΟΚΥΜΑΝΤΕΡ HULDOFΟLK, ΑΝΑΒΑΛΛΕΤΑΙ ΓΙΑ ΑΥΡΙΟ..
ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΝ -ΑΝΕΛΠΙΣΤΑ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΑΣ- ΚΟΣΜΟ ΦΕΥΓΩ ΓΡΗΓΟΡΑ, ΑΦΟΥ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΗΡΘΑΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΩ ΤΟ BRICK ΠΟΥ ΠΑΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟ ΔΑΝΑΟ.. ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΠΩΣ ΘΑ ΜΕ ΥΠΟΔΕΧΤΟΥΝ ΟΙ ΣΙΝΕΝΥΧΤΕΣ...

ΤΟ ΦΙΛΜ ΗΤΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΤΟ 'ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΙ' ΠΟΥ ΥΠΟΣΧΟΝΤΑΝ ΟΙ ΔΙΟΡΓΑΝΩΤΕΣ.. ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΚΛΑΣΙΚΟΥ ΦΙΛΜ ΝΟΥΑΡ, ΣΧΕΔΟΝ ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡIKOY, TΟΠΟΘΕΤΗΜΕΝΟΥ ΟΜΩΣ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΕΝΟΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ.. ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΜΕ ΔΙΠΛΗ ΥΠΟΣΤΑΣΗ: ΜΑΘΗΤΕΣ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΑΙ.. DEALERS BY NIGHT! KAI ΚΑΠΟΥ ΑΝΑΜΕΣΑ, Ο ΜΠΡΕΝΤΑΝ ΠΟΥ ΟΔΗΓΟΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΕΚΔΙΚΗΘΕΙ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΚΟΠΕΛΑΣ ΠΟΥ ΑΓΑΠΗΣΕ ΠΟΤΕ, ΤΗΣ ΕΜΙΛΥ, ΜΠΑΙΝΕΙ ΣΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ TRIPΑΚΙ ΚΑΙ ΣΥΝΑΝΤΑ -ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΕΙ- ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ DEALERS ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΤOΥ ΠΟΛΗΣ(ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΕΙΧΕ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΕΙ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΜΙΛΥ - ΟΤΑΝ ΗΤΑΝ ΜΑΖΙ), ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟ 'ΜΕΓΑΛΟ ΚΕΦΑΛΙ' ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΦΤΑΙΕΙ ΓΙΑ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΤΗΣ..

ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ,ΥΠΟΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤWISTS ΠΟΥ ΜΟΥ ΘΥΜΙΣΑΝ USUAL SUSPECTS, ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΓΕΜΑΤΗ ΥΠΟΠΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ - ΑΦΟΥ ΟΛΟΙ ΕΜΠΛΕΚΟΝΤΑΝ ΚΑΠΩΣ Σ’ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΠΕΡΙΕΡΓΗ ΥΠΟΘΕΣΗ- ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΚΛΑΜΨΕΙΣ ΜΑΥΡΟΥ ΧΙΟΥΜΟΡ.
ΤΑ ΑΤΟΥ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΟΙ ΚΟΦΤΟΙ ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ ΕΙΠΩΜΕΝΟΙ ΟΜΩΣ ΑΠΟ ΠΑΙΔΙΑ ΣΧΟΛΕΙΟΥ- ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΜΕΝΗ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΠΟΥ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΥΠΑΡΚΤΗ ΑΝΤΙΦΑΣΗ ΔΕΝ 'ΧΤΥΠΟΥΣΕ' ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΣΧΗΜΑ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ Ο ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣ - ΤΟΣΟ ΩΣ ΡΟΛΟΣ ΟΣΟ ΚΑΙ ΩΣ ΠΑΙΞΙΜΟ.. Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΟΝ 'ΞΕΝΟ' ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ, ΠΟΥ ΟΜΩΣ ΝΙΩΘΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠ’ΟΣΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙ - ΚΑΙ ΑΣ ΔΙΑΤΕΙΝΕΙ ΑΓΕΡΩΧΑ ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ - ΚΑΙ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΙΚΑ ΗΡΕΜΟ ΠΑΙΔΙ ΜΕ ΤΟ ΓΑΛΗΝΙΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΠΟΥ ΣΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ ΔΕΙΧΝΕΙ ΕΝΑΣ ΑΠΛΩΣ ΜΥΣΤΗΡΙΟΣ 'LOSER', ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΜΕΝΟΣ ΚΙ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΚΕΦΑΛΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΙΚΟΥ ΕΜΠΟΡΙΟΥ..

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΕΛΙΚΑ ΑΞΙΖΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΣΤΟ ΦΙΛΜ - ΠΑΡΑ ΤΑ ΥΠΑΡΚΤΑ ΚΕΝΑ ΣΤΟ ΣΤΟΡΥ -ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ, ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ, ΤΟ ΞΥΛΟ ΚΑΙ ΤΑ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ, ΚΡΥΒΕΤΑΙ Ο ΚΟΡΜΟΣ ΜΙΑΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ ΕΝΟΣ ΜΟΝΑΧΙΚΟΥ TEENAGER ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΛΕΨΕΙ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΓΙΑ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΓΑΠΗΜΕΝΗ ΤΟΥ..

ΕΦΗΒΙΚΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΛΟΙΠΟΝ ΜΠΛΕΓΜΕΝΟΣ ΣΕ 'ΤΟΥΒΛΑ' ΗΡΩΙΝΗΣ! ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ: ΑΠΟΡΟΣΔΟΚΗΤΗ ΚΑΙ ΑΣΥΝΗΘΙΣΤΗ "ΓΚΑΝΓΚΣΤΕΡ-ΤΕΕΝ" ΤΑΙΝΙΑ ΜΕ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΗ ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ ΠΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΗ ΔEI ΚΑΝΕΙΣ - AΝ ΒΡΕΙ ΔΙΑΝΟΜΗ ΒΕΒΑΙΑ;)

ΜΑΡΙΑΝΝΑ ΑΠΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

VOLVER

Νύχτες πρεμιέρας. 22/09/06. Δαναός 1. 20:00. Πρεμιέρα Volver. Εν μέσω καπνών, συνομιλιών και αλκοόλ το κοινό ετοιμάζεται. Ένας φίλος από τα παλιά επιστρέφει. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο, αυτόν του μελοδράματος, γέλιο και κλάμα μαζί. Γυναικείες παρουσίες επί οθόνης που θα μπορούσαν να είναι γειτόνισσες σου, φίλες σου και... δυστυχώς και ερωμένες σου. Τώρα σκοτάδι. Σ’ αυτήν την αίθουσα ακούς τα πάντα. Μάτια που τρέχουν. Τακούνια που τρέχουν. Σώματα που γέρνουν το ένα στο άλλο. Την εξαιρετική, πια, Penelope που σπαράζει όταν τραγουδά. Η ταινία τα έχει όλα, όπως και η ζωή άλλωστε. Τελειώνοντας η ταινία δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Ένα τραγούδι και μια ταινία αφιερωμένα για αυτούς που έχουν ή που θα φύγουν. Volver. Κύριε Almodovar ευχαριστώ.

Περικλής από Αθήνα

o pedro almadovar σήμερα γίνεται 57 χρονών.

10 ΤΑΙΝΙΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΙΜΕΝΩ
ΜΕ ΑΓΩΝΙΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΕΖΟΝ


ZODIAC
THE FOUNTAIN
EDUARD
CHILDREN OF MEN
VOLVER
THE QUEEN
SCOOP
INLAND EMPIRE
BABEL
Η ΨΥΧΗ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑ

ΑΘΗΝΑ Β. ΑΠΟ ΒΑΡΚΕΛΩΝΗ

Είμαστε μια περίεργη παρέα.
Ο Γιάννης απο την Κοπενχάγη ως την Χίο.
Ο Θοδωρής και απο Δευτέρα η Μαριάννα στην Αθήνα
στις Νυχτες Πρεμιέρας.
Η Γκέλυ στη Δράμα με τους μικρομηκάδες.
Η Μαρία στο Λονδίνο.
Ο Βασίλης στο Βερολίνο.
Η Αθηνά στην Βαρκελώνη.
Είμαστε μια μεγάλη παρέα
που μεγαλώνει καθημερινά.
Είμαστε μια περίεργη παρέα?
Οχι.
Είμαστε μια συντροφιά του πολτισμού που αγαπάει το σινεμά.
Υπάρχουν κι άλλοι αραγε?
Σίγουρα υπάρχουν κι έρχονται καθημερινά μαζί μας.
Μέχρι να γίνουμε τόσοι που κανείς πιά δεν θα μας θεωρεί ....περίεργους.
Ελα μαζί μας κι εσυ
ξεφυγε...

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ Intermedio

In media res: Κάπου στα μέσα του Φεστιβάλ. Πολλά πλάνα έχουν γυριστεί, αλλά και πολλά περιμένουν να γυριστούν. Άνθρωποι κάνουν το πέρασμά τους στους δρόμους. Πιο πολλοί ωστόσο είναι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι. Οι εξ Αθηνών, δημοσιογράφοι αλλά και συντελεστές, μένουν εκτός κάδρου, κι έτσι λάμπουν διά της απουσίας τους. Το τμήμα Prix Uip, ένα παζλ από ταινίες βραβευμένες σε φεστιβάλ του εξωτερικού. Κοντινό στο συγκλονιστικό “Γδύνοντας τη μητέρα μου” του Ιρλανδού Ken Wardrop, που η κάμερά του κάνει κοντινό στο γηρασμένο δέρμα της μητέρας του. Jump Cut: Από τη Θεσσαλονίκη με αγάπη: Βασίλης Κεχαγιάς, Μονή σειρά μαργαριτάρια. Χρήστος Νικολέρης, Νάρκες. Η εταιρεία παραγωγής τους, N-orasis επιβεβαιώνει το χρησμό του ονόματός της – «αναζητώντας / άλλου είδους όραση». Παράλληλο μοντάζ και με τους άλλους νέους σκηνοθέτες, φωτισμένοι από νέον. ΄Αλλη όραση, άλλη αντίληψη. Τι άλλο από το να ζητούν να μπει ψηφιακό τμήμα στο Φεστιβάλ που επιμένει δηλώνει επισήμως πως το ψηφιακό format «Δεν είναι κινηματογράφος». Πρόκειται ασφαλώς για μια ευθεία αναφορά στο έργο του Duchamp Ceci n’est pas une pipe. Υψηλή εννοιολογική τέχνη- Κι ας κοπεί στο τελικό μοντάζ.

Palomar

O «Βασιλιάς» κοιμάται και ονειρεύεται. Ο Michel Gondry κάνει το διδακτορικό του στα όνειρα. «The Science Of Sleep», οι παιδικές μας αναμνήσεις, ο κόσμος όπου όλα είναι πιθανά…
εδώ.

ΚΟΚΚΙΝΟ ΣΑΝ ΑΙΜΑ...Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΧΑΛΑΤΣΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22/9/06 ΣΤΙΣ ΝΥΧΤΕΣ ΠΡΕΜΙΕΡΑΣ-ΑΠΟΛΛΩΝ 1 ΤΑ ΞΗΜΕΡΩΜΑΤΑ. Η «BRUTAL» ΕΠΙΘΕΣΗ ΜΙΑΣ ΠΑΡΕΑΣ ΣΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΨΙΑΣΤΟΥΣ…ΣΥΝΩΜΟΤΗΣΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ.

ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ

Με το αθώο βλέμμα ενός παρατηρητή

Μέρα Δεύτερα ημερολογιακή και δεύτερη φεστιβαλική. Με γρήγορο μοντάζ, το ένα φιλμ μετά το άλλο, η μία προβολή : Στο ελληνικό σπουδαστικό οι νέοι σκηνοθέτες. προσπαθούν να κόψουν τον ομφάλιο λώρο από το πνεύμα και τα μοτίβα του ΝΕΚ. Αν μη τι άλλο, έχουν δει πολύ σινεμά. Κι αυτό φαίνεται, ανεξαρτήτως της ποιότητας του αποτελέματος. Close – up στο Φώτη Σκουρλέτη: Το Brainstorm του ήταν brainstorm και για μας- ανατριχιαστικό μοντάζ, βαθιά νουάρ ατμόσφαιρα, σκηνοθετικό βλέμμα που θα έκανε περήφανο τον Ντέηβιντ Λιντς. Cut. Κοντινό και στη Ζωή Μαντά, ένα έργο DIY αντίληψης αλλά υπερβατικής αισθητικής που ακτινοβολεί…εργατικότητα (η σκηνοθέτις θα πρέπει να δούλευε κλεισμένη στο δωμάτιο της για μήνες, παίρνοντας φωτογραφίες και κάνοντας πειράματα με το μέσο). Ή αλλιώς, το Dehioscence δίνει μαθήματα για το πώς μπορείς να δημιουργήσεις ένα ονειρικό σύμπαν μέσα στο ίδιο σου το δωμάτιο με τα πιο απλά μέσα. Στο άλλο άκρο, οι ελληνικές ταινίες του διαγωνιστικού, συνήθως πάσχουν από το γνωστό σύνδρομο στέρησης ιδεών παρά το αψεγάδιαστο των παραγωγών: Όχι άλλα σενάρια για την αποξένωση που φέρνει η τηλεόραση, για το άγχος της μητρότητας, την κλιμακτήριο, την εφηβεία, τα διλήμματα ζωή ή θάνατος, κιθαρίστας ή ντράμερ. Ας κοπούν στο μοντάζ. Όπως θα κάνω κι εγώ. Με κόβω εδώ. Εδώ. Κλέινω. Fade Out.

Palomar

ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ
Γκέλυ Μαδεμλή

Αρχική Σεκάνς.

Ρεπεράζ: Μια πόλη μικρή στο χάρτη, βόρεια στη γεωγραφία. Φλασμπακ: Τριάντα χρόνια πριν, μια οάδα σινεφίλ μετατρέπει την κινηματογραφική λέσχη της Δράμας σε ένα Φεστιβάλ, πολύ πριν αυτή η λέξη γίνει στείρα μόδα. Επιστροφή στο σήμερα.: Κυριακή 17 Σεπτεμβρίου 2006. Σε πρώτο πλάνο, μια ομάδα ανθρώπων βαδίζει γρήγορα. ‘Φεστιβαλικό’ κοινό; Travelling από το κέντρο και το σινεμά τα «Αστέρια» στην ανηφόρα προς την παλιά πόλη και το Σινεμά «Ολύμπια», ιστορική αίθουσα της πόλης, πρόσφατα ανακαινισμένη. Cut. Στην τελετή έναρξης η μουσική της μπάντας του δήμου προσπαθεί να συνομιλήσει μουσικά με ένα κιθαριστικό ντουέτο ιδανικό για κάποιο εντεχνάδικο. Το σάουντρακδεν μπορεί παρά να είναι σουρεάλ, όπως ασφαλώς και η τελετή έναρξης, και όπως κάθε τελετή έναρξης στον κόσμο. Φώτα, κάμερα, πάμε! Μεγάλα spotlights, άπειρα φωτογραφικά φλας, πλαστικά χαμόγελα, χορογραφία από χειραψίες, όλα με πρωταγωνιστές τους ‘τοπικούς παράγοντες’. Γιατί όχι; ΄Αλλωστε γιαυτούς το Φεστιβάλ ξεκινά στην τελετή έναρξης. Και ασφαλώς τελειώνει εκεί. Stop.
Στη Μεγάλη Οθόνη, το σπονδυλωτό All the Invisible Children, μια συρραφή ταινιών μικρού μήκους. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες που σαν άλλοι τριακόσιοι του Λεωνίδα επιβίωσαν των λογυδρίων διάρκειας μιάμισης ώρας, το απολαμβάνουν. Κρίμα που επανωτίζει στο πρόγραμμα με τη θεατρική Gολfω του Σίμου Κακάλα. Ο μάγκας σκηνοθέτης κάνει update στην κλασική ιστορία με την αρωγή της Manga αισθητική και την αναβαθμίζει στην «2.3.beta» έκδοση της. Cut. Ξανά.
Ζουμ στο ψητό. Φεστιβάλ χωρίς φιέστα δεν ορίζεται (;). Αλκοόλ και υλική τροφή. Η πνευματική από αύριο.

Το καλοκαίρι φεύγει...σε αναμονή των κρύων χειμωνιάτικων ολονυκτιών με ταινίες...

Official Awards of the 63rd Venice Film Festival
VENEZIA 63
The Venezia 63 Jury of the 63. Mostra Internazionale d'Arte Cinematografica, chaired by Catherine Deneuve and comprised of José Juan Bigas Luna, Paulo Branco, Cameron Crowe, Chulpan Khamatova, Park Chan-wook and Michele Placido, having viewed all twenty-two films in competition, has decided as follows:

GOLDEN LION for Best Film:
Sanxia Haoren (Still Life) by Jia Zhang-Ke

SILVER LION for Best Director:
Alain Resnais for the film Private Fears in Public Places

SILVER LION REVELATION:
Emanuele Crialese for the film Nuovomondo - Golden Door

SPECIAL JURY PRIZE:
Daratt by Mahamat-Saleh Haroun

COPPA VOLPI
for Best Male Actor:
Ben Affleck in the film Hollywoodland by Allen Coulter

COPPA VOLPI
for Best Female Actor:
Helen Mirren in the film The Queen by Stephen Frears

MARCELLO MASTROIANNI AWARD
for Best Young Actor:
Isild Le Besco
in the film L’intouchable by Benoît Jacquot

OSELLA
for Best Technical Contribution:
Emmanuel Lubezki
Director of Photography for the film Children of Men by Alfonso Cuarón

OSELLA
for Best Screenplay:
Peter Morgan
for the film The Queen by Stephen Frears

SPECIAL LION:
Jean-Marie Straub and Danièle Huillet for innovation in the language of cinema

Ποτε επιτελους θα τελειώσει η ΔΕΘ?
Να μπουμε στον ρυθμό μας και πάλι?
Επίσης όλα αυτα τα παραπήγματα που γραφουν ΜΕΤΡΟ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
είναι κατι περισσότερο από ενα προεκλογικό ανέκδοτο?
Το πιστεύει κανείς?
Πείτε μου!!!

Ο Ρεμι Μπελβο πέταξε στα 39 του χρόνια στους ουρανούς. Κι έτσι μας άφησε με την γλυκιά ανάμνηση της μοναδικής ταινίας που ολοκλήρωσε το άπαιχτο ( απ όλες τις απόψεις) ψευδοντοκυμαντέρ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΑΓΚΩΝΕΙ ΣΚΥΛΟ. Βέλγος με χιούμορ και άποψη για τη ν τέχνη του, ξεπούλησε το ταλέντο του στην διαφήμιση και δεν πρόφτασε να … χτυπήσει με μια δεύτερη ταινία. Ευκαιρία να ξαναδούμε το μοναδικό του φιλμ.

Πέμπτη 7 Σεπτεμβρίου και αυτή είναι η τελευταία ανταπόκριση που στέλνουμε από τη Βενετία...

Το θέμα που κυριαρχεί στις συζητήσεις μας, είναι, βεβαίως, ο Ντέιβιντ Λιντς και το «INLAND EMPIRE»...

Η συντριπτική πλειοψηφία των ελλήνων δημοσιογράφων, συμφωνούν: ο άνθρωπος έκανε μια μπαλαφάρα ολκής, έχοντας... τρικυμία εν κρανίω...

Υπάρχουν, πάντως, κι εκείνοι που αποθεώνουν την ταινία...

Τη δική μας άποψη σας την παρουσιάσαμε εχθές...

Και τώρα, το κλασικό σετάκι των τεσσάρων ταινιών...

Το «Chicha tu madre» του Τζιανφράνκο Γκουαντρίνι, προβλήθηκε στο τμήμα «Venice Days» (το ανάλογο του 15νθημερου των σκηνοθετών στις Κάνες)...

Μια μικρή ιστορία που λαμβάνει χώρα στο Περού κι έχει ως πρωταγωνιστή της έναν φτωχοδιάβολο που βγάζει τα προς το ζην οδηγώντας ταξί στη Λίμα, και «διαβάζοντας» κάρτες ταρό...

Γκομενάκιας και ποδοσφαιρόφιλος, θα ερωτευθεί μια πόρνη, θα εγκαταλείψει τη γυναίκα του και θα προικίσει την κόρη του...

Συμπαθέστατη ταινία, χωρίς να κάνει τη διαφορά, τουλάχιστον μας έφερε στα συγκαλά μας μετά την λαίλαπα του «INLAND EMPIRE»...

Μεγάλη έκπληξη αποτέλεσε για μας η ταινία «El Cobrador, In God We Trust» του μεξικάνου, Πολ Λεντούκ, που προβλήθηκε στο τμήμα «Ορίζοντες»...

Μια ταινία που ξεκινάει σαν κάτι που θα γύριζε ο Χάνεκε στα... καλά του: ένας φτωχός δολοφονεί φαινομενικά χωρίς λόγο ανθρώπους στη Νέα Υόρκη, την ίδια ώρα που ένας πλούσιος (τον υποδύεται ο Πίτερ Φόντα) δολοφονεί – επίσης χωρίς λόγο, ανθρώπους στο Μαϊάμι...

Η ιστορία θα απλωθεί σε Μεξικό, Αργεντινή και Βραζιλία, επικεντρώνοντας στην πολιτική...

Μια ταινία απίστευτης δύναμης, που λέει πολλές αλήθειες για την εποχή μας, με εξαιρετικό σάουντρακ και σχεδόν κυνισμό...

Υπάρχει σκηνή πχ, που ο Πίτερ Φόντα, ο οποίος πάσχει από κάποιου είδους ασθένεια, ψάχνει ένα βρέφος από έκτρωση, καθώς κάποιος παράνομος γιατρός του λέει πως κάτι τέτοιο θα τον θεραπεύσει...

Ο Φόντα βρίσκει έμβρυο, αλλά είναι λευκό και δεν... κάνει! Απαιτείται έμβρυο μαύρο...

Μένοντας με το... έμβρυο στα χέρια, ο Φόντα, για να απαλλαγεί, το ρίχνει στη λεκάνη μιας τουαλέτας σε ένα μπαρ...

Αν στο τέλος δεν χανόταν λίγο ο σκηνοθέτης και δεν έκανε την αδέξια αναφορά στην 11η Σεπτεμβρίου, θα μιλούσαμε για την καλύτερη ταινία που είδαμε στο φεστιβάλ...

Το «Queu loro incontri» των Ζαν Μαρί Στράουμπ και Ντανιέλ Χιουλέ, παρά τα μόλις 68 λεπτά του, αποδείχτηκε... μαρτύριο!

Και έπαιρνε μέρος και στο διαγωνιστικό τμήμα...

Δύο ακίνητοι άνθρωποι, με την πλάτη γυρισμένη στο φακό, λένε μεγαλόσχημες μπούρδες...

Αυτό είναι όλη η ταινία!!!

Θα μπορούσαν να γράψουν βιβλίο οι άνθρωποι – το σινεμά δεν είναι αυτό το πράμα...

Την κάναμε νωρίς για να ξεφύγουμε...

Και έτσι, είδαμε μια... κανονική ταινία, με αρχή, μέση και τέλος, κάτι που σπάνια πετυχαίνεις στα φεστιβάλ...

Τίτλος της: «Azul oscuro casi negro» (σα να λέμε «Μπλε σκούρο σχεδόν μαύρο») του ισπανού Ντανιέλ Σάντζεζ Αρεβάλο...

Ένας νεαρός επιστάτης που φροντίζει τον κατάκοιτο πατέρα του, ψάχνει να βρει άλλη δουλειά...

Ο αδελφός του είναι στη φυλακή, όπου γνωρίζει μια ωραία κοπέλα...

Εκείνη, προκειμένου να μην την χτυπάνε οι συγκρατούμενές της (την ζηλεύουν επειδή είναι όμορφη) επιθυμεί να κάνει παιδί για να πάει σε άλλη πτέρυγα της φυλακής...

Έτσι, αρχίζει να κάνει έρωτα με τον αδελφό του κεντρικού ήρωα, ο οποίος, όμως, αποδεικνύεται στείρος...

Ο φυλακισμένος ζητάει τη βοήθεια του αδελφού του για να... γονιμοποιήσει τη φίλη του...

Κάτι που θα έχει απρόβλεπτες συνέπειες...

Γλυκύτατο, με χιούμορ, με καίριες παρατηρήσεις πάνω στη σεξουαλικότητα και την κοινονική διαστρωμάτωση στην οποία είμαστε ότι βγάζουμε, το φιλμ προσμετράτε στις θετικές στιγμές του φεστιβάλ...

Τελευταία ταινία, το «Reves de poussiere» του Λοράν Σαλγκ...

Κάπου στην Αφρική, ένας νιγηριανός πηγαίνει στο ορυχείο χρυσού προκειμένου από τη μια να ξεχάσει τραυματικά γεγονότα και από την άλλη, να βγάλει χρήματα....

Οι συνθήκες εργασίας εκεί είναι άθλιες...

Θα βγάλει άκρη, όμως, και θα γνωριστεί με τον μικρόκοσμο της περιοχής...

Σεμνή ταινία με ιδιαίτερο κοινωνικό ενδιαφέρον, αναφέρεται μεταξύ των άλλων και στην εσωτερική μετανάστευση στην Αφρική...

Αυτά από τη Βενετία....

Καθώς γράφονταν το κείμενο, ακουγόταν φωνές και χειροκροτήματα...

Στην διπλανή αίθουσα από την αίθουσα τύπου, δίνονται οι συνεντεύξεις... τύπου...

Και ο χαμός γινόταν για την Μέριλ Στριπ – πρωταγωνίστρια της εκτός συναγωνισμού ταινίας, «Devil Wears Prada»...

Με αυτήν την πληροφορία, σας αφήνουμε από την Βενετία...

(κάνει και ομοιοκαταληξία)

Τετάρτη 6 Σεπτεμβρίου
και στη Βενετία υπάρχει πολύ υγρασία, τόση ώστε το βράδυ που πας να πάρεις το ποδήλατό σου για να γυρίσεις «σπίτι», δηλαδή στο ξενοδοχείο, η σέλα έχει νοτίσει. Πάει το καλοκαίρι, μας τελείωσε…
Για τέσσερις ταινίες θα σας μιλήσουμε και σήμερα, όπως κάνουμε κάθε μέρα δηλαδή…
Το «Sur la trace d’ Igor Rizzi» είναι σκηνοθετημένο από τον γαλλόφωνο καναδό Νοέλ Μιτρανί κι έλαβε μέρος στο τμήμα της «Εβδομάδας της Κριτικής»…
Ένας πρώην διάσημος ποδοσφαιριστής, ο οποίος «έχασε» τη γυναίκα που αγαπούσε, χαμένος στην εφήμερη δόξα του, αποφάσισε να πάει στο Κεμπέκ, τόπο καταγωγής της, για να βρίσκεται πιο κοντά σε εκείνη…
Σε μια πόλη κρύα και καλυμμένη πάντα με χιόνι, ο ήρωάς μας βιώνει την εξαθλίωση και κάνει μικροκλοπές για να τα βγάλει πέρα…
Έως ότου του προτείνουν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για να σκοτώσει έναν απατεώνα: τον Ιγκόρ Ρίτζι…
Με μια γλυκιά αποστασιοποίηση που θυμίζει ελαφρώς σινεμά του Άκι Καουρισμάκι, ο σκηνοθέτης πετυχαίνει να διηγηθεί σωστά την ιστορία του και να την μπολιάσει με διακριτικό χιούμορ…
Κυρίως, όμως, δίνει μια αισιόδοξη νότα, πιστεύοντας στο καλό που ενυπάρχει μέσα σε όλους τους ανθρώπους…
Το «Ejforija» του πρωτοεμφανιζόμενου Ρώσου, Ιβάν Πιριπάεφ αποτελεί μια ισχυρή περίπτωση ταινίας που διεκδικεί με μεγάλες πιθανότητες τον Χρυσό Λέοντα…
Μια ιστορία αγάπης, απιστίας και εκδίκησης που λαμβάνει χώρα δίπλα στον ποταμό Βόλγα μας διηγείται ο σκηνοθέτης…
Πως μας τη διηγείται, όμως, έχει σημασία…
Χρησιμοποιεί γερανούς, λήψεις από αέρος, συνεχή τράβελινγκ και «ντύνει» τις εικόνες του με μια υπέροχη μουσική, στη χρήση της οποίας, όμως, το παρακάνει…
Έχει, όμως, απίστευτη αίσθηση του κάδρου και η ιστορία του – ουσιαστικά, η αδυναμία να ξεφύγει κανείς από τους εγκλωβισμούς του – πείθει και τον πιο δύσπιστο θεατή…
Το χειροκρότημα στο τέλος της προβολής ήταν ενδεικτική του πόσο άρεσε η ταινία…
Ενώ, μετά το τέλος της προβολής, είδαμε να περνάει δίπλα μας, ωσάν μια άλλη κοινή θνητή, η πάλαι ποτέ «Ωραία της Ημέρας», Κατρίν Ντενέβ, που είναι πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής…
Η ταινία – έκπληξη που λαμβάνει μέρος στο διαγωνιστικό τμήμα, ανεβάζοντας τον αριθμό των υποψήφιων για Χρυσό Λέοντα ταινιών στις 22, ήταν το «Still Life» του Ζαν Κε Τζια από την Κίνα..
Με χρήση κάμερας dv, ο σκηνοθέτης, εμμέσως, παρουσιάζει το πόσο αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων η πρόοδος…
Μια περιοχή στο νότο της Κίνας αδειάζει σιγά – σιγά από κατοίκους και τα σπίτια κατεδαφίζονται, καθώς όλο το μέρος θα πλημμυρίσει με τη δημιουργία του μεγαλύτερου φράγματος στον κόσμο…
Ένας ανθρακωρύχος θα εμφανιστεί στην περιοχή προκειμένου να βρει την γυναίκα του και κυρίως την κόρη του, την οποία έχει να δει 16 ολόκληρα χρόνια…
Σημαντική ταινία, με σοβαρό θέμα, που αφήνει χώρο και για σουρεαλισμό (στην ταινία εμφανίζονται… ούφο!), κλείνει με ένα καταπληκτικό φινάλε…
Ο ήρωας, χωρίς να δει την κόρη του, παίρνει το δρόμο της επιστροφής, αφού έχει πείσει διάφορους φτωχοδιάβολους να τον ακολουθήσουν στην δική του περιοχή, όπου υπάρχει καλά αμειβόμενη δουλειά, αλλά επικίνδυνη…
Καθώς φεύγει, βλέπει πάνω στα ερείπια της πόλης, έναν ισορροπιστή να κινείται πάνω σε σχοινί μεταξύ δύο κατεστραμμένων σπιτιών…
Μια εικόνα τόσο ισχυρή, ίσως η πιο ισχυρή που είδαμε ως τώρα στο φεστιβάλ…
Και θα τη ζήλευε πάρα, μα πάρα πολύ, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος...

Και για το τέλος… Λιντς!

Ο καλτ σκηνοθέτης που θα τιμηθεί σήμερα με Χρυσό Λέοντα για τη συνολική προσφορά του στην τέχνη, παρουσίασε τη νέα του ταινία «INLAND EMPIRE», διάρκειας τριών ωρών παρακαλώ…

Ίσως φταίνε τα πολλά ναρκωτικά...

Ίσως το γεγονός ότι χώρισε με τη γυναίκα του και μέχρι τώρα μοντέρ των ταινιών του, Μαίρη Σουίνι, την οποία είχε παντρευτεί μόλις τον περασμένο Μάιο...

Ίσως ο πειραματισμός με την ψηφιακή κάμερα...

Πάντως, τούτη η ταινία ήταν ένα κακό τριπάκι!

Ο άνθρωπος τα έχει παίξει κι αν δεν τον γιουχάρει κανείς, η επόμενη ταινία του θα είναι 6 ωρών με θέμα – ποιος ξέρει τι...

Ότι μπορούμε να σας πούμε ως υπόθεση, είναι το εξής: μια ηθοποιός στα κάτω της, θα δεχτεί πρόταση να πρωταγωνιστήσει σε μια ταινία, που όλα δείχνουν ότι θα την ανεβάσει ξανά στην κορυφή του Χόλιγουντ...

Όμως, το σενάριο της ταινίας, παρά τον καμουφλαρισμένο τίτλο της, είναι ριμέικ ενός φιλμ που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ...

Κι αυτό, επειδή οι δύο πρωταγωνιστές, δολοφονήθηκαν...

Κι εδώ αρχίζει το πανηγύρι: τι πολωνέζικοι μύθοι (!), τι ταινία μέσα σε ταινία (!!), τι σίριαλ με ανθρώπους – κούνελους (φανερη η επιρροή από το «Donnie Darko» !!!), τι κριτική στο Χόλιγουντ (!!!!), τι παράλληλα σύμπαντα (!!!!!), τι... ζωοφιλία (!!!!!!!)...

Από όλα έχει ο μπαξές, ακριβώς για να κρύψει την απελπιστική γύμνια του και το απόλυτο κενό...

Έχει κάψει φλάντσες ο Λιντς και ίσως πρέπει να τον σταματήσουμε από το να μας κοροϊδεύει...

Αλλού είμαι σίγουρος ότι θα διαβάσετε διθυράμβους για την ταινία...

Θα την δείτε όταν βγει στις αίθουσες της χώρας μας...

Και μην ξεχνάτε: είναι «INLAND EMPIRE» με κεφαλαία...

Αύριο η τελευταία ανταπόκριση...

Την Παρασκευή γυρίζουμε πατρίδα...

Τρίτη 5 Σεπτεμβρίου και στη Βενετία όλα είναι ωραία…


Δεν μπορούμε να το πούμε αυτό για όλες τις ταινίες, αλλά τέλος πάντων…

Στο παράλληλο τμήμα «Ορίζοντες» είδαμε την ιταλική ταινία «Non prendere impegni stasera» του Τζιανλούκα Μαρία Ταβαρέλι…

Η ταινία ακολουθεί τον συρμό της εποχής…

Φαίνεται πια πως μια ταινία δεν μπορεί να διηγηθεί μόνο μια ιστορία, καθότι η μία μόνο ιστορία καθίσταται βαρετή…

Έτσι, ολοένα και περισσότερο, βλέπουμε ταινίες όχι ακριβώς σπονδυλωτές, αλλά που περιγράφουν 5 – 6 ιστορίες ταυτόχρονα, οι οποίες συνδυάζονται μεταξύ τους…

Το ίδιο συμβαίνει και στην ταινία του Ιταλού φίλου μας…

Ιστορίες έρωτα και μοναξιάς στη σύγχρονη Ιταλία…

Συμπαθές ήταν και επικροτούμε την επιλογή του σκηνοθέτη να τελειώσει όλες τις ιστορίες με έναν βολικό τρόπο, όπως ίσως θα έκανε κάποιος συνάδελφός του από το Χόλιγουντ…

Κι αυτές οι Ιταλίδες βρε παιδάκι μου… Πολύ ωραίες γκόμενες!

Το διαπιστώνεις και γύρω σου, το διαπιστώνεις και στις ταινίες τους…

Επόμενη ταινία, από το διαγωνιστικό αυτή, το «L’ Intouchable» του Γάλλου, Μπενουά Ζακό…

Μια νεαρή ηθοποιός του θεάτρου, που συμβιβάζεται και παίζει και σε μια ταινία, κάνει ένα ταξίδι προς την Ινδία, όταν η μητέρα της – επιτέλους – αποφασίζει να της αποκαλύψει το όνομα του πατέρα της, τον οποίο δεν γνώρισε ποτέ…

Τι παθαίνουν μερικοί σκηνοθέτες όταν μαγεύονται από μια «εξωτική» χώρα; Μα, γυρίζουν… παπαριές!

Εδώ, ο Ζακό μπλέκει Μπρεχτ, σινεμά μέσα στο σινεμά και… ταξιδιωτικό οδηγό, σε μία ταινία…

Τι να σου κάνει και η ταλαντούχα Ισίλντ λε Μπεσκό/ δεν μπορεί να τα βγάλει μόνη της πέρα…

Ο Νιλ ΛαΜπιουτ αποφάσισε να κάνει το ριμέικ της κλασικής βρετανικής ταινίας «The Wicker Man», όπου πρωταγωνιστούσε ο Κρίστοφερ Λι στο ρόλο του ηγέτη μιας παγανιστικής κοινότητας που παγιδεύει έναν ανήξερο αστυνομικό προκειμένου να τον θυσιάσει…

Στη μοντέρνα εκδοχή, τον αστυνομικό υποδύεται ο Νίκολας Κέιτζ και ο ηγέτης γίνεται… ηγέτιδα στο πρόσωπο της Έλεν Μπέρνστιν, ενώ ο παγανισμός δίνει τη θέση του σε έναν κακώς εννοούμενο φεμινισμό…

Το ξέραμε ότι ο ΛαΜπιουτ ήταν μισογύνης, εδώ όμως το παρακάνει…

Τι κλωτσιές καράτε βαράει ο Κέιτζ σε γυναίκες, τι γροθιές…

Άλλο να σας τα λέω και άλλο να τα βλέπετε…

Από όλο το φιλμ, το μόνο που διασώζεται είναι η υπέροχη μουσική του Άντζελο Μπανταλαμέντι…

Εντέλει, έχουμε ένα άλλο ριμέικ που δεν είχε λόγο να γυριστεί…

Προτιμήστε να δείτε σε dvd το πρωτότυπο…

Θα κλείσουμε για σήμερα με μια ακόμα ταινία από το διαγωνιστικό…

Ο Χονγκ – Κονγκ – νέζος, Τζόνι Το, παρουσίασε τη νέα του ταινία με τίτλο «Fangzhu» (ή «Exiled» αν προτιμάτε)…

Η ταινία δεν έχει καμία πιθανότητα να πάρει οποιοδήποτε βραβείο, ήταν, όμως, μια από τις πιο ψυχαγωγικές που είδαμε ως τώρα στο φεστιβάλ…

Το γνωστό ιδίωμα των ταινιών από το Χονγκ Κονγκ είναι εδώ: «γκάνγκστερ» με χρυσή καρδιά, που τα βάζουν με τα αφεντικά τους, όντας μόνοι και καταφρονεμένοι, κουβαλώντας έναν ιδιότυπο κώδικα τιμής…

Θα μπορούσαμε να πούμε πως το φιλμ αποτελεί μια εκδοχή της «Άγριας Συμμορίας» αλά… απώ ανατολίτικα!!!

Γέλιο και βία συνδυασμένα, με άψογη σκηνοθεσία και υπέροχη μουσική…

Αυτά για σήμερα…

Αύριο πάλι!!!

Άνθρωποι είμαστε, λάθοι κάνουμε...

Στο χθεσινό κομμάτι που σας στείλαμε από Βενετία, αναφέρουμε κάπου (εντελώς λανθασμένα):

«Ναι, οι έλληνες που βρεθήκαμε στο Λίντο για το φεστιβάλ, δεν μπορούσαμε παρά να παρακολουθήσουμε κι εμείς τον τελικό του Μουντομπάσκετ στη μακρινή Ισπανία…»

Προφανώς, στη μακρινή... Ιταλία θέλαμε να πούμε...

Λοιπόν, ταινίες. Και μιλάω για ταινίες γιατί δεν πηγαίνω να παρακολουθήσω τις συνεντεύξεις τύπου, ούτε έχω κανονίσει κάποια συνέντευξη...

Οπότε, μην περιμένετε και πολύ... γκλαμουριά...

Αλλά, πάλι, ποιος ξέρει... κάτι μπορεί να έχει το μενού προσεχώς...

Κέρδισε τις εντυπώσεις ο νεαρός Γου Σι Τσενγκ με την ταινία του «Yi nian zhichu» (Do Over αγγλιστί). Αν και οι 2 ωρών ταινία του σε κάποιες στιγμές κουράζει, εντούτοις σκηνοθετικά είναι απίστευτα καλός και κατορθώνει να ολοκληρώσει με επιτυχία το περίπλοκο κατασκεύασμά του που μιλάει και για το ίδιο το σινεμά, πέρα όλων των άλλων...

Μοντέρνο σινεμά με τα προβλήματα και τις προοπτικές του...

Τον Τσάι Μινγκ Λιανγκ θα τον ξέρετε...

Κάνει ταινίες όπου δεν συμβαίνει τίποτα επί πολύ ώρα...

Με την προηγούμενη ταινία του, το «Wayward Cloud» έκανε κάτι πιο... εμπορικό, καθώς χρησιμοποιούσε το σεξ και την κωμωδία επιτυχημένα αν και... παράξενα...

Στη νέα του ταινία «I want to sleep with you», είναι πιο... στο στοιχείο του...

2 ώρες ταινία με ελάχιστους διαλόγους...

Εικαστικά, μάλλον είναι ότι πιο όμορφο έχει φτιάξει ο ιδιόρρυθμος σκηνοθέτης, οι ταινίες του οποίου – τελικά – δεν είναι για τις αίθουσες αλλά για να τις απολαμβάνεις ως έργα μοντέρνας τέχνης...

Και το φινάλε: πάνω στα απώνερα της μοναξιάς και της αποξένωσης, η λύση είναι ένα... κρεβάτι με τρεις εραστές: 2 άντρες και μία γυναίκα...

Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει ο σκηνοθέτης...

Τον Κιγιόσι Κουροσάουα τον γνωρίσαμε από αφιέρωμα που του έγινε σε προηγούμενο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης...

Η νέα του ταινία ονομάζεται «Retribution» και ασχολείται με την αγαπημένη θεματική του: αποξενωμένοι άνθρωποι και... φαντάσματα...

Για μεταμεσονύχτια προβολή, μια χαρά ήταν...

Και οι λάτρεις του ιδιαίτερου στυλ του σκηνοθέτη, θα συνεχίσουν να πίνουν νερό στο όνομά του...

Και ξαναγυρνάμε στους φίλους μας του Χόλιγουντ...

Επί χρόνια προσπαθούσε ο Ντάρεν Αρονόφσκι να γυρίσει το «Fountain»...

Και τελικά το... γύρισε!

Το αποτέλεσμα: μια ταινία που μετά το πέρας της προβολής της, οι μισοί χειροκροτούσαν και οι άλλοι μισοί γιουχάριζαν δυνατά...

Προσωπικά, έκανα και τα δύο... ταυτόχρονα...

Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει τις αρετές της ταινίας, τόσο κατασκευαστικά, όσο και ως όραμα ενός ταλαντούχου σκηνοθέτη...

Όμως, το θέμα της αναζήτησης της αιώνιας ζωής προκειμένου να σωθεί ένα αγαπημένο πρόσωπο, με μπόλικη φιλοσοφία από Μάγιας και από Βουδισμό, κάπου φαινόταν υπερβολική και εξεζητημένη...

Μένει η καλή ερμηνεία του Χιου Τζάκμαν και η ομορφιά της Ρέιτσελ Βάιζ...

Δεν γινόταν και αλλιώς: ο Αρονόφσκι ήταν ερωτευμένος μαζί της στα γυρίσματα της ταινίας και αυτό φαίνεται με τον τρόπο με τον οποίο την κινηματογραφεί...

Για το τέλος αφήσαμε τοπ φιλόδοξο «Bobby»...

Μια ταινία σκηνοθετημένη από τον Εμίλιο Έστεβεζ, από την οποία παρελαύνει το μισό Χόλιγουντ!

Έχουμε και λέμε: Σάρον Στόουν, Ντεμί Μουρ, Άστον Κούτσερ (ε, ναι, δεν μπορούσε να λείπει το μπόιφρεντ(, Άντονι Χόπκινς, Λόρενς Φίσμπερν, Γουίλιαμ Μέισι, και, και, και...

Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από καμιά 20αρια άτομα που έζησαν από κοντά την δολοφονία του γερουσιαστή Ρόμπερτ Κένεντι, την ημέρα που κέρδισε τις εκλογές στην Καλιφόρνια – την ημέρα που τελικά δολοφονήθηκε...

Το πρόβλημα με τέτοιου είδους ταινίες, από το φιλελεύθερο Χόλιγουντ, είναι πως φαίνονται αφελείς για εμάς τους Ευρωπαίους και εντελώς επαναστατικές και... αντιαμερικάνες για τους... αμερικάνους...

Καλά το πάει ο Έστεβεζ, απλά, στο τέλος, αναγκάζεται να γίνεται πολύ μελό, με ανάλογη μουσική από τον Μαρκ Ίσαμ και έναν από τους λόγους που έβγαλε ο Κένεντι, ο οποίος φαντάζει επίκαιρος ακόμα και σήμερα, 38 χρόνια μετά...

Αύριο πάλι...

Oι κορεάτες της ταινίας Jakpae διαμαρτύρονται για την απόφαση της κυβέρνησης να αυξήσει το ποσοστό των αμερικάνικων ταινιών που προβάλλονται στη χώρα...



Oι λέοντες κυριαρχούν έξω από τη Sala Grande

Aπο την καρδια του Φεστιβάλ της Βενετίας - Θ.Γιαχουστίδης

Δυστυχώς, χάσαμε…

Κι όχι μόνο χάσαμε, αλλά χάσαμε και πανηγυρικά…

Ναι, οι έλληνες που βρεθήκαμε στο Λίντο για το φεστιβάλ, δεν μπορούσαμε παρά να παρακολουθήσουμε κι εμείς τον τελικό του Μουντομπάσκετ στη μακρινή Ισπανία…

Σε λόμπι ξενοδοχείων και μέσω της RAI 3, είδαμε την δίκαιη επικράτηση των Ισπανών…

Κάτι τρελά πράγματα: πήραμε αργυρό μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα μπάσκετ, και είμαστε και δυσαρεστημένοι…

Είναι τρελοί αυτοί οι… Έλληνες…

Στα… δικά μας: πανικός έγινε στην προβολή της ταινίας manga «Paprika»! Και για πρώτη φορά σε αυτό το φεστιβάλ, δεν καταφέραμε να μπούμε στην αίθουσα για να την δούμε. Για την ταινία, πάντως, ακούσαμε τα καλύτερα λόγια…

Μπήκαμε, όμως, στο «Le Pressentiment», την ταινία που σκηνοθέτησε ο καλός γάλλος ηθοποιός, Ζαν Πιέρ Νταρουσέν, πρωταγωνιστώντας μάλιστα σ’ αυτήν…

Ένα μικρό δράμα χαρακτήρων η ταινία, έχει ως κύριο χαρακτήρα της έναν δικηγόρο που, σε κρίση αξιών και ηλικίας, μετακομίζει σε μια υποβαθμισμένη περιοχή του Παρισιού, ερχόμενος σε επαφή με τον ιδιαίτερο μικρόκοσμο, προσπαθώντας παράλληλα να γράψει το πρώτο του βιβλίο…

Με τις καλύτερες προθέσεις μπήκαμε να δούμε την ταινία «Tales from the Earthsea». Σενάριο βασισμένο στα βιβλία της Ούρσουλα Λε Γκεν, σκηνοθέτης ο γιος του Χαγιάο Μιγιαζάκι, Γκόρο, αλλά, τελικά, δεν…

Με αυτά τα κινούμενα σχέδια εκ Ιαπωνίας, υπάρχει ένα πρόβλημα: πώς να καταλάβεις τι ακριβώς γίνεται!

Ήταν και η δίωρη η ταινία, την… κάναμε με ελαφρά πηδηματάκια πριν ολοκληρωθεί, για να δούμε κάτι άλλο…

Το… κάτι άλλο ήταν το «Para entrat e vivir» του ισπανού Χάιμε Μπαλακέρο…

Μια από τις προηγούμενες ταινίες του, το «Darkness», μου είχε κάνει πολύ καλή εντύπωση κι έτσι είχα θετικό feeling για τούτη την ταινία…

Φευ!

Επρόκειτο για ένα υστερικό φιλμ τρόμου, με σπαστικές κραυγές, σπαστικές κινήσεις της κάμερας, σπαστικό θέμα, σπαστικά… όλα!

Ένα νεαρό ζευγάρι στη Μαδρίτη, ψάχνει να νοικιάσει διαμέρισμα. Μόνο που εκεί που πηγαίνουν, τους περιμένει μια τρελή σπιτονοικοκυρά, με μια δικιά της, ιδιάζουσα άποψη για το τι εστί οικογένεια…

Κορυφαία σκηνή: ο… σκουπιδοφάγος που ακρωτηριάζει το χέρι της μέγαιρας σπιτονοικοκυράς!

Ο κόσμος, με καθαρά σκωπτική διάθεση, δεν έπαψε να χειροκροτεί συχνά – πυκνά κατά τη διάρκεια της ταινίας…

Ευτυχώς που ήταν… μικρή: μόλις 68 λεπτά!

Οπότε, το μαρτύριο τελείωσε γρήγορα…

Τελευταία ταινία: το «Children of Men» του Αλφόνσο Κουαρόν, που θα μπορούσε να είναι η καλύτερη ταινία που είδαμε στο φεστιβάλ ως τώρα, κάποια μικρά προβλήματα, όμως, την καθιστούν ως μία από τις καλύτερες…

Στο μέλλον, ο κόσμος αντιμετωπίζει προβλήματα καθώς μια επιδημία έχει κάνει στείρες όλες τις γυναίκες…

Ο πιο νεαρός άνθρωπος της γης, δολοφονείται σε ηλικία 18 ετών το 2027, επειδή αρνήθηκε να δώσει αυτόγραφο σε θαυμαστή του!

Επί 18 χρόνια, λοιπόν, καμία γέννηση πουθενά…

Έως ότου, ως εκ θαύματος, μια γυναίκα μένει έγκυος…

Είναι μαύρη, είναι μόνη και δεν ξέρει τι να κάνει…

Μια επαναστατική οργάνωση που θέλει να αλλάξει τον κόσμο, επιθυμεί να την χρησιμοποιήσει ως παντιέρα της εξέγερσης…

Κι εδώ μπαίνει ο Κλάιβ Όουεν ως ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει να την κρύψει από την κυβέρνηση και να την οδηγήσει σε ασφαλές μέρος προκειμένου να γεννήσει…

Ο Κουαρόν είναι απίστευτος μάστορας και η ταινία του θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το «Μπραζίλ» της δεκαετίας του 00…

Εξαιρετική σκηνοθεσία, σπουδαίο σενάριο και καταπληκτικές ερμηνείες από Κλάιβ Όουεν, Τζούλιαν Μουρ και Μάικλ Κέιν…

Αναφέρονται και πολλά για την τρομοκρατία, ποιος την προωθεί, ποιοι είναι οι στόχοι της, ο ρόλος των μουσουλμάνων κτλ…

Κάπου στη μέση, η ταινία χάνει το ρυθμό της και τον προσανατολισμό της, ενώ ο Κουαρόν χρησιμοποιεί και κάποια πολύ απλοϊκά σύμβολα…

Όμως, το «Αύριο» είναι ένα πλοίο με πλώρη την ελπίδα που θα έρθει από το γέλιο (και το κλάμα…) ενός μωρού…

Τέλος…

Venice Film Festival,Θ.Γιαχουστίδης

Άτιμη τεχνολογία...

Εξαιτίας της δεν έχετε πάρει το – χθεσινό – πρώτο μας κείμενο...

Κι εξαιτίας της, ξαναγράφω το κείμενο της δεύτερης ημέρας...

Για να δούμε, θα... τριτώσει το κακό;

Μετά την χθεσινή ανταπόκριση, όπου σας έγραφα για το “Swartboek” του Πολ Βερχόφεν και για το “Daratt” του Μαχάματ Σαλέ Χαρούν από το Τσαντ, σειρά έχουν... άλλες ταινίες...

Πρώτα από όλα, το «The Hottest State» του Ίθαν Χοκ, που βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του...

Πρόκειται για μια ρομαντική κομεντί για σκεπτόμενους 20ρηδες, στα βήματα του «Πριν το ξημέρωμα» και «Πριν το ηλιοβασίλεμα» του φίλου του, Λινκλέιτερ, ο οποίος εμφανίζεται στην ταινία...

Η πρωταγωνίστρια, Καταλίνα Σαντίνα Μορένο, εμφανίζεται όπως τη γέννησε η μανούλα της (ωραία!), όλα τα λεφτά, όμως, είναι η ολιγόλεπτη εμφάνιση της Λόρα Λίνεϊ ως η μητέρα του ερωτοχτυπημένου ήρωα...

Ο Ίθαν Χοκ παίζει μικρό ρόλο ως ο πατέρας του ήρωα, ηλικιακά, όμως, ο ρόλος δεν του ταιριάζει...

Γενικώς, περιμέναμε περισσότερα...

Επόμενη ταινία: «Coeurs» του τεράστιου Αλέν Ρενέ...

Βασισμένος στο θεατρικό του Άλαν Έικμπουρν «Private Fears in Public Places», ο μεγάλος γάλλος σκηνοθέτης, στα 84 χρόνια του παρακαλώ, είναι πιο φρέσκος και πιο ουσιαστικός από πολλά «παιδαρέλια»...

Πολλές ιστορίες διεξάγονται παράλληλα στο χιονισμένο Παρίσι, με τους ήρωες απλά να μην μπορούν ποτέ να επιτύχουν αυτό που επιδιώκουν...

Σε κάποια σκηνή της ταινίας – ως κερασάκι στην τούρτα – βλέπουμε και... τσολιάδες!!!

Και η Κορέα είναι εδώ!
Η ταινία «Jjakpae» είναι μια από τις χαρακτηριστικές κορεάτικες, πολεμικών τεχνών, που τελευταία έχουν ξανακατακτήσει τον κόσμο...
Απίθανες χορογραφίες, μακριά από κουλτούρες και σοβαροφάνεια, σε ένα φιλμ που το κοινό καταχειροκρότησε, καθώς το απόλαυσε μέχρι... δακρύων!!!
Η καλύτερη ταινία που είδαμε ως τώρα ήταν πάντως το «The Queen» του Στίβεν Φρίαρς...
Ο Φρίαρς δείχνει πως αντιμετώπισε η βασίλισσα Ελισσάβετ τόσο την άνοδο στην εξουσία του Τόνι Μπλερ, όσο και το θάνατο σε δυστύχημα της πριγκίπισσας Νταϊάνα το 1987...

Έξυπνο σενάριο, με χιούμορ αλλά και ανθρωπιά, βγάζει πολύ παρασκήνιο και έχει την ευτυχία να διαθέτει ως βασικό της ατού την απίθανη, Έλεν Μίρεν, στο ρόλο της βασίλισσας...
Να μου το θυμηθείτε, η γυναίκα θα βραβευτεί εδώ στη Βενετία για την ερμηνεία της...
Τέλος, ας αναφερθούμε και λίγο στο «World Trade Center»...
Αυτό δεν είναι Όλιβερ Στόουν!
Θα μπορούσε να το γυρίσει ο οποιοσδήποτε από το Χόλιγουντ, έχοντας στόχο την εύκολη συγκίνηση...
Ούτε θεωρίες συνομωσίας, ούτε αντιαμερικανισμός, τίποτε σας λέω...
Πάει, τον χάσαμε κι αυτόν...
Αυτά και για σήμερα...
Over and out…