ο απολογισμος της Μαριάννας Ράντου
Θα τελειώσει κι αυτή η βδομάδα και ακόμα να συνειδητοποιήσω πως τέλειωσε το Φεστιβαλ. Γιατί είμαι από αυτούς που παρά τα χίλια αρνητικά (τα είδα κι εγώ, τυφλή δεν είμαι), είμαι ακόμα φρέσκια στα φεστιβαλικά πράγματα και με γοητεύει η ατμόσφαιρα.. Αυτή η χαρά του να τρέχεις απο απόθηκες σε Αριστοτέλους και τούμπαλιν, όσο τους ‘παλιούς’ τους κουράζει (και δικαιολογημένα), εμένα μου έδινε περισσότερη ενέργεια για να δω την επόμενη ταινία. Η οποία, κατά πάσα πιθανότητα θα ήταν μία ‘μούφα’, το παραδέχομαι. Γιατί μπορεί να βλέπω περισσότερα πράγματα ρόδινα απ’όσο πρέπει, όμως το οτι το βασικό πρόβλημα αυτού του Φεστιβαλ ήταν (όπως λένε) και είναι (όπως διαπιστώνω) η ποιότητα των ταινιών που προβάλλονται, είναι γεγονός που δεν παραβλέπεται. Επιλέγοντας να δω μόνο καινούργιες ταινίες και να αποφύγω αφιερώματα με ταινίες που θα μπορούσα να βρω και αλλού (εκτός από τον αγαπητό Svankmajer-και δεν το μετάνιωσα), κατέληξα με τη σειρά μου στο ίδο συμπέρασμα: το Φεστιβαλ πάσχει στην ποιότητα των νέων ταινιών.. Ή μήπως ο σύγχρονος κινηματογράφος πάσχει εν γένει στην ποιότητά του; Δεν το ξέρω, το σίγουρο είναι πως οι περισσότερες από τις νέες ταινίες δεν είχαν να προσφέρουν κάτι το καινούργιο-το αντίθετο μάλλον. Αλλά παρόλα αυτά, εγώ και πάλι νιώθω οτι κέρδισα από αυτό το 10ήμερο.
Δεν θα συμφωνήσω στην ανοργανωσιά που καταγγέλουν πολλοί, αν και σε πολλές ταινίες πιάστηκα καθήμενη στον τοίχο ή σε πατώματα – επιλογή μου ήταν.. Όσοι είχαν εισιτήριο και έφτασαν στην ώρα τους κάθονταν ωραία και καλά στις θέσεις τους –απ όσο μπορώ να ξέρω. Καθυστερήσεις, αλλαγές προβολών και προβλήματα υπήρχαν, αλλά –κατά τη γνώμη μου πάντα- σε ανεκτό ποσοστό. Ίσως και να είμαι πολύ επιεικής, δεν ξέρω. Όμως δεν μπορώ να είμαι και μίζερη, οταν πέρασα ένα τόσο όμορφο κινηματογραφικό δεκαήμερο –εκτιμώντας ίσως και τα αυτονόητα. Το οτι δηλαδή είδα ολόκληρη τη σινεφιλική (και όχι μόνο..) κοινότητα της πόλης να τρέχει με το πρόγραμμα ανά χείρας, την.. ψυχή στο στόμα και ένα χαμόγελο στα χείλη από προβολή σε προβολή, το ότι βρισκόμουν να πίνω τον καφέ μου δίπλα στον Βαλτερ Σαλες ή να πέφτω εκεί που τρέχω πάνω στο Βέντερς και οτι στο τέλος της προβολής μπορούσα να πω: κύριε Svankmajer (ή όποιε..), τι σκεφτόσταν επιτέλους όταν γυρίζατε αυτή τη σκηνή; Και το βράδυ κουρασμένη από το σινετρέξιμο να χορεύω ανάμεσα σε ένα happy crowd σε κάποιο από τα αυτοσχέδια πάρτυ.
Ίσως είναι όλα αυτά αυτονόητα σε ένα Φεστιβαλ και ίσως είμαι ένα μικρό σινεφιλικό ‘μπάζο’ που γνωρίζει έναν καινούργιο κόσμο. Αλλά, βρε αδερφέ, όταν απλόχερα σου προσφέρουν εικόνες και καλή διάθεση, γιατί να δεις μόνο την κακή πλευρά; Ίσως σε 10 χρόνια να επανέλθω βρίζοντας το αθώο παιδάκι που θα βρίσκεται στη θέση μου, καταδεικνύοντας κακή ποιότητα και ανοργανωσιά.. Για την ώρα όμως, θα το καταχαρώ με την όση αφέλεια μου έχει απομείνει, σε πείσμα όσων έχουν κουραστεί...
ΥΓ: Επειδή ξέρω οτι το σκεφτήκατε, δεν με πλήρωσε η Μουζάκη, ούτε μου κάθισε ο Χωραφάς για να τα πω αυτά..;)
